دسترسی به فهرست غزلیات بر اساس طبقه‌بندی قدیمی کلیات سعدی:

طیبات

بدایع

خواتیم

غزلیات قدیم

حرف آخر قافیه

غزل شماره ۱: اول دفتر به نام ایزد دانا

غزل شماره ۲: ای نفس خرم باد صبا

غزل شماره ۳: روی تو خوش می‌نماید آینه ما

غزل شماره ۴: اگر تو فارغی از حال دوستان یارا

غزل شماره ۵: شب فراق نخواهم دواج دیبا را

غزل شماره ۶: پیش ما رسم شکستن نبود عهد وفا را

غزل شماره ۷: مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا

غزل شماره ۸: ز اندازه بیرون تشنه‌ام ساقی بیار آن آب را

غزل شماره ۹: گر ماه من برافکند از رخ نقاب را

غزل شماره ۱۰: با جوانی سر خوش است این پیر بی تدبیر را

غزل شماره ۱۱: وقت طرب خوش یافتم آن دلبر طناز را

غزل شماره ۱۲: دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را

غزل شماره ۱۳: وه که گر من بازبینم روی یار خویش را

غزل شماره ۱۴: امشب سبک‌تر می‌زنند این طبل بی‌هنگام را

غزل شماره ۱۵: برخیز تا یک سو نهیم این دلق ازرق‌فام را

غزل شماره ۱۶: تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا

غزل شماره ۱۷: چه کند بنده که گردن ننهد فرمان را

غزل شماره ۱۸: ساقی بده آن کوزه یاقوت روان را

غزل شماره ۱۹: کمان سخت که داد آن لطیف بازو را؟

غزل شماره ۲۰: لاابالی چه کند دفتر دانایی را

غزل شماره ۲۱: تفاوتی نکند قدر پادشایی را

غزل شماره ۲۲: من بدین خوبی و زیبایی ندیدم روی را

غزل شماره ۲۳: رفتیم اگر ملول شدی از نشست ما

غزل شماره ۲۴: وقتی دل سودایی، می‌رفت به بستان‌ها

غزل شماره ۲۵: اگر تو برفکنی در میان شهر نقاب

غزل شماره ۲۶: ما را همه شب نمی‌برد خواب

غزل شماره ۲۷: ماه‌رویا! روی خوب از من متاب

غزل شماره ۲۸: سرمست درآمد از خرابات

غزل شماره ۲۹: متناسبند و موزون حرکات دلفریبت

غزل شماره ۳۰: هر که خصم اندر او کمند انداخت

غزل شماره ۳۱: چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت

غزل شماره ۳۲: معلمت همه شوخی و دلبری آموخت

غزل شماره ۳۳: کهن شود همه کس را به روزگار ارادت

غزل شماره ۳۴: دل هر که صید کردی نکشد سر از کمندت

غزل شماره ۳۵: دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت

غزل شماره ۳۶: بنده‌وار آمدم به زنهارت

غزل شماره ۳۷: مپندار از لب شیرین عبارت

غزل شماره ۳۸: چه دل‌ها بردی ای ساقی به ساق فتنه‌انگیزت

غزل شماره ۳۹: بی‌تو حرام است به خلوت نشست

غزل شماره ۴۰: چنان به موی تو آشفته‌ام به بوی تو مست

غزل شماره ۴۱: دیر آمدی ای نگار سرمست

غزل شماره ۴۲: نشاید گفتن آنکس را دلی هست

غزل شماره ۴۳: اگر مراد تو ای دوست بی‌مرادی ماست

غزل شماره ۴۴: بوی گل و بانگ مرغ برخاست

غزل شماره ۴۵: خوش می‌رود این پسر که برخاست

غزل شماره ۴۶: دیگر نشنیدیم چنین فتنه که برخاست

غزل شماره ۴۷: سلسله موی دوست حلقه دام بلاست

غزل شماره ۴۸: صبر کن ای دل که صبر سیرت اهل صفاست

غزل شماره ۴۹: خرم آن بقعه که آرامگه یار آنجاست

غزل شماره ۵۰: عشق ورزیدم و عقلم به ملامت برخاست

غزل شماره ۵۱: آن نه زلف است و بناگوش که روز است و شب است

غزل شماره ۵۲: آن ماه دو هفته در نقاب است

غزل شماره ۵۳: دیدار تو حل مشکلات است

غزل شماره ۵۴: سرو چمن پیش اعتدال تو پست است

غزل شماره ۵۵: مجنون عشق را دگر امروز حالت است

غزل شماره ۵۶: ای کآب زندگانی من در دهان توست

غزل شماره ۵۷: هر صبحدم نسیم گل از بوستان توست

غزل شماره ۵۸: اتفاقم به سر کوی کسی افتاده‌ست

غزل شماره ۵۹: آن تویی یا سرو بستانی به رفتار آمده‌ست

غزل شماره ۶۰: شب فراق که داند که تا سحر چندست

غزل شماره ۶۱: افسوس بر آن دیده که روی تو ندیده‌ست

غزل شماره ۶۲: ای لعبت خندان لب لعلت که مزیده‌ست؟

غزل شماره ۶۳: از هر چه می‌رود، سخن دوست خوش‌تر است

غزل شماره ۶۴: این بوی روح‌پرور از آن خوی دلبر است

غزل شماره ۶۵: عیب یاران و دوستان هنر است

غزل شماره ۶۶: هر کسی را نتوان گفت که صاحب‌نظر است

غزل شماره ۶۷: فریاد من از فراق یار است

غزل شماره ۶۸: چشمت خوش است و بر اثر خواب خوش‌تر است

غزل شماره ۶۹: عشرت خوش است و بر طرف جوی خوشترست

غزل شماره ۷۰: ای که از سرو روان قد تو چالاک‌ترست

غزل شماره ۷۱: دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگ است؟

غزل شماره ۷۲: پای سرو بوستانی در گل است

غزل شماره ۷۳: دیده از دیدار خوبان برگرفتن مشکل‌ست

غزل شماره ۷۴: شراب از دست خوبان سلسبیل‌ست

غزل شماره ۷۵: کارم چو زلف یار پریشان و درهم‌ست

غزل شماره ۷۶: یارا بهشت صحبت یاران همدم است

غزل شماره ۷۷: بر من که صبوحی زده‌ام خرقه حرام است

غزل شماره ۷۸: امشب به راستی شب ما روز روشن است

غزل شماره ۷۹: این باد بهار بوستان است؟

غزل شماره ۸۰: این خط شریف از آن بنان است

غزل شماره ۸۱: چه روی است آن که پیش کاروان است

غزل شماره ۸۲: هزار سختی اگر بر من آید آسان است

غزل شماره ۸۳: مگر نسیم سحر بوی زلف یار منست

