حرف آخر قافیه

شماره ۱: الهی فیض مشرب ده که دلگیرم ز مذهب‌ها

شماره ۲: تا شفیع خویش کردم صاحب معراج را

شماره ۳: هرزه کمر نبسته‌ام کینة روزگار را

شماره ۴: لبریز شکوه شد دل حسرت‌پرست ما

شماره ۵: عشق آمده آتش زده در نیک و بد ما

شماره ۶: خاک شد تا در ره او جسم غم پرورد ما

شماره ۷: تدبیر ماست در گرو عقل پیر ما

شماره ۸: گفته‌ای: بیدار باید عاشق دیدار ما

شماره ۹: جز داغ سینه گل نکند در بهار ما

شماره ۱۰: کرد جا داغ جنون باز ز نو بر سر ما

شماره ۱۱: ای غایب از نظر که تویی مست ناز ما

شماره ۱۲: ناید به دراز سینه ز تنگی نفس ما

شماره ۱۳: بیجا نبود سعی فلک در هلاک ما

شماره ۱۴: پرست یاد تو در کنج دیده و دل ما

شماره ۱۵: آیینة هر لاله عذارست دل ما

شماره ۱۶: گر مستی‌یی ز لعل بتان می‌کنیم ما

شماره ۱۷: آتش چکد چو آب ز طرز بیان ما

شماره ۱۸: ای تشنه تیغ ابروی نازت به خون ما

شماره ۱۹: مشق شوخی می‌‌کند طفلی به قصد جان ما

شماره ۲۰: غصه را دل نگشاید به جز از سینة ما

شماره ۲۱: بسکه افسردگی از هجر تو شد پیشة ما

شماره ۲۲: کارگر نیست به غم تیشة اندیشة ما

شماره ۲۳: گفته‌ای بیدار باید عاشق دیدار ما

شماره ۲۴: کشت ما را تغافل یار بی‌پروای ما

شماره ۲۵: وصل شد باعث جدایی ما

شماره ۲۶: بر وضع افلاک ای پسر کم تکیه کن در کارها

شماره ۲۷: تا تو افکندی به دولت سایه بر گلزارها

شماره ۲۸: نفی قیل و قال کم کن ای که خواهی حال‌ها

شماره ۲۹: الا یا ایها الساقی ادر کأسا و ناولها

شماره ۳۰: کجا شد آن نمک‌پاشی به زخم از همزبانی‌ها

شماره ۳۱: یک جهان بر هم زدم کز جمله بگزیدم تو را

شماره ۳۲: صلای می‌زنم امروز مه‌وش خود را

شماره ۳۳: چو جوهر بر دم شمشیر او دادم دل خود را

شماره ۳۴: به ناز و غمزه خود آموختم جانانه خود را

شماره ۳۵: تمنای تو جان اندر تن آرد نقش دیبا را

شماره ۳۶: نکرد ناخن تدبیر اثر دل ما را

شماره ۳۷: خوی کرده و نشانده بر آتش گلاب را

شماره ۳۸: کی می‌دهم به جنس دوا نقد درد را

شماره ۳۹: پنجه می‌بازد خرد آن دست چوگان‌باز را

شماره ۴۰: تا ز دمسردان نگه دارم چراغ خویش را

شماره ۴۱: چنان سودای او بر خویشتن پیچاند آتش را

شماره ۴۲: سخن از خود رود چون گرد سر گردد زبانش را

شماره ۴۳: نمود از پرده رخ یارم نمی‌خواهم دلایل را

شماره ۴۴: کم گیر بهر حادثه عقل کفیل را

شماره ۴۵: منم که کرده‌‌ام الماس نشئه مرهم را

شماره ۴۶: کتابت کی تواند داد داد بیقراران را

شماره ۴۷: چه حاجت است به شمع و چراغ مستان را

شماره ۴۸: ز پس افتادگان عرض نیازی پیشوایان را

شماره ۴۹: ز من منت بود سرو و سمن را

شماره ۵۰: نمی‌دانم چه آیین است کافر کج‌کلاهان را

شماره ۵۱: گر کشم بر رخ دریا مژة پرخون را

شماره ۵۲: نمی‌پوشد چو خورشید آن پری از هیچ کس رو را

شماره ۵۳: بستم ز چارگوشة عالم نگاه را

شماره ۵۴: از بیم دریا کی کنم ترک این ره کوتاه را

شماره ۵۵: سایه زلفت به سر شمشاد سازد شانه را

شماره ۵۶: گر نهان سازم غم عشقت چه سازم ناله را

شماره ۵۷: ای کرده سرمه از ناز چشم غزاله‌ها را

شماره ۵۸: بیا ساقی و آتش در زن این زهد ریائی را

شماره ۵۹: جدا از دوستان در مرگ می‌بینم رهائی را

شماره ۶۰: عشق چو پرده بر درد حسن کرشمه‌زای را

شماره ۶۱: مصورگونه از رویت دهد حسن مثالی را

شماره ۶۲: کردند پردة رخ دلدار شیشه را

شماره ۶۳: از گریه خلاصی نبود چشم ترم را

شماره ۶۴: این قدر آب هوس بستن به جوی دل چرا

شماره ۶۵: رویش که هست رنگ ز رخسار مه ربا

شماره ۶۶: من و کویی که کس را نیست جز عشرت به یاد آنجا

شماره ۶۷: رواج بیدلان از مهر دلداران شود پیدا

شماره ۶۸: جنون تکلیف کوه و دشت و صحرا می‌کند ما را

شماره ۶۹: نه سامان سفر باشد نه سودای حضر ما را

شماره ۷۰: تا حلقه نبد زلف بت مهوش ما را

شماره ۷۱: الهی آب و رنگ شعله ده مشت گل ما را

شماره ۷۲: تو ای بلبل گهی از نالة خود شاد کن ما را

شماره ۷۳: مستی مدام جام هوس می‌دهد مرا

شماره ۷۴: چو کرد خاک ره یار روزگار مرا

شماره ۷۵: بی‌تپش آرام کی باشد دل زار مرا

شماره ۷۶: از ناتوانی می‌کشد دوش نفس بار مرا

شماره ۷۷: دل می‌کشد به لالة راغ دگر مرا

شماره ۷۸: باز دارد عشق در آغوش بیهوشی مرا

شماره ۷۹: دل به زلفش می‌کشد آشفته سامانی مرا

شماره ۸۰: ها مژده که جانانه خرامید به صحرا

شماره ۸۱: چهرة صاف بلا زلف سیه فام بلا

شماره ۸۲: چو دادند اختیار کل قضا را

شماره ۸۳: ز روح باده صد ره گرچه خالی شد تن مینا

شماره ۸۴: به گلستان چو روی گل شود از روی تو آب

شماره ۸۵: بنشین که بی‌رخ تو ندارم قرار و تاب

شماره ۸۶: عجب در مستی ندارد هیچ فرقی با شراب

