حرف آخر قافیه

شماره ۱: الهی فیض مشرب ده که دلگیرم ز مذهب‌ها

شماره ۲: تا شفیع خویش کردم صاحب معراج را

شماره ۳: هرزه کمر نبسته‌ام کینة روزگار را

شماره ۴: لبریز شکوه شد دل حسرت‌پرست ما

شماره ۵: عشق آمده آتش زده در نیک و بد ما

شماره ۶: خاک شد تا در ره او جسم غم پرورد ما

شماره ۷: تدبیر ماست در گرو عقل پیر ما

شماره ۸: گفته‌ای: بیدار باید عاشق دیدار ما

شماره ۹: جز داغ سینه گل نکند در بهار ما

شماره ۱۰: کرد جا داغ جنون باز ز نو بر سر ما

شماره ۱۱: ای غایب از نظر که تویی مست ناز ما

شماره ۱۲: ناید به دراز سینه ز تنگی نفس ما

شماره ۱۳: بیجا نبود سعی فلک در هلاک ما

شماره ۱۴: پرست یاد تو در کنج دیده و دل ما

شماره ۱۵: آیینة هر لاله عذارست دل ما

شماره ۱۶: گر مستی‌یی ز لعل بتان می‌کنیم ما

شماره ۱۷: آتش چکد چو آب ز طرز بیان ما

شماره ۱۸: ای تشنه تیغ ابروی نازت به خون ما

شماره ۱۹: مشق شوخی می‌‌کند طفلی به قصد جان ما

شماره ۲۰: غصه را دل نگشاید به جز از سینة ما

شماره ۲۱: بسکه افسردگی از هجر تو شد پیشة ما

شماره ۲۲: کارگر نیست به غم تیشة اندیشة ما

شماره ۲۳: گفته‌ای بیدار باید عاشق دیدار ما

شماره ۲۴: کشت ما را تغافل یار بی‌پروای ما

شماره ۲۵: وصل شد باعث جدایی ما

شماره ۲۶: بر وضع افلاک ای پسر کم تکیه کن در کارها

شماره ۲۷: تا تو افکندی به دولت سایه بر گلزارها

شماره ۲۸: نفی قیل و قال کم کن ای که خواهی حال‌ها

شماره ۲۹: الا یا ایها الساقی ادر کأسا و ناولها

شماره ۳۰: کجا شد آن نمک‌پاشی به زخم از همزبانی‌ها

شماره ۳۱: یک جهان بر هم زدم کز جمله بگزیدم ترا

شماره ۳۲: صلای می‌زنم امروز مه‌وش خود را

شماره ۳۳: چو جوهر بر دم شمشیر او دادم دل خود را

شماره ۳۴: به ناز و غمزه خود آموختم جانانه خود را

شماره ۳۵: تمنای تو جان اندر تن آرد نقش دیبا را

شماره ۳۶: نکرد ناخن تدبیر اثر دل ما را

شماره ۳۷: خوی کرده و نشانده بر آتش گلاب را

شماره ۳۸: کی می‌دهم به جنس دوا نقد درد را!