غزل شماره ۸۴: ز من مپرس که در دست او دلت چون است

غزل شماره ۸۵: با همه مهر و با منش کینست

غزل شماره ۸۶: بخت جوان دارد آن که با تو قرین است

غزل شماره ۸۷: گر کسی سرو شنیده‌ست که رفته‌ست این است

غزل شماره ۸۸: با خردمندی و خوبی پارسا و نیکخوست

غزل شماره ۸۹: بتا هلاک شود دوست در محبت دوست

غزل شماره ۹۰: سرمست درآمد از درم دوست

غزل شماره ۹۱: سفر دراز نباشد به پای طالب دوست

غزل شماره ۹۲: کس به چشمم در نمی‌آید که گویم مثل اوست

غزل شماره ۹۳: یار من آن که لطف خداوند یار اوست

غزل شماره ۹۴: خورشید زیر سایه زلف چو شام اوست

غزل شماره ۹۵: آن که دل من چو گوی در خم چوگان اوست

غزل شماره ۹۶: ز هر چه هست گزیرست و ناگزیر از دوست

غزل شماره ۹۷: صبحی مبارکست نظر بر جمال دوست

غزل شماره ۹۸: گفتم مگر به خواب ببینم خیال دوست

غزل شماره ۹۹: صبح می‌خندد و من گریه‌کنان از غم دوست

غزل شماره ۱۰۰: این مطرب از کجاست که برگفت نام دوست؟

غزل شماره ۱۰۱: ای پیک پی‌خجسته که داری نشان دوست

غزل شماره ۱۰۲: تا دست‌ها کمر نکنی بر میان دوست

غزل شماره ۱۰۳: ز حد گذشت جدایی میان ما ای دوست

غزل شماره ۱۰۴: مرا تو غایت مقصودی از جهان ای دوست

غزل شماره ۱۰۵: آب حیات من است خاک سر کوی دوست

غزل شماره ۱۰۶: شادی به روزگار گدایان کوی دوست

غزل شماره ۱۰۷: صبحدم خاکی به صحرا برد باد از کوی دوست

غزل شماره ۱۰۸: مرا خود با تو چیزی در میان هست

غزل شماره ۱۰۹: بیا بیا که مرا با تو ماجرایی هست

غزل شماره ۱۱۰: هر چه در روی تو گویند به زیبایی هست

غزل شماره ۱۱۱: مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست

غزل شماره ۱۱۲: زهی رفیق که با چون تو سروبالایی است

غزل شماره ۱۱۳: مرا از آن‌چه که بیرون شهر، صحرایی‌ست

غزل شماره ۱۱۴: دردی‌ست درد عشق که هیچش طبیب نیست

غزل شماره ۱۱۵: کیست آن کش سر پیوند تو در خاطر نیست

غزل شماره ۱۱۶: گر صبر دل از تو هست و گر نیست

غزل شماره ۱۱۷: ای که گفتی هیچ مشکل چون فراق یار نیست

غزل شماره ۱۱۸: جان ندارد هر که جانانیش نیست

غزل شماره ۱۱۹: هر چه خواهی کن که ما را با تو روی جنگ نیست

غزل شماره ۱۲۰: خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست؟

غزل شماره ۱۲۱: با فراقت چند سازم؟ برگ تنهاییم نیست

غزل شماره ۱۲۲: در من این هست که صبرم ز نکورویان نیست

غزل شماره ۱۲۳: در من این هست که صبرم ز نکورویان نیست

غزل شماره ۱۲۴: روز وصلم قرار دیدن نیست

غزل شماره ۱۲۵: کس ندانم که در این شهر گرفتار تو نیست

غزل شماره ۱۲۶: نه خود اندر زمین نظیر تو نیست

غزل شماره ۱۲۷: دل نمانده‌ست که گوی خم چوگان تو نیست

غزل شماره ۱۲۸: چو ترک دل‌بر من شاهدی به شنگی نیست

غزل شماره ۱۲۹: خسرو آنست که در صحبت او شیرینی‌ست

غزل شماره ۱۳۰: دوش دور از رویت ای جان، جانم از غم تاب داشت

غزل شماره ۱۳۱: دوشم آن سنگ دل پریشان داشت

غزل شماره ۱۳۲: چو ابر زلف تو پیرامن قمر می‌گشت

غزل شماره ۱۳۳: خیال روی توام دوش در نظر می‌گشت

غزل شماره ۱۳۴: دلی که دید که پیرامن خطر می‌گشت

غزل شماره ۱۳۵: آن را که میسر نشود صبر و قناعت

غزل شماره ۱۳۶: ای دیدنت آسایش و خندیدنت آفت

غزل شماره ۱۳۷: کیست آن لعبت خندان که پری وار برفت

غزل شماره ۱۳۸: عشق در دل ماند و یار از دست رفت

غزل شماره ۱۳۹: دلم از دست غمت دامن صحرا بگرفت

غزل شماره ۱۴۰: چشمت چو تیغ غمزه خون‌خوار برگرفت

غزل شماره ۱۴۱: هر که دلارام دید از دلش آرام رفت

غزل شماره ۱۴۲: ای کسوت زیبایی بر قامت چالاکت

غزل شماره ۱۴۳: این که تو داری قیامتست نه قامت

غزل شماره ۱۴۴: ای که رحمت می‌نیاید بر منت

غزل شماره ۱۴۵: آفرین خدای بر جانت

غزل شماره ۱۴۶: ای جان خردمندان گوی خم چوگانت

غزل شماره ۱۴۷: جان و تنم ای دوست فدای تن و جانت

غزل شماره ۱۴۸: چو نیست راه برون آمدن ز میدانت

غزل شماره ۱۴۹: چه لطیفست قبا بر تن چون سرو روانت

غزل شماره ۱۵۰: خوش می‌روی به تنها، تن‌ها فدای جانت

غزل شماره ۱۵۱: گر جان طلبی فدای جانت

غزل شماره ۱۵۲: بیا که نوبت صلح است و دوستی و عنایت

غزل شماره ۱۵۳: سر تسلیم نهادیم به حکم و رایت

غزل شماره ۱۵۴: جان من! جان من فدای تو باد

غزل شماره ۱۵۵: زان گه که بر آن صورت خوبم نظر افتاد

غزل شماره ۱۵۶: فرهاد را چو بر رخ شیرین نظر فتاد

غزل شماره ۱۵۷: پیش رویت قمر نمی‌تابد

غزل شماره ۱۵۸: مویت رها مکن که چنین بر هم اوفتد

غزل شماره ۱۵۹: نه آن شبست که کس در میان ما گنجد

غزل شماره ۱۶۰: حدیث عشق به طومار در نمی‌گنجد

غزل شماره ۱۶۱: کس این کند که ز یار و دیار برگردد

غزل شماره ۱۶۲: طرفه می‌دارند یاران صبر من بر داغ و درد

غزل شماره ۱۶۳: هر که می با تو خورد عربده کرد

غزل شماره ۱۶۴: دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد

غزل شماره ۱۶۵: که می‌رود به شفاعت که دوست بازآرد

غزل شماره ۱۶۶: هر که چیزی دوست دارد جان و دل بر وی گمارد