شماره ۸۷: همین نه مرهم دل‌های خسته است شراب

شماره ۸۸: دلم از غصه رنجورست امشب

شماره ۸۹: بی‌لبت ساغر می‌ آب ندارد امشب

شماره ۹۰: نگه نکرده گذشتی ز من به ناز امشب

شماره ۹۱: جان فدا کردم که تا شد وصل او یک دم نصیب

شماره ۹۲: زلف را با تیره‌بختی شد رخ جانان نصیب

شماره ۹۳: گر برین قامت فزاید جلوة آن دلفریب

شماره ۹۴: غنچه را از حسرت لعل تو دل در بر بسوخت

شماره ۹۵: امشب ز فرقت تو دلم چون چراغ سوخت

شماره ۹۶: اگرچه شعلة حسنت تمام عالم سوخت

شماره ۹۷: پیشه ما عشق و رندی کار ماست

شماره ۹۸: دل بد مکن ز همدمی غم که آشناست

شماره ۹۹: ما به این بی‌اعتباری چرخ سرگردان ماست

شماره ۱۰۰: گل بی‌رنگ عشق چیدة ماست

شماره ۱۰۱: در عشق تو ناله پیشة ماست

شماره ۱۰۲: جلوة قد تو از چاک دل ما پیداست

شماره ۱۰۳: نظر به روی تو دارد نگاه بی‌ادبست

شماره ۱۰۴: چو موج بر سر آبیم و حال سخت خرابست

شماره ۱۰۵: شیشه هم بزمست با او ساغرش هم مشرب است

شماره ۱۰۶: در عهد نگاه تو که صیاد شکیب است

شماره ۱۰۷: مه روی تو که آرایش هر مهتاب است

شماره ۱۰۸: از عشق که جان در تن بیمار حزین است

شماره ۱۰۹: حسن محجوب ز نظاره خطرها دارد

شماره ۱۱۰: چه کنم صلح کسی جنگ و ستیز تو که خوبست

شماره ۱۱۱: تنم از رنج و بلا مایه‌ده ایوبست

شماره ۱۱۲: ز زهر ناوک او دل چو شهد خرسندست

شماره ۱۱۳: یوسف بازار ما هم خود خریدار خودست

شماره ۱۱۴: چون بر سر راه عدم است آنچه وجود است

شماره ۱۱۵: خاطر ما به تو صد جا بندست

شماره ۱۱۶: نه زابرش خبر و نه ز بهارش یادست

شماره ۱۱۷: دلم پای‌بند نسیم بهارست

شماره ۱۱۸: گذشت موسم گل لیک یار جلوه‌گرست

شماره ۱۱۹: مگر از عشق نگاری به دلش تأثیرست

شماره ۱۲۰: دل تهی از خون شد و دیده چو کوثر پرست

شماره ۱۲۱: منم که مرغ دلم صید عشوه و نازست

شماره ۱۲۲: گهی که دیده نه بر روی آن صنم بازست

شماره ۱۲۳: تا به روی تو در غمکدة من بازست

شماره ۱۲۴: نی همین ناز تو تنها بهر قتل ما بس است

شماره ۱۲۵: اختر بی‌نور ما شمع مزار ما بس است

شماره ۱۲۶: صحرا خوش است و دشت خوش است و چمن خوش است

شماره ۱۲۷: خوی بر رخت که رشک گلستان آتش است

شماره ۱۲۸: ناز آتش غمزه آتش خوی سرکش آتش است

شماره ۱۲۹: چارة ما بیدلان در دفع سودا آتش است

شماره ۱۳۰: تجرید و تجرد ره کاشانه عشق است

شماره ۱۳۱: کمان آه که یارب کشیده تا گوش است

شماره ۱۳۲: ز رنگ می به رخت تا نقاب در پیش است

شماره ۱۳۳: چمن به خرمی و گل به بار نزدیک است

شماره ۱۳۴: کار دلم در شکنج زلف تو تنگ است

شماره ۱۳۵: هر خس به باغ ما گل و هر زاغ بلبل است

شماره ۱۳۶: سراپا شعله گردیدست کاینم جامة آل است

شماره ۱۳۷: من و تصور ترک غمت خیال محال است

شماره ۱۳۸: تو سروری سرفرازی بر تو ختم است

شماره ۱۳۹: چون نسیمم در ره عشق تو نقش پا گم است

شماره ۱۴۰: مو به موئیم دل و بهر غم یار کم است

شماره ۱۴۱: عکس رخ جانانه که در منزل چشم است

شماره ۱۴۲: ز عکس زلف تو آیینه سنبلستانست

شماره ۱۴۳: تا بوی زلف یار در آبادی منست

شماره ۱۴۴: عشق بازی جستجوی یار در دل کردنست

شماره ۱۴۵: عشق را پیغمبرم داغ جنون تاج منست

شماره ۱۴۶: درون پرده نه پنهان عذار جانانست

شماره ۱۴۷: بی‌روی تو تا چشم صراحی نگرانست

شماره ۱۴۸: به هنر فخر نکردن هنر مردانست

شماره ۱۴۹: جهان ز عکس رخت پرگل است و یاسمن است

شماره ۱۵۰: به لب تا نغمة عیشم قرین است

شماره ۱۵۱: آه جگر ماست که آتش شرر اوست

شماره ۱۵۲: تنها نه دیده‌ام به رخ نازنین تست

شماره ۱۵۳: دستگاه حسن لیلی گوشه‌ای از کار تست

شماره ۱۵۴: تا به رخسار تو زلف مشک‌فام افتاده است

شماره ۱۵۵: جسم خاکی گر بمیرد آتش جان زنده است

شماره ۱۵۶: جز تو عاشق را کسی کی سر به صحرا داده است

شماره ۱۵۷: با وجود ضعف کی ما را کس از جا برده است

شماره ۱۵۸: باز ذوق عاشقی بر عقل زور آورده است

شماره ۱۵۹: تا همچو گل پیاله شکفتن گرفته است

شماره ۱۶۰: مگو ز عقل که دام فریب خودرایی‌ست

شماره ۱۶۱: امشب دگر نگاه کجت جاودانه است

شماره ۱۶۲: سودای تو از جان وفاکیش نرفتست

شماره ۱۶۳: گر ز زلف آزاد گشتم دام کاکل در پی است

شماره ۱۶۴: برفروزد جان و تن با آنکه داغ دل یکی‌ست

شماره ۱۶۵: چه شد که عشوه دگر مست خویشتن‌داریست

شماره ۱۶۶: باز با مژگان ما سیلاب عهدی تازه بست

شماره ۱۶۷: عشوه‌اش چون در چمن آیین لطف و ناز بست

شماره ۱۶۸: در گلستان طفل شبنم تا به دوش گل نشست

شماره ۱۶۹: تا صبا طرف نقاب از روی رخشانی شکست

شماره ۱۷۰: چون مهر لب به شکوة آن تندخو شکست

شماره ۱۷۱: درمانده دل به کار من و من به کار دوست

شماره ۱۷۲: موسی اگر ندارد تاب نگاه دوست

