حرف آخر قافیه

شماره ۱: چو بو دهد صبحم به دست باد صبا

شماره ۲: مرا دردی است بی درمان که نی سر دارد و نی پا

شماره ۳: مردمی، فهم، ادا، ترس خدا، رحم بجا

شماره ۴: نه همین طوق گلو حلقه جام است اینجا

شماره ۵: به رخ مهر جهان آرا به گیسو چون شب یلدا

شماره ۶: گداخت سیم وش آن شوخ سیمبر ما را

شماره ۷: الهی حل مگردان تا قیامت مشکل ما را

شماره ۸: سودم به خاک پایش روی نیاز خود را

شماره ۹: حکم سخن ندادم هر دم زبان خود را

شماره ۱۰: عشق عالمسوز ما بر هم زند تدبیر را

شماره ۱۱: تا شانه شد مشاطه گر آن زلف عنبربیز را

شماره ۱۲: مصور چون به تصویر آورد موی میانش را

شماره ۱۳: پاس گر می داشتم شب های تار خویش را

شماره ۱۴: بیرون ز سینه طرح مینداز داغ را

شماره ۱۵: در فصل غیر یافته ام من وصال را

شماره ۱۶: تا شد حکیمم عشق او با درد شد الفت مرا

شماره ۱۷: لب وانشد به ذکر، ز بیم ریا مرا

شماره ۱۸: همچو ساغر تا به لب همدم نمی‌سازد مرا

شماره ۱۹: دست گیرید ساغر غم را

شماره ۲۰: انگشت تعرض نرسیده سخنم را

شماره ۲۱: مکن سؤال ز هر بی وفا وفای مرا

شماره ۲۲: به آب دیده کنم سبز، خط ریحان را

شماره ۲۳: زمین شوره، ای جان، کی شناسد قدر باران را؟

شماره ۲۴: نیت قرآن بستم طوف کوی جانان را

شماره ۲۵: چین فدا باد زلف پرچین را

شماره ۲۶: هر که دارد دل چون آینه سیمای تو را

شماره ۲۷: نتوان یافت به خود منزل و مأوای تو را

شماره ۲۸: تا کمند وحدت دل کرده ام موی تو را

شماره ۲۹: نمی دانم چرا کج بسته اند آیین ابرو را

شماره ۳۰: خط یاقوت لعلش تا نمود آن مصحف رو را

شماره ۳۱: ز مجنون پرس اگر خواهی سراغ چشم آهو را

شماره ۳۲: راه رفتن کس نفرماید ز پا افتاده را

شماره ۳۳: بشکند آن تندخو چون آستین جامه را

شماره ۳۴: راه در معموره ها گر نیست این دیوانه را

شماره ۳۵: رفتار محال است ز کوی تو کسی را

شماره ۳۶: شد عمرها که از نظر افتاده خواب ما

شماره ۳۷: نیست دل مأیوس دارد در پی خود روز، شب

شماره ۳۸: ما را اگرچه [خوار] نمود افتقار ما

شماره ۳۹: بی غم نفسی نیست دل باخبر ما

شماره ۴۰: جلا می دهد سینه را اخگر ما

شماره ۴۱: برتر از عرش است ای عشاق، سیران شما

شماره ۴۲: جامع رشک جنان فیض اثر دیدیم ما

شماره ۴۳: رو به هر کوهی نماید طور می‌دانیم ما

شماره ۴۴: چون تیر پیچ و تاب ندارد کمان ما

شماره ۴۵: برد آرزو خرمن ما خوشه چین ما

شماره ۴۶: جز لاله نیست چشم سیاهی به راه ما

شماره ۴۷: بیجا نمی خلد به دلی تیر آه ما

شماره ۴۸: شور عشق است و جنون حاصل و سرمایه ما

شماره ۴۹: بی رمز درد، کس نشود آشنای ما

شماره ۵۰: ظهور نعمت منعم بود گدایی ما

شماره ۵۱: ای خیره چو نرگس ز جمال تو نظرها

شماره ۵۲: نگاهی جانب ما کن که قربانت شود جان‌ها

شماره ۵۳: سرگشته تو خم نکند سر به هیچ باب

شماره ۵۴: با تهی دستی علو همت است این از حباب

شماره ۵۵: تا کجا رفتار دلجوی تو را دیده است آب

شماره ۵۶: روشنگر زمان و زمین است آفتاب

شماره ۵۷: در خم هر حلقه زلفش رهین است آفتاب

شماره ۵۸: کاکل کمند زلف تو شد دام آفتاب

شماره ۵۹: ساقی مکن دریغ ز پیر و جوان شراب

شماره ۶۰: عشق پرشور است و ما پراضطراب

شماره ۶۱: در میان ما و او شد حسن بی پروا نقاب

شماره ۶۲: غنچه کی وامی کند چشم دل خود را ز خواب

شماره ۶۳: دیوانه شدم باز جنون می کنم امشب

شماره ۶۴: تو جان و من به جانت گشته طالب

شماره ۶۵: از پیر همت و کرمی ای جوان طلب

شماره ۶۶: شبی که مست بیاید به خواب من مطلوب

شماره ۶۷: روی تو چو از پیش نظر پرده برانداخت

شماره ۶۸: صبحدم شیری که مهر دایه ام در کام ریخت

شماره ۶۹: گفتگوی حشر راحت از دل دیوانه ریخت

شماره ۷۰: در بزم عشق نشئه تأثیر صحبت است

شماره ۷۱: نازک دلی که آینه دار نزاکت است

شماره ۷۲: باده نوشی و غزلخوانی دیوانه بجاست

شماره ۷۳: یار را از من چه می‌پرسی بپرس از دل کجاست

شماره ۷۴: آه گرمی که به یاد تو ز دل ها برخاست

شماره ۷۵: به طوف کوی تو آن شب که دل ز جان برخاست