غزل شماره ۱۶۷: گر از جفای تو روزی دلم بیازارد

غزل شماره ۱۶۸: کس این کند که دل از یار خویش بردارد؟

غزل شماره ۱۶۹: تو را ز حال پریشان ما چه غم دارد

غزل شماره ۱۷۰: غلام آن سبک‌روحم که با من سر گران دارد

غزل شماره ۱۷۱: مگر نسیم سحر بوی یار من دارد

غزل شماره ۱۷۲: هر آن ناظر که منظوری ندارد

غزل شماره ۱۷۳: آن که بر نسترن از غالیه خالی دارد

غزل شماره ۱۷۴: آن شکرخنده که پرنوش دهانی دارد

غزل شماره ۱۷۵: بازت ندانم از سر پیمان ما که برد

غزل شماره ۱۷۶: آن کیست کاندر رفتنش صبر از دل ما می‌برد

غزل شماره ۱۷۷: هر گه که بر من آن بت عیار بگذرد

غزل شماره ۱۷۸: کیست آن فتنه که با تیر و کمان می‌گذرد

غزل شماره ۱۷۹: کیست آن ماه منور که چنین می‌گذرد

غزل شماره ۱۸۰: انصاف نبود آن رخ دل‌بند نهان کرد

غزل شماره ۱۸۱: باد آمد و بوی عنبر آورد

غزل شماره ۱۸۲: زنده شود هر که پیش دوست بمیرد

غزل شماره ۱۸۳: کدام چاره سگالم که با تو درگیرد

غزل شماره ۱۸۴: دلم دل از هوس یار بر نمی‌گیرد

غزل شماره ۱۸۵: کسی به عیب من از خویشتن نپردازد

غزل شماره ۱۸۶: بگذشت و بازم آتش در خرمن سکون زد

غزل شماره ۱۸۷: هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد

غزل شماره ۱۸۸: به حدیث در نیایی که لبت شکر نریزد

غزل شماره ۱۸۹: آه اگر دست دل من به تمنا نرسد

غزل شماره ۱۹۰: از این تعلق بیهوده تا به من چه رسد

غزل شماره ۱۹۱: کی برست این گل خندان و چنین زیبا شد

غزل شماره ۱۹۲: گر آن مراد شبی در کنار ما باشد

غزل شماره ۱۹۳: شورش بلبلان سحر باشد

غزل شماره ۱۹۴: شب عاشقان بی‌دل چه شبی دراز باشد

غزل شماره ۱۹۵: از تو دل برنکنم تا دل و جانم باشد

غزل شماره ۱۹۶: سر جانان ندارد هر که او را خوف جان باشد

غزل شماره ۱۹۷: نظر خدای‌بینان طلب هوا نباشد

غزل شماره ۱۹۸: با کاروان مصری چندین شکر نباشد

غزل شماره ۱۹۹: تا حال منت خبر نباشد

غزل شماره ۲۰۰: چه کسی که هیچ کس را به تو بر نظر نباشد

غزل شماره ۲۰۱: آن به که نظر باشد و گفتار نباشد

غزل شماره ۲۰۲: جنگ از طرف دوست دل‌آزار نباشد

غزل شماره ۲۰۳: تو را نادیدن ما غم نباشد

غزل شماره ۲۰۴: گر گویمت که سروی سرو این چنین نباشد

غزل شماره ۲۰۵: اگر سروی به بالای تو باشد

غزل شماره ۲۰۶: در پای تو افتادن شایسته دمی باشد

غزل شماره ۲۰۷: تو را خود یک زمان با ما سر صحرا نمی‌باشد

غزل شماره ۲۰۸: مرا به عاقبت این شوخ سیمتن بکشد

غزل شماره ۲۰۹: تا کی ای دلبر دل من بار تنهایی کشد

غزل شماره ۲۱۰: خواب خوش من ای پسر دست‌خوش خیال شد

غزل شماره ۲۱۱: امروز در فراق تو دیگر به شام شد

غزل شماره ۲۱۲: هر که شیرینی فروشد مشتری بر وی بجوشد

غزل شماره ۲۱۳: دوش بی روی تو آتش به سرم بر می‌شد

غزل شماره ۲۱۴: سرمست ز کاشانه به گلزار برآمد

غزل شماره ۲۱۵: ساعتی کز درم آن سرو روان بازآمد

غزل شماره ۲۱۶: روز برآمد بلند ای پسر هوشمند

غزل شماره ۲۱۷: آن را که غمی چون غم من نیست چه داند

غزل شماره ۲۱۸: آن سرو که گویند به بالای تو ماند

غزل شماره ۲۱۹: کسی که روی تو دیده‌ست حال من داند

غزل شماره ۲۲۰: دلم خیال تو را رهنمای می‌داند

غزل شماره ۲۲۱: مجلس ما دگر امروز به بستان ماند

غزل شماره ۲۲۲: حسن تو دایم بدین قرار نماند

غزل شماره ۲۲۳: عیب جویانم حکایت پیش جانان گفته‌اند

غزل شماره ۲۲۴: گلبنان پیرایه بر خود کرده‌اند

غزل شماره ۲۲۵: اینان مگر ز رحمت محض آفریده‌اند

غزل شماره ۲۲۶: درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند

غزل شماره ۲۲۷: آخر ای سنگدل سیم زنخدان تا چند

غزل شماره ۲۲۸: کاروان می‌رود و بار سفر می‌بندند

غزل شماره ۲۲۹: پیش رویت دگران صورت بر دیوارند

غزل شماره ۲۳۰: شاید این طلعت میمون که به فالش دارند

غزل شماره ۲۳۱: تو آن نه‌ای که دل از صحبت تو برگیرند

غزل شماره ۲۳۲: دو چشم مست تو کز خواب صبح برخیزند

غزل شماره ۲۳۳: روندگان مقیم از بلا نپرهیزند

غزل شماره ۲۳۴: آفتاب از کوه سر بر می‌زند

غزل شماره ۲۳۵: بلبلی بی‌دل نوایی می‌زند

غزل شماره ۲۳۶: توانگران که به جنب سرای درویشند

غزل شماره ۲۳۷: یار باید که هر چه یار کند

غزل شماره ۲۳۸: بخرام بالله تا صبا بیخ صنوبر برکند

غزل شماره ۲۳۹: کسی که روی تو بیند نگه به کس نکند

غزل شماره ۲۴۰: چه کند بنده که بر جور تحمل نکند؟

غزل شماره ۲۴۱: میل بین کان سروبالا می‌کند

غزل شماره ۲۴۲: سرو بلند بین که چه رفتار می‌کند

غزل شماره ۲۴۳: زلف او بر رخ چو جولان می‌کند

غزل شماره ۲۴۴: یار با ما بی‌وفایی می‌کند

غزل شماره ۲۴۵: هر که بی او زندگانی می‌کند

غزل شماره ۲۴۶: دل‌برا! پیش وجودت همه خوبان عدمند

غزل شماره ۲۴۷: با دوست باش گر همه آفاق دشمنند

غزل شماره ۲۴۸: شوخی مکن ای یار که صاحب نظرانند

غزل شماره ۲۴۹: این جا شکری هست که چندین مگسانند

غزل شماره ۲۵۰: خوب‌رویان جفاپیشه وفا نیز کنند *(منتسب به چند نفر)