شماره ۳۹: پنجه می‌بازد خرد آن دست چوگان‌باز را

شماره ۴۰: تا ز دمسردان نگه دارم چراغ خویش را

شماره ۴۱: چنان سودای او بر خویشتن پیچاند آتش را

شماره ۴۲: سخن از خود رود چون گرد سر گردد زبانش را

شماره ۴۳: نمود از پرده رخ یارم نمی‌خواهم دلایل را

شماره ۴۴: کم گیر بهر حادثه عقل کفیل را

شماره ۴۵: منم که کرده‌‌ام الماس نشئه مرهم را

شماره ۴۶: کتابت کی تواند داد داد بیقراران را

شماره ۴۷: چه حاجت است به شمع و چراغ مستان را

شماره ۴۸: ز پس افتادگان عرض نیازی پیشوایان را

شماره ۴۹: ز من منت بود سرو و سمن را

شماره ۵۰: نمی‌دانم چه آیین است کافر کج‌کلاهان را

شماره ۵۱: گر کشم بر رخ دریا مژة پرخون را

شماره ۵۲: نمی‌پوشد چو خورشید آن پری از هیچ کس رو را

شماره ۵۳: بستم ز چارگوشة عالم نگاه را

شماره ۵۴: از بیم دریا کی کنم ترک این ره کوتاه را

شماره ۵۵: سایه زلفت به سر شمشاد سازد شانه را

شماره ۵۶: گر نهان سازم غم عشقت چه سازم ناله را

شماره ۵۷: ای کرده سرمه از ناز چشم غزاله‌ها را

شماره ۵۸: بیا ساقی و آتش در زن این زهد ریائی را

شماره ۵۹: جدا از دوستان در مرگ می‌بینم رهائی را

شماره ۶۰: عشق چو پرده بر درد حسن کرشمه‌زای را

شماره ۶۱: کردند پردة رخ دلدار شیشه را

شماره ۶۲: از گریه خلاصی نبود چشم ترم را

شماره ۶۳: این قدر آب هوس بستن به جوی دل چرا

شماره ۶۴: رویش که هست رنگ ز رخسار مه ربا

شماره ۶۵: من و کویی که کس را نیست جز عشرت به یاد آنجا

شماره ۶۶: رواج بیدلان از مهر دلداران شود پیدا

شماره ۶۷: جنون تکلیف کوه و دشت و صحرا می‌کند ما را

شماره ۶۸: نه سامان سفر باشد نه سودای حضر ما را

شماره ۶۹: تا حلقه نبد زلف بت مهوش ما را

شماره ۷۰: الهی آب و رنگ شعله ده مشت گل ما را

شماره ۷۱: تو ای بلبل گهی از نالة خود شاد کن ما را

شماره ۷۲: مستی مدام جام هوس می‌دهد مرا

شماره ۷۳: چو کرد خاک ره یار روزگار مرا

شماره ۷۴: بی‌تپش آرام کی باشد دل زار مرا

شماره ۷۵: از ناتوانی می‌کشد دوش نفس بار مرا

شماره ۷۶: دل می‌کشد به لالة راغ دگر مرا

شماره ۷۷: باز دارد عشق در آغوش بیهوشی مرا

شماره ۷۸: دل به زلفش می‌کشد آشفته سامانی مرا

شماره ۷۹: ها مژده که جانانه خرامید به صحرا

شماره ۸۰: چهرة صاف بلا زلف سیه فام بلا

شماره ۸۱: چو دادند اختیار کل قضا را

شماره ۸۲: ز روح باده صد ره گرچه خالی شد تن مینا

شماره ۸۳: به گلستان چو روی گل شود از روی تو آب

شماره ۸۴: بنشین که بی‌رخ تو ندارم قرار و تاب

شماره ۸۵: عجب در مستی ندارد هیچ فرقی با شراب

شماره ۸۶: همین نه مرهم دل‌های خسته است شراب

شماره ۸۷: دلم از غصه رنجورست امشب

شماره ۸۸: بی‌لبت ساغر می‌ آب ندارد امشب

شماره ۸۹: نگه نکرده گذشتی ز من به ناز امشب

شماره ۹۰: جان فدا کردم که تا شد وصل او یک دم نصیب

شماره ۹۱: زلف را با تیره‌بختی شد رخ جانان نصیب

شماره ۹۲: گر برین قامت فزاید جلوة آن دلفریب

شماره ۹۳: غنچه را از حسرت لعل تو دل در بر بسوخت

شماره ۹۴: امشب ز فرقت تو دلم چون چراغ سوخت

شماره ۹۵: اگرچه شعلة حسنت تمام عالم سوخت

شماره ۹۶: پیشه ما عشق و رندی کار ماست

شماره ۹۷: دل بد مکن ز همدمی غم که آشناست

شماره ۹۸: ما به این بی‌اعتباری چرخ سرگردان ماست

شماره ۹۹: گل بی‌رنگ عشق چیدة ماست

شماره ۱۰۰: در عشق تو ناله پیشة ماست

شماره ۱۰۱: جلوة قد تو از چاک دل ما پیداست

شماره ۱۰۲: نظر به روی تو دارد نگاه بی‌ادبست

شماره ۱۰۳: چو موج بر سر آبیم و حال سخت خرابست

شماره ۱۰۴: شیشه هم بزمست با او، ساغرش هم مشرب است

شماره ۱۰۵: در عهد نگاه تو که صیاد شکیب است

شماره ۱۰۶: مه روی تو که آرایش هر مهتاب است

شماره ۱۰۷: از عشق که جان در تن بیمار حزین است

شماره ۱۰۸: حسن محجوب ز نظاره خطرها دارد

شماره ۱۰۹: چه کنم صلح کسی جنگ و ستیز تو که خوبست

شماره ۱۱۰: تنم از رنج و بلا مایه‌ده ایوبست

شماره ۱۱۱: ز زهر ناوک او دل چو شهد خرسندست

شماره ۱۱۲: یوسف بازار ما هم خود خریدار خودست

شماره ۱۱۳: چون بر سر راه عدم است آنچه وجود است

شماره ۱۱۴: خاطر ما به تو صد جا بندست

شماره ۱۱۵: نه زابرش خبر و نه ز بهارش یادست

شماره ۱۱۶: دلم پای‌بند نسیم بهارست

شماره ۱۱۷: گذشت موسم گل لیک یار جلوه‌گرست

شماره ۱۱۸: مگر از عشق نگاری به دلش تأثیرست

شماره ۱۱۹: دل تهی از خون شد و دیده چو کوثر پرست

شماره ۱۲۰: منم که مرغ دلم صید عشوه و نازست

شماره ۱۲۱: گهی که دیده نه بر روی آن صنم بازست

شماره ۱۲۲: تا به روی تو در غمکدة من بازست

شماره ۱۲۳: نی همین ناز تو تنها بهر قتل ما بس است

شماره ۱۲۴: اختر بی‌نور ما شمع مزار ما بس است

شماره ۱۲۵: صحرا خوش است و دشت خوش است و چمن خوش است

شماره ۱۲۶: خوی بر رخت که رشک گلستان آتش است

شماره ۱۲۷: ناز آتش، غمزه آتش، خوی سرکش آتش است

شماره ۱۲۸: چارة ما بیدلان در دفع سودا آتش است

شماره ۱۲۹: تجرید و تجرد ره کاشانه عشق است

شماره ۱۳۰: کمان آه که یارب کشیده تا گوش است؟

شماره ۱۳۱: ز رنگ می به رخت تا نقاب در پیش است

شماره ۱۳۲: چمن به خرمی و گل به بار نزدیک است

شماره ۱۳۳: کار دلم در شکنج زلف تو تنگ است

شماره ۱۳۴: هر خس به باغ ما گل و هر زاغ بلبل است

شماره ۱۳۵: سراپا شعله گردیدست کاینم جامة آل است

شماره ۱۳۶: من و تصور ترک غمت خیال محال است

شماره ۱۳۷: تو سروری سرفرازی بر تو ختم است

شماره ۱۳۸: چون نسیمم در ره عشق تو نقش پا گم است

شماره ۱۳۹: مو به موئیم دل و بهر غم یار کم است

شماره ۱۴۰: عکس رخ جانانه که در منزل چشم است

شماره ۱۴۱: ز عکس زلف تو آیینه سنبلستانست

شماره ۱۴۲: تا بوی زلف یار در آبادی منست

شماره ۱۴۳: عشق بازی جستجوی یار در دل کردنست

شماره ۱۴۴: عشق را پیغمبرم داغ جنون تاج منست

شماره ۱۴۵: درون پرده نه پنهان عذار جانانست

شماره ۱۴۶: بی‌روی تو تا چشم صراحی نگرانست

شماره ۱۴۷: به هنر فخر نکردن هنر مردانست

شماره ۱۴۸: جهان ز عکس رخت پرگل است و یاسمن است

شماره ۱۴۹: به لب تا نغمة عیشم قرین است

شماره ۱۵۰: آه جگر ماست که آتش شرر اوست

شماره ۱۵۱: تنها نه دیده‌ام به رخ نازنین تست

شماره ۱۵۲: دستگاه حسن لیلی گوشه‌ای از کار تست

شماره ۱۵۳: تا به رخسار تو زلف مشک‌فام افتاده است

شماره ۱۵۴: جسم خاکی گر بمیرد آتش جان زنده است

شماره ۱۵۵: جز تو عاشق را کسی کی سر به صحرا داده است

شماره ۱۵۶: با وجود ضعف کی ما را کس از جا برده است

شماره ۱۵۷: باز ذوق عاشقی بر عقل زور آورده است

شماره ۱۵۸: تا همچو گل پیاله شکفتن گرفته است

