حرف آخر قافیه

رباعی شماره ۱: هر ساعتم اندرون بجوشد خون را

رباعی شماره ۲: عشاق به درگهت اسیرند بیا

رباعی شماره ۳: ای چشم تو مست خواب و سرمست شراب

رباعی شماره ۴: چون دل ز هوای دوست نتوان پرداخت

رباعی شماره ۵: دل می‌رود و دیده نمی‌شاید دوخت

رباعی شماره ۶: روزی گفتی: شبی کنم دلشادت

رباعی شماره ۷: صد بار بگفتم به غلامان درت

رباعی شماره ۸: آن یار که عهد دوستاری بشکست

رباعی شماره ۹: شب‌ها گذرد که دیده نتوانم بست

رباعی شماره ۱۰: هشیار سری بود ز سودای تو مست

رباعی شماره ۱۱: گر زحمت مردمان این کوی از ماست

رباعی شماره ۱۲: وه وه که قیامتست این قامت راست

رباعی شماره ۱۳: سرو از قدت اندازه بالا بردست

رباعی شماره ۱۴: امشب که حضور یار جان افروزست

رباعی شماره ۱۵: آن شب که تو در کنار مایی روزست

رباعی شماره ۱۶: گویند هوای فصل آذار خوشست

رباعی شماره ۱۷: خیزم بروم چو صبر نامحتملست

رباعی شماره ۱۸: آن ماه که گفتی ملک رحمانست

رباعی شماره ۱۹: آن سست وفا که یار دل‌سخت من است

رباعی شماره ۲۰: از بس که بیازرد دل دشمن و دوست

رباعی شماره ۲۱: ای در دل من رفته چو خون در رگ و پوست

رباعی شماره ۲۲: چون حال بدم در نظر دوست نکوست

رباعی شماره ۲۳: غازی ز پی شهادت اندر تک و پوست

رباعی شماره ۲۴: گر دل به کسی دهند باری به تو دوست

رباعی شماره ۲۵: گر زخم خورم ز دست چون مرهم دوست

رباعی شماره ۲۶: گویند رها کنش که یاری بدخوست

رباعی شماره ۲۷: شب نیست که چشمم آرزومند تو نیست

رباعی شماره ۲۸: با دوست چنانکه اوست می‌باید داشت

رباعی شماره ۲۹: بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت

رباعی شماره ۳۰: روی تو به فال دارم ای حور نژاد

رباعی شماره ۳۱: تو هرچه بپوشی به تو زیبا گردد

رباعی شماره ۳۲: نوروز که سیل در کمر می‌گردد

رباعی شماره ۳۳: کس عهد وفا چنانکه پروانه خرد

رباعی شماره ۳۴: دستارچه‌ای کان بت دلبر دارد

رباعی شماره ۳۵: گر باد ز گل حسن شبابش ببرد

رباعی شماره ۳۶: کس نیست که غم از دل ما داند برد

رباعی شماره ۳۷: هر وقت که بر من آن پسر می‌گذرد

رباعی شماره ۳۸: خالی که مرا عاجز و محتال بکرد

رباعی شماره ۳۹: چون بخت به تدبیر نکو نتوان کرد

رباعی شماره ۴۰: شمع ارچه به گریه جانگدازی می‌کرد

رباعی شماره ۴۱: ای باد چو عزم آن زمین خواهی کرد

رباعی شماره ۴۲: آن دوست که آرام دل ما باشد

رباعی شماره ۴۳: آن را که جمال ماه پیکر باشد

رباعی شماره ۴۴: آن را که نظر به سوی هر کس باشد

رباعی شماره ۴۵: هر سرو که در بسیط عالم باشد

رباعی شماره ۴۶: گر دست تو در خون روانم باشد

رباعی شماره ۴۷: بیچاره کسی که بر تو مفتون باشد

رباعی شماره ۴۸: آهو بره را که شیر در پی باشد