غزل شماره ۲۵۱: اگر تو برشکنی دوستان سلام کنند

غزل شماره ۲۵۲: نشاید که خوبان به صحرا روند

غزل شماره ۲۵۳: به بوی آن که شبی در حرم بیاسایند

غزل شماره ۲۵۴: اخترانی که به شب در نظر ما آیند

غزل شماره ۲۵۵: تو را سماع نباشد که سوز عشق نبود

غزل شماره ۲۵۶: نفسی وقت بهارم هوس صحرا بود

غزل شماره ۲۵۷: از دست دوست هر چه ستانی شکر بود

غزل شماره ۲۵۸: مرا راحت از زندگی دوش بود

غزل شماره ۲۵۹: ناچار هر که صاحب روی نکو بود

غزل شماره ۲۶۰: من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود؟

غزل شماره ۲۶۱: یا رب شب دوشین چه مبارک سحری بود

غزل شماره ۲۶۲: عیبی نباشد از تو که بر ما جفا رود

غزل شماره ۲۶۳: گفتمش سیر ببینم مگر از دل برود

غزل شماره ۲۶۴: هر که مجموع نباشد به تماشا نرود

غزل شماره ۲۶۵: هر که را باغچه‌ای هست به بستان نرود

غزل شماره ۲۶۶: در من این عیب قدیم است و به در می‌نرود

غزل شماره ۲۶۷: سروبالایی به صحرا می‌رود

غزل شماره ۲۶۸: ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می‌رود

غزل شماره ۲۶۹: آنکه مرا آرزوست دیر میسر شود

غزل شماره ۲۷۰: هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود

غزل شماره ۲۷۱: بخت این کند که رای تو با ما یکی شود

غزل شماره ۲۷۲: آن که نقشی دیگرش جایی مصور می‌شود

غزل شماره ۲۷۳: هفته‌ای می‌رود از عمر و به ده روز کشید

غزل شماره ۲۷۴: چه سرو است آن که بالا می‌نماید

غزل شماره ۲۷۵: نگفتم روزه بسیاری نپاید

غزل شماره ۲۷۶: به حسن دلبر من هیچ در نمی‌باید

غزل شماره ۲۷۷: بخت بازآید از آن در که یکی چون تو درآید

غزل شماره ۲۷۸: سروی چو تو می‌باید تا باغ بیاراید

غزل شماره ۲۷۹: فراق را دلی از سنگ سختتر باید

غزل شماره ۲۸۰: مرو به خواب که خوابت ز چشم برباید

غزل شماره ۲۸۱: امیدوار چنانم که کار بسته برآید

غزل شماره ۲۸۲: مرا چو آرزوی روی آن نگار آید

غزل شماره ۲۸۳: سرمست اگر درآیی عالم به هم برآید

غزل شماره ۲۸۴: به کوی لاله رخان هر که عشقباز آید

غزل شماره ۲۸۵: کاروانی شکر از مصر به شیراز آید

غزل شماره ۲۸۶: اگر آن عهدشکن با سر میثاق آید

غزل شماره ۲۸۷: نه چندان آرزومندم که وصفش در بیان آید

غزل شماره ۲۸۸: که برگذشت که بوی عبیر می‌آید؟

غزل شماره ۲۸۹: آن نه عشق است که از دل به دهان می‌آید

غزل شماره ۲۹۰: تو را سری‌ست که با ما فرو نمی‌آید

غزل شماره ۲۹۱: آنک از جنت فردوس یکی می‌آید

غزل شماره ۲۹۲: شیرین‌دهان آن بت عیار بنگرید

غزل شماره ۲۹۳: آفتاب است آن پری‌رخ؟ یا ملائک؟ یا بشر؟

غزل شماره ۲۹۴: آمد گه آن که بوی گلزار

غزل شماره ۲۹۵: خفتن عاشق یکیست بر سر دیبا و خار

غزل شماره ۲۹۶: دولت جان پرورست صحبت آمیزگار

غزل شماره ۲۹۷: زنده کدام است بر هوشیار؟

غزل شماره ۲۹۸: شرط است جفا کشیدن از یار

غزل شماره ۲۹۹: ای صبر پای دار که پیمان شکست یار

غزل شماره ۳۰۰: یار آن بود که صبر کند بر جفای یار

غزل شماره ۳۰۱: هر شب اندیشه دیگر کنم و رای دگر

غزل شماره ۳۰۲: به فلک می‌رسد از روی چو خورشید تو نور

غزل شماره ۳۰۳: پروانه نمی‌شکیبد از دور

غزل شماره ۳۰۴: آن کیست که می‌رود به نخجیر

غزل شماره ۳۰۵: از همه باشد به حقیقت گزیر

غزل شماره ۳۰۶: ای پسر دلربا وی قمر دلپذیر

غزل شماره ۳۰۷: دل برگرفتی از برم ای دوست دست گیر

غزل شماره ۳۰۸: فتنه‌ام بر زلف و بالای تو ای بدر منیر

غزل شماره ۳۰۹: ما در این شهر غریبیم و در این ملک فقیر

غزل شماره ۳۱۰: ای به خلق از جهانیان ممتاز

غزل شماره ۳۱۱: متقلب درون جامه ناز

غزل شماره ۳۱۲: بزرگ دولت آن کز درش تو آیی باز

غزل شماره ۳۱۳: برآمد باد صبح و بوی نوروز

غزل شماره ۳۱۴: مبارک‌تر شب و خرم‌ترین روز

غزل شماره ۳۱۵: پیوند روح می‌کند این باد مشک بیز

غزل شماره ۳۱۶: ساقی سیمتن چه خسبی خیز

غزل شماره ۳۱۷: بوی بهار آمد بنال ای بلبل شیرین نفس

غزل شماره ۳۱۸: امشب مگر به وقت نمی‌خواند این خروس

غزل شماره ۳۱۹: هر که بی دوست می‌برد خوابش

غزل شماره ۳۲۰: یاری به دست کن که به امید راحتش

غزل شماره ۳۲۱: آن که هلاک من همی‌خواهد و من سلامتش

غزل شماره ۳۲۲: خجل است سرو بستان بر قامت بلندش

غزل شماره ۳۲۳: هر که نازک بود تن یارش

غزل شماره ۳۲۴: هر که نامهربان بود یارش

غزل شماره ۳۲۵: کس ندیده‌ست به شیرینی و لطف و نازش

غزل شماره ۳۲۶: دست به جان نمی‌رسد تا به تو برفشانمش

غزل شماره ۳۲۷: چون برآمد ماه روی از مطلع پیراهنش