شماره ۱۵۹: مگو ز عقل که دام فریب خودرایی‌ست

شماره ۱۶۰: امشب دگر نگاه کجت جاودانه است

شماره ۱۶۱: سودای تو از جان وفاکیش نرفتست

شماره ۱۶۲: گر ز زلف آزاد گشتم دام کاکل در پی است

شماره ۱۶۳: برفروزد جان و تن با آنکه داغ دل یکی‌ست

شماره ۱۶۴: چه شد که عشوه دگر مست خویشتن‌داریست

شماره ۱۶۵: باز با مژگان ما سیلاب عهدی تازه بست

شماره ۱۶۶: عشوه‌اش چون در چمن آیین لطف و ناز بست

شماره ۱۶۷: در گلستان طفل شبنم تا به دوش گل نشست

شماره ۱۶۸: تا صبا طرف نقاب از روی رخشانی شکست

شماره ۱۶۹: چون مهر لب به شکوة آن تندخو شکست

شماره ۱۷۰: درمانده دل به کار من و من به کار دوست

شماره ۱۷۱: موسی اگر ندارد تاب نگاه دوست

شماره ۱۷۲: گر تو پنداری بتان را بی‌وفایی نیست هست

شماره ۱۷۳: از هستی تو عالم دیوانه پر شدست

شماره ۱۷۴: در خشک و تر طاعت ما چشم تری نیست

شماره ۱۷۵: بازم از نو به کمین غمزة پنهانی هست

شماره ۱۷۶: دوش بی او شمع بزم ما ز حد افزون گریست

شماره ۱۷۷: جز زلف تو ما را سر سودای دگر نیست

شماره ۱۷۸: عشق میدانی است کانجا غیر مردی کار نیست

شماره ۱۷۹: در شب غم همدمم جز آه بی‌تأثیر نیست

شماره ۱۸۰: حسن صورت از بتان چون طبع آتشناک نیست

شماره ۱۸۱: صید ما را تا ابد آزادی از دنبال نیست

شماره ۱۸۲: تلخ‌کامی‌های ما از گردش ایام نیست

شماره ۱۸۳: دل که بی‌زخم تو باشد به جهان خرم نیست

شماره ۱۸۴: عشقبازان را سرود عیش گفتن رسم نیست

شماره ۱۸۵: ذره‌ای نیست که آیینة دیدار تو نیست

شماره ۱۸۶: بستر گرمی تنم را همچو شمشیر تو نیست

شماره ۱۸۷: ابر زا از خصمی مژگان من اندیشه نیست

شماره ۱۸۸: بی‌لب او نشئه‌ای در ساغر و پیمانه نیست

شماره ۱۸۹: بر دل از داغ غم قیاسی نیست

شماره ۱۹۰: چه ز نظاره برد دیده که حیرانش نیست؟

شماره ۱۹۱: امشب که ذوق جلوه رخش بی‌نقاب داشت

شماره ۱۹۲: دوشم چراغ دیده ز روی تو تاب داشت

شماره ۱۹۳: یا بمن خود را ازین بیگانه‌تر بایست داشت

شماره ۱۹۴: یک نظر کرد و از آن صد گونه استغفار داشت

شماره ۱۹۵: هر که در کوی تو چندی چو دلم منزل داشت

شماره ۱۹۶: دی به خاطر یاد آن گیسوی مشک‌آسا گذشت

شماره ۱۹۷: به فکر کار نیفتاده روزگار گذشت

شماره ۱۹۸: در گلشن الست که نیرنگ برنداشت

شماره ۱۹۹: در غضب رفتی و دل دوش از تو کامی برنداشت

شماره ۲۰۰: ترکش ناز تو از غمزه دگر تیر نداشت

شماره ۲۰۱: کسی چون خرد دستگاهی نداشت

شماره ۲۰۲: در دیار دل که کس جز حسن جولانی نداشت

شماره ۲۰۳: غمت به سینه مرا جای مدعا نگذاشت

شماره ۲۰۴: کسی ز ننگ به من گرچه روبه‌رو نگذاشت

شماره ۲۰۵: خوی از جبین مریز که قدر گلاب رفت

شماره ۲۰۶: زلف ساقی از کف و دامان یار از دست رفت

شماره ۲۰۷: شور جنونم از سر این بخت شوم رفت

شماره ۲۰۸: نوبهار من که هر خار مرا گل کرد و رفت

شماره ۲۰۹: سر رفت و داغ عشق بتان از سرم نرفت

شماره ۲۱۰: در ازل سوز محبت در دل ما جا گرفت

شماره ۲۱۱: یک نفس خود را ز غم آزاد می‌باید گرفت

شماره ۲۱۲: یاد او در سینه کردم جامه بوی گل گرفت

شماره ۲۱۳: تا گریبان من اینک گرد دامانم گرفت

شماره ۲۱۴: گلستان از خنده‌اش طرح گل خندان گرفت

شماره ۲۱۵: غنچه را دور از لب لعلت دل از گلشن گرفت

شماره ۲۱۶: چون نیاز ما و ناز او به هم درمی‌گرفت

شماره ۲۱۷: رسید موسم نوروز و روزگار شکفت

شماره ۲۱۸: می‌فزاید عشق من هر دم چو حسن کاملت

شماره ۲۱۹: زان برون زد دلبر من بارگاه از شش جهت

شماره ۲۲۰: گهی ملال مورث گهی غم وراث

شماره ۲۲۱: سفر عمر زیانست و درو سود عبث

شماره ۲۲۲: هر کجا راه بریدیم عبث بود عبث

شماره ۲۲۳: هم بخت نامساعد هم زلف یار باعث

شماره ۲۲۴: ای بی‌لبت حرام بر اهل کلام بحث

شماره ۲۲۵: درنخواهد داد تن بیماری ما در علاج

شماره ۲۲۶: درد مرا به عیسی مریم چه احتیاج

شماره ۲۲۷: گهی کلاه نهی بر سر و گه افسر کج

شماره ۲۲۸: خواهم که شبی سرزده آیم به در صبح

شماره ۲۲۹: یک لحظه سر برآر مه من ز خواب صبح

شماره ۲۳۰: شتاب شام سیه‌چرده و صباح صبیح

شماره ۲۳۱: وزید بر سر زلف کجت صبا گستاخ

شماره ۲۳۲: مکن دراز به زیر سپهر پا گستاخ

شماره ۲۳۳: باده از ابر خورد فصل بهاران گل سرخ

شماره ۲۳۴: ببرید زلف گرچه به پای تو سر نهاد

شماره ۲۳۵: کارم از گفتن لطفت به غرامت افتاد

شماره ۲۳۶: ز ضعفم بی‌تو بر تن از گرانی مو نمی‌جنبد

شماره ۲۳۷: شکاری گر به دام افتد چه شد، زینها هزار افتد

شماره ۲۳۸: وجودت تا ز چشم کیمیای امتیاز افتد

شماره ۲۳۹: ز استغنا خیالش را به ما پروا نمی‌افتد

شماره ۲۴۰: کجا چو تیغ‌کشی در میان سپر گنجد!

شماره ۲۴۱: سخن ز تنگیت اندر دهن نمی‌گنجد

شماره ۲۴۲: ز من دور آن پری پیکر به صد دستور می‌گردد

شماره ۲۴۳: ز اشک گرم من آتش کباب می‌گردد

شماره ۲۴۴: به گلشن چون روی مرغ از نوا خاموش می‌گردد

شماره ۲۴۵: دل مسیح ز دردم شکسته می‌گردد

شماره ۲۴۶: نگاهش ناگهان چون تیر نازی بر کمان بندد

شماره ۲۴۷: هر آه که درد از دل ناشاد برآرد

شماره ۲۴۸: تا نکتة رنگین ادا جوش برآورد

شماره ۲۴۹: تا ذوق نوا بر لب من جوش برآورد

شماره ۲۵۰: شکستن رنگ از جانم برآورد

شماره ۲۵۱: کسی که صبر به جنگ عتاب می‌آرد

شماره ۲۵۲: مرا پای طلب از رهگذاری خارها دارد

شماره ۲۵۳: به تماشای گل و لاله که پروا دارد؟

شماره ۲۵۴: لبت تا شیوة سحر و فسون را مضطرب دارد

شماره ۲۵۵: دلم امشب که ز تیغ تو جراحت دارد

شماره ۲۵۶: چنان دل تیر آن ابرو کمان را در نظر دارد

شماره ۲۵۷: ز اشکم چهره گه خونین و گه همرنگ زر دارد

شماره ۲۵۸: به رنگ عشقبازان برگ برگش رنگ زر دارد

شماره ۲۵۹: نه اخگر از فسردان گرد خاکستر به بردارد؟

شماره ۲۶۰: در آستین مژه‌ام طرح گلستان دارد

شماره ۲۶۱: حدیث قتل من با تیغ دایم در عیان دارد

شماره ۲۶۲: لب شیرین تبسم خندة سحرآفرین دارد

شماره ۲۶۳: به ما عمریست زلف یار سودا در میان دارد

شماره ۲۶۴: به گوشه چشم سیاهت نگه به من دارد

شماره ۲۶۵: از بس که هوای دهن تنگ تو دارد

شماره ۲۶۶: ز طرز غنچه پی بردم که شرم روی او دارد

شماره ۲۶۷: مگر دل به غم عشق بسته‌ای دارد

شماره ۲۶۸: عاشق آنست که در بر گل رویی دارد

شماره ۲۶۹: بگو به شعله که پروانه بی تو تاب ندارد

شماره ۲۷۰: چمن بی‌تو فیض هوایی ندارد

شماره ۲۷۱: ز جور تو دل امتناعی ندارد

شماره ۲۷۲: دو چشمت میل هشیاری ندارد

شماره ۲۷۳: تنها نه ز زلفت دلم آرام ندارد

شماره ۲۷۴: گر خود ز لطف گامی در راه ما گذارد

شماره ۲۷۵: سرو نتوانست لاف قامتش از پیش برد

شماره ۲۷۶: کسی ز کوی تو تا چند حبیب چاک برد!

