حرف آخر قافیه

شمارهٔ ۱: چو بو دهد صبحم به دست باد صبا

شمارهٔ ۲: مرا دردی است بی درمان که نی سر دارد و نی پا

شمارهٔ ۳: مردمی، فهم، ادا، ترس خدا، رحم بجا

شمارهٔ ۴: نه همین طوق گلو حلقهٔ جام است اینجا

شمارهٔ ۵: به رخ مهر جهان آرا به گیسو چون شب یلدا

شمارهٔ ۶: گداخت سیم وش آن شوخ سیمبر ما را

شمارهٔ ۷: الهی حل مگردان تا قیامت مشکل ما را

شمارهٔ ۸: سودم به خاک پایش روی نیاز خود را

شمارهٔ ۹: حکم سخن ندادم هر دم زبان خود را

شمارهٔ ۱۰: عشق عالمسوز ما بر هم زند تدبیر را

شمارهٔ ۱۱: تا شانه شد مشاطه گر آن زلف عنبربیز را

شمارهٔ ۱۲: مصور چون به تصویر آورد موی میانش را

شمارهٔ ۱۳: پاس گر می داشتم شب های تار خویش را

شمارهٔ ۱۴: بیرون ز سینه طرح مینداز داغ را

شمارهٔ ۱۵: در فصل غیر یافته ام من وصال را

شمارهٔ ۱۶: تا شد حکیمم عشق او با درد شد الفت مرا

شمارهٔ ۱۷: لب وانشد به ذکر، ز بیم ریا مرا

شمارهٔ ۱۸: همچو ساغر تا به لب همدم نمی‌سازد مرا

شمارهٔ ۱۹: دست گیرید ساغر غم را

شمارهٔ ۲۰: انگشت تعرض نرسیده سخنم را

شمارهٔ ۲۱: مکن سؤال ز هر بی وفا وفای مرا

شمارهٔ ۲۲: به آب دیده کنم سبز، خط ریحان را

شمارهٔ ۲۳: زمین شوره، ای جان، کی شناسد قدر باران را؟

شمارهٔ ۲۴: نیت قرآن بستم طوف کوی جانان را

شمارهٔ ۲۵: چین فدا باد زلف پرچین را

شمارهٔ ۲۶: هر که دارد دل چون آینه سیمای تو را

شمارهٔ ۲۷: نتوان یافت به خود منزل و مأوای تو را

شمارهٔ ۲۸: تا کمند وحدت دل کرده ام موی تو را

شمارهٔ ۲۹: نمی دانم چرا کج بسته اند آیین ابرو را

شمارهٔ ۳۰: خط یاقوت لعلش تا نمود آن مصحف رو را

شمارهٔ ۳۱: ز مجنون پرس اگر خواهی سراغ چشم آهو را

شمارهٔ ۳۲: راه رفتن کس نفرماید ز پا افتاده را

شمارهٔ ۳۳: بشکند آن تندخو چون آستین جامه را

شمارهٔ ۳۴: راه در معموره ها گر نیست این دیوانه را

شمارهٔ ۳۵: رفتار محال است ز کوی تو کسی را

شمارهٔ ۳۶: شد عمرها که از نظر افتاده خواب ما

شمارهٔ ۳۷: ما را اگرچه [خوار] نمود افتقار ما

شمارهٔ ۳۸: بی غم نفسی نیست دل باخبر ما

شمارهٔ ۳۹: جلا می دهد سینه را اخگر ما

شمارهٔ ۴۰: برتر از عرش است ای عشاق، سیران شما

شمارهٔ ۴۱: جامع رشک جنان فیض اثر دیدیم ما

شمارهٔ ۴۲: رو به هر کوهی نماید طور می‌دانیم ما

شمارهٔ ۴۳: چون تیر پیچ و تاب ندارد کمان ما

شمارهٔ ۴۴: برد آرزو خرمن ما خوشه چین ما

شمارهٔ ۴۵: جز لاله نیست چشم سیاهی به راه ما

شمارهٔ ۴۶: بیجا نمی خلد به دلی تیر آه ما

شمارهٔ ۴۷: شور عشق است و جنون حاصل و سرمایهٔ ما

شمارهٔ ۴۸: بی رمز درد، کس نشود آشنای ما

شمارهٔ ۴۹: ظهور نعمت منعم بود گدایی ما

شمارهٔ ۵۰: ای خیره چو نرگس ز جمال تو نظرها

شمارهٔ ۵۱: نگاهی جانب ما کن که قربانت شود جان‌ها

شمارهٔ ۵۲: سرگشتهٔ تو خم نکند سر به هیچ باب

شمارهٔ ۵۳: با تهی دستی علو همت است این از حباب

شمارهٔ ۵۴: تا کجا رفتار دلجوی تو را دیده است آب

شمارهٔ ۵۵: روشنگر زمان و زمین است آفتاب

شمارهٔ ۵۶: در خم هر حلقهٔ زلفش رهین است آفتاب

شمارهٔ ۵۷: کاکل کمند زلف تو شد دام آفتاب

شمارهٔ ۵۸: ساقی مکن دریغ ز پیر و جوان شراب

شمارهٔ ۵۹: عشق پرشور است و ما پراضطراب

شمارهٔ ۶۰: در میان ما و او شد حسن بی پروا نقاب

شمارهٔ ۶۱: غنچه کی وامی کند چشم دل خود را ز خواب

شمارهٔ ۶۲: دیوانه شدم باز جنون می کنم امشب

شمارهٔ ۶۳: تو جان و من به جانت گشته طالب

شمارهٔ ۶۴: از پیر همت و کرمی ای جوان طلب

شمارهٔ ۶۵: شبی که مست بیاید به خواب من مطلوب

شمارهٔ ۶۶: روی تو چو از پیش نظر پرده برانداخت

شمارهٔ ۶۷: صبحدم شیری که مهر دایه ام در کام ریخت

شمارهٔ ۶۸: گفتگوی حشر راحت از دل دیوانه ریخت

شمارهٔ ۶۹: در بزم عشق نشئهٔ تأثیر صحبت است

شمارهٔ ۷۰: نازک دلی که آینه دار نزاکت است

شمارهٔ ۷۱: باده نوشی و غزلخوانی دیوانه بجاست

شمارهٔ ۷۲: یار را از من چه می‌پرسی بپرس از دل کجاست

شمارهٔ ۷۳: آه گرمی که به یاد تو ز دل ها برخاست

شمارهٔ ۷۴: به طوف کوی تو آن شب که دل ز جان برخاست