شماره ۷۶: حرف هر کس ز فکر خام خود است

شماره ۷۷: مدح رخ زیبای تو عنوان سعیداست

شماره ۷۸: هر آن دلی که به زلف بتی گرفتار است

شماره ۷۹: حلب شهر و نعیما شهریار است

شماره ۸۰: چون دل دلیل نیست تن و [دل] برابر است

شماره ۸۱: صورت اندیش کی از معنی ما باخبر است؟

شماره ۸۲: هر کجا مینا و جامی از می گلگون پر است

شماره ۸۳: دارم بتی و سجده اش ای دل نهانی بهتر است

شماره ۸۴: هر زمان دل را هوای کوی جانان بر سر است

شماره ۸۵: هر زمان بر سر پرشور هوای دگر است

شماره ۸۶: عاشقان را در جهان فکر و خیال دیگر است

شماره ۸۷: دل ناخدای بحر تماشای دیگر است

شماره ۸۸: به پیش چشم من دریا چه چیز است

شماره ۸۹: در خرابات مغانم جا بس است

شماره ۹۰: حرف آن لب شنفتنم هوس است

شماره ۹۱: هر شیوه ای که هست در این جا بجا خوش است

شماره ۹۲: از خس و خار حوادث قلب ما را کی صفاست

شماره ۹۳: باعث آمدن روح به ابدان، عشق است

شماره ۹۴: بی ظرف را شراب شرربار، مشکل است

شماره ۹۵: آن را که هوای رخ خوب تو تولاست

شماره ۹۶: آنچه می دانی تو در باطن نهان اظهار ماست

شماره ۹۷: آن خانه برانداز که خود راهبر ماست

شماره ۹۸: هر چیز که رو می دهد از ماست که بر ماست

شماره ۹۹: صافیدلی چو آینه در این زمان کم است

شماره ۱۰۰: آن آفرین جهان که نگهدار عالم است

شماره ۱۰۱: آن که نامش جان جانان است آن جانان ماست

شماره ۱۰۲: نه همین خنده گل از پی نشو است و نماست

شماره ۱۰۳: چه شور است این که در کاشانه ماست

شماره ۱۰۴: جولانگه معنی دل هشیار نعیم است

شماره ۱۰۵: در خانه ای که جای کسی نیست جای ماست

شماره ۱۰۶: جفاهای نگاهش ظاهر از لب های خندان است

شماره ۱۰۷: جامه از رنگ و از گلشن بدن است

شماره ۱۰۸: وعظ ما ناگفتن است و درس ما ناخواندن است

شماره ۱۰۹: چشمم ز گریه دل ناکام روشن است

شماره ۱۱۰: عقل هندوی میفروش من است

شماره ۱۱۱: شرابخانه معنی،‌دل بهوش من است

شماره ۱۱۲: فتادگی چو نگین، نقش دلنشین من است

شماره ۱۱۳: شادی هر دو جهان از دل غمگین من است

شماره ۱۱۴: خم در خروش و جوش ز خمیازه من است

شماره ۱۱۵: آنچه در شش جهات گردون است

شماره ۱۱۶: در مبند بر رویم سجده گاه من این است

شماره ۱۱۷: خم گر ز باده جرعه فشانی کند رواست

شماره ۱۱۸: از راه دیده دل بر جانان رود رواست

شماره ۱۱۹: گردون مروتی به فقیران نداشته است

شماره ۱۲۰: چشمش همین نه دین و دل از ما گرفته است

شماره ۱۲۱: آن [چشم] دل سیه که [زمامم] گرفته است

شماره ۱۲۲: کسی که چشم تو را شوخ و دلربا گفته است

شماره ۱۲۳: عمری است سرو تا به وفا ایستاده است

شماره ۱۲۴: در پی آن زلف ای دل چون تو بس افتاده است

شماره ۱۲۵: ز بس به راه تو دل بر سر دل افتاده است

شماره ۱۲۶: چشم او در بردن دل بی گناه افتاده است

شماره ۱۲۷: غم دماغم را پریشان کرده است

شماره ۱۲۸: غافل از دین شیوه خود رسم و آیین کرده است

شماره ۱۲۹: نگاه شوخ [و] دل ساده روبه‌رو شده است

شماره ۱۳۰: هوشیار ای دل که او مست می ناب آمده است

شماره ۱۳۱: آسمانم تکیه گاه من بدن گردیده است

شماره ۱۳۲: عندلیب روح را تن آشیان گردیده است

شماره ۱۳۳: در محیط دین ز بس کشتی تبه گردیده است

شماره ۱۳۴: هر گوهر سخن که به ساحل رسیده است

شماره ۱۳۵: نور شکوه حق ز مقابل رسیده است

شماره ۱۳۶: عالم ز دستگاه کمالش نمونه ای است

شماره ۱۳۷: جنت ز سر کوی تو یک صحن خرابی است

شماره ۱۳۸: دلم به تیر ملامت نشانه عجبی است

شماره ۱۳۹: گریه در بزم یار، بی ادبی است

شماره ۱۴۰: گل مست و بلبلان شاد امروز روز خوبی است

شماره ۱۴۱: آفتاب از نفس صبح قیامت اثری است

شماره ۱۴۲: گرچه زلفت به میان بسته به یک زنجیری است

شماره ۱۴۳: گردون، گلیم کهنه غمخانه کسی است

شماره ۱۴۴: چاک پیراهن یار و نظر پاک، یکی است

شماره ۱۴۵: کرم عام تو با محرم و بیگانه یکی است

شماره ۱۴۶: فلک بر سر بی سران پرچمی است

شماره ۱۴۷: تنها نه خال عارض آن ماه، دیدنی است