شماره ۲۷۷: ذوق دیدارست کامی کز جهان دل می‌برد

شماره ۲۷۸: دوران حیله باز زما روبرو برد

شماره ۲۷۹: نبرم منت کس کاش شرابم نبرد

شماره ۲۸۰: امشب که از نم مژه آبم نمی‌برد

شماره ۲۸۱: کس جان ز زخم خنجر مژگان نمی‌برد

شماره ۲۸۲: بسکه آرام از نگاهش بی‌محابا می‌پرد

شماره ۲۸۳: گر نسیم صبحگاهی گلستان می‌پرورد

شماره ۲۸۴: لعلت که باغ خنده ازو آب می‌خورد

شماره ۲۸۵: لعل لبت ز خون گهر آب میخورد

شماره ۲۸۶: منگر که نگاهی ز سر ناز به ما کرد

شماره ۲۸۷: گفت و گو یک حرف را تفسیر نتوانست کرد

شماره ۲۸۸: خویش را بر آب و بر آیینه تا اظهار کرد

شماره ۲۸۹: بی‌تو تا ره بر غبار خاطر غمناک کرد

شماره ۲۹۰: کثرت غم در دلم بر یاد او جا تنگ کرد

شماره ۲۹۱: نماز شام چنان نشئة میش گل کرد

شماره ۲۹۲: مشاطه چو آرایش آن زلف علم کرد

شماره ۲۹۳: عشق ظاهر نمی‌توانم کرد

شماره ۲۹۴: با یاد تو کونین فراموش توان کرد

شماره ۲۹۵: به آن قد سرفرازی می‌توان کرد

شماره ۲۹۶: به آن رخ جلوة خور می‌توان کرد

شماره ۲۹۷: گفتگوی چشم جادویی مرا دیوانه کرد

شماره ۲۹۸: گفتمش صد بار و ترک صحبت دشمن نکرد

شماره ۲۹۹: یار در دلداری ما هیچ خودداری نکرد

شماره ۳۰۰: عجب ار درین بهاران گل و لاله بار گیرد

شماره ۳۰۱: چون صبا از گل تو بو گیرد

شماره ۳۰۲: دماغم باج ذوق از نشئة سرشار می‌گیرد

شماره ۳۰۳: به صد افسون در آن دل یاد من منزل نمی‌گیرد

شماره ۳۰۴: چه شد بازم که زخمم باج از مرهم نمی‌گیرد

شماره ۳۰۵: چه سازم دست دردی دامن جانم نمی‌گیرد

شماره ۳۰۶: ویرانه دلی دان که محبت نپذیرد

شماره ۳۰۷: فریب جنتم در عشق کی مغرور می‌سازد

شماره ۳۰۸: شب از هجر رخت صد غم در غمخانة ما زد

شماره ۳۰۹: صبح بلبل به نوا برخیزد

شماره ۳۱۰: که می‌تواند از پیش یار برخیزد؟

شماره ۳۱۱: جو آید در چمن از عندلیبان شور برخیزد

شماره ۳۱۲: به باغ سبزه چو بیند خطت به سر خیزد

شماره ۳۱۳: قدم از بار محنت برنخیزد

شماره ۳۱۴: از دعا گویا اثر بازم به مطلب می‌رسد

شماره ۳۱۵: ناله از دل تا به لب از ضعف مشکل میرسد

شماره ۳۱۶: بخت کو کز تو بمن مژدة یادی برسد

شماره ۳۱۷: کسی به درد سخن غیر طبع من نرسد

شماره ۳۱۸: تا کی چنینم از مژه خون جگر چکد

شماره ۳۱۹: ز عریانی نیندیشم اگر عالم خطر باشد

شماره ۳۲۰: یک شب که نه در وصال باشد

شماره ۳۲۱: خوشا آن دل که تا جان باشدش اندوهگین باشد

شماره ۳۲۲: حنای پای تو شد خون من، حلال تو باشد

شماره ۳۲۳: آن شوخ ز حالم خبری داشته باشد

شماره ۳۲۴: آیینه سنگ بود ترا دید و آب شد

شماره ۳۲۵: بس که دلگیرم غم از آمیزشم دلگیر شد

شماره ۳۲۶: اقبال رو نمود و به ما یار یار شد

شماره ۳۲۷: کسی به دعوی مهرش چو صبح صادق شد

شماره ۳۲۸: آمد بهار و خانه به زندان شریک شد

شماره ۳۲۹: دردا که غمزة دوست دشمن شکار هم شد

شماره ۳۳۰: به مهر آموختیم آن طفل را بی‌مهریش فن شد

شماره ۳۳۱: دلم شبی که خیال ترا نشیمن شد

شماره ۳۳۲: دل از جفای محرم و بیگانه پر نشد

شماره ۳۳۳: پای دل تا به ره عشق تو فرسوده نشد

شماره ۳۳۴: که گفت غنچة خندان به آن دهان ماند!