شمارهٔ ۷۵: حرف هر کس ز فکر خام خود است

شمارهٔ ۷۶: مدح رخ زیبای تو عنوان سعیداست

شمارهٔ ۷۷: هر آن دلی که به زلف بتی گرفتار است

شمارهٔ ۷۸: حلب شهر و نعیما شهریار است

شمارهٔ ۷۹: چون دل دلیل نیست تن و [دل] برابر است

شمارهٔ ۸۰: صورت اندیش کی از معنی ما باخبر است؟

شمارهٔ ۸۱: هر کجا مینا و جامی از می گلگون پر است

شمارهٔ ۸۲: دارم بتی و سجده اش ای دل نهانی بهتر است

شمارهٔ ۸۳: هر زمان دل را هوای کوی جانان بر سر است

شمارهٔ ۸۴: هر زمان بر سر پرشور هوای دگر است

شمارهٔ ۸۵: عاشقان را در جهان فکر و خیال دیگر است

شمارهٔ ۸۶: دل ناخدای بحر تماشای دیگر است

شمارهٔ ۸۷: به پیش چشم من دریا چه چیز است

شمارهٔ ۸۸: در خرابات مغانم جا بس است

شمارهٔ ۸۹: حرف آن لب شنفتنم هوس است

شمارهٔ ۹۰: هر شیوه ای که هست در این جا بجا خوش است

شمارهٔ ۹۱: از خس و خار حوادث قلب ما را کی صفاست

شمارهٔ ۹۲: باعث آمدن روح به ابدان، عشق است

شمارهٔ ۹۳: بی ظرف را شراب شرربار، مشکل است

شمارهٔ ۹۴: آن را که هوای رخ خوب تو تولاست

شمارهٔ ۹۵: آنچه می دانی تو در باطن نهان اظهار ماست

شمارهٔ ۹۶: آن خانه برانداز که خود راهبر ماست

شمارهٔ ۹۷: هر چیز که رو می دهد از ماست که بر ماست

شمارهٔ ۹۸: صافیدلی چو آینه در این زمان کم است

شمارهٔ ۹۹: آن آفرین جهان که نگهدار عالم است

شمارهٔ ۱۰۰: آن که نامش جان جانان است آن جانان ماست

شمارهٔ ۱۰۱: نه همین خندهٔ گل از پی نشو است و نماست

شمارهٔ ۱۰۲: چه شور است این که در کاشانهٔ ماست

شمارهٔ ۱۰۳: جولانگه معنی دل هشیار نعیم است

شمارهٔ ۱۰۴: در خانه ای که جای کسی نیست جای ماست

شمارهٔ ۱۰۵: جفاهای نگاهش ظاهر از لب های خندان است

شمارهٔ ۱۰۶: جامه از رنگ و از گلشن بدن است

شمارهٔ ۱۰۷: وعظ ما ناگفتن است و درس ما ناخواندن است

شمارهٔ ۱۰۸: چشمم ز گریهٔ دل ناکام روشن است

شمارهٔ ۱۰۹: عقل هندوی میفروش من است

شمارهٔ ۱۱۰: شرابخانهٔ معنی،‌دل بهوش من است

شمارهٔ ۱۱۱: فتادگی چو نگین، نقش دلنشین من است

شمارهٔ ۱۱۲: شادی هر دو جهان از دل غمگین من است

شمارهٔ ۱۱۳: خم در خروش و جوش ز خمیازهٔ من است

شمارهٔ ۱۱۴: آنچه در شش جهات گردون است

شمارهٔ ۱۱۵: در مبند بر رویم سجده گاه من این است

شمارهٔ ۱۱۶: خم گر ز باده جرعه فشانی کند رواست

شمارهٔ ۱۱۷: از راه دیده دل بر جانان رود رواست

شمارهٔ ۱۱۸: گردون مروتی به فقیران نداشته است

شمارهٔ ۱۱۹: چشمش همین نه دین و دل از ما گرفته است

شمارهٔ ۱۲۰: آن [چشم] دل سیه که [زمامم] گرفته است

شمارهٔ ۱۲۱: کسی که چشم تو را شوخ و دلربا گفته است

شمارهٔ ۱۲۲: عمری است سرو تا به وفا ایستاده است

شمارهٔ ۱۲۳: در پی آن زلف ای دل چون تو بس افتاده است

شمارهٔ ۱۲۴: ز بس به راه تو دل بر سر دل افتاده است

شمارهٔ ۱۲۵: چشم او در بردن دل بی گناه افتاده است

شمارهٔ ۱۲۶: غم دماغم را پریشان کرده است

شمارهٔ ۱۲۷: غافل از دین شیوهٔ خود رسم و آیین کرده است

شمارهٔ ۱۲۸: نگاه شوخ [و] دل ساده روبه‌رو شده است

شمارهٔ ۱۲۹: هوشیار ای دل که او مست می ناب آمده است

شمارهٔ ۱۳۰: آسمانم تکیه گاه من بدن گردیده است

شمارهٔ ۱۳۱: عندلیب روح را تن آشیان گردیده است

شمارهٔ ۱۳۲: در محیط دین ز بس کشتی تبه گردیده است

شمارهٔ ۱۳۳: هر گوهر سخن که به ساحل رسیده است

شمارهٔ ۱۳۴: نور شکوه حق ز مقابل رسیده است

شمارهٔ ۱۳۵: عالم ز دستگاه کمالش نمونه ای است

شمارهٔ ۱۳۶: جنت ز سر کوی تو یک صحن خرابی است

شمارهٔ ۱۳۷: دلم به تیر ملامت نشانهٔ عجبی است

شمارهٔ ۱۳۸: گریه در بزم یار، بی ادبی است

شمارهٔ ۱۳۹: گل مست و بلبلان شاد امروز روز خوبی است

شمارهٔ ۱۴۰: آفتاب از نفس صبح قیامت اثری است

شمارهٔ ۱۴۱: گرچه زلفت به میان بسته به یک زنجیری است

شمارهٔ ۱۴۲: گردون، گلیم کهنهٔ غمخانهٔ کسی است

شمارهٔ ۱۴۳: چاک پیراهن یار و نظر پاک، یکی است

شمارهٔ ۱۴۴: کرم عام تو با محرم و بیگانه یکی است

شمارهٔ ۱۴۵: فلک بر سر بی سران پرچمی است

شمارهٔ ۱۴۶: تنها نه خال عارض آن ماه، دیدنی است

شمارهٔ ۱۴۷: امروز که نوبهار معنی است