شماره ۱۴۸: امروز که نوبهار معنی است

شماره ۱۴۹: همین نه شیوه خوبان طریق خودرایی است

شماره ۱۵۰: نگشت کار ز بخت سیاهتاب، درست

شماره ۱۵۱: نشئه آب حیات از لعل شکرکام اوست

شماره ۱۵۲: باخبر باش که از حال خبرداری هست

شماره ۱۵۳: تا با تو از آن گوشه ابرو نظری هست

شماره ۱۵۴: جستجوی جان جانان کن که جان پیداست کیست

شماره ۱۵۵: می از انگور شد میخانه از کیست؟

شماره ۱۵۶: شایسته درگاه تو هر بی سر و پا نیست

شماره ۱۵۷: ترسم ز دیده ای که در او هیچ خواب نیست

شماره ۱۵۸: یار ما خوب است اما خوب نیست

شماره ۱۵۹: در خراباتی که راه هستی و پندار نیست

شماره ۱۶۰: مقصد از گردیدن شیب و فرازم سیر نیست

شماره ۱۶۱: گر برد از هوش زان چشم سیه تقصیر نیست

شماره ۱۶۲: صاحب نفسی را که اثر در نفسش نیست

شماره ۱۶۳: بی ساخته در اهل کرم رسم کرم نیست

شماره ۱۶۴: ز عالمش چه خبر آن که او پریشان نیست

شماره ۱۶۵: جامه جز گردون اطلس در بر آزاده نیست

شماره ۱۶۶: کار اهل الله را طعن از کسی زیبنده نیست

شماره ۱۶۷: عاشقان را رخصت دیدار آن مه پاره نیست

شماره ۱۶۸: منظور من جز او چه بود در نظر که نیست

شماره ۱۶۹: نیست روزی که این منادی نیست

شماره ۱۷۰: بجز از بخل در این دور زمان چیزی نیست

شماره ۱۷۱: لامکانی تو و امکان تو بی چیزی نیست

شماره ۱۷۲: به سوی کوی تو را نگاه خالی نیست

شماره ۱۷۳: مرا دمی نفسی لحظه ای و آنی نیست

شماره ۱۷۴: خاطر جمع بجز عالم یکتایی نیست

شماره ۱۷۵: به آن خدا که جهان را جز او خدایی نیست

شماره ۱۷۶: از ره عیش و نشاط، ای چرخ گردیدن نداشت

شماره ۱۷۷: می توان جان باخت اما از وفا نتوان گذشت

شماره ۱۷۸: رخ نمودی و جهان در نظرم دیگر گشت

شماره ۱۷۹: دیده ای کان صبح را در خواب یافت

شماره ۱۸۰: کلیم الله زد فریاد چون بر طور سینا رفت

شماره ۱۸۱: گر ز عالم داد یا بیداد یا بر باد رفت

شماره ۱۸۲: ما را نمود روی وز ما رونما گرفت

شماره ۱۸۳: در شکنج زلف او دل تاب نتواند گرفت

شماره ۱۸۴: دل ز تکرار بهشت حور از کوثر گرفت

شماره ۱۸۵: شوخ ما رسم قیل و قال گرفت

شماره ۱۸۶: دل بسکه چشم شوخ تو را نام می‌گرفت

شماره ۱۸۷: هر که آمد عمر خود را صرف سامان کرد و رفت

شماره ۱۸۸: دلم به گرمی عشق تو باغ باغ شکفت

شماره ۱۸۹: جوهر تیغی که من بر آن کمر می‌بینمت

شماره ۱۹۰: ز من جان خواست جانان گفتمش از جان به جان منت

شماره ۱۹۱: چند ای عمامه داران بر سر دستار، بحث

شماره ۱۹۲: خلقی که می کنند به آب مدام بحث

شماره ۱۹۳: مگذار در حریم خرابات، پای بحث

شماره ۱۹۴: به بستن کمرش نیست آن میان باعث

شماره ۱۹۵: خوشم به این مرض و انحراف طبع و مزاج

شماره ۱۹۶: رفتم حباب وار ز خود در هوای موج

شماره ۱۹۷: تا کرد آن پریرخ و نامهربان خروج

شماره ۱۹۸: دور است و همین باغ و بهاری و دگر هیچ

شماره ۱۹۹: از دم تیغ قضا شیر مکیده است صبح

شماره ۲۰۰: دیده غفلت گشا دریاب فیض نور صبح

شماره ۲۰۱: زینهار چون حباب مپرس از نشان صبح

شماره ۲۰۲: هرگز ندیده ام گرهی بر جبین صبح

شماره ۲۰۳: شکست رونق آیینه را صفای قدح

شماره ۲۰۴: چو دید جسم مرا جای آرمیدن، روح

شماره ۲۰۵: به گوش عرش ز حق می رسد به لفظ فصیح

شماره ۲۰۶: مکن به روی دلارام من نظر گستاخ

شماره ۲۰۷: بندی چرا میان عداوت به کین چرخ؟

شماره ۲۰۸: تنی بغیر عمل شد برای جان، دوزخ

شماره ۲۰۹: ای خضر خو گرفته مذاقم به آب تلخ

شماره ۲۱۰: مرا ز حلقه آن دربه‌در پسند مباد

شماره ۲۱۱: هر آن که روی تو را رنگ ارغوانی داد

شماره ۲۱۲: شیخ گر از سنت و فرضانه می‌یابد مراد

شماره ۲۱۳: به آن برچیده دامان تهمت خونم کجا افتد

شماره ۲۱۴: سعیدا از شکست سنگ اثر در مومیا افتد

شماره ۲۱۵: چون من بلندنظر گاه گاه می افتد

شماره ۲۱۶: هر که را راه سخن وا شده موسی گردد

شماره ۲۱۷: نگریم بعد از این ترسم که دل خون جگر گردد

شماره ۲۱۸: عارف چو جهان سرکش مغرور نگردد

شماره ۲۱۹: خوشا دلی که چو آیینه جلوگاه تو گردد

شماره ۲۲۰: زمین از اشک سرگردان من گرداب می‌گردد