غزل شماره ۳۲۸: رها نمی‌کند ایام در کنار منش

غزل شماره ۳۲۹: خوش است درد که باشد امید درمانش

غزل شماره ۳۳۰: زینهار از دهان خندانش

غزل شماره ۳۳۱: هر که هست التفات بر جانش

غزل شماره ۳۳۲: هر که سودای تو دارد چه غم از هر که جهانش

غزل شماره ۳۳۳: خطا کردی به قول دشمنان گوش

غزل شماره ۳۳۴: قیامت باشد آن قامت در آغوش

غزل شماره ۳۳۵: یکی را دست حسرت بر بناگوش

غزل شماره ۳۳۶: رفتی و نمی‌شوی فراموش

غزل شماره ۳۳۷: گر یکی از عشق برآرد خروش

غزل شماره ۳۳۸: دلی که دید که غایب شده‌ست از این درویش

غزل شماره ۳۳۹: گردن افراشته‌ام بر فلک از طالع خویش

غزل شماره ۳۴۰: هر کسی را هوسی در سر و کاری در پیش

غزل شماره ۳۴۱: گرم قبول کنی ور برانی از بر خویش

غزل شماره ۳۴۲: یار بیگانه نگیرد هر که دارد یار خویش

غزل شماره ۳۴۳: به عمر خویش ندیدم شبی که مرغ دلم

غزل شماره ۳۴۴: ساقی بده آن شراب گلرنگ

غزل شماره ۳۴۵: گرم بازآمدی محبوب سیم‌اندام سنگین‌دل

غزل شماره ۳۴۶: مرا رسد که برآرم هزار ناله چو بلبل

غزل شماره ۳۴۷: جزای آن که نگفتیم شکر روز وصال

غزل شماره ۳۴۸: چشم خدا بر تو ای بدیع شمایل

غزل شماره ۳۴۹: بی‌دل گمان مبر که نصیحت کند قبول

غزل شماره ۳۵۰: من ایستاده‌ام اینک به خدمتت مشغول

غزل شماره ۳۵۱: نشسته بودم و خاطر به خویشتن مشغول

غزل شماره ۳۵۲: جانا هزاران آفرین بر جانت از سر تا قدم

غزل شماره ۳۵۳: رفیق مهربان و یار همدم

غزل شماره ۳۵۴: وقت‌ها یک دم برآسودی تنم

غزل شماره ۳۵۵: انتبه قبل السحر یا ذالمنام

غزل شماره ۳۵۶: چو بلبل سحری برگرفت نوبت بام

غزل شماره ۳۵۷: حکایت از لب شیرین دهان سیم اندام

غزل شماره ۳۵۸: زهی سعادت من که‌م تو آمدی به سلام

غزل شماره ۳۵۹: ساقیا می ده که مرغ صبح بام

غزل شماره ۳۶۰: شمع بخواهد نشست بازنشین ای غلام

غزل شماره ۳۶۱: ماه چنین کس ندید خوش سخن و کش خرام

غزل شماره ۳۶۲: مرا دو دیده به راه و دو گوش بر پیغام

غزل شماره ۳۶۳: روزگاریست که سودازده روی توام

غزل شماره ۳۶۴: من اندر خود نمی‌یابم که روی از دوست برتابم

غزل شماره ۳۶۵: به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم

غزل شماره ۳۶۶: گو خلق بدانند که من عاشق و مستم

غزل شماره ۳۶۷: من خود ای ساقی از این شوق که دارم مستم

غزل شماره ۳۶۸: دل پیش تو و دیده به جای دگرستم

غزل شماره ۳۶۹: چو تو آمدی مرا بس که حدیث خویش گفتم

غزل شماره ۳۷۰: من همان روز که آن خال بدیدم گفتم

غزل شماره ۳۷۱: من از آن روز که در بند توام آزادم

غزل شماره ۳۷۲: عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم

غزل شماره ۳۷۳: هزار عهد بکردم که گرد عشق نگردم

غزل شماره ۳۷۴: از در درآمدی و من از خود به در شدم

غزل شماره ۳۷۵: چنان در قید مهرت پای بندم

غزل شماره ۳۷۶: خرامان از درم بازآ کت از جان آرزومندم

غزل شماره ۳۷۷: شکست عهد مودت نگار دلبندم

غزل شماره ۳۷۸: من با تو نه مرد پنجه بودم

غزل شماره ۳۷۹: آمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم

غزل شماره ۳۸۰: عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودم

غزل شماره ۳۸۱: دو هفته می‌گذرد کآن مه دوهفته ندیدم

غزل شماره ۳۸۲: من چون تو به دلبری ندیدم

غزل شماره ۳۸۳: می‌روم وز سر حسرت به قفا می‌نگرم

غزل شماره ۳۸۴: نرفت تا تو برفتی خیالت از نظرم

غزل شماره ۳۸۵: یک امشبی که در آغوش شاهد شکرم

غزل شماره ۳۸۶: شب دراز به امید صبح بیدارم

غزل شماره ۳۸۷: من آن نی‌ام که دل از مهر دوست بردارم

غزل شماره ۳۸۸: منم این بی تو که پروای تماشا دارم

غزل شماره ۳۸۹: باز از شراب دوشین در سر خمار دارم

غزل شماره ۳۹۰: نه دست‌رسی به یار دارم

غزل شماره ۳۹۱: من اگر نظر حرام است بسی گناه دارم

غزل شماره ۳۹۲: من دوست می‌دارم جفا کز دست جانان می‌برم

غزل شماره ۳۹۳: گر به رخسار چو ماهت صنما می‌نگرم

غزل شماره ۳۹۴: به خدا اگر بمیرم که دل از تو برنگیرم

غزل شماره ۳۹۵: گر من ز محبتت بمیرم

غزل شماره ۳۹۶: من این طمع نکنم کز تو کام برگیرم

غزل شماره ۳۹۷: از تو با مصلحت خویش نمی‌پردازم

غزل شماره ۳۹۸: نظر از مدعیان بر تو نمی‌اندازم

غزل شماره ۳۹۹: خنک آن روز که در پای تو جان اندازم

غزل شماره ۴۰۰: وه که در عشق چنان می‌سوزم

غزل شماره ۴۰۱: یک روز به شیدایی در زلف تو آویزم

غزل شماره ۴۰۲: من بی‌مایه که باشم که خریدار تو باشم

غزل شماره ۴۰۳: در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم *(منتسب به چند نفر)