شماره ۱۷۳: گر تو پنداری بتان را بی‌وفایی نیست هست

شماره ۱۷۴: از هستی تو عالم دیوانه پر شدست

شماره ۱۷۵: در خشک و تر طاعت ما چشم تری نیست

شماره ۱۷۶: بازم از نو به کمین غمزة پنهانی هست

شماره ۱۷۷: دوش بی او شمع بزم ما ز حد افزون گریست

شماره ۱۷۸: جز زلف تو ما را سر سودای دگر نیست

شماره ۱۷۹: عشق میدانی است کانجا غیر مردی کار نیست

شماره ۱۸۰: در شب غم همدمم جز آه بی‌تأثیر نیست

شماره ۱۸۱: حسن صورت از بتان چون طبع آتشناک نیست

شماره ۱۸۲: صید ما را تا ابد آزادی از دنبال نیست

شماره ۱۸۳: تلخ‌کامی‌های ما از گردش ایام نیست

شماره ۱۸۴: دل که بی‌زخم تو باشد به جهان خرم نیست

شماره ۱۸۵: عشقبازان را سرود عیش گفتن رسم نیست

شماره ۱۸۶: ذره‌ای نیست که آیینة دیدار تو نیست

شماره ۱۸۷: بستر گرمی تنم را همچو شمشیر تو نیست

شماره ۱۸۸: ابر زا از خصمی مژگان من اندیشه نیست

شماره ۱۸۹: بی‌لب او نشئه‌ای در ساغر و پیمانه نیست

شماره ۱۹۰: بر دل از داغ غم قیاسی نیست

شماره ۱۹۱: چه ز نظاره برد دیده که حیرانش نیست

شماره ۱۹۲: امشب که ذوق جلوه رخش بی‌نقاب داشت

شماره ۱۹۳: دوشم چراغ دیده ز روی تو تاب داشت

شماره ۱۹۴: یا بمن خود را ازین بیگانه‌تر بایست داشت

شماره ۱۹۵: یک نظر کرد و از آن صد گونه استغفار داشت

شماره ۱۹۶: هر که در کوی تو چندی چو دلم منزل داشت

شماره ۱۹۷: دی به خاطر یاد آن گیسوی مشک‌آسا گذشت

شماره ۱۹۸: به فکر کار نیفتاده روزگار گذشت

شماره ۱۹۹: در گلشن الست که نیرنگ برنداشت

شماره ۲۰۰: در غضب رفتی و دل دوش از تو کامی برنداشت

شماره ۲۰۱: راه دراز وصل تو غیر از خطر نداشت

شماره ۲۰۲: ترکش ناز تو از غمزه دگر تیر نداشت

شماره ۲۰۳: کسی چون خرد دستگاهی نداشت

شماره ۲۰۴: در دیار دل که کس جز حسن جولانی نداشت

شماره ۲۰۵: غمت به سینه مرا جای مدعا نگذاشت

شماره ۲۰۶: کسی ز ننگ به من گرچه روبه‌رو نگذاشت

شماره ۲۰۷: خوی از جبین مریز که قدر گلاب رفت

شماره ۲۰۸: زلف ساقی از کف و دامان یار از دست رفت

شماره ۲۰۹: شور جنونم از سر این بخت شوم رفت

شماره ۲۱۰: نوبهار من که هر خار مرا گل کرد و رفت

شماره ۲۱۱: سر رفت و داغ عشق بتان از سرم نرفت

شماره ۲۱۲: در ازل سوز محبت در دل ما جا گرفت

شماره ۲۱۳: یک نفس خود را ز غم آزاد می‌باید گرفت

شماره ۲۱۴: یاد او در سینه کردم جامه بوی گل گرفت

شماره ۲۱۵: تا گریبان من اینک گرد دامانم گرفت

شماره ۲۱۶: گلستان از خنده‌اش طرح گل خندان گرفت

شماره ۲۱۷: غنچه را دور از لب لعلت دل از گلشن گرفت

شماره ۲۱۸: چون نیاز ما و ناز او به هم درمی‌گرفت

شماره ۲۱۹: رسید موسم نوروز و روزگار شکفت

شماره ۲۲۰: می‌فزاید عشق من هر دم چو حسن کاملت

شماره ۲۲۱: زان برون زد دلبر من بارگاه از شش جهت

شماره ۲۲۲: گهی ملال مورث گهی غم وراث

شماره ۲۲۳: سفر عمر زیانست و درو سود عبث

شماره ۲۲۴: هر کجا راه بریدیم عبث بود عبث

شماره ۲۲۵: هم بخت نامساعد هم زلف یار باعث

شماره ۲۲۶: ای بی‌لبت حرام بر اهل کلام بحث

شماره ۲۲۷: درنخواهد داد تن بیماری ما در علاج

شماره ۲۲۸: درد مرا به عیسی مریم چه احتیاج

شماره ۲۲۹: گهی کلاه نهی بر سر و گه افسر کج

شماره ۲۳۰: خواهم که شبی سرزده آیم به در صبح

شماره ۲۳۱: یک لحظه سر برآر مه من ز خواب صبح

شماره ۲۳۲: شتاب شام سیه‌چرده و صباح صبیح

شماره ۲۳۳: وزید بر سر زلف کجت صبا گستاخ

شماره ۲۳۴: مکن دراز به زیر سپهر پا گستاخ

شماره ۲۳۵: باده از ابر خورد فصل بهاران گل سرخ

شماره ۲۳۶: ببرید زلف گرچه به پای تو سر نهاد

شماره ۲۳۷: کارم از گفتن لطفت به غرامت افتاد

شماره ۲۳۸: ز ضعفم بی‌تو بر تن از گرانی مو نمی‌جنبد

شماره ۲۳۹: شکاری گر به دام افتد چه شد زینها هزار افتد

شماره ۲۴۰: وجودت تا ز چشم کیمیای امتیاز افتد

شماره ۲۴۱: ز استغنا خیالش را به ما پروا نمی‌افتد

شماره ۲۴۲: کجا چو تیغ‌کشی در میان سپر گنجد

شماره ۲۴۳: سخن ز تنگیت اندر دهن نمی‌گنجد

شماره ۲۴۴: ز من دور آن پری پیکر به صد دستور می‌گردد

شماره ۲۴۵: ز اشک گرم من آتش کباب می‌گردد

شماره ۲۴۶: به گلشن چون روی مرغ از نوا خاموش می‌گردد

شماره ۲۴۷: دل مسیح ز دردم شکسته می‌گردد

شماره ۲۴۸: نگاهش ناگهان چون تیر نازی بر کمان بندد

شماره ۲۴۹: هر آه که درد از دل ناشاد برآرد

شماره ۲۵۰: تا نکتة رنگین ادا جوش برآورد

شماره ۲۵۱: تا ذوق نوا بر لب من جوش برآورد

شماره ۲۵۲: شکستن رنگ از جانم برآورد

شماره ۲۵۳: کسی که صبر به جنگ عتاب می‌آرد

شماره ۲۵۴: مرا پای طلب از رهگذاری خارها دارد

شماره ۲۵۵: به تماشای گل و لاله که پروا دارد

شماره ۲۵۶: لبت تا شیوة سحر و فسون را مضطرب دارد

شماره ۲۵۷: دلم امشب که ز تیغ تو جراحت دارد

