عشق چو پرده بر درد حسن کرشمه‌زای را

پر کند از شکوه شه آینة گدای را

خیز و بیا و جلوه ده قامت جلوه‌زای را

حسرت استخوان من طعمه دهد همای را

نیست ز مهر من عجب گر به دل تو جا کند

گرم کند شراره‌ای در دل سنگ، جای را

عشق تو شعله می‌خورد پردة ناله می‌درد

بر دم تیغ می‌بَرَد شوق برهنه‌پای را

هیچ کسی کند به من آنکه بود همه کسم

دشمن خانه می‌کند عشق تو آشنای را

پیش رخ تو برگ گل لاف زند ز نازکی

رنگ حیا دهد خدا چهرة بی‌خدای را!

عشق چه خواهد از هنر، پنجة سعی بی‌اثر

عقده شود کلید در عقل گره‌گشای را

روی نکو نمی‌شود مبتذل از نگاه کس

دیدن جنس قیمتی کم نکند بهای را

سیر ندیده می‌رود روی تو فیّاض کنون

بهر نگاه واپسین رخ بنما خدای را