غزل شماره ۴۰۴: غم زمانه خورم یا فراق یار کشم؟

غزل شماره ۴۰۵: هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم

غزل شماره ۴۰۶: بار فراق دوستان بس که نشست بر دلم

غزل شماره ۴۰۷: تا تو به خاطر منی کس نگذشت بر دلم

غزل شماره ۴۰۸: امروز مبارک است فالم

غزل شماره ۴۰۹: تا خبر دارم از او بی‌خبر از خویشتنم

غزل شماره ۴۱۰: چشم که بر تو می‌کنم، چشم حسود می‌کنم

غزل شماره ۴۱۱: گر تیغ برکشد که محبان همی‌زنم

غزل شماره ۴۱۲: آن دوست که من دارم وآن یار که من دانم

غزل شماره ۴۱۳: آن نه روی است که من وصف جمالش دانم

غزل شماره ۴۱۴: اگر دستم رسد روزی که انصاف از تو بستانم

غزل شماره ۴۱۵: ای مرهم ریش و مونس جانم

غزل شماره ۴۱۶: بس که در منظر تو حیرانم

غزل شماره ۴۱۷: سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم

غزل شماره ۴۱۸: گر دست دهد هزار جانم

غزل شماره ۴۱۹: مرا تا نقره باشد می‌فشانم

غزل شماره ۴۲۰: ما همه چشمیم و تو نور ای صنم

غزل شماره ۴۲۱: چون من به نفس خویشتن این کار می‌کنم

غزل شماره ۴۲۲: آن کس که از او صبر محال است و سکونم

غزل شماره ۴۲۳: ز دستم بر نمی‌خیزد که یک دم بی تو بنشینم

غزل شماره ۴۲۴: من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم

غزل شماره ۴۲۵: منم یا رب در این دولت که روی یار می‌بینم

غزل شماره ۴۲۶: دلم تا عشقباز آمد در او جز غم نمی‌بینم

غزل شماره ۴۲۷: من از اینجا به ملامت نروم

غزل شماره ۴۲۸: نه از چینم حکایت کن نه از روم

غزل شماره ۴۲۹: تو مپندار کز این در به ملامت بروم

غزل شماره ۴۳۰: به تو مشغول و با تو همراهم

غزل شماره ۴۳۱: امشب آن نیست که در خواب رود چشم ندیم

غزل شماره ۴۳۲: ما دگر کس نگرفتیم به جای تو ندیم

غزل شماره ۴۳۳: ما به روی دوستان از بوستان آسوده‌ایم

غزل شماره ۴۳۴: ما در خلوت به روی خلق ببستیم

غزل شماره ۴۳۵: ای سروبالای سهی کز صورت حال آگهی

غزل شماره ۴۳۶: عمرها در پی مقصود به جان گردیدیم

غزل شماره ۴۳۷: بگذار تا مقابل روی تو بگذریم

غزل شماره ۴۳۸: ما دل دوستان به جان بخریم

غزل شماره ۴۳۹: ما گدایان خیل سلطانیم

غزل شماره ۴۴۰: کاش کان دل‌بر عیار که من کشته اویم

غزل شماره ۴۴۱: عهد کردیم که بی دوست به صحرا نرویم

غزل شماره ۴۴۲: گر غصه روزگار گویم

غزل شماره ۴۴۳: بکن چندان که خواهی جور بر من

غزل شماره ۴۴۴: یا رب آن روی است یا برگ سمن

غزل شماره ۴۴۵: در وصف نیاید که چه شیرین دهن است آن

غزل شماره ۴۴۶: ای کودک خوبروی حیران

غزل شماره ۴۴۷: برخیز که می‌رود زمستان

غزل شماره ۴۴۸: خوشا و خرما وقت حبیبان

غزل شماره ۴۴۹: چه خوش است بوی عشق از نفس نیازمندان

غزل شماره ۴۵۰: بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران

غزل شماره ۴۵۱: دو چشم مست میگونت ببرد آرام هشیاران

غزل شماره ۴۵۲: فراق دوستانش باد و یاران

غزل شماره ۴۵۳: سخت به ذوق می‌دهد باد ز بوستان نشان

غزل شماره ۴۵۴: دیگر به کجا می‌رود این سرو خرامان

غزل شماره ۴۵۵: خفته خبر ندارد سر بر کنار جانان

غزل شماره ۴۵۶: ما نتوانیم و عشق پنجه درانداختن

غزل شماره ۴۵۷: چند بشاید به صبر دیده فرو دوختن

غزل شماره ۴۵۸: گر متصور شدی با تو در آمیختن

غزل شماره ۴۵۹: نبایستی هم اول مهر بستن

غزل شماره ۴۶۰: خلاف دوستی کردن به ترک دوستان گفتن

غزل شماره ۴۶۱: سهل باشد به ترک جان گفتن

غزل شماره ۴۶۲: طوطی نگوید از تو دلاویزتر سخن

غزل شماره ۴۶۳: چه خوش بود دو دلارام دست در گردن

غزل شماره ۴۶۴: دست با سرو روان چون نرسد در گردن

غزل شماره ۴۶۵: میان باغ حرام است بی تو گردیدن

غزل شماره ۴۶۶: تا کی ای جان اثر وصل تو نتوان دیدن

غزل شماره ۴۶۷: آخر نگهی به سوی ما کن

غزل شماره ۴۶۸: چشم اگر با دوست داری گوش با دشمن مکن

غزل شماره ۴۶۹: گواهی امین است بر درد من

غزل شماره ۴۷۰: ای روی تو راحت دل من

غزل شماره ۴۷۱: وه که جدا نمی‌شود نقش تو از خیال من

غزل شماره ۴۷۲: ای به دیدار تو روشن چشم عالم بین من

غزل شماره ۴۷۳: دی به چمن برگذشت سرو سخنگوی من

غزل شماره ۴۷۴: نشان بخت بلند است و طالع میمون

غزل شماره ۴۷۵: به است آن یا زنخ یا سیب سیمین

غزل شماره ۴۷۶: صبحم از مشرق برآمد باد نوروز از یمین

غزل شماره ۴۷۷: چه روی و موی و بناگوش و خط و خال است این

غزل شماره ۴۷۸: ای چشم تو دلفریب و جادو

غزل شماره ۴۷۹: من از دست کمانداران ابرو

غزل شماره ۴۸۰: گفتم به عقل پای برآرم ز بند او

غزل شماره ۴۸۱: صید بیابان عشق چون بخورد تیر او