شماره ۲۲۱: ز بس بر سر خیال آن گل رخسار می‌گردد

شماره ۲۲۲: چو از نور تجلی ساغری سرشار می‌گردد

شماره ۲۲۳: چه شور است این که بر گرد سر مخمور می‌گردد

شماره ۲۲۴: ز راه عشقبازی این دل شیدا نمی‌گردد

شماره ۲۲۵: در نظربازی من یار نهان می گردد

شماره ۲۲۶: که طرف از این فلک فتنه بار می بندد

شماره ۲۲۷: نه خوی از جبهه آن دلبر مغرور می بارد

شماره ۲۲۸: زبان بسته ما صوت بی صدا دارد

شماره ۲۲۹: به هر وادی که آبادی است آن وادی جفا دارد

شماره ۲۳۰: ساغر از گردش ادوار چه پروا دارد

شماره ۲۳۱: کسی ز سر میانش کجا خبر دارد

شماره ۲۳۲: در این وادی که معموری نه دیوار و نه در دارد

شماره ۲۳۳: کی دیده تر دارد سوزی که جگر دارد؟

شماره ۲۳۴: عاشق از خود چو رود عزت دیگر دارد

شماره ۲۳۵: من از تخمین خاطر گفتمش چون مو کمر دارد

شماره ۲۳۶: چه شور است این که دل از دست آن نامهربان دارد

شماره ۲۳۷: به هنگام دعا زاهد نظر بر آسمان دارد

شماره ۲۳۸: مگر خبر ز دل خسته آن نگار ندارد

شماره ۲۳۹: طفل است یار و چشمش با ما نظر ندارد

شماره ۲۴۰: عالم ز خرابی سر تدبیر ندارد

شماره ۲۴۱: گرچه دورم ز نظر، کی نظر از من دارد

شماره ۲۴۲: چه غم آن مهر پیکر از چنان و از چنین دارد

شماره ۲۴۳: مردی که در این ره، دل آگاه ندارد

شماره ۲۴۴: سفر هوشوران زود تمامی دارد

شماره ۲۴۵: هر که دارد صنمی جور و جفایی دارد

شماره ۲۴۶: سرمه کی طاقت آن چشم پر از ناز آرد

شماره ۲۴۷: جهان تو را به سر انکسار می آرد

شماره ۲۴۸: صبحدم از شب وصل تو اثر می آرد

شماره ۲۴۹: چه [دلبری] است که هرگاه ناز می آرد

شماره ۲۵۰: ذکر تو هوش [و] فکر تو از خویش می برد

شماره ۲۵۱: در خاطری که آن بت عیار بگذرد

شماره ۲۵۲: آشکار ز نظر یار نهان می گذرد

شماره ۲۵۳: از یک نظر لطف که آن مهر لقا کرد

شماره ۲۵۴: رفت از حریم دیده و دل را کباب کرد

شماره ۲۵۵: نشئه سرشار چشم مست ساقی کار کرد

شماره ۲۵۶: نشئه سرشار چشم مست ساقی کار کرد

شماره ۲۵۷: در سواد خط خوبان بسکه دل شبگیر کرد

شماره ۲۵۸: داغ را چون لاله اجزای بدن خواهیم کرد

شماره ۲۵۹: کام تا هست تو را کامروا نتوان کرد

شماره ۲۶۰: خرمی ز این دو روزه جان نتوان کرد

شماره ۲۶۱: دی صبا قصه آن کاکل پیچان می کرد

شماره ۲۶۲: موج خیز گریه ما چشم تر بار آورد

شماره ۲۶۳: نی همین در نی از آن لب ناله حسرت می‌خورد

شماره ۲۶۴: آنچه قسمت کرده هرکس روزی خود می‌خورد

شماره ۲۶۵: چون ز خون عاشق آن رخساره گل، مل می‌خورد

شماره ۲۶۶: فیض از کوچه معشوقه هوا می گیرد

شماره ۲۶۷: رخش روزی که طعن رنگ با لعل بدخشان زد

شماره ۲۶۸: همت چو دست گیرد رطل گران توان زد

شماره ۲۶۹: صدای خستگان جان و دل اندوهگین سوزد

شماره ۲۷۰: اگر تو را هوس آیینه دار برخیزد

شماره ۲۷۱: مکن باور که نفس از جا ز سستی برنمی‌خیزد

شماره ۲۷۲: مجنون به گرد خیمه لیلی نمی رسد

شماره ۲۷۳: تا چون نیم به لب، لب جانان نمی‌رسد

شماره ۲۷۴: خوش آن روزی که سر در راه آن ناآشنا باشد

شماره ۲۷۵: رخ زرد عشقبازان چمن و بهار باشد

شماره ۲۷۶: شوم دیوانه اش مجنون به من گر همسفر باشد

شماره ۲۷۷: به ناز دل ز تو بردن خوش است خوش باشد

شماره ۲۷۸: مروت های گردون جور و احسانش ستم باشد

شماره ۲۷۹: مانند کوی جانان کوی دگر نباشد

شماره ۲۸۰: اگر آن مه برآید صبح صادق، شام من باشد

شماره ۲۸۱: هر آن تنی که گرفتار پیرهن باشد

شماره ۲۸۲: می تلخ و چمن پرگل، ساقی نمکین باشد

شماره ۲۸۳: سیلی که در این راه گذر داشته باشد

شماره ۲۸۴: گر مطلب تو جنگ است صلح و صفا چه باشد

شماره ۲۸۵: کسی گرد کوی تو گردیده باشد

شماره ۲۸۶: به رو تو را چو خط مشکبار پیدا شد

شماره ۲۸۷: دل ها به یاد صحبت مستان کباب شد

شماره ۲۸۸: نقاش طرح صورت آن را چسان کشد

شماره ۲۸۹: از نگاه غیرجانان چهره در هم می کشد

شماره ۲۹۰: از خود گذشته منت دوران نمی کشد

شماره ۲۹۱: آن نگاه آشنای مشکل آسانت چه شد