شمارهٔ ۱۴۸: همین نه شیوهٔ خوبان طریق خودرایی است

شمارهٔ ۱۴۹: نگشت کار ز بخت سیاهتاب، درست

شمارهٔ ۱۵۰: نشئهٔ آب حیات از لعل شکرکام اوست

شمارهٔ ۱۵۱: باخبر باش که از حال خبرداری هست

شمارهٔ ۱۵۲: تا با تو از آن گوشهٔ ابرو نظری هست

شمارهٔ ۱۵۳: جستجوی جان جانان کن که جان پیداست کیست

شمارهٔ ۱۵۴: می از انگور شد میخانه از کیست؟

شمارهٔ ۱۵۵: شایستهٔ درگاه تو هر بی سر و پا نیست

شمارهٔ ۱۵۶: ترسم ز دیده ای که در او هیچ خواب نیست

شمارهٔ ۱۵۷: یار ما خوب است اما خوب نیست

شمارهٔ ۱۵۸: در خراباتی که راه هستی و پندار نیست

شمارهٔ ۱۵۹: مقصد از گردیدن شیب و فرازم سیر نیست

شمارهٔ ۱۶۰: گر برد از هوش زان چشم سیه تقصیر نیست

شمارهٔ ۱۶۱: صاحب نفسی را که اثر در نفسش نیست

شمارهٔ ۱۶۲: بی ساخته در اهل کرم رسم کرم نیست

شمارهٔ ۱۶۳: ز عالمش چه خبر آن که او پریشان نیست

شمارهٔ ۱۶۴: جامه جز گردون اطلس در بر آزاده نیست

شمارهٔ ۱۶۵: کار اهل الله را طعن از کسی زیبنده نیست

شمارهٔ ۱۶۶: عاشقان را رخصت دیدار آن مه پاره نیست

شمارهٔ ۱۶۷: منظور من جز او چه بود در نظر که نیست

شمارهٔ ۱۶۸: نیست روزی که این منادی نیست

شمارهٔ ۱۶۹: بجز از بخل در این دور زمان چیزی نیست

شمارهٔ ۱۷۰: لامکانی تو و امکان تو بی چیزی نیست

شمارهٔ ۱۷۱: به سوی کوی تو را نگاه خالی نیست

شمارهٔ ۱۷۲: مرا دمی نفسی لحظه ای و آنی نیست

شمارهٔ ۱۷۳: خاطر جمع بجز عالم یکتایی نیست

شمارهٔ ۱۷۴: به آن خدا که جهان را جز او خدایی نیست

شمارهٔ ۱۷۵: از ره عیش و نشاط، ای چرخ گردیدن نداشت

شمارهٔ ۱۷۶: می توان جان باخت اما از وفا نتوان گذشت

شمارهٔ ۱۷۷: رخ نمودی و جهان در نظرم دیگر گشت

شمارهٔ ۱۷۸: دیده ای کان صبح را در خواب یافت

شمارهٔ ۱۷۹: کلیم الله زد فریاد چون بر طور سینا رفت

شمارهٔ ۱۸۰: گر ز عالم داد یا بیداد یا بر باد رفت

شمارهٔ ۱۸۱: ما را نمود روی وز ما رونما گرفت

شمارهٔ ۱۸۲: در شکنج زلف او دل تاب نتواند گرفت

شمارهٔ ۱۸۳: دل ز تکرار بهشت حور از کوثر گرفت

شمارهٔ ۱۸۴: شوخ ما رسم قیل و قال گرفت

شمارهٔ ۱۸۵: دل بسکه چشم شوخ تو را نام می‌گرفت

شمارهٔ ۱۸۶: هر که آمد عمر خود را صرف سامان کرد و رفت

شمارهٔ ۱۸۷: دلم به گرمی عشق تو باغ باغ شکفت

شمارهٔ ۱۸۸: جوهر تیغی که من بر آن کمر می‌بینمت

شمارهٔ ۱۸۹: ز من جان خواست جانان گفتمش از جان به جان منت

شمارهٔ ۱۹۰: چند ای عمامه داران بر سر دستار، بحث

شمارهٔ ۱۹۱: خلقی که می کنند به آب مدام بحث

شمارهٔ ۱۹۲: مگذار در حریم خرابات، پای بحث

شمارهٔ ۱۹۳: به بستن کمرش نیست آن میان باعث

شمارهٔ ۱۹۴: خوشم به این مرض و انحراف طبع و مزاج

شمارهٔ ۱۹۵: رفتم حباب وار ز خود در هوای موج

شمارهٔ ۱۹۶: تا کرد آن پریرخ و نامهربان خروج

شمارهٔ ۱۹۷: دور است و همین باغ و بهاری و دگر هیچ

شمارهٔ ۱۹۸: از دم تیغ قضا شیر مکیده است صبح

شمارهٔ ۱۹۹: دیدهٔ غفلت گشا دریاب فیض نور صبح

شمارهٔ ۲۰۰: زینهار چون حباب مپرس از نشان صبح

شمارهٔ ۲۰۱: هرگز ندیده ام گرهی بر جبین صبح

شمارهٔ ۲۰۲: شکست رونق آیینه را صفای قدح

شمارهٔ ۲۰۳: چو دید جسم مرا جای آرمیدن، روح

شمارهٔ ۲۰۴: به گوش عرش ز حق می رسد به لفظ فصیح

شمارهٔ ۲۰۵: مکن به روی دلارام من نظر گستاخ

شمارهٔ ۲۰۶: بندی چرا میان عداوت به کین چرخ؟

شمارهٔ ۲۰۷: تنی بغیر عمل شد برای جان، دوزخ

شمارهٔ ۲۰۸: ای خضر خو گرفته مذاقم به آب تلخ

شمارهٔ ۲۰۹: مرا ز حلقهٔ آن دربه‌در پسند مباد

شمارهٔ ۲۱۰: هر آن که روی تو را رنگ ارغوانی داد

شمارهٔ ۲۱۱: شیخ گر از سنت و فرضانه می‌یابد مراد

شمارهٔ ۲۱۲: به آن برچیده دامان تهمت خونم کجا افتد

شمارهٔ ۲۱۳: سعیدا از شکست سنگ اثر در مومیا افتد

شمارهٔ ۲۱۴: چون من بلندنظر گاه گاه می افتد

شمارهٔ ۲۱۵: هر که را راه سخن وا شده موسی گردد

شمارهٔ ۲۱۶: نگریم بعد از این ترسم که دل خون جگر گردد

شمارهٔ ۲۱۷: عارف چو جهان سرکش مغرور نگردد

شمارهٔ ۲۱۸: خوشا دلی که چو آیینه جلوگاه تو گردد

شمارهٔ ۲۱۹: زمین از اشک سرگردان من گرداب می‌گردد