شماره ۲۵۸: چنان دل تیر آن ابرو کمان را در نظر دارد

شماره ۲۵۹: ز اشکم چهره گه خونین و گه همرنگ زر دارد

شماره ۲۶۰: به رنگ عشقبازان برگ برگش رنگ زر دارد

شماره ۲۶۱: نه اخگر از فسردان گرد خاکستر به بردارد

شماره ۲۶۲: در آستین مژه‌ام طرح گلستان دارد

شماره ۲۶۳: حدیث قتل من با تیغ دایم در عیان دارد

شماره ۲۶۴: لب شیرین تبسم خندة سحرآفرین دارد

شماره ۲۶۵: به ما عمریست زلف یار سودا در میان دارد

شماره ۲۶۶: به گوشه چشم سیاهت نگه به من دارد

شماره ۲۶۷: از بس که هوای دهن تنگ تو دارد

شماره ۲۶۸: ز طرز غنچه پی بردم که شرم روی او دارد

شماره ۲۶۹: مگر دل به غم عشق بسته‌ای دارد

شماره ۲۷۰: عاشق آنست که در بر گل رویی دارد

شماره ۲۷۱: بگو به شعله که پروانه بی تو تاب ندارد

شماره ۲۷۲: چمن بی‌تو فیض هوایی ندارد

شماره ۲۷۳: ز جور تو دل امتناعی ندارد

شماره ۲۷۴: دو چشمت میل هشیاری ندارد

شماره ۲۷۵: تنها نه ز زلفت دلم آرام ندارد

شماره ۲۷۶: گر خود ز لطف گامی در راه ما گذارد

شماره ۲۷۷: سرو نتوانست لاف قامتش از پیش برد

شماره ۲۷۸: کسی ز کوی تو تا چند حبیب چاک برد

شماره ۲۷۹: ذوق دیدارست کامی کز جهان دل می‌برد

شماره ۲۸۰: دوران حیله باز زما روبرو برد

شماره ۲۸۱: نبرم منت کس کاش شرابم نبرد

شماره ۲۸۲: امشب که از نم مژه آبم نمی‌برد

شماره ۲۸۳: کس جان ز زخم خنجر مژگان نمی‌برد

شماره ۲۸۴: بسکه آرام از نگاهش بی‌محابا می‌پرد

شماره ۲۸۵: گر نسیم صبحگاهی گلستان می‌پرورد

شماره ۲۸۶: لعلت که باغ خنده ازو آب می‌خورد

شماره ۲۸۷: لعل لبت ز خون گهر آب میخورد

شماره ۲۸۸: منگر که نگاهی ز سر ناز به ما کرد

شماره ۲۸۹: گفت و گو یک حرف را تفسیر نتوانست کرد

شماره ۲۹۰: خویش را بر آب و بر آیینه تا اظهار کرد

شماره ۲۹۱: بی‌تو تا ره بر غبار خاطر غمناک کرد

شماره ۲۹۲: کثرت غم در دلم بر یاد او جا تنگ کرد

شماره ۲۹۳: نماز شام چنان نشئة میش گل کرد

شماره ۲۹۴: مشاطه چو آرایش آن زلف علم کرد

شماره ۲۹۵: عشق ظاهر نمی‌توانم کرد

شماره ۲۹۶: با یاد تو کونین فراموش توان کرد

شماره ۲۹۷: به آن قد سرفرازی می‌توان کرد

شماره ۲۹۸: به آن رخ جلوة خور می‌توان کرد

شماره ۲۹۹: گفتگوی چشم جادویی مرا دیوانه کرد

شماره ۳۰۰: گفتمش صد بار و ترک صحبت دشمن نکرد

شماره ۳۰۱: یار در دلداری ما هیچ خودداری نکرد

شماره ۳۰۲: عجب ار درین بهاران گل و لاله بار گیرد

شماره ۳۰۳: چون صبا از گل تو بو گیرد

شماره ۳۰۴: دماغم باج ذوق از نشئة سرشار می‌گیرد

شماره ۳۰۵: به صد افسون در آن دل یاد من منزل نمی‌گیرد

شماره ۳۰۶: چه شد بازم که زخمم باج از مرهم نمی‌گیرد

شماره ۳۰۷: چه سازم دست دردی دامن جانم نمی‌گیرد

شماره ۳۰۸: ویرانه دلی دان که محبت نپذیرد

شماره ۳۰۹: فریب جنتم در عشق کی مغرور می‌سازد

شماره ۳۱۰: شب از هجر رخت صد غم در غمخانة ما زد

شماره ۳۱۱: صبح بلبل به نوا برخیزد

شماره ۳۱۲: که می‌تواند از پیش یار برخیزد

شماره ۳۱۳: جو آید در چمن از عندلیبان شور برخیزد

شماره ۳۱۴: به باغ سبزه چو بیند خطت به سر خیزد

شماره ۳۱۵: قدم از بار محنت برنخیزد

شماره ۳۱۶: از دعا گویا اثر بازم به مطلب می‌رسد

شماره ۳۱۷: ناله از دل تا به لب از ضعف مشکل میرسد

شماره ۳۱۸: بخت کو کز تو بمن مژدة یادی برسد

شماره ۳۱۹: کسی به درد سخن غیر طبع من نرسد

شماره ۳۲۰: تا کی چنینم از مژه خون جگر چکد

شماره ۳۲۱: ز عریانی نیندیشم اگر عالم خطر باشد

شماره ۳۲۲: یک شب که نه در وصال باشد

شماره ۳۲۳: خوشا آن دل که تا جان باشدش اندوهگین باشد

شماره ۳۲۴: حنای پای تو شد خون من حلال تو باشد

شماره ۳۲۵: آن شوخ ز حالم خبری داشته باشد

شماره ۳۲۶: آیینه سنگ بود ترا دید و آب شد

شماره ۳۲۷: بس که دلگیرم غم از آمیزشم دلگیر شد

شماره ۳۲۸: اقبال رو نمود و به ما یار یار شد

شماره ۳۲۹: کسی به دعوی مهرش چو صبح صادق شد

شماره ۳۳۰: آمد بهار و خانه به زندان شریک شد

شماره ۳۳۱: دردا که غمزة دوست دشمن شکار هم شد

شماره ۳۳۲: به مهر آموختیم آن طفل را بی‌مهریش فن شد

شماره ۳۳۳: دلم شبی که خیال ترا نشیمن شد

شماره ۳۳۴: دل از جفای محرم و بیگانه پر نشد

شماره ۳۳۵: پای دل تا به ره عشق تو فرسوده نشد

شماره ۳۳۶: که گفت غنچة خندان به آن دهان ماند

شماره ۳۳۷: بهشت عدن به حسن رسیده می‌ماند

شماره ۳۳۸: بیا که بی تو نه ساغر نه شیشه می‌ماند

شماره ۳۳۹: بسکه کردم داد از آن بت قوت دادم نماند

شماره ۳۴۰: رسم سرایت نفس ناتوان نماند

شماره ۳۴۱: هر کس به عارض تو خط مشک فام خواند

شماره ۳۴۲: جدا از کوی او شوقم گل و گلشن نمی‌داند

شماره ۳۴۳: بیوفا و بد و بیدادگرت ساخته‌اند