شماره ۲۹۲: پای بر نرگس نهادی چشم بلبل تازه شد

شماره ۲۹۳: دگر ساقی به بزم ما چنان مستانه می‌رقصد

شماره ۲۹۴: خارخار دل کجا در دیده ما می‌خلد

شماره ۲۹۵: به من نه نامه از آن شوخ دلنواز آمد

شماره ۲۹۶: باز تا در چمن آن سرو خرامان آمد

شماره ۲۹۷: ز هجرش جان به کار آمد نیامد

شماره ۲۹۸: سبزه‌ای جز آه کی از خاک مجنون می‌دمد

شماره ۲۹۹: خط رخسار تو را گرچه ز بر باید خواند

شماره ۳۰۰: دار نی در کشتن منصور برپا کرده اند

شماره ۳۰۱: زان زمانی که تن و روح روانم دادند

شماره ۳۰۲: گلرخانی که سراسر رو گلزار خودند

شماره ۳۰۳: خوش آن کسان که به فکر دل فگار خودند

شماره ۳۰۴: خوش به آسانی به آخر راه مشکل می‌برند

شماره ۳۰۵: نی چو پروانه همه ز آتش نسبت سوزند

شماره ۳۰۶: دلبران چون به هوس رشته جان می سوزند

شماره ۳۰۷: آن که پشت دست رد بر نقره و زر می‌زند

شماره ۳۰۸: هر گه که دل به یاد لبی جوش می زند

شماره ۳۰۹: موج دریای جنون کی دست بر دل می‌زند

شماره ۳۱۰: [تیر] ماهت فصل نوروزی کند

شماره ۳۱۱: هر که یاد قامت آن سروبالا می کند

شماره ۳۱۲: هر کس نظر به سوی تو از دور می کند

شماره ۳۱۳: لعلش که کار بوسه به انداز می‌کند

شماره ۳۱۴: رمزی است این که شمع فروزنده می کند

شماره ۳۱۵: آن ماهوش که در همه جا جلوه می کند

شماره ۳۱۶: کی فرنگی با مسلمانی نهانی می‌کند

شماره ۳۱۷: کسان که سود و زیان را در این جهان دانند

شماره ۳۱۸: خوبان نه ناز [بیهده] آغاز می کنند

شماره ۳۱۹: شیشه و پیمانه و دل غم ز هم کم می‌کنند

شماره ۳۲۰: روشندلان که آخر دم از جهان روند

شماره ۳۲۱: هر آن صید کز دام غافل نشیند

شماره ۳۲۲: چند در اندیشه دنیا و دین خواهیم بود

شماره ۳۲۳: ای خوش آن روز که دل در خم گیسوی تو بود

شماره ۳۲۴: دیدم به چشم سر، که سکندر نشسته بود

شماره ۳۲۵: جسم ما از ناتوانی جان نمی گیرد به خود

شماره ۳۲۶: خانه نفس من خراب شود

شماره ۳۲۷: چشم او را نگذارید که هشیار شود

شماره ۳۲۸: هر بتی قبله نمای دل دانا نشود

شماره ۳۲۹: هر که غافل یک نفس شد صاحب دم کی شود؟

شماره ۳۳۰: دل ز بیداد غم خوبان مصفا می‌شود

شماره ۳۳۱: کار، کی از آتش رخساره گل می‌شود

شماره ۳۳۲: صفای وقت جهان چون به ما نمی خواهد

شماره ۳۳۳: ز عاشق، صبر، تسکین از دل دیوانه می‌خواهد

شماره ۳۳۴: دلم را هم‌نشین یاری جهان‌گردیده می‌باید

شماره ۳۳۵: هر که در این در ز راه صدق درآید

شماره ۳۳۶: اگر خواهد کسی تا روز محشر باشرف آید

شماره ۳۳۷: ز ما کسی که نهان کرده روی خویش نماید

شماره ۳۳۸: رود یوسف دگر در چه گر آن مشکین رسن آید

شماره ۳۳۹: هر که از خود فرود می آید

شماره ۳۴۰: گدا که بر سر راه بخیل می آید

شماره ۳۴۱: نه جانان کشته‌اش را از پی نظاره می‌آید

شماره ۳۴۲: دلا گنج روانی سوی این ویرانه می‌آید

شماره ۳۴۳: کس به دور نرگس مست تو هشیاری ندید

شماره ۳۴۴: هر نفس در کوی جانان کوه غم باید برید

شماره ۳۴۵: دوستان از سر این توده غم برخیزید

شماره ۳۴۶: بی برگ شو چو نی به نوا می توان رسید

شماره ۳۴۷: مگر که بوی گل و لاله [از] هوا جوشید

شماره ۳۴۸: فقر، دل های سیه را کرده است اکثر سفید

شماره ۳۴۹: همین نه نرگس تنها گشاده چشم سفید

شماره ۳۵۰: نامه شوق چو املا کنمش بر کاغذ

شماره ۳۵۱: شد زخم تیغ تیز تو در کام جان لذیذ

شماره ۳۵۲: بی صفت گر شود این جان علایق آثار

شماره ۳۵۳: شد میسر شب وصلت شب عید آخر کار

شماره ۳۵۴: ساقیا ساغر شراب بیار

شماره ۳۵۵: در به در گردیده دشمن روبرو گردیده یار

شماره ۳۵۶: یاد خود سعی کن و از دل آگاه ببر

شماره ۳۵۷: چون شود آشفته زلفش از نسیم بی خبر

شماره ۳۵۸: در ذکر تو دیدم در و دیوار قلندر

شماره ۳۵۹: نسخه عکس رخ او، مه تابان حاضر

شماره ۳۶۰: سینه ریش است قانون، بانگ نی معنی است بکر

شماره ۳۶۱: یار من درد و کبابم دل و می خون جگر

شماره ۳۶۲: در جهانی کاو متاع فخر او باشد غرور

شماره ۳۶۳: خدا حاضر خدا ناظر چه در باطن چه در ظاهر

شماره ۳۶۴: در نگاه بت خودکام نمی باشد مهر