شمارهٔ ۲۲۰: ز بس بر سر خیال آن گل رخسار می‌گردد

شمارهٔ ۲۲۱: چو از نور تجلی ساغری سرشار می‌گردد

شمارهٔ ۲۲۲: چه شور است این که بر گرد سر مخمور می‌گردد

شمارهٔ ۲۲۳: ز راه عشقبازی این دل شیدا نمی‌گردد

شمارهٔ ۲۲۴: در نظربازی من یار نهان می گردد

شمارهٔ ۲۲۵: که طرف از این فلک فتنه بار می بندد

شمارهٔ ۲۲۶: نه خوی از جبههٔ آن دلبر مغرور می بارد

شمارهٔ ۲۲۷: زبان بستهٔ ما صوت بی صدا دارد

شمارهٔ ۲۲۸: به هر وادی که آبادی است آن وادی جفا دارد

شمارهٔ ۲۲۹: ساغر از گردش ادوار چه پروا دارد

شمارهٔ ۲۳۰: کسی ز سر میانش کجا خبر دارد

شمارهٔ ۲۳۱: در این وادی که معموری نه دیوار و نه در دارد

شمارهٔ ۲۳۲: کی دیدهٔ تر دارد سوزی که جگر دارد؟

شمارهٔ ۲۳۳: عاشق از خود چو رود عزت دیگر دارد

شمارهٔ ۲۳۴: من از تخمین خاطر گفتمش چون مو کمر دارد

شمارهٔ ۲۳۵: چه شور است این که دل از دست آن نامهربان دارد

شمارهٔ ۲۳۶: به هنگام دعا زاهد نظر بر آسمان دارد

شمارهٔ ۲۳۷: مگر خبر ز دل خسته آن نگار ندارد

شمارهٔ ۲۳۸: عالم ز خرابی سر تدبیر ندارد

شمارهٔ ۲۳۹: گرچه دورم ز نظر، کی نظر از من دارد

شمارهٔ ۲۴۰: چه غم آن مهر پیکر از چنان و از چنین دارد

شمارهٔ ۲۴۱: مردی که در این ره، دل آگاه ندارد

شمارهٔ ۲۴۲: سفر هوشوران زود تمامی دارد

شمارهٔ ۲۴۳: هر که دارد صنمی جور و جفایی دارد

شمارهٔ ۲۴۴: سرمه کی طاقت آن چشم پر از ناز آرد

شمارهٔ ۲۴۵: جهان تو را به سر انکسار می آرد

شمارهٔ ۲۴۶: صبحدم از شب وصل تو اثر می آرد

شمارهٔ ۲۴۷: چه [دلبری] است که هرگاه ناز می آرد

شمارهٔ ۲۴۸: ذکر تو هوش [و] فکر تو از خویش می برد

شمارهٔ ۲۴۹: در خاطری که آن بت عیار بگذرد

شمارهٔ ۲۵۰: از یک نظر لطف که آن مهر لقا کرد

شمارهٔ ۲۵۱: رفت از حریم دیده و دل را کباب کرد

شمارهٔ ۲۵۲: نشئهٔ سرشار چشم مست ساقی کار کرد

شمارهٔ ۲۵۳: نشئهٔ سرشار چشم مست ساقی کار کرد

شمارهٔ ۲۵۴: در سواد خط خوبان بسکه دل شبگیر کرد

شمارهٔ ۲۵۵: داغ را چون لاله اجزای بدن خواهیم کرد

شمارهٔ ۲۵۶: کام تا هست تو را کامروا نتوان کرد

شمارهٔ ۲۵۷: خرمی ز این دو روزه جان نتوان کرد

شمارهٔ ۲۵۸: دی صبا قصهٔ آن کاکل پیچان می کرد

شمارهٔ ۲۵۹: موج خیز گریهٔ ما چشم تر بار آورد

شمارهٔ ۲۶۰: نی همین در نی از آن لب ناله حسرت می‌خورد

شمارهٔ ۲۶۱: آنچه قسمت کرده هرکس روزی خود می‌خورد

شمارهٔ ۲۶۲: چون ز خون عاشق آن رخساره گل، مل می‌خورد

شمارهٔ ۲۶۳: فیض از کوچهٔ معشوقه هوا می گیرد

شمارهٔ ۲۶۴: رخش روزی که طعن رنگ با لعل بدخشان زد

شمارهٔ ۲۶۵: همت چو دست گیرد رطل گران توان زد

شمارهٔ ۲۶۶: صدای خستگان جان و دل اندوهگین سوزد

شمارهٔ ۲۶۷: اگر تو را هوس آیینه دار برخیزد

شمارهٔ ۲۶۸: مکن باور که نفس از جا ز سستی برنمی‌خیزد

شمارهٔ ۲۶۹: مجنون به گرد خیمهٔ لیلی نمی رسد

شمارهٔ ۲۷۰: تا چون نیم به لب، لب جانان نمی‌رسد

شمارهٔ ۲۷۱: خوش آن روزی که سر در راه آن ناآشنا باشد

شمارهٔ ۲۷۲: رخ زرد عشقبازان چمن و بهار باشد

شمارهٔ ۲۷۳: شوم دیوانه اش مجنون به من گر همسفر باشد

شمارهٔ ۲۷۴: به ناز دل ز تو بردن خوش است خوش باشد

شمارهٔ ۲۷۵: مروت های گردون جور و احسانش ستم باشد

شمارهٔ ۲۷۶: مانند کوی جانان کوی دگر نباشد

شمارهٔ ۲۷۷: اگر آن مه برآید صبح صادق، شام من باشد

شمارهٔ ۲۷۸: هر آن تنی که گرفتار پیرهن باشد

شمارهٔ ۲۷۹: می تلخ و چمن پرگل، ساقی نمکین باشد

شمارهٔ ۲۸۰: سیلی که در این راه گذر داشته باشد

شمارهٔ ۲۸۱: گر مطلب تو جنگ است صلح و صفا چه باشد

شمارهٔ ۲۸۲: کسی گرد کوی تو گردیده باشد

شمارهٔ ۲۸۳: به رو تو را چو خط مشکبار پیدا شد

شمارهٔ ۲۸۴: دل ها به یاد صحبت مستان کباب شد

شمارهٔ ۲۸۵: نقاش طرح صورت آن را چسان کشد

شمارهٔ ۲۸۶: از نگاه غیرجانان چهره در هم می کشد

شمارهٔ ۲۸۷: از خود گذشته منت دوران نمی کشد

شمارهٔ ۲۸۸: آن نگاه آشنای مشکل آسانت چه شد

شمارهٔ ۲۸۹: پای بر نرگس نهادی چشم بلبل تازه شد

شمارهٔ ۲۹۰: دگر ساقی به بزم ما چنان مستانه می‌رقصد

