خوش آن کسان که به فکر دل فگار خودند
چو داغ لاله چراغ سر مزار خودند
چو گل شکفته دماغند در پریشانی
چو ابر تازه دل از چشم اشکبار خودند
چو سرو سر به تماشا کشیده اند از باغ
چو سبزه در قدم یار گلعذار خودند
چو زخم لب ز شکایت دوباره دوخته اند
چو داغ تازه شب وروز در فشار خودند
ز غفلت است سعیدا که غیر می بینند
ز خواب ناز چو خیزند در کنار خودند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف حال کسانی می‌پردازد که در فکر دل‌های داغ‌دار خود هستند و نشان می‌دهد که آنها با احساسات خود زندگی می‌کنند. آنها مانند لاله‌های سر مزار عزیزانشان داغدارند و در پی شادابی و زیبایی (مانند گل و سبزه) هستند. این افراد در حالی که زخم‌ها و دردهای خود را تحمل می‌کنند، نمی‌توانند از یاد عزیزان رفته غافل شوند. در نهایت، شاعر به غفلت دیگران اشاره می‌کند که به جای توجه به احساسات خود، به دنبال چیزهای دیگرند.
هوش مصنوعی: خوش به حال کسانی که به حال دل شکسته‌ی خود فکر می‌کنند، مانند لاله‌ای که در کنار مزار خود نورافشانی می‌کند.
هوش مصنوعی: آنها مانند گل‌هایی که در حال شکفتن هستند، در حالت بی‌نظمی و پریشانی به سر می‌برند و همچون ابرهایی تازه، دلشان را با چشمان اشک‌آلودشان پر کرده‌اند.
هوش مصنوعی: همانطور که سرو بلندی به تماشا ایستاده، سبزه‌ها نیز در پای یار زیبا و گلی خود قرار دارند.
هوش مصنوعی: وقتی زخم لب را دوباره بخیه زده‌اند، احساس جدیدی از درد و شکایت در دل پنهان شده است که شب و روز به شدت آزارشان می‌دهد.
هوش مصنوعی: از غفلت به دور است کسی که به غیر از خدا نمی‌نگرد. وقتی از خواب غفلت بیدار شوند، در کنار خود حقیقت را خواهند یافت.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.