شماره ۳۶۵: صبحدم تا شده بیرون ز افق، خاور مهر

شماره ۳۶۶: چو آب در دل هر سنگدل برو جا گیر

شماره ۳۶۷: بشنوید این نکته را ای اهل راز

شماره ۳۶۸: خوابیده مست و بیخود امروز در بر ناز

شماره ۳۶۹: به هوس باز جوان پیر نگردد هرگز

شماره ۳۷۰: عهد کردم ز جهان کام نگیرم هرگز

شماره ۳۷۱: سخن از میکده و ساقی و جام است امروز

شماره ۳۷۲: مژده آمد که تو را کام روا شد امروز

شماره ۳۷۳: نچشیده است شراب مزه کام هنوز

شماره ۳۷۴: غرق دریای گنه کردند مغفورم هنوز

شماره ۳۷۵: نیست راهی خنده را بر آن لب میگون هنوز

شماره ۳۷۶: رسید نامه عنبرفشان مشک آمیز

شماره ۳۷۷: ز درد ما نه همین آشنا کند پرهیز

شماره ۳۷۸: با چنین دل چون توانم کرد جانان را سپاس

شماره ۳۷۹: در کفر حق پرست شو آن گه خداشناس

شماره ۳۸۰: از حیات ابد آن روح روان ما را بس

شماره ۳۸۱: پای انداز ز پا افتاده دامان است بس

شماره ۳۸۲: می برندش به همان راه که آمد واپس

شماره ۳۸۳: کاکل خود را ببین از پیچ و تاب ما مپرس

شماره ۳۸۴: اشکی که به گلشن چمن‌آرا نکند کس

شماره ۳۸۵: خورشیدوشی در به دری را چه کند کس

شماره ۳۸۶: چشمی که گهربار نباشد چه کند کس

شماره ۳۸۷: ساقیا در گرد کن جام پیاپی زود باش

شماره ۳۸۸: سبزه خط گو دمید آشفته چون سنبل مباش

شماره ۳۸۹: پر کن از خون جام، صهبا گر نباشد گو مباش

شماره ۳۹۰: چرخ با ما دل مصفا گر نباشد گو مباش

شماره ۳۹۱: آسوده شو از سود و مبرا ز زیان باش

شماره ۳۹۲: ما را به آن نگاه کرامت شعار بخش

شماره ۳۹۳: چرا پر است ز عالم، دل خریدارش

شماره ۳۹۴: اگر چون خضر می‌بخشند جان را بر شهیدانش

شماره ۳۹۵: من و آن قامت شوخی که در هنگام جولانش

شماره ۳۹۶: دارم بتی که کار نظر نیست دیدنش

شماره ۳۹۷: یک قامت بلند به هر می کشیدنش

شماره ۳۹۸: خط سبزی تماشا کردم از رخسار گلگونش

شماره ۳۹۹: یار ما بنمود رو شد در حجاب از پرتوش

شماره ۴۰۰: اگر به دست من افتد دوباره ساغر عیش

شماره ۴۰۱: هر دم روم ز هوش و کنم خیر باد خویش

شماره ۴۰۲: برداشتیم چو نظر از اعتبار خویش

شماره ۴۰۳: [دیدم تو را و رفتم] یک باره از بر خویش

شماره ۴۰۴: بریده‌ام ز دو عالم به اره اخلاص

شماره ۴۰۵: کو چنان حالی که سازد از چنین حالم خلاص

شماره ۴۰۶: من دیده ام آن را که مکانی نیست مشخص

شماره ۴۰۷: کدام تن که بود از خیال سر خالص

شماره ۴۰۸: من به چشم و رخ آن سرو روانم مخلص

شماره ۴۰۹: دلا پادشاهی گدایی است محض

شماره ۴۱۰: کند ز جوهر معنی مرا بیان عارض

شماره ۴۱۱: یا من فتح باسمک باب السلام فیض

شماره ۴۱۲: نیست گل الفتی در چمن اختلاط

شماره ۴۱۳: در جهان هرگز دلا منشین ز پای احتیاط

شماره ۴۱۴: آخر دمید بر رخ جانان، بهار خط

شماره ۴۱۵: گفتند بر رخ تو نمایان شده است خط

شماره ۴۱۶: می رود آخر چو از تن پس ز تن جان را چه حظ

شماره ۴۱۷: خویش را یکبارگی تا سختم از دل وداع

شماره ۴۱۸: ای ز ایراد قلم هم نفسانت مرفوع

شماره ۴۱۹: نه پنبه از پی راحت گذاشتم بر داغ

شماره ۴۲۰: بر کف آیینه نه دستی دگر بردار ایاغ

شماره ۴۲۱: پیش رویش کرد پنهان مهر در روزن چراغ

شماره ۴۲۲: ترک دنیا کن و از دنیا ملاف

شماره ۴۲۳: چو نیست معنی باطن به تخت و جاه ملاف

شماره ۴۲۴: ماه ما بالذات یک ماه است و اسما مختلف

شماره ۴۲۵: تنم چو روح سبک گشته در هوای لطیف

شماره ۴۲۶: گوشه ای نیست که آن جا نرسد پای فراق

شماره ۴۲۷: زند بر ابر نیسان طعن خشکی گوهر عاشق

شماره ۴۲۸: چه غم از قبله و از قبله نما دارد عشق

شماره ۴۲۹: به دلی سخت و دلی نرم نظر دارد عشق

شماره ۴۳۰: گریه را سرکرد چشمم باز طوفان کرد عشق

شماره ۴۳۱: لاله و صد برگ رعنا نیست در گلزار عشق

شماره ۴۳۲: بیرون ز عقل هاست در این جا شمار عشق

شماره ۴۳۳: تا نگذری ز سر نروی از قفای عشق

شماره ۴۳۴: بسکه دلگیرم ز چین گوشه ابروی خلق

شماره ۴۳۵: دانی چه بود باده گلگون ز رگ تاک

شماره ۴۳۶: بی حجابانه برآورده سر از دامن خاک