شمارهٔ ۲۹۱: خارخار دل کجا در دیدهٔ ما می‌خلد

شمارهٔ ۲۹۲: به من نه نامه از آن شوخ دلنواز آمد

شمارهٔ ۲۹۳: باز تا در چمن آن سرو خرامان آمد

شمارهٔ ۲۹۴: ز هجرش جان به کار آمد نیامد

شمارهٔ ۲۹۵: سبزه‌ای جز آه کی از خاک مجنون می‌دمد

شمارهٔ ۲۹۶: خط رخسار تو را گرچه ز بر باید خواند

شمارهٔ ۲۹۷: دار نی در کشتن منصور برپا کرده اند

شمارهٔ ۲۹۸: زان زمانی که تن و روح روانم دادند

شمارهٔ ۲۹۹: گلرخانی که سراسر رو گلزار خودند

شمارهٔ ۳۰۰: خوش آن کسان که به فکر دل فگار خودند

شمارهٔ ۳۰۱: خوش به آسانی به آخر راه مشکل می‌برند

شمارهٔ ۳۰۲: نی چو پروانه همه ز آتش نسبت سوزند

شمارهٔ ۳۰۳: دلبران چون به هوس رشتهٔ جان می سوزند

شمارهٔ ۳۰۴: آن که پشت دست رد بر نقره و زر می‌زند

شمارهٔ ۳۰۵: هر گه که دل به یاد لبی جوش می زند

شمارهٔ ۳۰۶: موج دریای جنون کی دست بر دل می‌زند

شمارهٔ ۳۰۷: [تیر] ماهت فصل نوروزی کند

شمارهٔ ۳۰۸: هر که یاد قامت آن سروبالا می کند

شمارهٔ ۳۰۹: هر کس نظر به سوی تو از دور می کند

شمارهٔ ۳۱۰: لعلش که کار بوسه به انداز می‌کند

شمارهٔ ۳۱۱: رمزی است این که شمع فروزنده می کند

شمارهٔ ۳۱۲: آن ماهوش که در همه جا جلوه می کند

شمارهٔ ۳۱۳: کی فرنگی با مسلمانی نهانی می کند

شمارهٔ ۳۱۴: کسان که سود و زیان را در این جهان دانند

شمارهٔ ۳۱۵: خوبان نه ناز [بیهده] آغاز می کنند

شمارهٔ ۳۱۶: شیشه و پیمانه و دل غم ز هم کم می‌کنند

شمارهٔ ۳۱۷: روشندلان که آخر دم از جهان روند

شمارهٔ ۳۱۸: هر آن صید کز دام غافل نشیند

شمارهٔ ۳۱۹: چند در اندیشهٔ دنیا و دین خواهیم بود

شمارهٔ ۳۲۰: ای خوش آن روز که دل در خم گیسوی تو بود

شمارهٔ ۳۲۱: دیدم به چشم سر، که سکندر نشسته بود

شمارهٔ ۳۲۲: جسم ما از ناتوانی جان نمی گیرد به خود

شمارهٔ ۳۲۳: خانهٔ نفس من خراب شود

شمارهٔ ۳۲۴: چشم او را نگذارید که هشیار شود

شمارهٔ ۳۲۵: هر بتی قبله نمای دل دانا نشود

شمارهٔ ۳۲۶: هر که غافل یک نفس شد صاحب دم کی شود؟

شمارهٔ ۳۲۷: دل ز بیداد غم خوبان مصفا می‌شود

شمارهٔ ۳۲۸: کار، کی از آتش رخسارهٔ گل می‌شود

شمارهٔ ۳۲۹: صفای وقت جهان چون به ما نمی خواهد

شمارهٔ ۳۳۰: ز عاشق، صبر، تسکین از دل دیوانه می‌خواهد

شمارهٔ ۳۳۱: دلم را هم‌نشین یاری جهان‌گردیده می‌باید

شمارهٔ ۳۳۲: هر که در این در ز راه صدق درآید

شمارهٔ ۳۳۳: اگر خواهد کسی تا روز محشر باشرف آید

شمارهٔ ۳۳۴: ز ما کسی که نهان کرده روی خویش نماید

شمارهٔ ۳۳۵: رود یوسف دگر در چه گر آن مشکین رسن آید

شمارهٔ ۳۳۶: هر که از خود فرود می آید

شمارهٔ ۳۳۷: گدا که بر سر راه بخیل می آید

شمارهٔ ۳۳۸: نه جانان کشته‌اش را از پی نظاره می‌آید

شمارهٔ ۳۳۹: دلا گنج روانی سوی این ویرانه می‌آید

شمارهٔ ۳۴۰: کس به دور نرگس مست تو هشیاری ندید

شمارهٔ ۳۴۱: هر نفس در کوی جانان کوه غم باید برید

شمارهٔ ۳۴۲: دوستان از سر این تودهٔ غم برخیزید

شمارهٔ ۳۴۳: بی برگ شو چو نی به نوا می توان رسید

شمارهٔ ۳۴۴: مگر که بوی گل و لاله [از] هوا جوشید

شمارهٔ ۳۴۵: فقر، دل های سیه را کرده است اکثر سفید

شمارهٔ ۳۴۶: همین نه نرگس تنها گشاده چشم سفید

شمارهٔ ۳۴۷: نامهٔ شوق چو املا کنمش بر کاغذ

شمارهٔ ۳۴۸: شد زخم تیغ تیز تو در کام جان لذیذ

شمارهٔ ۳۴۹: بی صفت گر شود این جان علایق آثار

شمارهٔ ۳۵۰: شد میسر شب وصلت شب عید آخر کار

شمارهٔ ۳۵۱: ساقیا ساغر شراب بیار

شمارهٔ ۳۵۲: در به در گردیده دشمن روبرو گردیده یار

شمارهٔ ۳۵۳: یاد خود سعی کن و از دل آگاه ببر

شمارهٔ ۳۵۴: چون شود آشفته زلفش از نسیم بی خبر

شمارهٔ ۳۵۵: در ذکر تو دیدم در و دیوار قلندر

شمارهٔ ۳۵۶: نسخهٔ عکس رخ او، مه تابان حاضر

شمارهٔ ۳۵۷: سینهٔ ریش است قانون، بانگ نی معنی است بکر

شمارهٔ ۳۵۸: یار من درد و کبابم دل و می خون جگر

شمارهٔ ۳۵۹: در جهانی کاو متاع فخر او باشد غرور

شمارهٔ ۳۶۰: خدا حاضر خدا ناظر چه در باطن چه در ظاهر

شمارهٔ ۳۶۱: در نگاه بت خودکام نمی باشد مهر

شمارهٔ ۳۶۲: صبحدم تا شده بیرون ز افق، خاور مهر