شماره ۳۴۴: کج ابروان که چهره به می تاب داده‌اند

شماره ۳۴۵: عشاق دل به چین جبینی سپرده‌اند

شماره ۳۴۶: آنانکه پی به راه توکل فشرده‌اند

شماره ۳۴۷: چشم دلم به عالم بالا گشاده‌اند

شماره ۳۴۸: از پی قتلم دگر درد و غم آماده‌اند

شماره ۳۴۹: خوبان که شوخی مژه از تیر برده‌اند

شماره ۳۵۰: چون خوی دلبران ز عتابم سرشته‌اند

شماره ۳۵۱: عندلیب گلشنم گلخن نصیبم کرده‌اند

شماره ۳۵۲: زرشک خال که سوزد بر آن عذار سپند

شماره ۳۵۳: هر کاروان که راه به کوی تو ساختند

شماره ۳۵۴: نقشبندانی که طرح روی جانان ریختند

شماره ۳۵۵: یک بار نکردیم در آن دل اثری چند

شماره ۳۵۶: بی تو یارانم کشان سوی گلستان می‌برند

شماره ۳۵۷: بیدلان دور از لبش چون جام گلگون می‌خورند

شماره ۳۵۸: صبح خیزان چو به کف جام مصفا گیرند

شماره ۳۵۹: اسیران پرده از حال دل خود بر نمی‌گیرند

شماره ۳۶۰: به چمن روی نهی سرو و سمن می‌سوزند

شماره ۳۶۱: کو غم که ناله را به اثر آشنا کند

شماره ۳۶۲: عاشق چوبی مضایقه جان را فدا کند

شماره ۳۶۳: گر آتش تو چو شمع استخوانم آب کند

شماره ۳۶۴: گریة خونین نداند هر که چشمی تر کمند

شماره ۳۶۵: مطربی کو که نوای غم او ساز کند

شماره ۳۶۶: دل مست خواب غفلت و کس نیست بیدارش کند

شماره ۳۶۷: سهل است اگر رقیب به خود مایلش کند

شماره ۳۶۸: عقل گو کمتر نظر بر حسن تدبیرم کند

شماره ۳۶۹: شاه اجل به حکم تو فرمان روان کند

شماره ۳۷۰: چه خوش آنکه ناوک غمزة تو به سینه میل وطن کند

شماره ۳۷۱: ز قال رفته‌ام از دست حال تا چه کند

شماره ۳۷۲: چون در آیینه نظر آن مه دیرینه کند

شماره ۳۷۳: چه حد غنچه که در پیش یار خنده کند

شماره ۳۷۴: به جفا چون بتان قرار کنند

شماره ۳۷۵: هر که این شیرین لبان محو شکر خندش کنند

شماره ۳۷۶: خضر و مسیح اگر گل روی تو بو کنند

شماره ۳۷۷: خم خانه جای صحبت اشراقیانه است

شماره ۳۷۸: آنان که در ادای سخن کوتهی کنند

شماره ۳۷۹: ناز تو رخنه در جگر شیر می‌کند

شماره ۳۸۰: مه را غم هلال تو رنجور می‌کند

شماره ۳۸۱: شوق چون در عرض حالم خامه را سر می‌کند

شماره ۳۸۲: شد بهار و هر کسی جایی وطن خوش می‌کند

شماره ۳۸۳: قاصد بی‌غم کجا شرح ملالم می‌کند

شماره ۳۸۴: دل نظر چون بر رخ آن بی‌ترحم می‌کند

شماره ۳۸۵: موج اشکم ابر را آلوده دامن می‌کند

شماره ۳۸۶: مستی ز گرد تفرقه پاکم نمی‌کند

شماره ۳۸۷: غنچه را دل در بر آن لعل سخنگو بشکند

شماره ۳۸۸: آهم سحر چو از دل رنجور شد بلند

شماره ۳۸۹: خوبرویان چون نظر بر رخ هم بگشایند

شماره ۳۹۰: دلم با زاهدان دیگر به صد اعزاز ننشیند

شماره ۳۹۱: معاندان که سخن ناشنوده می‌گویند

شماره ۳۹۲: یاد عیشی کز رخت شب‌های ما مهتاب بود

شماره ۳۹۳: امشب که در چمن ز قدومش نوید بود

شماره ۳۹۴: دی کز فروع ماه رخت پرده دور بود

شماره ۳۹۵: امشب که دست نالة زارم بساز بود

شماره ۳۹۶: از بی‌کسیم دوش دل سوخته کس بود

شماره ۳۹۷: شب ز نازت بزم دل بر بیقراران تنگ بود

شماره ۳۹۸: ز هر لبی که برآمد سخن کلام تو بود

شماره ۳۹۹: خوش آنکه بلبل ما نغمه‌سنج باغ تو بود

شماره ۴۰۰: آنکه کارش به اسیران همه بیدادی بود

شماره ۴۰۱: شبم در کلبة دل ماهتاب از یاد ماهی بود

شماره ۴۰۲: شش جهت را در زدم جز حلقه کس بر در نبود

شماره ۴۰۳: دلا گم کرده‌ای خود را درآ در جستجوی خود

شماره ۴۰۴: بلبل ز شیوة تو به فریاد می‌رود

شماره ۴۰۵: غیر زلف او که دوشادوش آن رو می‌رود

شماره ۴۰۶: هر کجا حرف لب آن یار جانی می‌رود

شماره ۴۰۷: کو آنکه شیونم به اثر آشنا شود

شماره ۴۰۸: به باغ بس که ز شرم رخت گل آب شود

شماره ۴۰۹: کمرده‌ام خالی دلی خواهم دل او پر شود

شماره ۴۱۰: لطف کن تلخی که جان بی‌لذت از شکر شود

شماره ۴۱۱: تخم دلخواه درین مزرعه کم سبز شود

شماره ۴۱۲: کم کنم شیون نمی‌خواهم که نقص غم شود

شماره ۴۱۳: دانشم حاشا که ابر آفتاب من شود

شماره ۴۱۴: آفت عاشق ز صلح و جنگ پیدا می‌شود

شماره ۴۱۵: آیینه از عکس رخ یارم گلستان می‌شود

شماره ۴۱۶: چندان که از تو جور و جفا کم نمی‌شود

شماره ۴۱۷: من اگر می نخورم پیش رود

شماره ۴۱۸: هلاک همچو منی خشم و کین نمی‌خواهد

شماره ۴۱۹: نه همین دل در برم چون مرغ بسمل می‌جهد

شماره ۴۲۰: ایزد به هر که عارض گل رنگ می‌دهد

شماره ۴۲۱: مویش وظیفة شب دیجور می‌دهد

شماره ۴۲۲: بر شعله آن چنان که کسی تار مو نهد

شماره ۴۲۳: شبی که عکس سر زلف یار در نظر آید

شماره ۴۲۴: نمی‌خواهم که بوی پیرهن از نزد یار آید

شماره ۴۲۵: خوش آنکه از سفر آن غمگسار باز آید

شماره ۴۲۶: به یاد آن قامتم از دیدن شمشاد می‌آید

شماره ۴۲۷: چو بینم کبک یادم جلوة دلدار می‌آید

شماره ۴۲۸: چنانم بزم عشرت بی‌لبش دلگیر می‌آید

