گمنام گرد و باش فراموش عالمی
بردار بارِ صیت خود از دوش عالمی
عشق تو نیک و بد همه در دام خود کشید
خوش حلقه کرد زلف تو در گوش عالمی
من لب ز شکوة تو فرو بسته‌ام ولی
فریاد می‌کند لب خاموش عالمی
بالیده‌ای ز حسن به نوعی که تا ابد
تنگست بر امید تو آغوش عالمی
عالم تمام آینه‌دار جمال تست
گشتیم در خیال تو مدهوش عالمی
بردیم در هوای تو خود را زیاد خلق
گشتیم در غم تو فراموش عالمی
عمریست کز خیال لب نازنین تو
نیش است در مذاق دلمن نوش عالمی
آبی بر آتش همه کس زد سرشک ما
آخر نشاند گریة ما جوش عالمی
فیّاض فیض خانه بدوشی بس اینکه ما
برداشتیم بار خود از دوش عالمی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به موضوع عشق و دلدادگی می‌پردازد. او می‌گوید که کسی می‌تواند به عمق احساسات دست یابد که زبان بی‌زبان را بفهمد. شاعر از خوشی و روشنایی ناشی از عشق می‌گوید و می‌افزاید که غم عشق، پشیمانی ندارد. او تأکید می‌کند که عاشق باید طاقت زیادی داشته باشد و در برابر دشواری‌ها ایستادگی کند. همچنین، اشاره می‌کند که کسی که عشق را می‌فهمد، نیازی به پنهان‌کاری ندارد و دردهای او را فقط کسی می‌داند که خود آنها را متحمل شده است. در پایان، شاعر از حسرت توجه به عدم همزبانی با معشوق سخن می‌گوید.
هوش مصنوعی: به طور خلاصه، این جمله به این معناست که بی‌نام و نشان بمان و از شهرت دوری کن، زیرا دنیا به فراموشی دچار است. بار مسئولیت شهرت خود را از دوش دیگران بردار و از خود توقع نداشته باش.
هوش مصنوعی: عشق تو خوب و بد را همه را در دام خودش گرفتار کرد و موهای تو مانند حلقه‌ای در گوش جهان پیچیده شد.
هوش مصنوعی: من به خاطر تو سکوت کرده‌ام و از شکایت خود چیزی نمی‌گویم، اما حتی لب‌های خاموش من هم فریاد می‌زنند و احساساتم را نشان می‌دهند.
هوش مصنوعی: تو به قدری زیبا و دلربا هستی که امید تمام جهان برای در آغوش کشیدنت همیشه کم خواهد بود.
هوش مصنوعی: تمام عالم همچون آینه‌ای است که زیبایی تو در آن منعکس شده است. ما در خیال تو غرق شده‌ایم و عالم را تحت تاثیر جاذبه‌ی تو می‌دانیم.
هوش مصنوعی: ما در هوای تو خود را فراموش کردیم و در غم تو خیلی از چیزهای دنیا را نادیده گرفتیم.
هوش مصنوعی: مدت زیادی است که از خیال لب‌های زیبا و دلربای تو، در دل من طعمی شیرین و دلچسب به جا مانده است، گویی زندگی‌ام با این یاد تو پر شده است.
هوش مصنوعی: هر کس برای خود آب بر آتش گرفت، اما اشک ما در نهایت باعث شد تا درد و اندوه ما بر دیگران آشکار شود و گریه‌مان به شکل یک دنیای پرهیجان و عاطفی درآید.
هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که خداوند به قدری بخشنده و فراوان است که حتی در شرایط سخت و در سفر هم می‌توانیم از نعمت‌های او بهره‌مند شویم. ما توانسته‌ایم بار مشکلات و مسئولیت‌های خود را به دوش بکشیم و از این منابع الهی استفاده کنیم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.