رباعی شماره ۴۹: ما را به چه روی از تو صبوری باشد

رباعی شماره ۵۰: مشنو که مرا از تو صبوری باشد

رباعی شماره ۵۱: آن خال حسن که دیدمی خالی شد

رباعی شماره ۵۲: دانی که چرا بر دهنم راز آمد

رباعی شماره ۵۳: روزی نظرش بر من درویش آمد

رباعی شماره ۵۴: گفتم شب وصل و روز تعطیل آمد

رباعی شماره ۵۵: وقت گل و روز شادمانی آمد

رباعی شماره ۵۶: در چشم من آمد آن سهی سرو بلند

رباعی شماره ۵۷: در خرقه توبه آمدم روزی چند

رباعی شماره ۵۸: گویند مرو در پی آن سرو بلند

رباعی شماره ۵۹: کس با تو عدو محاربت نتواند

رباعی شماره ۶۰: آنان که پریروی و شکر گفتارند

رباعی شماره ۶۱: آن کودک لشکری که لشکر شکند

رباعی شماره ۶۲: کس عیب نظر باختن ما نکند

رباعی شماره ۶۳: مجنون اگر احتمال لیلی نکند

رباعی شماره ۶۴: آن درد ندارم که طبیبان دانند

رباعی شماره ۶۵: مردان نه بهشت و رنگ و بو می‌خواهند

رباعی شماره ۶۶: هر چند که عیبم از قفا می‌گویند

رباعی شماره ۶۷: با دوست به گرمابه درم خلوت بود

رباعی شماره ۶۸: من دوش قضا یار و قدر پشتم بود

رباعی شماره ۶۹: داد طرب از عمر بده تا برود

رباعی شماره ۷۰: سودای تو از سرم به در می‌نرود

رباعی شماره ۷۱: من گر سگکی زان تو باشم چه شود؟

رباعی شماره ۷۲: چون صورت خویشتن در آیینه بدید

رباعی شماره ۷۳: گر تیر جفای دشمنان می‌آید

رباعی شماره ۷۴: من چاکر آنم که دلی برباید

رباعی شماره ۷۵: این ریش تو سخت زود برمی‌آید

رباعی شماره ۷۶: امشب نه بیاض روز برمی‌آید

رباعی شماره ۷۷: هرچند که هست عالم از خوبان پر

رباعی شماره ۷۸: بستان رخ تو گلستان آرد بار

رباعی شماره ۷۹: از هرچه کنی مرهم ریش اولیتر

رباعی شماره ۸۰: ای دست جفای تو چو زلف تو دراز

رباعی شماره ۸۱: تا سر نکنم در سرت ای مایه ناز

رباعی شماره ۸۲: نامردم اگر زنم سر از مهر تو باز

رباعی شماره ۸۳: ای ماه شب‌افروز شبستان‌افروز

رباعی شماره ۸۴: یا روی به کنج خلوت آور شب و روز

رباعی شماره ۸۵: رویی که نخواستم که بیند همه کس

رباعی شماره ۸۶: گر بیخبران و عیبگویان از پس

رباعی شماره ۸۷: منعم که به عیش می‌رود روز و شبش

رباعی شماره ۸۸: نونیست کشیده عارض موزونش

رباعی شماره ۸۹: گویند مرا صوابرایان به هوش

رباعی شماره ۹۰: همسایه که میل طبع بینی سویش

رباعی شماره ۹۱: یا همچو همای بر من افکن پر خویش

رباعی شماره ۹۲: ای بی‌تو فراخای جهان بر ما تنگ

رباعی شماره ۹۳: گر دست دهد دولت ایام وصال

رباعی شماره ۹۴: خود را به مقام شیر می‌دانستم

رباعی شماره ۹۵: خورشید رخا من به کمند تو درم

رباعی شماره ۹۶: هر سروقدی که بگذرد در نظرم

رباعی شماره ۹۷: شبهای دراز بیشتر بیدارم

رباعی شماره ۹۸: از جمله بندگان منش بنده‌ترم