شماره ۴۲۹: از ره کوی تو چون بانگ جرس می‌آید

شماره ۴۳۰: چو رشک رخنه‌گر نام و ننگ می‌آید

شماره ۴۳۱: اگر دو روز از آن کو خبر نمی‌آید

شماره ۴۳۲: وفاداری از آن ترک شکار افکن نمی‌آید

شماره ۴۳۳: چو بلبل خاطرم از گفتن بسیار نگشاید

شماره ۴۳۴: عمدا اگر به یاد تو مشکل توان رسید

شماره ۴۳۵: به دلم تیرنگاهی ز تو غافل نرسید

شماره ۴۳۶: تا کی ز غیر حرف وفا می‌توان شنید

شماره ۴۳۷: آن شوخ که بی‌خواب و خمارش نتوان دید

شماره ۴۳۸: تا قیامت خویشتن را از خرد بیگانه دید

شماره ۴۳۹: حرف عقبا را دل آگاهم از دنیا شنید

شماره ۴۴۰: هر که مشتاق تو باشد گل به سر دارد نشوید

شماره ۴۴۱: ازین غیرت مرا آه از دل ناشاد می‌روید

شماره ۴۴۲: کجا رویم که ما را تو ملجایی و ملاذ

شماره ۴۴۳: در دل ز بس به عشق تو غم‌ها شود لذیذ

شماره ۴۴۴: بر سر شیشه نبود پنبه که بی‌روی یار

شماره ۴۴۵: باز هر سو موج ابری جلوه‌گر دارد بهار

شماره ۴۴۶: ز شیرین بود خسرو خوشدل و فرهاد از آن خوش‌تر

شماره ۴۴۷: از نسیم خط دلم را بیقراری بیش‌تر

شماره ۴۴۸: چون غنچه‌ام دلی است ولی کار بسته‌تر

شماره ۴۴۹: لب گرم شکوه بود که گردید دیده‌تر

شماره ۴۵۰: به جرم اینکه لب یار شد مسخر ساغر

شماره ۴۵۱: زند تبخاله از خونم لب پیمانة اخگر

شماره ۴۵۲: خجل شد از سرشکم خاطر افسرده اخگر

شماره ۴۵۳: ای در سر از داغ توام هر لحظه سودای دگر

شماره ۴۵۴: بیا به مجلس و کام دل از شراب برآور

شماره ۴۵۵: ای دل طریق نیستی از من به یاد گیر

شماره ۴۵۶: سایه‌ای ساقی به جرم توبه از ما وامگیر

شماره ۴۵۷: حرفم از فکر سر زلرفی پریشانست باز

شماره ۴۵۸: فانوس شمع کشتة دل شو نهان بسوز

شماره ۴۵۹: گم شدم از عالم اما گم نشد نامم هنوز

شماره ۴۶۰: گرچه پیرم هست در دل ذوق تأثیرم هنوز

شماره ۴۶۱: نگشتم ایمن ازین چرخ کینه‌خواه هنوز

شماره ۴۶۲: ویران دل و تو در دل ویرانه‌ای هنوز

شماره ۴۶۳: قدر درویشی نمی‌دانی به سلطانی گریز

شماره ۴۶۴: هستی دنیا و بال جان غمناکست و بس

شماره ۴۶۵: بس که نالیدم نه قوت ماند در من نه نفس

شماره ۴۶۶: عاشق یاریم اما نام یار ما مپرس

شماره ۴۶۷: رحمش نمی‌آید به من چندانکه می‌سوزم نفس

شماره ۴۶۸: بلهوس گر نیستی دور از کنار یار باش

شماره ۴۶۹: کوی عشق است درین بیشه بداندیشه مباش

شماره ۴۷۰: نگردید آشنای می لب از خویشتن مستش

شماره ۴۷۱: خرد گو بیم کمتر ده که آزادم ز تأییدش

شماره ۴۷۲: به گوش درد دلم گاه گاه می‌رسدش

شماره ۴۷۳: شرابم عشوة یارست و ساغر چشم مخمورش

شماره ۴۷۴: ترحم از نظر افتادگان چشم مخمورش

شماره ۴۷۵: این روضه که وقفست بر اغیار نعیمش

شماره ۴۷۶: کمر به کشتن من بسته خال گوشة چشمش

شماره ۴۷۷: آن غنچه که کس هیچ ندیدست دهانش

شماره ۴۷۸: باز با عشق تو محکم می‌کنم پیمان خویش

شماره ۴۷۹: چمن جلوه‌گری از قد رعنای تو خوش

شماره ۴۸۰: قدر سنبل بشکند چون واکند گیسوی خویش

شماره ۴۸۱: هوا خوش است و حریفان باغ دوشادوش

شماره ۴۸۲: دلی در سینه دارم مست و مدهوش

شماره ۴۸۳: بر دوخته نرگس نظر از شرم نگاهش

شماره ۴۸۴: ای مشرب خوشت به جهان یادگار عیش

شماره ۴۸۵: به این شوخی که دارد پی بهار جلوه رنگینش

شماره ۴۸۶: ای به درگاه تو واله هم عوام و هم خواص

شماره ۴۸۷: ای جهانی به عبودیت خاصت مختص

شماره ۴۸۸: منم به یاد تو آسوده از نعیم ریاض

شماره ۴۸۹: ای در ایجاد سماوات وجود تو غرض

شماره ۴۹۰: گریه بی‌خون دلم رنگی ندارد در بساط

شماره ۴۹۱: سخن به وادی انصاف کرده راه غلط

شماره ۴۹۲: شد عمر صرف کار و نکردیم هیچ حظ

شماره ۴۹۳: چون شوقم از اضطراب محظوظ

شماره ۴۹۴: امشب غریب نوسفری می‌کند وداع

شماره ۴۹۵: عالم رود ز طنطنة نور در سماع

شماره ۴۹۶: آب گردید استخوان در عشق جانانم چو شمع

شماره ۴۹۷: نماند با مژة من غبار گریة شمع

شماره ۴۹۸: نیست غم گر بادة صافم نباشد در ایاغ

شماره ۴۹۹: با این همه گل‌ها که عیانست درین باغ

شماره ۵۰۰: بهرزه سلسله بر هم نمی‌زند آن زلف

شماره ۵۰۱: خورشید بر فروزد از آتش تب عشق

شماره ۵۰۲: گر هوس آلوده باشد دامان حسن است پاک

شماره ۵۰۳: بدین نشاط که رفتیم ناتوان در خاک

شماره ۵۰۴: از سر گذشتگان را تاج و کمر مبارک

شماره ۵۰۵: به تابم روز از بی‌تابی اشک

شماره ۵۰۶: چون کند میل سواری در قبال نیمرنگ

شماره ۵۰۷: حدیثی بر زبان هر دم ز هر باب آورد بلبل

شماره ۵۰۸: نسیم فیض تا شد جلوه‌گر در نو بهار دل

شماره ۵۰۹: چنان بگداخت در زندان غم این جان بی‌حاصل

شماره ۵۱۰: هر تار مژگانم بود موجی و عمان در بغل

شماره ۵۱۱: ای شده سر تا به پا چو گلبن پر گل

شماره ۵۱۲: دیدة پیاله رشک می ناب کرده‌ام