غزل شماره ۴۸۲: هر که به خویشتن رود ره نبرد به سوی او

غزل شماره ۴۸۳: راستی گویم به سروی ماند این بالای تو

غزل شماره ۴۸۴: بیا که در غم عشقت مشوشم بی‌تو

غزل شماره ۴۸۵: ای طراوت برده از فردوس اعلی روی تو

غزل شماره ۴۸۶: آن سرو ناز بین که چه خوش می‌رود به راه

غزل شماره ۴۸۷: پنجه با ساعد سیمین که نیندازی به

غزل شماره ۴۸۸: ای که شمشیر جفا بر سر ما آخته‌ای

غزل شماره ۴۸۹: ای رخ چون آینه افروخته

غزل شماره ۴۹۰: ای که ز دیده غایبی در دل ما نشسته‌ای

غزل شماره ۴۹۱: حناست آن که ناخن دلبند رشته‌ای

غزل شماره ۴۹۲: ای باغ حسن چون تو نهالی نیافته

غزل شماره ۴۹۳: سرمست بتی لطیف ساده

غزل شماره ۴۹۴: ای یار جفا کرده پیوند بریده

غزل شماره ۴۹۵: می‌برزند ز مشرق شمع فلک زبانه

غزل شماره ۴۹۶: ای صورتت ز گوهر معنی خزینه‌ای

غزل شماره ۴۹۷: خلاف سرو را روزی خرامان سوی بستان آی

غزل شماره ۴۹۸: قیمت گل برود چون تو به گلزار آیی

غزل شماره ۴۹۹: خرم آن روز که چون گل به چمن بازآیی

غزل شماره ۵۰۰: تا کی‌ام انتظار فرمایی

غزل شماره ۵۰۱: تو از هر در که بازآیی بدین خوبی و زیبایی

غزل شماره ۵۰۲: تو با این لطف طبع و دلربایی

غزل شماره ۵۰۳: تو پری زاده ندانم ز کجا می‌آیی

غزل شماره ۵۰۴: چه روی است آن که دیدارش ببرد از من شکیبایی

غزل شماره ۵۰۵: خبرت خرابتر کرد جراحت جدایی

غزل شماره ۵۰۶: دریچه‌ای ز بهشتش به روی بگشایی

غزل شماره ۵۰۷: گرم راحت رسانی ور گزایی

غزل شماره ۵۰۸: مشتاق توام با همه جوری و جفایی

غزل شماره ۵۰۹: من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی

غزل شماره ۵۱۰: نه من تنها گرفتارم به دام زلف زیبایی

غزل شماره ۵۱۱: هر کس به تماشایی رفتند به صحرایی

غزل شماره ۵۱۲: همه چشمیم تا برون آیی

غزل شماره ۵۱۳: ای ولوله عشق تو بر هر سر کویی

غزل شماره ۵۱۴: ای خسته دلم در خم چوگان تو گویی

غزل شماره ۵۱۵: چه جرم رفت که با ما سخن نمی‌گویی

غزل شماره ۵۱۶: کدام کس به تو ماند که گویمت که چون اویی؟

غزل شماره ۵۱۷: ای حسن خط از دفتر اخلاق تو بابی

غزل شماره ۵۱۸: تو خون خلق بریزی و روی درتابی

غزل شماره ۵۱۹: سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی

غزل شماره ۵۲۰: که دست تشنه می‌گیرد به آبی

غزل شماره ۵۲۱: سل المصانع رکبا تهیم في الفلوات

غزل شماره ۵۲۲: تو هیچ عهد نبستی که عاقبت نشکستی

غزل شماره ۵۲۳: همه عمر برندارم سر از این خمار مستی

غزل شماره ۵۲۴: یارا قدحی پر کن از آن داروی مستی

غزل شماره ۵۲۵: اگر مانند رخسارت گلی در بوستانستی

غزل شماره ۵۲۶: تعالی الله چه روی است آن که گویی آفتابستی

غزل شماره ۵۲۷: ای باد که بر خاک در دوست گذشتی

غزل شماره ۵۲۸: یاد می‌داری که با من جنگ در سر داشتی

غزل شماره ۵۲۹: سست پیمانا به یک ره دل ز ما برداشتی

غزل شماره ۵۳۰: ندیدمت که بکردی وفا بدان چه بگفتی

غزل شماره ۵۳۱: ای از بهشت جزوی و از رحمت آیتی

غزل شماره ۵۳۲: چون خراباتی نباشد زاهدی‌؟

غزل شماره ۵۳۳: ای باد بامدادی خوش می‌روی به شادی

غزل شماره ۵۳۴: دیدی که وفا به جا نیاوردی

غزل شماره ۵۳۵: مپرس از من که هیچم یاد کردی

غزل شماره ۵۳۶: مکن سرگشته آن دل را که دست‌آموز غم کردی

غزل شماره ۵۳۷: چه باز در دلت آمد که مهر برکندی

غزل شماره ۵۳۸: گفتم آهن‌دلی کنم چندی

غزل شماره ۵۳۹: نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پیوندی

غزل شماره ۵۴۰: خلاف شرط محبت، چه مصلحت دیدی؟

غزل شماره ۵۴۱: مگر دگر سخن دشمنان نیوشیدی

غزل شماره ۵۴۲: آخر نگاهی باز کن وقتی که بر ما بگذری

غزل شماره ۵۴۳: ای برق اگر به گوشه آن بام بگذری

غزل شماره ۵۴۴: ای که بر دوستان همی‌گذری

غزل شماره ۵۴۵: بخت آیینه ندارم که در او می‌نگری

غزل شماره ۵۴۶: جور بر من می‌پسندد دلبری

غزل شماره ۵۴۷: خانه صاحب نظران می‌بری

غزل شماره ۵۴۸: دانی چه گفت مرا آن بلبل سحری

غزل شماره ۵۴۹: دانمت آستین چرا پیش جمال می‌بری

غزل شماره ۵۵۰: دیدم امروز بر زمین قمری

غزل شماره ۵۵۱: رفتی و همچنان به خیال من اندری

غزل شماره ۵۵۲: روی گشاده ای صنم طاقت خلق می‌بری

غزل شماره ۵۵۳: سرو بستانی تو یا مه یا پری

غزل شماره ۵۵۴: کس درنیامده‌ست بدین خوبی از دری

غزل شماره ۵۵۵: گر برود به هر قدم در ره دیدنت سری

غزل شماره ۵۵۶: گر کنم در سر وفات سری

غزل شماره ۵۵۷: هرگز این صورت کند صورتگری

غزل شماره ۵۵۸: هر نوبتم که در نظر ای ماه بگذری

غزل شماره ۵۵۹: چون است حال بستان ای باد نوبهاری

غزل شماره ۵۶۰: خبر از عیش ندارد که ندارد یاری