شماره ۳۳۵: بهشت عدن به حسن رسیده می‌ماند

شماره ۳۳۶: بیا که بی تو نه ساغر نه شیشه می‌ماند

شماره ۳۳۷: بسکه کردم داد از آن بت قوت دادم نماند

شماره ۳۳۸: رسم سرایت نفس ناتوان نماند

شماره ۳۳۹: هر کس به عارض تو خط مشک فام خواند

شماره ۳۴۰: جدا از کوی او شوقم گل و گلشن نمی‌داند

شماره ۳۴۱: بیوفا و بد و بیدادگرت ساخته‌اند

شماره ۳۴۲: کج ابروان که چهره به می تاب داده‌اند

شماره ۳۴۳: عشاق دل به چین جبینی سپرده‌اند

شماره ۳۴۴: آنانکه پی به راه توکل فشرده‌اند

شماره ۳۴۵: چشم دلم به عالم بالا گشاده‌اند

شماره ۳۴۶: از پی قتلم دگر، درد و غم، آماده‌اند

شماره ۳۴۷: خوبان که شوخی مژه از تیر برده‌اند

شماره ۳۴۸: چون خوی دلبران ز عتابم سرشته‌اند

شماره ۳۴۹: عندلیب گلشنم گلخن نصیبم کرده‌اند

شماره ۳۵۰: زرشک خال که سوزد بر آن عذار سپند

شماره ۳۵۱: هر کاروان که راه به کوی تو ساختند

شماره ۳۵۲: نقشبندانی که طرح روی جانان ریختند

شماره ۳۵۳: یک بار نکردیم در آن دل اثری چند

شماره ۳۵۴: بی تو یارانم کشان سوی گلستان می‌برند

شماره ۳۵۵: بیدلان دور از لبش چون جام گلگون می‌خورند

شماره ۳۵۶: صبح خیزان چو به کف جام مصفا گیرند

شماره ۳۵۷: اسیران پرده از حال دل خود بر نمی‌گیرند

شماره ۳۵۸: به چمن روی نهی سرو و سمن می‌سوزند

شماره ۳۵۹: کو غم که ناله را به اثر آشنا کند

شماره ۳۶۰: عاشق چوبی مضایقه جان را فدا کند

شماره ۳۶۱: گر آتش تو چو شمع استخوانم آب کند

شماره ۳۶۲: گریة خونین نداند هر که چشمی تر کمند

شماره ۳۶۳: مطربی کو که نوای غم او ساز کند

شماره ۳۶۴: دل مست خواب غفلت و، کس نیست بیدارش کند

شماره ۳۶۵: سهل است اگر رقیب به خود مایلش کند

شماره ۳۶۶: عقل گو کمتر نظر بر حسن تدبیرم کند

شماره ۳۶۷: شاه اجل به حکم تو فرمان روان کند

شماره ۳۶۸: چه خوش آنکه ناوک غمزة تو به سینه میل وطن کند

شماره ۳۶۹: ز قال رفته‌ام از دست، حال تا چه کند

شماره ۳۷۰: چون در آیینه نظر آن مه دیرینه کند

شماره ۳۷۱: چه حد غنچه که در پیش یار خنده کند

شماره ۳۷۲: به جفا چون بتان قرار کنند

شماره ۳۷۳: هر که این شیرین لبان محو شکر خندش کنند

شماره ۳۷۴: خضر و مسیح اگر گل روی تو بو کنند

شماره ۳۷۵: خم خانه جای صحبت اشراقیانه است

شماره ۳۷۶: آنان که در ادای سخن کوتهی کنند

شماره ۳۷۷: ناز تو رخنه در جگر شیر می‌کند

شماره ۳۷۸: مه را غم هلال تو رنجور می‌کند

شماره ۳۷۹: شوق چون در عرض حالم خامه را سر می‌کند

شماره ۳۸۰: شد بهار و هر کسی جایی وطن خوش می‌کند

شماره ۳۸۱: قاصد بی‌غم کجا شرح ملالم می‌کند

شماره ۳۸۲: دل نظر چون بر رخ آن بی‌ترحم می‌کند

شماره ۳۸۳: موج اشکم ابر را آلوده دامن می‌کند

شماره ۳۸۴: مستی ز گرد تفرقه پاکم نمی‌کند

شماره ۳۸۵: غنچه را دل در بر آن لعل سخنگو بشکند

شماره ۳۸۶: آهم سحر چو از دل رنجور شد بلند

شماره ۳۸۷: خوبرویان چون نظر بر رخ هم بگشایند

شماره ۳۸۸: دلم با زاهدان دیگر به صد اعزاز ننشیند

شماره ۳۸۹: معاندان که سخن ناشنوده می‌گویند

شماره ۳۹۰: یاد عیشی کز رخت شب‌های ما مهتاب بود

شماره ۳۹۱: امشب که در چمن ز قدومش نوید بود

شماره ۳۹۲: دی کز فروع ماه رخت پرده دور بود

شماره ۳۹۳: امشب که دست نالة زارم بساز بود

شماره ۳۹۴: از بی‌کسیم دوش دل سوخته کس بود

شماره ۳۹۵: شب ز نازت بزم دل بر بیقراران تنگ بود

شماره ۳۹۶: ز هر لبی که برآمد سخن کلام تو بود

شماره ۳۹۷: خوش آنکه بلبل ما نغمه‌سنج باغ تو بود

شماره ۳۹۸: آنکه کارش به اسیران همه بیدادی بود

شماره ۳۹۹: شبم در کلبة دل ماهتاب از یاد ماهی بود

شماره ۴۰۰: شش جهت را در زدم جز حلقه کس بر در نبود

شماره ۴۰۱: دلا گم کرده‌ای خود را درآ در جستجوی خود

شماره ۴۰۲: بلبل ز شیوة تو به فریاد می‌رود

شماره ۴۰۳: غیر زلف او که دوشادوش آن رو می‌رود

شماره ۴۰۴: هر کجا حرف لب آن یار جانی می‌رود

شماره ۴۰۵: کو آنکه شیونم به اثر آشنا شود

شماره ۴۰۶: به باغ بس که ز شرم رخت گل آب شود

شماره ۴۰۷: کمرده‌ام خالی دلی، خواهم دل او پر شود

شماره ۴۰۸: لطف کن تلخی که جان بی‌لذت از شکر شود

شماره ۴۰۹: تخم دلخواه درین مزرعه کم سبز شود

شماره ۴۱۰: کم کنم شیون نمی‌خواهم که نقص غم شود

شماره ۴۱۱: دانشم حاشا که ابر آفتاب من شود

شماره ۴۱۲: آفت عاشق ز صلح و جنگ پیدا می‌شود

شماره ۴۱۳: آیینه از عکس رخ یارم گلستان می‌شود

شماره ۴۱۴: چندان که از تو جور و جفا کم نمی‌شود

شماره ۴۱۵: من اگر می نخورم پیش رود!