شمارهٔ ۳۶۳: چو آب در دل هر سنگدل برو جا گیر

شمارهٔ ۳۶۴: بشنوید این نکته را ای اهل راز

شمارهٔ ۳۶۵: خوابیده مست و بیخود امروز در بر ناز

شمارهٔ ۳۶۶: به هوس باز جوان پیر نگردد هرگز

شمارهٔ ۳۶۷: عهد کردم ز جهان کام نگیرم هرگز

شمارهٔ ۳۶۸: سخن از میکده و ساقی و جام است امروز

شمارهٔ ۳۶۹: مژده آمد که تو را کام روا شد امروز

شمارهٔ ۳۷۰: نچشیده است شراب مزهٔ کام هنوز

شمارهٔ ۳۷۱: غرق دریای گنه کردند مغفورم هنوز

شمارهٔ ۳۷۲: نیست راهی خنده را بر آن لب میگون هنوز

شمارهٔ ۳۷۳: رسید نامهٔ عنبرفشان مشک آمیز

شمارهٔ ۳۷۴: ز درد ما نه همین آشنا کند پرهیز

شمارهٔ ۳۷۵: با چنین دل چون توانم کرد جانان را سپاس

شمارهٔ ۳۷۶: در کفر حق پرست شو آن گه خداشناس

شمارهٔ ۳۷۷: از حیات ابد آن روح روان ما را بس

شمارهٔ ۳۷۸: پای انداز ز پا افتاده دامان است بس

شمارهٔ ۳۷۹: می برندش به همان راه که آمد واپس

شمارهٔ ۳۸۰: کاکل خود را ببین از پیچ و تاب ما مپرس

شمارهٔ ۳۸۱: اشکی که به گلشن چمن‌آرا نکند کس

شمارهٔ ۳۸۲: خورشیدوشی در به دری را چه کند کس

شمارهٔ ۳۸۳: چشمی که گهربار نباشد چه کند کس

شمارهٔ ۳۸۴: ساقیا در گرد کن جام پیاپی زود باش

شمارهٔ ۳۸۵: سبزهٔ خط گو دمید آشفته چون سنبل مباش

شمارهٔ ۳۸۶: پر کن از خون جام، صهبا گر نباشد گو مباش

شمارهٔ ۳۸۷: چرخ با ما دل مصفا گر نباشد گو مباش

شمارهٔ ۳۸۸: آسوده شو از سود و مبرا ز زیان باش

شمارهٔ ۳۸۹: ما را به آن نگاه کرامت شعار بخش

شمارهٔ ۳۹۰: چرا پر است ز عالم، دل خریدارش

شمارهٔ ۳۹۱: اگر چون خضر می‌بخشند جان را بر شهیدانش

شمارهٔ ۳۹۲: من و آن قامت شوخی که در هنگام جولانش

شمارهٔ ۳۹۳: دارم بتی که کار نظر نیست دیدنش

شمارهٔ ۳۹۴: یک قامت بلند به هر می کشیدنش

شمارهٔ ۳۹۵: خط سبزی تماشا کردم از رخسار گلگونش

شمارهٔ ۳۹۶: یار ما بنمود رو شد در حجاب از پرتوش

شمارهٔ ۳۹۷: اگر به دست من افتد دوباره ساغر عیش

شمارهٔ ۳۹۸: هر دم روم ز هوش و کنم خیر باد خویش

شمارهٔ ۳۹۹: برداشتیم چو نظر از اعتبار خویش

شمارهٔ ۴۰۰: [دیدم تو را و رفتم] یک باره از بر خویش

شمارهٔ ۴۰۱: بریده‌ام ز دو عالم به ارهٔ اخلاص

شمارهٔ ۴۰۲: کو چنان حالی که سازد از چنین حالم خلاص

شمارهٔ ۴۰۳: من دیده ام آن را که مکانی نیست مشخص

شمارهٔ ۴۰۴: کدام تن که بود از خیال سر خالص

شمارهٔ ۴۰۵: من به چشم و رخ آن سرو روانم مخلص

شمارهٔ ۴۰۶: دلا پادشاهی گدایی است محض

شمارهٔ ۴۰۷: کند ز جوهر معنی مرا بیان عارض

شمارهٔ ۴۰۸: یا من فتح باسمک باب السلام فیض

شمارهٔ ۴۰۹: نیست گل الفتی در چمن اختلاط

شمارهٔ ۴۱۰: در جهان هرگز دلا منشین ز پای احتیاط

شمارهٔ ۴۱۱: آخر دمید بر رخ جانان، بهار خط

شمارهٔ ۴۱۲: گفتند بر رخ تو نمایان شده است خط

شمارهٔ ۴۱۳: می رود آخر چو از تن پس ز تن جان را چه حظ

شمارهٔ ۴۱۴: خویش را یکبارگی تا سختم از دل وداع

شمارهٔ ۴۱۵: ای ز ایراد قلم هم نفسانت مرفوع

شمارهٔ ۴۱۶: نه پنبه از پی راحت گذاشتم بر داغ

شمارهٔ ۴۱۷: بر کف آیینه نه دستی دگر بردار ایاغ

شمارهٔ ۴۱۸: پیش رویش کرد پنهان مهر در روزن چراغ

شمارهٔ ۴۱۹: ترک دنیا کن و از دنیا ملاف

شمارهٔ ۴۲۰: چو نیست معنی باطن به تخت و جاه ملاف

شمارهٔ ۴۲۱: ماه ما بالذات یک ماه است و اسما مختلف

شمارهٔ ۴۲۲: تنم چو روح سبک گشته در هوای لطیف

شمارهٔ ۴۲۳: گوشه ای نیست که آن جا نرسد پای فراق

شمارهٔ ۴۲۴: زند بر ابر نیسان طعن خشکی گوهر عاشق

شمارهٔ ۴۲۵: چه غم از قبله و از قبله نما دارد عشق

شمارهٔ ۴۲۶: به دلی سخت و دلی نرم نظر دارد عشق

شمارهٔ ۴۲۷: گریه را سرکرد چشمم باز طوفان کرد عشق

شمارهٔ ۴۲۸: لاله و صد برگ رعنا نیست در گلزار عشق

شمارهٔ ۴۲۹: بیرون ز عقل هاست در این جا شمار عشق

شمارهٔ ۴۳۰: تا نگذری ز سر نروی از قفای عشق

شمارهٔ ۴۳۱: بسکه دلگیرم ز چین گوشهٔ ابروی خلق

شمارهٔ ۴۳۲: دانی چه بود بادهٔ گلگون ز رگ تاک

شمارهٔ ۴۳۳: بی حجابانه برآورده سر از دامن خاک

شمارهٔ ۴۳۴: کو [دلی] کز ستم چرخ نباشد غمناک

