تا به کی چون آتش ای گل خانمانسوزی کنی

چشم نیکو را به خونریزی بدآموزی کنی

بخت آنم کو که چون شب با غمت خلوت کنم

همچو شمع آیی به بزم و مجلس افروزی کنی

چشم آن دارم که نابینا چو گردم در غمت

سرمة بینائیم ز آن خاکِ در روزی کنی

یک زمان با آهوی چشمت سفارش کن بگو

با ضعیفان شکاری تا به کی یوزی کنی؟

از وفایت آن طمع دارم که بعد از سوختن

همچو شمعم بر مزار آیی و دلسوزی کنی

گر پس از عمری توانم شد به بزم او سفید

ترسم ای طالع در آن ساعت سیه‌روزی کنی

ای خوشا فیّاض اقبالی که از یاری بخت

خاک گردی بر در جانان و فیروزی کنی