شماره ۴۳۷: کو [دلی] کز ستم چرخ نباشد غمناک

شماره ۴۳۸: منتظر جمال او انس و اجنه و ملک

شماره ۴۳۹: برکنید ای بت پرستان از ته دل دل ز سنگ

شماره ۴۴۰: عافیت را جامه گر بردوش ما افتاده تنگ

شماره ۴۴۱: عکس رخساره معشوق نماید در سنگ

شماره ۴۴۲: ز چنگ و عود شنیدم به گوش حال نه قال

شماره ۴۴۳: بیت معموری که نامش تن نهاده ذوالجلال

شماره ۴۴۴: اهل عرفان را نباشد فکر سبز و زرد و آل

شماره ۴۴۵: از آن زمان که غم او گرفته جای خیال

شماره ۴۴۶: بگذاشتم چو مهر نشانی ز دود دل

شماره ۴۴۷: گر شوی واقف تو ای بی حاصل از اسرار دل

شماره ۴۴۸: نگهش خاطر آگاه نماند در دل

شماره ۴۴۹: کس را چه آگهی است ز فکر متین دل

شماره ۴۵۰: دارد بت نازک دلم صد جان به قربان در بغل

شماره ۴۵۱: شد شبنم بی مهر روان بر ورق گل

شماره ۴۵۲: ریزد خزان به خاک چو برگ و نوای گل

شماره ۴۵۳: تشبیه تا به رنگ تو کردند روی گل

شماره ۴۵۴: به جمال تو بود دیده بینا مشغول

شماره ۴۵۵: رزق و روزی را خدا چون گشته از اول کفیل

شماره ۴۵۶: گذشتم از می و از صاف و درد و شیشه و جام

شماره ۴۵۷: کی شود با بوالهوس آن کاشف اسرار رام

شماره ۴۵۸: تأثیر نیست در نفس مرد ناتمام

شماره ۴۵۹: نی همین از خودنمایی پا و سر پیچیده‌ام

شماره ۴۶۰: ندیده کسی آنچه من دیده‌ام

شماره ۴۶۱: ای که می گویی خدای خویش را چون دیده ام

شماره ۴۶۲: برون می آورد از دل کدورت را می نابم

شماره ۴۶۳: خود گدایم گرچه یار هر گدایی نیستم

شماره ۴۶۴: آه از آن روزی که چون یوسف نگاری داشتم

شماره ۴۶۵: همچو بلبل آشیان گر در چمن می‌داشتم

شماره ۴۶۶: گذشتم از سر جان سوی جانان بیشتر رفتم

شماره ۴۶۷: رخ تو دیدم و در عالم دگر رفتم

شماره ۴۶۸: یوسف از حلقه به گوشان تو دیدم گفتم

شماره ۴۶۹: هدف برای خدنگ تو جان خود بردم

شماره ۴۷۰: حکایت گل روی تو در چمن کردم

شماره ۴۷۱: به چوگانش اگر سر گو نمی‌کردم چه می‌کردم

شماره ۴۷۲: منم که خود غم و خود یار غمگسار خودم

شماره ۴۷۳: به قطع هستی خود خوب دستیار خودم

شماره ۴۷۴: همچو گرداب در قفای خودم

شماره ۴۷۵: به غیر از دانه دل ز آب چشمش سبزتر دارم

شماره ۴۷۶: اگرچه در نظر خلق اعتبار ندارم

شماره ۴۷۷: ز دست رفتم و امید دستیار ندارم

شماره ۴۷۸: چو بلبل از خس و خار چمن کاشانه‌ای دارم

شماره ۴۷۹: به دل، ‌داغ غم عشق بت پرکینه ای دارم

شماره ۴۸۰: به بوی زلف جانان پیچ و تاب ساکنی دارم

شماره ۴۸۱: تنی چند بید لرزان و روان ساکنی دارم

شماره ۴۸۲: به گرد کوی جانان های های ساکنی دارم

شماره ۴۸۳: من دورم و من دورم مهجورم و مهجورم

شماره ۴۸۴: از دم تیغ غم او هر نفس خون می‌خورم

شماره ۴۸۵: نگیرم گوشه از راه خدنگت گر گمان باشم

شماره ۴۸۶: کی جفای می و معشوقه و مهتاب کشم

شماره ۴۸۷: دور از رخش چها من بیتاب می کشم

شماره ۴۸۸: منت اغیار و آزار ملامت می‌کشم

شماره ۴۸۹: ندارد منت بار لباس از هیچ کس دوشم

شماره ۴۹۰: بنمای رو که واله آن روی چون گلم

شماره ۴۹۱: حال من این است غیر حال ندانم

شماره ۴۹۲: از حال من مپرس [و] ندامت کشیدنم

شماره ۴۹۳: باز حرف از ناز خوبان می زنم

شماره ۴۹۴: به هر چمن که وصال تو را خیال کنم

شماره ۴۹۵: به یاد روی تو خورشید را نظاره کنم

شماره ۴۹۶: من نه آنم که زنم ساز و به خود گریه کنم

شماره ۴۹۷: گاه چون ظاهرپرستانش عبادت می‌کنم

شماره ۴۹۸: همچو گل راز درون خود نمایان می‌کنم

شماره ۴۹۹: با بتان من عشقبازی می کنم

شماره ۵۰۰: می سزد گر کله خویش به سر کج بینم

شماره ۵۰۱: نفع، آن است که من نافع خود می بینم

شماره ۵۰۲: من نه این آب روان از لب جو می بینم

شماره ۵۰۳: من ز جا از سخن جنت مأوا نروم

شماره ۵۰۴: دامان دل ز گرد هوس چیده می روم

شماره ۵۰۵: از پریشانی نه سرگردان چو کاکل می‌شوم

شماره ۵۰۶: گر کمر زرین و یا زر در کمر بربسته ایم

شماره ۵۰۷: نی چو اهل دور ما هم ناسپاس افتاده ایم

شماره ۵۰۸: عالم تمام یک نظر است و ندیده ایم

شماره ۵۰۹: عزلت گزیده ایم به عزت رسیده ایم