شمارهٔ ۴۳۵: منتظر جمال او انس و اجنه و ملک

شمارهٔ ۴۳۶: برکنید ای بت پرستان از ته دل دل ز سنگ

شمارهٔ ۴۳۷: عافیت را جامه گر بردوش ما افتاده تنگ

شمارهٔ ۴۳۸: عکس رخسارهٔ معشوق نماید در سنگ

شمارهٔ ۴۳۹: ز چنگ و عود شنیدم به گوش حال نه قال

شمارهٔ ۴۴۰: بیت معموری که نامش تن نهاده ذوالجلال

شمارهٔ ۴۴۱: اهل عرفان را نباشد فکر سبز و زرد و آل

شمارهٔ ۴۴۲: از آن زمان که غم او گرفته جای خیال

شمارهٔ ۴۴۳: بگذاشتم چو مهر نشانی ز دود دل

شمارهٔ ۴۴۴: گر شوی واقف تو ای بی حاصل از اسرار دل

شمارهٔ ۴۴۵: نگهش خاطر آگاه نماند در دل

شمارهٔ ۴۴۶: کس را چه آگهی است ز فکر متین دل

شمارهٔ ۴۴۷: دارد بت نازک دلم صد جان به قربان در بغل

شمارهٔ ۴۴۸: شد شبنم بی مهر روان بر ورق گل

شمارهٔ ۴۴۹: ریزد خزان به خاک چو برگ و نوای گل

شمارهٔ ۴۵۰: تشبیه تا به رنگ تو کردند روی گل

شمارهٔ ۴۵۱: به جمال تو بود دیدهٔ بینا مشغول

شمارهٔ ۴۵۲: رزق و روزی را خدا چون گشته از اول کفیل

شمارهٔ ۴۵۳: گذشتم از می و از صاف و درد و شیشه و جام

شمارهٔ ۴۵۴: کی شود با بوالهوس آن کاشف اسرار رام

شمارهٔ ۴۵۵: تأثیر نیست در نفس مرد ناتمام

شمارهٔ ۴۵۶: نی همین از خودنمایی پا و سر پیچیده‌ام

شمارهٔ ۴۵۷: ندیده کسی آنچه من دیده‌ام

شمارهٔ ۴۵۸: ای که می گویی خدای خویش را چون دیده ام

شمارهٔ ۴۵۹: برون می آورد از دل کدورت را می نابم

شمارهٔ ۴۶۰: خود گدایم گرچه یار هر گدایی نیستم

شمارهٔ ۴۶۱: آه از آن روزی که چون یوسف نگاری داشتم

شمارهٔ ۴۶۲: همچو بلبل آشیان گر در چمن می‌داشتم

شمارهٔ ۴۶۳: گذشتم از سر جان سوی جانان بیشتر رفتم

شمارهٔ ۴۶۴: رخ تو دیدم و در عالم دگر رفتم

شمارهٔ ۴۶۵: یوسف از حلقه به گوشان تو دیدم گفتم

شمارهٔ ۴۶۶: هدف برای خدنگ تو جان خود بردم

شمارهٔ ۴۶۷: حکایت گل روی تو در چمن کردم

شمارهٔ ۴۶۸: به چوگانش اگر سر گو نمی‌کردم چه می‌کردم

شمارهٔ ۴۶۹: منم که خود غم و خود یار غمگسار خودم

شمارهٔ ۴۷۰: به قطع هستی خود خوب دستیار خودم

شمارهٔ ۴۷۱: همچو گرداب در قفای خودم

شمارهٔ ۴۷۲: به غیر از دانهٔ دل ز آب چشمش سبزتر دارم

شمارهٔ ۴۷۳: اگرچه در نظر خلق اعتبار ندارم

شمارهٔ ۴۷۴: ز دست رفتم و امید دستیار ندارم

شمارهٔ ۴۷۵: چو بلبل از خس و خار چمن کاشانه‌ای دارم

شمارهٔ ۴۷۶: به دل، ‌داغ غم عشق بت پرکینه ای دارم

شمارهٔ ۴۷۷: به بوی زلف جانان پیچ و تاب ساکنی دارم

شمارهٔ ۴۷۸: تنی چند بید لرزان و روان ساکنی دارم

شمارهٔ ۴۷۹: به گرد کوی جانان های های ساکنی دارم

شمارهٔ ۴۸۰: من دورم و من دورم مهجورم و مهجورم

شمارهٔ ۴۸۱: از دم تیغ غم او هر نفس خون می‌خورم

شمارهٔ ۴۸۲: نگیرم گوشه از راه خدنگت گر گمان باشم

شمارهٔ ۴۸۳: کی جفای می و معشوقه و مهتاب کشم

شمارهٔ ۴۸۴: دور از رخش چها من بیتاب می کشم

شمارهٔ ۴۸۵: منت اغیار و آزار ملامت می‌کشم

شمارهٔ ۴۸۶: ندارد منت بار لباس از هیچ کس دوشم

شمارهٔ ۴۸۷: بنمای رو که والهٔ آن روی چون گلم

شمارهٔ ۴۸۸: حال من این است غیر حال ندانم

شمارهٔ ۴۸۹: از حال من مپرس [و] ندامت کشیدنم

شمارهٔ ۴۹۰: باز حرف از ناز خوبان می زنم

شمارهٔ ۴۹۱: به هر چمن که وصال تو را خیال کنم

شمارهٔ ۴۹۲: به یاد روی تو خورشید را نظاره کنم

شمارهٔ ۴۹۳: من نه آنم که زنم ساز و به خود گریه کنم

شمارهٔ ۴۹۴: گاه چون ظاهرپرستانش عبادت می‌کنم

شمارهٔ ۴۹۵: همچو گل راز درون خود نمایان می‌کنم

شمارهٔ ۴۹۶: با بتان من عشقبازی می کنم

شمارهٔ ۴۹۷: می سزد گر کله خویش به سر کج بینم

شمارهٔ ۴۹۸: نفع، آن است که من نافع خود می بینم

شمارهٔ ۴۹۹: من نه این آب روان از لب جو می بینم

شمارهٔ ۵۰۰: من ز جا از سخن جنت مأوا نروم

شمارهٔ ۵۰۱: دامان دل ز گرد هوس چیده می روم

شمارهٔ ۵۰۲: از پریشانی نه سرگردان چو کاکل می‌شوم

شمارهٔ ۵۰۳: گر کمر زرین و یا زر در کمر بربسته ایم

شمارهٔ ۵۰۴: نی چو اهل دور ما هم ناسپاس افتاده ایم

شمارهٔ ۵۰۵: عالم تمام یک نظر است و ندیده ایم

شمارهٔ ۵۰۶: عزلت گزیده ایم به عزت رسیده ایم