غزل شماره ۵۶۱: خوش بود یاری و یاری بر کنار سبزه زاری

غزل شماره ۵۶۲: دو چشم مست تو برداشت رسم هشیاری

غزل شماره ۵۶۳: عمری به بوی یاری کردیم انتظاری

غزل شماره ۵۶۴: مرا دلیست گرفتار عشق دلداری

غزل شماره ۵۶۵: من از تو روی نپیچم گرم بیازاری

غزل شماره ۵۶۶: نه تو گفتی که به جای آرم و گفتم که نیاری

غزل شماره ۵۶۷: اگر به تحفه جانان هزار جان آری

غزل شماره ۵۶۸: کس از این نمک ندارد که تو ای غلام داری

غزل شماره ۵۶۹: حدیث یا شکر است آن که در دهان داری

غزل شماره ۵۷۰: هرگز نبود سرو به بالا که تو داری

غزل شماره ۵۷۱: تو اگر به حسن دعوی بکنی گواه داری

غزل شماره ۵۷۲: این چه رفتار است کآرامیدن از من می‌بری؟

غزل شماره ۵۷۳: تو در کمند نیفتاده‌ای و معذوری

غزل شماره ۵۷۴: ما بی تو به دل بر نزدیم آب صبوری

غزل شماره ۵۷۵: هر سلطنت که خواهی می‌کن که دلپذیری

غزل شماره ۵۷۶: اگر کلاله مشکین ز رخ براندازی

غزل شماره ۵۷۷: امیدوارم اگر صد رهم بیندازی

غزل شماره ۵۷۸: تو خود به صحبت امثال ما نپردازی

غزل شماره ۵۷۹: تا کی ای آتش سودا به سرم برخیزی؟ 

غزل شماره ۵۸۰: گر درون سوخته‌ای با تو برآرد نفسی

غزل شماره ۵۸۱: همی‌زنم نفس سرد بر امید کسی

غزل شماره ۵۸۲: یار گرفته‌ام بسی، چون تو ندیده‌ام کسی

غزل شماره ۵۸۳: ما سپر انداختیم گر تو کمان می‌کشی

غزل شماره ۵۸۴: هرگز آن دل بنمیرد که تو جانش باشی

غزل شماره ۵۸۵: اگر تو پرده بر این زلف و رخ نمی‌پوشی

غزل شماره ۵۸۶: به پایان آمد این دفتر حکایت همچنان باقی

غزل شماره ۵۸۷: به قلم راست نیاید صفت مشتاقی

غزل شماره ۵۸۸: عمرم به آخر آمد عشقم هنوز باقی

غزل شماره ۵۸۹: دل دیوانگیم هست و سر ناباکی

غزل شماره ۵۹۰: عشق جانان در جهان هرگز نبودی کاشکی

غزل شماره ۵۹۱: سخت زیبا می‌روی یک بارگی

غزل شماره ۵۹۲: روی بپوش ای قمر خانگی

غزل شماره ۵۹۳: بسم از هوا گرفتن که پری نماند و بالی

غزل شماره ۵۹۴: ترحم ذلتی یا ذا المعالی

غزل شماره ۵۹۵: هرگز حسد نبردم بر منصبی و مالی

غزل شماره ۵۹۶: مرا تو جان عزیزی و یار محترمی

غزل شماره ۵۹۷: بسیار سفر باید تا پخته شود خامی

غزل شماره ۵۹۸: تو کدامی و چه نامی که چنین خوب خرامی

غزل شماره ۵۹۹: چون تنگ نباشد دل مسکین حمامی

غزل شماره ۶۰۰: صاحب نظر نباشد در بند نیک‌نامی

غزل شماره ۶۰۱: ای دریغا گر شبی در بر خرابت دیدمی

غزل شماره ۶۰۲: آسوده خاطرم که تو در خاطر منی

غزل شماره ۶۰۳: اگر تو میل محبت کنی و گر نکنی

غزل شماره ۶۰۴: زنده بی دوست خفته در وطنی

غزل شماره ۶۰۵: سروقدی میان انجمنی

غزل شماره ۶۰۶: کس نگذشت در دلم تا تو به خاطر منی

غزل شماره ۶۰۷: من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی

غزل شماره ۶۰۸: ای سرو حدیقه معانی

غزل شماره ۶۰۹: بر آنم گر تو باز آیی که در پایت کنم جانی

غزل شماره ۶۱۰: بنده‌ام گر به لطف می‌خوانی

غزل شماره ۶۱۱: بهار آمد که هر ساعت رود خاطر به بستانی

غزل شماره ۶۱۲: جمعی که تو در میان ایشانی

غزل شماره ۶۱۳: ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی

غزل شماره ۶۱۴: کبر یک سو نه اگر شاهد درویشانی

غزل شماره ۶۱۵: ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی

غزل شماره ۶۱۶: نگویم آب و گل است آن وجود روحانی

غزل شماره ۶۱۷: نه طریق دوستان است و نه شرط مهربانی

غزل شماره ۶۱۸: همه کس را تن و اندام و جمال است و جوانی

غزل شماره ۶۱۹: چرا به سرکشی از من عنان بگردانی

غزل شماره ۶۲۰: فرخ، صباح آن که تو بر وی نظر کنی

غزل شماره ۶۲۱: سرو ایستاده به چو تو رفتار می‌کنی

غزل شماره ۶۲۲: چشم رضا و مرحمت بر همه باز می‌کنی

غزل شماره ۶۲۳: دیدار می‌نمایی و پرهیز می‌کنی

غزل شماره ۶۲۴: روزی به زنخدانت گفتم به سیمینی

غزل شماره ۶۲۵: شب است و شاهد و شمع و شراب و شیرینی

غزل شماره ۶۲۶: امروز چنانی ای پری‌روی

غزل شماره ۶۲۷: خواهم اندر پایش افتادن چو گوی

غزل شماره ۶۲۸: تا کی روم از عشق تو شوریده به هر سوی

غزل شماره ۶۲۹: گل است آن یا سمن یا ماه یا روی

غزل شماره ۶۳۰: مرحبا ای نسیم عنبربوی

غزل شماره ۶۳۱: وقت آن آمد که خوش باشد کنار سبزه جوی

غزل شماره ۶۳۲: سرو سیمینا به صحرا می‌روی

غزل شماره ۶۳۳: ای باد صبحدم خبر دلستان بگوی

غزل شماره ۶۳۴: ای که به حسن قامتت سرو ندیده‌ام سهی

غزل شماره ۶۳۵: اگرم حیات بخشی وگرم هلاک خواهی

غزل شماره ۶۳۶: نشنیده‌ام که ماهی، بر سر نهد کلاهی

غزل شماره ۶۳۷: ندانم از من خسته‌جگر چه می‌خواهی