شماره ۵۱۳: محرم دل سینة بی‌کینة خود کرده‌ام

شماره ۵۱۴: صیت حسنم که به آفاق به جنگ آمده‌ام

شماره ۵۱۵: تا جدا از بزم آن آرام دل‌ها مانده‌ام

شماره ۵۱۶: بی‌رخت با تیره‌روزی روزگاری مانده‌ام

شماره ۵۱۷: باز در دل دود آه شعله ور پیچیده‌ام

شماره ۵۱۸: مرد عشقم گرچه خود را در هوس پیچیده‌ام

شماره ۵۱۹: دی صبا را همنشین زلف جانان دیده‌ام

شماره ۵۲۰: وقت آن شد کز لب دل گل کند تبخاله‌ام

شماره ۵۲۱: خوش تلاش محرمی‌ها می‌کند بیگانه‌ام

شماره ۵۲۲: درین دریای بی‌بن چون حبابم

شماره ۵۲۳: نیایم در نظر از ناتوانی هر کجا افتم

شماره ۵۲۴: تا چند ز بیداد تو خونین جگر افتم

شماره ۵۲۵: گریه خونگرمست ز آن با دیده محرم ساختم

شماره ۵۲۶: چون بر ابرویش نظر اندختم

شماره ۵۲۷: چند بر سنگم زنی من شیشه جان نیستم

شماره ۵۲۸: چنان در کوی او افتادگی را کار می‌بستم

شماره ۵۲۹: کاش چون پروانه من هم بال و پر می‌داشتم

شماره ۵۳۰: هم در شیخ زدم هم ره رهبان رفتم

شماره ۵۳۱: به جز تو جمله بی‌حاصل گرفتم

شماره ۵۳۲: به آن بیگانه امشب یک دو حرف آشنا گفتم

شماره ۵۳۳: شکر خدا که باز به امداد همتم

شماره ۵۳۴: به کوی عشق در پیری چنان از پای افتادم

شماره ۵۳۵: لبی پرشکوه از یاران بی‌مهر و وفا دارم

شماره ۵۳۶: چو صبح از آفتابی طلعتی یک دم هوس دارم

شماره ۵۳۷: همین نه لخت جگر در دهان غم دارم

شماره ۵۳۸: راز در دل از آن نهان دارم

شماره ۵۳۹: دل پر از گرهی از عتاب او دارم

شماره ۵۴۰: همیشه آینه دل به پیش روی تو دارم

شماره ۵۴۱: دهان بر بسته لبریز نوای یاربی دارم

شماره ۵۴۲: بدم با نالة بلبل دل افسرده‌ای دارم

شماره ۵۴۳: هرگز دلی از نالة خود شاد ندارم

شماره ۵۴۴: به جیب چاک و به دل داغ هجر یار ندارم

شماره ۵۴۵: دماغ سیر گلستان و گشت باغ ندارم

شماره ۵۴۶: عمریست که در کوی بلا خانه نداریم

شماره ۵۴۷: به زلف او دل خود را به ابرام آشنا کردم

شماره ۵۴۸: کمان غمزه پر کش کن که تیرت را نشان گردم

شماره ۵۴۹: بسی بگریستم کان شوخ را تندی ز خو بردم

شماره ۵۵۰: غلط کردم دلت را با ترحم آشنا کردم

شماره ۵۵۱: به فریادی ترا سرگرم در بیداد خود کردم

شماره ۵۵۲: چسان گرم سخن با آن بت شیرین دهن گردم

شماره ۵۵۳: در ره او هر دو عالم را به یکدیگر زدم

شماره ۵۵۴: شب ز شیون بلبل گوینده را آتش زدم

شماره ۵۵۵: بلبل عشقم که چون با شوق دمساز آمدم

شماره ۵۵۶: خاک پای تو که در چشم تر انباشته بودم

شماره ۵۵۷: زخمی به دو صد جان به کف از ناز تو دیدم

شماره ۵۵۸: بیرحمی بالای زبر دست تو نازم

شماره ۵۵۹: من مست محبتم چه سازم

شماره ۵۶۰: به جان افزایم و خاک بدن در خاکدان ریزم

شماره ۵۶۱: ندید کشت‌ امل قطره‌ای ز جوی کسم

شماره ۵۶۲: گهی که نامه به سوی تو دلربا بنویسم

شماره ۵۶۳: خوش آن که دست به دست سبوی می‌باشم

شماره ۵۶۴: مژه چو در نم اشک جگر فشار کشم

شماره ۵۶۵: کس چه داند آنچه من ز آن شوخ رعنا می‌کشم

شماره ۵۶۶: بغل بر هم نمی‌آید ز ذوق آن برو دوشم

شماره ۵۶۷: ز داغ لاله چشم آمد به داغم

شماره ۵۶۸: نه بهر آنکه عالم بر دلم تنگست می‌نالم

شماره ۵۶۹: هزاران منزلم طی گشت و من در اولین گامم

شماره ۵۷۰: ترا خاطر به سوی دشمن بدخوست میدانم

شماره ۵۷۱: ز بس سرگرم شوقم پای کم از سر نمی‌دانم

شماره ۵۷۲: طوطی شکرخایم نیشکر نمی‌دانم

شماره ۵۷۳: ز دانش مرا بس که نام تو دانم

شماره ۵۷۴: جا در دل پاک تو نمودن نتوانم

شماره ۵۷۵: چه افتم که خود آفت‌فزای خویشتنم

شماره ۵۷۶: می‌توانم ای فلک گر دست بر ترکش زنم

شماره ۵۷۷: وقت شد کز ستمت جامة جان چاک زنم

شماره ۵۷۸: ز ابر دیده در و دشت را پر آب کنم

شماره ۵۷۹: کی بود دل ز می وصل تو سرشار کنم

شماره ۵۸۰: خواهم ز داغ عشق لباسی به بر کنم

شماره ۵۸۱: با تو هر شب لب از آب زندگانی تر کنم

شماره ۵۸۲: تا ابد دیگرش از لعل تو مأیوس کنم

شماره ۵۸۳: تا به کی پیوسته وصف طرة پر خم کنم

شماره ۵۸۴: چون به یاد زلف او اندیشه آرایی کنم

شماره ۵۸۵: بعد هزار غم اگر عشرتی آرزو کنم

شماره ۵۸۶: گاهی کمان ناله به خمیازه زه کنم

شماره ۵۸۷: کی به فریب سبزه دل مایل کشت میکنم

شماره ۵۸۸: آینه‌ام خیال تو تصویر می‌کنم

شماره ۵۸۹: چون به یاد زلف او زلف غم افشان می‌کنم

شماره ۵۹۰: حال خود را خراب می‌بینم

شماره ۵۹۱: ز گرمی دستگاه اهل عالم تنگ می‌بینم

شماره ۵۹۲: من هیچ نمی‌گویم من هیچ نمی‌دانم

شماره ۵۹۳: خوش آنکه رویت بینم و در روی تو حیران شوم

شماره ۵۹۴: چند از گل سخن عرض تجمل شنوم

شماره ۵۹۵: ز چشمان تو راز خویش را بنهفته می‌خواهم

شماره ۵۹۶: جمال شاهد رحمت فزاید از گنهم

شماره ۵۹۷: بر گرد‌رخت سبزه و گل سر زده در هم

