جسم ما از ناتوانی جان نمی گیرد به خود

درد ما از نازکی درمان نمی گیرد به خود

کاملی ذاتی زیاد و کم ندارد در وجود

تیغ ابرو زحمت سوهان نمی گیرد به خود

عارف از تغییر اوضاع جهان دلگیر نیست

گرد کلفت یوسف از زندان نمی گیرد به خود

از شمیم مشک می گردد پریشان زلف یار

ساده [لوحی] کاغذافشان نمی گیرد به خود

مردمان را فکر تعمیر جهان از غافلی است

جز خرابی این ده ویران نمی گیرد به خود

گرد غم چسفیده باشد در گریبان لباس

ورنه انده سینهٔ عریان نمی گیرد به خود

بی محبت زندگی باشد سعیدا کفر محض

ننگ بی عشقی تن بی جان نمی گیرد به خود