شمارهٔ ۵۰۷: اول چو داغ بر سر دردی رسیده ایم

شمارهٔ ۵۰۸: ناخورده شراب ناب مستیم

شمارهٔ ۵۰۹: خرقه پوشانیم ما در قید عالم نیستیم

شمارهٔ ۵۱۰: خویش را بر صف مژگان تو مستانه زدیم

شمارهٔ ۵۱۱: گاه روباه گهی شیر و گهی خرگوشیم

شمارهٔ ۵۱۲: خیرالامور اوسط اولاد آدمیم

شمارهٔ ۵۱۳: ما به کوی یار نالان می رویم

شمارهٔ ۵۱۴: منم نادان تو دانایی چه گویم

شمارهٔ ۵۱۵: به روی سینه سیل اشک باز از دیده برگردان

شمارهٔ ۵۱۶: چه سرها از یقین شد گوی در میدان درویشان

شمارهٔ ۵۱۷: چگونه کس کند آرام در سرای جهان

شمارهٔ ۵۱۸: بیفتی گر ز پا در راه دل سر می‌توان گشتن

شمارهٔ ۵۱۹: ندیده صاحب معنی به روزگار سخن

شمارهٔ ۵۲۰: کجا رسد به تو گل در ادای دل بردن

شمارهٔ ۵۲۱: به آن سرو سهی‌قد یاد صهبا می‌توان کردن

شمارهٔ ۵۲۲: آخرت منظور اگر باشد ز دنیا آمدن

شمارهٔ ۵۲۳: چو به درد خوی کردی به دوا توان رسیدن

شمارهٔ ۵۲۴: بیا به وادی بیداد تخت و چادر زن

شمارهٔ ۵۲۵: شده شرمسار به دوران تو پیمانهٔ حسن

شمارهٔ ۵۲۶: خلقش کند عمارت مهمانسرای حسن

شمارهٔ ۵۲۷: دمی در پای خم سرمان و بحر و بر تماشا کن

شمارهٔ ۵۲۸: به حال عالم افسرده دیده ای تر کن

شمارهٔ ۵۲۹: از چشم خود ای دلبر شایسته حذر کن

شمارهٔ ۵۳۰: سخن اهل دلی را سخن ماست مکن

شمارهٔ ۵۳۱: پیش هر کس شکوه از گردون دون پرور مکن

شمارهٔ ۵۳۲: ای کرده وطن تن، به سوی جان سفری کن

شمارهٔ ۵۳۳: ببر طمع ز زمین، خرقه آسمانی کن

شمارهٔ ۵۳۴: باز تا در جلوه آمد جام صهبا در چمن

شمارهٔ ۵۳۵: مگذر ز راستی و ببین بر کمال من

شمارهٔ ۵۳۶: برقع از رخ برگرفتی آفتاب آمد برون

شمارهٔ ۵۳۷: صبحدم مطلوب چون مست شراب آید برون

شمارهٔ ۵۳۸: عهد کی از عهدهٔ پیمانه می آید برون

شمارهٔ ۵۳۹: هر کس شکست طرهٔ پرپیچ و تاب او

شمارهٔ ۵۴۰: چه هشیار است در انداز چشم می پرست او

شمارهٔ ۵۴۱: به بحر شور زده غوطه آب نیل از تو

شمارهٔ ۵۴۲: به دل ها ناوک انداز است دایم ابروان تو

شمارهٔ ۵۴۳: صلح و صفا بود مرا جنگ تو و جفای تو

شمارهٔ ۵۴۴: از بسکه نازک است دل پر ز آرزو

شمارهٔ ۵۴۵: دل گر از دست شود در خم ابرو، گو شو

شمارهٔ ۵۴۶: خیالم تا به سرو قامت او گشته هم زانو

شمارهٔ ۵۴۷: رحمتش با بی گناهان کی کند فردا نگاه

شمارهٔ ۵۴۸: خطش نوشته بر او آیت کلام الله

شمارهٔ ۵۴۹: گرچه عالم را بنا آن ذات بیچون ساخته

شمارهٔ ۵۵۰: فلک به این همه رنگی که بر هوا بسته

شمارهٔ ۵۵۱: ز جان گذشتم و جانان شدم نشسته نشسته

شمارهٔ ۵۵۲: نماید گاه ابرو گه جمال آهسته آهسته

شمارهٔ ۵۵۳: باز چشمش سرمه آمیز آمده

شمارهٔ ۵۵۴: ز من تا کوی جانان گرچه یک آواز رس مانده

شمارهٔ ۵۵۵: ابروی تو را تا قلم صنع کشیده

شمارهٔ ۵۵۶: نیست با کس اتحادم همچو کوه

شمارهٔ ۵۵۷: عهد با بالابلندی بسته ای

شمارهٔ ۵۵۸: آفتاب از آتش مهر تو اخگر پاره‌ای

شمارهٔ ۵۵۹: ای که از قدرت تویی حسن آفرین تازه ای

شمارهٔ ۵۶۰: نمی دانم تو خاکی آتشی یا باد یا آبی

شمارهٔ ۵۶۱: هیچ در کفر و خیال کار مشکل نیستی

شمارهٔ ۵۶۲: وجودم را بر آتش زد لقای گرم موجودی

شمارهٔ ۵۶۳: دارم ز باده چشم تمنای بیخودی

شمارهٔ ۵۶۴: دوست به دشمن به کربلا تو نمودی

شمارهٔ ۵۶۵: تو تا به کی دل و جان در امان نگه داری

شمارهٔ ۵۶۶: دلم ربوده بت ماهری به عیاری

شمارهٔ ۵۶۷: دیده بیرون شده از پرده به دیدار کسی

شمارهٔ ۵۶۸: شد زمین تکیه گاه درویشی

شمارهٔ ۵۶۹: برهنگی است عبا و قبای درویشی

شمارهٔ ۵۷۰: تلخی کند به کام خضر آب زندگی

شمارهٔ ۵۷۱: هر جا پیدا شود شور و شر دیوانگی

شمارهٔ ۵۷۲: ای که در تدبیر دنیای دنی بس مایلی

شمارهٔ ۵۷۳: کریمان را چه شد یارب کریمی

شمارهٔ ۵۷۴: گهی معشوق و گه عاشق گهی جسمی و گه جانی

شمارهٔ ۵۷۵: ز بس این تن پرستان کرده خم گردن به آسانی

شمارهٔ ۵۷۶: میزان عدالت بودی دی زلف سمن سایی

شمارهٔ ۵۷۷: ز خویش برده مرا چشم باده پیمایی

شمارهٔ ۵۷۸: در حریم دل من شمع شب افروز تویی

شمارهٔ ۵۷۹: واقف از زاده و نزاده تویی

شمارهٔ ۵۸۰: دل برده است چشم قتال جنگجویی