شماره ۵۱۰: اول چو داغ بر سر دردی رسیده ایم

شماره ۵۱۱: ناخورده شراب ناب مستیم

شماره ۵۱۲: خرقه پوشانیم ما در قید عالم نیستیم

شماره ۵۱۳: خویش را بر صف مژگان تو مستانه زدیم

شماره ۵۱۴: گاه روباه گهی شیر و گهی خرگوشیم

شماره ۵۱۵: خیرالامور اوسط اولاد آدمیم

شماره ۵۱۶: ما به کوی یار نالان می رویم

شماره ۵۱۷: منم نادان تو دانایی چه گویم

شماره ۵۱۸: به روی سینه سیل اشک باز از دیده برگردان

شماره ۵۱۹: چه سرها از یقین شد گوی در میدان درویشان

شماره ۵۲۰: چگونه کس کند آرام در سرای جهان

شماره ۵۲۱: بیفتی گر ز پا در راه دل سر می‌توان گشتن

شماره ۵۲۲: ندیده صاحب معنی به روزگار سخن

شماره ۵۲۳: کجا رسد به تو گل در ادای دل بردن

شماره ۵۲۴: به آن سرو سهی‌قد یاد صهبا می‌توان کردن

شماره ۵۲۵: آخرت منظور اگر باشد ز دنیا آمدن

شماره ۵۲۶: چو به درد خوی کردی به دوا توان رسیدن

شماره ۵۲۷: بیا به وادی بیداد تخت و چادر زن

شماره ۵۲۸: شده شرمسار به دوران تو پیمانه حسن

شماره ۵۲۹: خلقش کند عمارت مهمانسرای حسن

شماره ۵۳۰: دمی در پای خم سرمان و بحر و بر تماشا کن

شماره ۵۳۱: به حال عالم افسرده دیده ای تر کن

شماره ۵۳۲: از چشم خود ای دلبر شایسته حذر کن

شماره ۵۳۳: سخن اهل دلی را سخن ماست مکن

شماره ۵۳۴: پیش هر کس شکوه از گردون دون پرور مکن

شماره ۵۳۵: ای کرده وطن تن، به سوی جان سفری کن

شماره ۵۳۶: ببر طمع ز زمین، خرقه آسمانی کن

شماره ۵۳۷: باز تا در جلوه آمد جام صهبا در چمن

شماره ۵۳۸: مگذر ز راستی و ببین بر کمال من

شماره ۵۳۹: برقع از رخ برگرفتی آفتاب آمد برون

شماره ۵۴۰: صبحدم مطلوب چون مست شراب آید برون

شماره ۵۴۱: عهد کی از عهده پیمانه می‌آید برون

شماره ۵۴۲: هر کس شکست طره پرپیچ و تاب او

شماره ۵۴۳: چه هشیار است در انداز چشم می پرست او

شماره ۵۴۴: به بحر شور زده غوطه آب نیل از تو

شماره ۵۴۵: به دل ها ناوک انداز است دایم ابروان تو

شماره ۵۴۶: صلح و صفا بود مرا جنگ تو و جفای تو

شماره ۵۴۷: از بسکه نازک است دل پر ز آرزو

شماره ۵۴۸: دل گر از دست شود در خم ابرو، گو شو

شماره ۵۴۹: خیالم تا به سرو قامت او گشته هم زانو

شماره ۵۵۰: رحمتش با بی گناهان کی کند فردا نگاه

شماره ۵۵۱: خطش نوشته بر او آیت کلام الله

شماره ۵۵۲: گرچه عالم را بنا آن ذات بیچون ساخته

شماره ۵۵۳: فلک به این همه رنگی که بر هوا بسته

شماره ۵۵۴: ز جان گذشتم و جانان شدم نشسته نشسته

شماره ۵۵۵: نماید گاه ابرو گه جمال آهسته آهسته

شماره ۵۵۶: باز چشمش سرمه آمیز آمده

شماره ۵۵۷: ز من تا کوی جانان گرچه یک آواز رس مانده

شماره ۵۵۸: ابروی تو را تا قلم صنع کشیده

شماره ۵۵۹: نیست با کس اتحادم همچو کوه

شماره ۵۶۰: عهد با بالابلندی بسته ای

شماره ۵۶۱: آفتاب از آتش مهر تو اخگر پاره‌ای

شماره ۵۶۲: ای که از قدرت تویی حسن آفرین تازه ای

شماره ۵۶۳: نمی دانم تو خاکی آتشی یا باد یا آبی

شماره ۵۶۴: هیچ در کفر و خیال کار مشکل نیستی

شماره ۵۶۵: وجودم را بر آتش زد لقای گرم موجودی

شماره ۵۶۶: دارم ز باده چشم تمنای بیخودی

شماره ۵۶۷: دوست به دشمن به کربلا تو نمودی

شماره ۵۶۸: تو تا به کی دل و جان در امان نگه داری

شماره ۵۶۹: دلم ربوده بت ماهری به عیاری

شماره ۵۷۰: دیده بیرون شده از پرده به دیدار کسی

شماره ۵۷۱: شد زمین تکیه گاه درویشی

شماره ۵۷۲: برهنگی است عبا و قبای درویشی

شماره ۵۷۳: تلخی کند به کام خضر آب زندگی

شماره ۵۷۴: هر جا پیدا شود شور و شر دیوانگی

شماره ۵۷۵: ای که در تدبیر دنیای دنی بس مایلی

شماره ۵۷۶: کریمان را چه شد یارب کریمی

شماره ۵۷۷: گهی معشوق و گه عاشق گهی جسمی و گه جانی

شماره ۵۷۸: ز بس این تن پرستان کرده خم گردن به آسانی

شماره ۵۷۹: میزان عدالت بودی دی زلف سمن سایی

شماره ۵۸۰: ز خویش برده مرا چشم باده پیمایی

شماره ۵۸۱: در حریم دل من شمع شب افروز تویی

شماره ۵۸۲: واقف از زاده و نزاده تویی

شماره ۵۸۳: دل برده است چشم قتال جنگجویی