شماره ۴۱۶: هلاک همچو منی خشم و کین نمی‌خواهد

شماره ۴۱۷: نه همین دل در برم چون مرغ بسمل می‌جهد

شماره ۴۱۸: ایزد به هر که عارض گل رنگ می‌دهد

شماره ۴۱۹: مویش وظیفة شب دیجور می‌دهد

شماره ۴۲۰: بر شعله آن چنان که کسی تار مو نهد

شماره ۴۲۱: شبی که عکس سر زلف یار در نظر آید

شماره ۴۲۲: نمی‌خواهم که بوی پیرهن از نزد یار آید

شماره ۴۲۳: خوش آنکه از سفر آن غمگسار باز آید

شماره ۴۲۴: به یاد آن قامتم از دیدن شمشاد می‌آید

شماره ۴۲۵: چو بینم کبک، یادم جلوة دلدار می‌آید

شماره ۴۲۶: چنانم بزم عشرت بی‌لبش دلگیر می‌آید

شماره ۴۲۷: از ره کوی تو چون بانگ جرس می‌آید

شماره ۴۲۸: چو رشک رخنه‌گر نام و ننگ می‌آید

شماره ۴۲۹: اگر دو روز از آن کو خبر نمی‌آید

شماره ۴۳۰: وفاداری از آن ترک شکار افکن نمی‌آید

شماره ۴۳۱: چو بلبل خاطرم از گفتن بسیار نگشاید

شماره ۴۳۲: عمدا اگر به یاد تو مشکل توان رسید

شماره ۴۳۳: به دلم تیرنگاهی ز تو غافل نرسید

شماره ۴۳۴: تا کی ز غیر حرف وفا می‌توان شنید

شماره ۴۳۵: آن شوخ که بی‌خواب و خمارش نتوان دید

شماره ۴۳۶: تا قیامت خویشتن را از خرد بیگانه دید

شماره ۴۳۷: حرف عقبا را دل آگاهم از دنیا شنید

شماره ۴۳۸: هر که مشتاق تو باشد گل به سر دارد نشوید

شماره ۴۳۹: ازین غیرت مرا آه از دل ناشاد می‌روید

شماره ۴۴۰: کجا رویم که ما را تو ملجایی و ملاذ

شماره ۴۴۱: در دل ز بس به عشق تو غم‌ها شود لذیذ

شماره ۴۴۲: بر سر شیشه نبود پنبه، که بی‌روی یار

شماره ۴۴۳: باز هر سو موج ابری جلوه‌گر دارد بهار

شماره ۴۴۴: ز شیرین بود خسرو خوشدل و فرهاد از آن خوش‌تر

شماره ۴۴۵: از نسیم خط دلم را بیقراری بیش‌تر

شماره ۴۴۶: چون غنچه‌ام دلی است ولی کار بسته‌تر

شماره ۴۴۷: لب گرم شکوه بود که گردید دیده‌تر

شماره ۴۴۸: به جرم اینکه لب یار شد مسخر ساغر

شماره ۴۴۹: زند تبخاله از خونم لب پیمانة اخگر

شماره ۴۵۰: خجل شد از سرشکم خاطر افسرده اخگر

شماره ۴۵۱: ای در سر از داغ توام هر لحظه سودای دگر

شماره ۴۵۲: بیا به مجلس و کام دل از شراب برآور

شماره ۴۵۳: ای دل طریق نیستی از من به یاد گیر

شماره ۴۵۴: سایه‌ای ساقی به جرم توبه از ما وامگیر

شماره ۴۵۵: حرفم از فکر سر زلرفی پریشانست باز

شماره ۴۵۶: فانوس شمع کشتة دل شو نهان بسوز

شماره ۴۵۷: گم شدم از عالم اما گم نشد نامم هنوز

شماره ۴۵۸: گرچه پیرم هست در دل ذوق تأثیرم هنوز

شماره ۴۵۹: نگشتم ایمن ازین چرخ کینه‌خواه هنوز

شماره ۴۶۰: ویران دل و تو در دل ویرانه‌ای هنوز

شماره ۴۶۱: قدر درویشی نمی‌دانی به سلطانی گریز

شماره ۴۶۲: هستی دنیا و بال جان غمناکست و بس

شماره ۴۶۳: بس که نالیدم نه قوت ماند در من نه نفس

شماره ۴۶۴: عاشق یاریم اما نام یار ما مپرس

شماره ۴۶۵: رحمش نمی‌آید به من چندانکه می‌سوزم نفس

شماره ۴۶۶: بلهوس گر نیستی دور از کنار یار باش

شماره ۴۶۷: کوی عشق است درین بیشه بداندیشه مباش

شماره ۴۶۸: نگردید آشنای می لب از خویشتن مستش

شماره ۴۶۹: خرد گو بیم کمتر ده که آزادم ز تأییدش

شماره ۴۷۰: به گوش درد دلم گاه گاه می‌رسدش

شماره ۴۷۱: شرابم عشوة یارست و ساغر چشم مخمورش

شماره ۴۷۲: ترحم از نظر افتادگان چشم مخمورش

شماره ۴۷۳: این روضه که وقفست بر اغیار نعیمش

شماره ۴۷۴: کمر به کشتن من بسته خال گوشة چشمش

شماره ۴۷۵: آن غنچه که کس هیچ ندیدست دهانش

شماره ۴۷۶: باز با عشق تو محکم می‌کنم پیمان خویش

شماره ۴۷۷: چمن جلوه‌گری از قد رعنای تو خوش

شماره ۴۷۸: قدر سنبل بشکند چون واکند گیسوی خویش

شماره ۴۷۹: هوا خوش است و حریفان باغ دوشادوش

شماره ۴۸۰: دلی در سینه دارم مست و مدهوش

شماره ۴۸۱: بر دوخته نرگس نظر از شرم نگاهش

شماره ۴۸۲: ای مشرب خوشت به جهان یادگار عیش

شماره ۴۸۳: به این شوخی که دارد پی بهار جلوه رنگینش

شماره ۴۸۴: ای به درگاه تو واله هم عوام و هم خواص

شماره ۴۸۵: ای جهانی به عبودیت خاصت مختص

شماره ۴۸۶: منم به یاد تو آسوده از نعیم ریاض

شماره ۴۸۷: ای در ایجاد سماوات وجود تو غرض

شماره ۴۸۸: گریه بی‌خون دلم رنگی ندارد در بساط

شماره ۴۸۹: سخن به وادی انصاف کرده راه غلط

شماره ۴۹۰: شد عمر صرف کار و نکردیم هیچ حظ

شماره ۴۹۱: چون شوقم از اضطراب محظوظ

شماره ۴۹۲: امشب غریب نوسفری می‌کند وداع

شماره ۴۹۳: عالم رود ز طنطنة نور در سماع

شماره ۴۹۴: آب گردید استخوان در عشق جانانم چو شمع

شماره ۴۹۵: نماند با مژة من غبار گریة شمع

شماره ۴۹۶: نیست غم گر بادة صافم نباشد در ایاغ

شماره ۴۹۷: با این همه گل‌ها که عیانست درین باغ

شماره ۴۹۸: بهرزه سلسله بر هم نمی‌زند آن زلف

شماره ۴۹۹: خورشید بر فروزد از آتش تب عشق

شماره ۵۰۰: گر هوس آلوده باشد دامان حسن است پاک

شماره ۵۰۱: بدین نشاط که رفتیم ناتوان در خاک

شماره ۵۰۲: از سر گذشتگان را تاج و کمر مبارک

شماره ۵۰۳: به تابم روز از بی‌تابی اشک

شماره ۵۰۴: چون کند میل سواری در قبال نیمرنگ

شماره ۵۰۵: حدیثی بر زبان هر دم ز هر باب آورد بلبل

شماره ۵۰۶: نسیم فیض تا شد جلوه‌گر در نو بهار دل

شماره ۵۰۷: چنان بگداخت در زندان غم این جان بی‌حاصل

شماره ۵۰۸: هر تار مژگانم بود موجی و عمان در بغل

شماره ۵۰۹: ای شده سر تا به پا چو گلبن پر گل

شماره ۵۱۰: دیدة پیاله رشک می ناب کرده‌ام

شماره ۵۱۱: محرم دل سینة بی‌کینة خود کرده‌ام

شماره ۵۱۲: صیت حسنم که به آفاق به جنگ آمده‌ام