رباعی شماره ۹۹: خیزم که نماند بیش ازین تدبیرم

رباعی شماره ۱۰۰: گر بر رگ جان ز شستت آید تیرم

رباعی شماره ۱۰۱: آن دوست که دیدنش بیاراید چشم

رباعی شماره ۱۰۲: آن رفته که بود دل بدو مشغولم

رباعی شماره ۱۰۳: مندیش که سست عهد و بدپیمانم

رباعی شماره ۱۰۴: من بنده بالای تو شمشاد تنم

رباعی شماره ۱۰۵: هر گه که نظر بر گل رویت فکنم

رباعی شماره ۱۰۶: آرام دل خویش نجویم چه کنم؟

رباعی شماره ۱۰۷: گفتم که دگر چشم به دلبر نکنم

رباعی شماره ۱۰۸: من بی تو سکون نگیرم و خو نکنم

رباعی شماره ۱۰۹: خیزم قد و بالای چو حورش بینم

رباعی شماره ۱۱۰: می‌آیی و لطف و کرمت می‌بینم

رباعی شماره ۱۱۱: چون می‌کشد آن طیره خورشید و مهم

رباعی شماره ۱۱۲: من با دگری دست به پیمان ندهم

رباعی شماره ۱۱۳: ما حاصل عمری به دمی بفروشیم

رباعی شماره ۱۱۴: بگذشت بر آب چشم همچون جویم

رباعی شماره ۱۱۵: یاران به سماع نای و نی جامه‌دران

رباعی شماره ۱۱۶: یرلیغ ده ای خسرو خوبان جهان

رباعی شماره ۱۱۷: من خاک درش به دیده خواهم رفتن

رباعی شماره ۱۱۸: مه را ز فلک به طرف بام آوردن

رباعی شماره ۱۱۹: در دیده به جای سرمه سوزن دیدن

رباعی شماره ۱۲۰: ای دوست گرفته بر سر ما دشمن

رباعی شماره ۱۲۱: ای دست تو آتش زده در خرمن من

رباعی شماره ۱۲۲: آن لطف که در شمایل اوست ببین

رباعی شماره ۱۲۳: چون جاه و جلال و حسن و رنگ آمد و بو

رباعی شماره ۱۲۴: یک روز به اتفاق صحرا من و تو

رباعی شماره ۱۲۵: ما را نه ترنج از تو مرادست نه به

رباعی شماره ۱۲۶: نه سرو توان گفت و نه خورشید و نه ماه

رباعی شماره ۱۲۷: ای کاش نکردمی نگاه از دیده

رباعی شماره ۱۲۸: ای بی‌رخ تو چو لاله‌زارم دیده

رباعی شماره ۱۲۹: ای مطرب ازان حریف پیغامی ده

رباعی شماره ۱۳۰: ای راهروان را گذر از کوی تو نه

رباعی شماره ۱۳۱: هرگز بود آدمی بدین زیبایی؟

رباعی شماره ۱۳۲: گیرم که به فتوای خردمندی و رای

رباعی شماره ۱۳۳: کی دانستم که بیخطا برگردی؟

رباعی شماره ۱۳۴: ای کاش که مردم آن صنم دیدندی

رباعی شماره ۱۳۵: گفتم بکنم توبه ز صاحبنظری

رباعی شماره ۱۳۶: هر روز به شیوه‌ای و لطفی دگری

رباعی شماره ۱۳۷: ای بلبل خوش سخن چه شیرین نفسی

رباعی شماره ۱۳۸: ای پیش تو لعبتان چینی حبشی

رباعی شماره ۱۳۹: ماها همه شیرینی و لطف و نمکی

رباعی شماره ۱۴۰: کردیم بسی جام لبالب خالی

رباعی شماره ۱۴۱: در وهم نیاید که چه شیرین دهنی

رباعی شماره ۱۴۲: گر کام دل از زمانه تصویر کنی

رباعی شماره ۱۴۳: ای کودک لشکری که لشکر شکنی

رباعی شماره ۱۴۴: ای مایه درمان نفسی ننشینی

رباعی شماره ۱۴۵: گر دشمن من به دوستی بگزینی

رباعی شماره ۱۴۶: گر دولت و بخت باشد و روزبهی