شماره ۵۱۳: تا جدا از بزم آن آرام دل‌ها مانده‌ام

شماره ۵۱۴: بی‌رخت با تیره‌روزی روزگاری مانده‌ام

شماره ۵۱۵: باز در دل دود آه شعله ور پیچیده‌ام

شماره ۵۱۶: مرد عشقم گرچه خود را در هوس پیچیده‌ام

شماره ۵۱۷: دی صبا را همنشین زلف جانان دیده‌ام

شماره ۵۱۸: وقت آن شد کز لب دل گل کند تبخاله‌ام

شماره ۵۱۹: خوش تلاش محرمی‌ها می‌کند بیگانه‌ام

شماره ۵۲۰: درین دریای بی‌بن چون حبابم

شماره ۵۲۱: نیایم در نظر از ناتوانی هر کجا افتم

شماره ۵۲۲: تا چند ز بیداد تو خونین جگر افتم

شماره ۵۲۳: گریه خونگرمست ز آن با دیده محرم ساختم

شماره ۵۲۴: چون بر ابرویش نظر اندختم

شماره ۵۲۵: چند بر سنگم زنی من شیشه جان نیستم

شماره ۵۲۶: چنان در کوی او افتادگی را کار می‌بستم

شماره ۵۲۷: کاش چون پروانه من هم بال و پر می‌داشتم

شماره ۵۲۸: هم در شیخ زدم هم ره رهبان رفتم

شماره ۵۲۹: به جز تو جمله بی‌حاصل گرفتم

شماره ۵۳۰: به آن بیگانه امشب یک دو حرف آشنا گفتم

شماره ۵۳۱: شکر خدا که باز به امداد همتم

شماره ۵۳۲: به کوی عشق در پیری چنان از پای افتادم

شماره ۵۳۳: لبی پرشکوه از یاران بی‌مهر و وفا دارم

شماره ۵۳۴: چو صبح از آفتابی طلعتی یک دم هوس دارم

شماره ۵۳۵: همین نه لخت جگر در دهان غم دارم

شماره ۵۳۶: راز در دل از آن نهان دارم

شماره ۵۳۷: دل پر از گرهی از عتاب او دارم

شماره ۵۳۸: همیشه آینة دل به پیش روی تو دارم

شماره ۵۳۹: دهان بر بسته لبریز نوای یاربی دارم

شماره ۵۴۰: بدم با نالة بلبل دل افسرده‌ای دارم

شماره ۵۴۱: هرگز دلی از نالة خود شاد ندارم

شماره ۵۴۲: به جیب چاک و به دل داغ هجر یار ندارم

شماره ۵۴۳: دماغ سیر گلستان و گشت باغ ندارم

شماره ۵۴۴: عمریست که در کوی بلا خانه نداریم

شماره ۵۴۵: به زلف او دل خود را به ابرام آشنا کردم

شماره ۵۴۶: کمان غمزه پر کش کن که تیرت را نشان گردم

شماره ۵۴۷: بسی بگریستم کان شوخ را تندی ز خو بردم

شماره ۵۴۸: غلط کردم دلت را با ترحم آشنا کردم

شماره ۵۴۹: به فریادی ترا سرگرم در بیداد خود کردم

شماره ۵۵۰: چسان گرم سخن با آن بت شیرین دهن گردم

شماره ۵۵۱: در ره او هر دو عالم را به یکدیگر زدم

شماره ۵۵۲: شب ز شیون بلبل گوینده را آتش زدم

شماره ۵۵۳: بلبل عشقم که چون با شوق دمساز آمدم

شماره ۵۵۴: خاک پای تو که در چشم تر انباشته بودم

شماره ۵۵۵: زخمی به دو صد جان به کف از ناز تو دیدم

شماره ۵۵۶: بیرحمی بالای زبر دست تو نازم

شماره ۵۵۷: من مست محبتم چه سازم

شماره ۵۵۸: به جان افزایم و خاک بدن در خاکدان ریزم

شماره ۵۵۹: ندید کشت‌ امل قطره‌ای ز جوی کسم

شماره ۵۶۰: گهی که نامه به سوی تو دلربا بنویسم

شماره ۵۶۱: خوش آن که دست به دست سبوی می‌باشم

شماره ۵۶۲: مژه چو در نم اشک جگر فشار کشم

شماره ۵۶۳: کس چه داند آنچه من ز آن شوخ رعنا می‌کشم

شماره ۵۶۴: بغل بر هم نمی‌آید ز ذوق آن برو دوشم

شماره ۵۶۵: ز داغ لاله چشم آمد به داغم

شماره ۵۶۶: نه بهر آنکه عالم بر دلم تنگست می‌نالم

شماره ۵۶۷: هزاران منزلم طی گشت و من در اولین گامم

شماره ۵۶۸: ترا خاطر به سوی دشمن بدخوست میدانم

شماره ۵۶۹: ز بس سرگرم شوقم پای کم از سر نمی‌دانم

شماره ۵۷۰: طوطی شکرخایم نیشکر نمی‌دانم

شماره ۵۷۱: ز دانش مرا بس، که نام تو دانم

شماره ۵۷۲: جا در دل پاک تو نمودن نتوانم

شماره ۵۷۳: چه افتم که خود آفت‌فزای خویشتنم

شماره ۵۷۴: می‌توانم ای فلک گر دست بر ترکش زنم

شماره ۵۷۵: وقت شد کز ستمت جامة جان چاک زنم

شماره ۵۷۶: ز ابر دیده در و دشت را پر آب کنم

شماره ۵۷۷: کی بود دل ز می وصل تو سرشار کنم

شماره ۵۷۸: خواهم ز داغ عشق لباسی به بر کنم

شماره ۵۷۹: با تو هر شب لب از آب زندگانی تر کنم

شماره ۵۸۰: تا ابد دیگرش از لعل تو مأیوس کنم

شماره ۵۸۱: تا به کی پیوسته وصف طرة پر خم کنم

شماره ۵۸۲: چون به یاد زلف او اندیشه آرایی کنم

شماره ۵۸۳: بعد هزار غم اگر عشرتی آرزو کنم

شماره ۵۸۴: گاهی کمان ناله به خمیازه زه کنم

شماره ۵۸۵: کی به فریب سبزه دل مایل کشت میکنم

شماره ۵۸۶: آینه‌ام خیال تو تصویر می‌کنم

شماره ۵۸۷: چون به یاد زلف او زلف غم افشان می‌کنم

شماره ۵۸۸: حال خود را خراب می‌بینم

شماره ۵۸۹: ز گرمی دستگاه اهل عالم تنگ می‌بینم

شماره ۵۹۰: من هیچ نمی‌گویم من هیچ نمی‌دانم

شماره ۵۹۱: خوش آنکه رویت بینم و در روی تو حیران شوم

شماره ۵۹۲: چند از گل سخن عرض تجمل شنوم

شماره ۵۹۳: ز چشمان تو راز خویش را بنهفته می‌خواهم

شماره ۵۹۴: جمال شاهد رحمت فزاید از گنهم

شماره ۵۹۵: بر گرد‌رخت سبزه و گل سر زده در هم

شماره ۵۹۶: دیده را از پرتو روی تو تابی می‌دهم

شماره ۵۹۷: بزم عشرت تا ز خون دل مهیا کرده‌ام

شماره ۵۹۸: ما رام خویش بهر تو دلدار گشته‌ایم

شماره ۵۹۹: خود را به ناز آن بت طناز داده‌ایم

شماره ۶۰۰: عمریست تا جدا ز تو مهوش نشسته‌ایم

شماره ۶۰۱: شب در نظارة رخش ابرام کرده‌ایم

شماره ۶۰۲: راه بیرون شد درین دشت الم گم کرده‌ایم

شماره ۶۰۳: گاه خود خوردیم و گاهی صرف مردم کرده‌ایم

شماره ۶۰۴: در شمار کوی جانان کعبه را که دیده‌ایم

شماره ۶۰۵: ما فیض کعبه از در میخانه برده‌ایم

شماره ۶۰۶: جدا ز طرة تابیدة تو می‌تابیم

شماره ۶۰۷: سوخت هر جا خسته‌ای ما بی‌محابا سوختیم

شماره ۶۰۸: عمرها ما از خدا درد ترا می‌خواستیم

شماره ۶۰۹: یاد ایامی که در دل مهر یاری داشتیم

شماره ۶۱۰: تا چند درین غمکده غمناک نشینیم

شماره ۶۱۱: چو گوی عرصة آفاق را به سر گشتیم

شماره ۶۱۲: دل را به سر زلف تو دلدار سپردیم

شماره ۶۱۳: پنبه در گوش نهادیم و خبردار شدیم

شماره ۶۱۴: گوهریم و بر بساط دهر یکتای خودیم

شماره ۶۱۵: جز داغ جفا بر دل مهجور ندیدیم

شماره ۶۱۶: یک عشوه از آن نرگس غماز ندیدیم،

شماره ۶۱۷: در طور فنا وعدة دیدار شنیدیم

شماره ۶۱۸: بر دل رقم حسرت جاهی نکشیدیم

شماره ۶۱۹: دلا هنوز امیدی به چشم تر داریم

شماره ۶۲۰: هر جا که نام درد دل مبتلا بریم

شماره ۶۲۱: ما به زیر آسمان مشتی فروزان گوهریم

شماره ۶۲۲: از فکر خال و طرة جانانه بگذریم

شماره ۶۲۳: هر دم ز گرمخویی خود برفروزیم

شماره ۶۲۴: آهی از دل از پی دفع‌گزندی می‌کشیم

شماره ۶۲۵: تا به کی بر بستر آرام تن باز افکنیم؟

شماره ۶۲۶: حاشا که غیر عشق حدیث دگر کنیم

شماره ۶۲۷: ما به بدنامی تلاش نیکنامی می‌کنیم

شماره ۶۲۸: دل به یاد تو سرخوش است همان

شماره ۶۲۹: ز مژگان چند چون ابر بهاران

شماره ۶۳۰: می‌توان از زندگانی دست آسان شستن

شماره ۶۳۱: به نومیدی ستم باشد ز راه دوست برگشتن

شماره ۶۳۲: چو گرد چند به دنبال کاروان گشتن

شماره ۶۳۳: به راه دیر سبکبار و بی‌حرج رفتن

شماره ۶۳۴: گرت هواست به هر نیک و بد به سر بردن

شماره ۶۳۵: چه خواهد شد دو روزی جور کمتر می‌توان کردن

شماره ۶۳۶: لبی تر یک دم از جام طرب، کم می‌توان کردن

شماره ۶۳۷: چه پای بستة تدبیرم بایدم بودن

شماره ۶۳۸: می‌شد از طرة او کام دل آسان دیدن

شماره ۶۳۹: نه تنها در چمن از زوی گل گل می‌توان چیدن

شماره ۶۴۰: اگر چشمت کند یک عشوة مستانه در گلشن

شماره ۶۴۱: برافکن پرده و از عکس آن رونوبهارم کن

شماره ۶۴۲: گر جام میی داری عزم لب‌جویی کن

شماره ۶۴۳: بعد ازین ای دل تلاش مهر هر ناکس مکن

شماره ۶۴۴: اسکندرم دستور من عقل هنر فرسود من

شماره ۶۴۵: نمی‌گردد مگر، در صیدگاه دل شکار من

شماره ۶۴۶: نو خط من کرده است عزت نخجیر من

شماره ۶۴۷: ز ناز آن رام دشمن گرچه دایم می‌رمید از من

شماره ۶۴۸: اوج گیرد رتبة افتادگی از حال من

شماره ۶۴۹: هم حریف زندانم هم رفیق چاهم من

شماره ۶۵۰: تا دورم از تو ای بت نامهربان من

شماره ۶۵۱: گر نه ابراهیم عهد خود بود جانان من

شماره ۶۵۲: من بلبلم و گلشن کویت چمن من

شماره ۶۵۳: ای ترا جلوه خوش و قامت رعنا موزون

شماره ۶۵۴: از دل هوای وصل تو کی می‌رود برون

شماره ۶۵۵: سر فدای جانانست، کام افتخارست این

شماره ۶۵۶: از زمین بوس درش یک دم نپیچد سر جبین

شماره ۶۵۷: در خواب خمار آن چشم دایم ز شراب او

شماره ۶۵۸: بهار رفت و نچیدیم گل ز گلشن او

شماره ۶۵۹: ای سرو، پای بستة سرو روان تو

شماره ۶۶۰: اثر ندیده دل از حرف مهربانی تو

شماره ۶۶۱: از گل آوازه‌ای شنیدی تو

شماره ۶۶۲: چو موکشان به گلشنم آرد هوای تو

شماره ۶۶۳: ای فتنه یک دم آی ز بالای زین فرو

شماره ۶۶۴: بیا ای عیش مشرب، ناله‌ای از ساز غم بشنو

شماره ۶۶۵: آن ناز و آن کرشمه و آن چشم و آن نگاه

شماره ۶۶۶: بی‌بادة لبت در میخانه بسته به

شماره ۶۶۷: به عهد زلف خوشت مشک ناب یعنی چه

شماره ۶۶۸: خوش به کام همه در ساخته‌ای یعنی چه

شماره ۶۶۹: جا بکوی یار ده ما را بجنت جا مده

شماره ۶۷۰: یک شب ترا بغل نگرفتم چه فایده

شماره ۶۷۱: گریه از بیم تو شد در دل بی‌تاب گره

شماره ۶۷۲: ای حسرت لبت به دل نیشکر گره

شماره ۶۷۳: تو شمع بزم خوبانی مشو یکرو به پروانه

شماره ۶۷۴: ای که عاشق نیستی پا در حریم ما منه

شماره ۶۷۵: دعوت عشق است اینکه بار نیابی

شماره ۶۷۶: دوش کردی پرسش گرمی که جانم سوختی

شماره ۶۷۷: ز اوج عشق نداریم مطلب دگری

شماره ۶۷۸: بزم عشق است سبک پا به میان نگذاری

شماره ۶۷۹: نظرباز صف مژگانش با خنجر کند بازی

شماره ۶۸۰: عجب عجب که تو عاشق ز بلهوس نشناسی

شماره ۶۸۱: من گرفتم درد دل غیر از توام داند کسی

شماره ۶۸۲: آنکه من دارم ندارد همچو او دلبر کسی

شماره ۶۸۳: در دلم نیست به جز عهد تو پیمان کسی

شماره ۶۸۴: گر دلت بما باشد ور تو یار ما باشی

شماره ۶۸۵: ترا می‌خواستم ای غم که شب‌ها یار من باشی

شماره ۶۸۶: عهدم همه جا، عهد شکن بلکه تو باشی

شماره ۶۸۷: الهی تا بود دنیا تو باشی

شماره ۶۸۸: زهی به پیش لبت کار عقل مدهوشی

شماره ۶۸۹: چون گل به چمن خنده دمادم نفروشی

شماره ۶۹۰: بلبلان را همچو رویت کم به دست آید گلی

شماره ۶۹۱: گمنام گرد و باش فراموش عالمی

شماره ۶۹۲: هنوزم می‌خلد در دل خیال نوک مژگانی

شماره ۶۹۳: کسی را شد مسلم نکته دانی

شماره ۶۹۴: تا به کی چون آتش ای گل خانمانسوزی کنی

شماره ۶۹۵: همچو شمشیر ای پسر گر جوهری پیدا کنی

شماره ۶۹۶: برین مباش که قانون تازه ساز کنی

شماره ۶۹۷: اگر چو شمع زمانی در انجمن بنشینی

شماره ۶۹۸: به دیده جا دهدت گر رقیب دون، نروی!

شماره ۶۹۹: زلف او هر جانب افکندست دام غمزه‌ای

شماره ۷۰۰: خوش بی‌خبر ز حال دل زار گشته‌ای

شماره ۷۰۱: دارم دلی به مهر بتان عهد بسته‌ای

شماره ۷۰۲: سخت بی‌مهر و جفا پیشه و پر فن شده‌ای

شماره ۷۰۳: در جامة خوبی چه بلا حور سرشتی

شماره ۷۰۴: جدا از من بهر کس خواستی مهر و وفا کردی

شماره ۷۰۵: دلم خوشست اگر شکوه‌گر دعا بنویسی

شماره ۷۰۶: خواهم که نشینم خوش برطرف گلستانی

شماره ۷۰۷: نگاه گرم عاشق را، رسد جانانه آرایی

شماره ۷۰۸: چو سنبل پیچ و تابم مو بمو از پیچش مویی

شماره ۷۰۹: کجا شد گریه مستانه من در سر کویی