شماره ۵۹۸: دیده را از پرتو روی تو تابی می‌دهم

شماره ۵۹۹: بزم عشرت تا ز خون دل مهیا کرده‌ام

شماره ۶۰۰: ما رام خویش بهر تو دلدار گشته‌ایم

شماره ۶۰۱: خود را به ناز آن بت طناز داده‌ایم

شماره ۶۰۲: عمریست تا جدا ز تو مهوش نشسته‌ایم

شماره ۶۰۳: شب در نظارة رخش ابرام کرده‌ایم

شماره ۶۰۴: راه بیرون شد درین دشت الم گم کرده‌ایم

شماره ۶۰۵: گاه خود خوردیم و گاهی صرف مردم کرده‌ایم

شماره ۶۰۶: در شمار کوی جانان کعبه را که دیده‌ایم

شماره ۶۰۷: ما فیض کعبه از در میخانه برده‌ایم

شماره ۶۰۸: جدا ز طرة تابیدة تو می‌تابیم

شماره ۶۰۹: سوخت هر جا خسته‌ای ما بی‌محابا سوختیم

شماره ۶۱۰: عمرها ما از خدا درد ترا می‌خواستیم

شماره ۶۱۱: یاد ایامی که در دل مهر یاری داشتیم

شماره ۶۱۲: تا چند درین غمکده غمناک نشینیم

شماره ۶۱۳: چو گوی عرصة آفاق را به سر گشتیم

شماره ۶۱۴: دل را به سر زلف تو دلدار سپردیم

شماره ۶۱۵: پنبه در گوش نهادیم و خبردار شدیم

شماره ۶۱۶: گوهریم و بر بساط دهر یکتای خودیم

شماره ۶۱۷: جز داغ جفا بر دل مهجور ندیدیم

شماره ۶۱۸: یک عشوه از آن نرگس غماز ندیدیم

شماره ۶۱۹: در طور فنا وعدة دیدار شنیدیم

شماره ۶۲۰: بر دل رقم حسرت جاهی نکشیدیم

شماره ۶۲۱: دلا هنوز امیدی به چشم تر داریم

شماره ۶۲۲: هر جا که نام درد دل مبتلا بریم

شماره ۶۲۳: ما به زیر آسمان مشتی فروزان گوهریم

شماره ۶۲۴: از فکر خال و طرة جانانه بگذریم

شماره ۶۲۵: هر دم ز گرمخویی خود برفروزیم

شماره ۶۲۶: آهی از دل از پی دفع‌گزندی می‌کشیم

شماره ۶۲۷: تا به کی بر بستر آرام تن باز افکنیم

شماره ۶۲۸: حاشا که غیر عشق حدیث دگر کنیم

شماره ۶۲۹: ما به بدنامی تلاش نیکنامی می‌کنیم

شماره ۶۳۰: دل به یاد تو سرخوش است همان

شماره ۶۳۱: ز مژگان چند چون ابر بهاران

شماره ۶۳۲: می‌توان از زندگانی دست آسان شستن

شماره ۶۳۳: به نومیدی ستم باشد ز راه دوست برگشتن

شماره ۶۳۴: چو گرد چند به دنبال کاروان گشتن

شماره ۶۳۵: به راه دیر سبکبار و بی‌حرج رفتن

شماره ۶۳۶: گرت هواست به هر نیک و بد به سر بردن

شماره ۶۳۷: چه خواهد شد دو روزی جور کمتر می‌توان کردن

شماره ۶۳۸: لبی تر یک دم از جام طرب کم می‌توان کردن

شماره ۶۳۹: چه پای بستة تدبیرم بایدم بودن

شماره ۶۴۰: می‌شد از طرة او کام دل آسان دیدن

شماره ۶۴۱: نه تنها در چمن از زوی گل گل می‌توان چیدن

شماره ۶۴۲: اگر چشمت کند یک عشوة مستانه در گلشن

شماره ۶۴۳: برافکن پرده و از عکس آن رونوبهارم کن

شماره ۶۴۴: گر جام میی داری عزم لب‌جویی کن

شماره ۶۴۵: بعد ازین ای دل تلاش مهر هر ناکس مکن

شماره ۶۴۶: اسکندرم دستور من عقل هنر فرسود من

شماره ۶۴۷: نمی‌گردد مگر در صیدگاه دل شکار من

شماره ۶۴۸: نو خط من کرده است عزت نخجیر من

شماره ۶۴۹: ز ناز آن رام دشمن گرچه دایم می‌رمید از من

شماره ۶۵۰: اوج گیرد رتبة افتادگی از حال من

شماره ۶۵۱: هم حریف زندانم هم رفیق چاهم من

شماره ۶۵۲: تا دورم از تو ای بت نامهربان من

شماره ۶۵۳: گر نه ابراهیم عهد خود بود جانان من

شماره ۶۵۴: من بلبلم و گلشن کویت چمن من

شماره ۶۵۵: ای ترا جلوه خوش و قامت رعنا موزون

شماره ۶۵۶: از دل هوای وصل تو کی می‌رود برون

شماره ۶۵۷: سر فدای جانانست کام افتخارست این

شماره ۶۵۸: از زمین بوس درش یک دم نپیچد سر جبین

شماره ۶۵۹: در خواب خمار آن چشم دایم ز شراب او

شماره ۶۶۰: بهار رفت و نچیدیم گل ز گلشن او

شماره ۶۶۱: ای سرو پای بستة سرو روان تو

شماره ۶۶۲: اثر ندیده دل از حرف مهربانی تو

شماره ۶۶۳: از گل آوازه‌ای شنیدی تو

شماره ۶۶۴: چو موکشان به گلشنم آرد هوای تو

شماره ۶۶۵: ای فتنه یک دم آی ز بالای زین فرو

شماره ۶۶۶: بیا ای عیش مشرب ناله‌ای از ساز غم بشنو

شماره ۶۶۷: آن ناز و آن کرشمه و آن چشم و آن نگاه

شماره ۶۶۸: بی‌بادة لبت در میخانه بسته به

شماره ۶۶۹: به عهد زلف خوشت مشک ناب یعنی چه

شماره ۶۷۰: خوش به کام همه در ساخته‌ای یعنی چه

شماره ۶۷۱: جا بکوی یار ده ما را بجنت جا مده

شماره ۶۷۲: یک شب ترا بغل نگرفتم چه فایده

شماره ۶۷۳: گریه از بیم تو شد در دل بی‌تاب گره

شماره ۶۷۴: ای حسرت لبت به دل نیشکر گره

شماره ۶۷۵: تو شمع بزم خوبانی مشو یکرو به پروانه

شماره ۶۷۶: ای که عاشق نیستی پا در حریم ما منه

شماره ۶۷۷: دعوت عشق است اینکه بار نیابی

شماره ۶۷۸: دوش کردی پرسش گرمی که جانم سوختی

شماره ۶۷۹: ز اوج عشق نداریم مطلب دگری

شماره ۶۸۰: بزم عشق است سبک پا به میان نگذاری

شماره ۶۸۱: نظرباز صف مژگانش با خنجر کند بازی

شماره ۶۸۲: عجب عجب که تو عاشق ز بلهوس نشناسی

شماره ۶۸۳: من گرفتم درد دل غیر از توام داند کسی

شماره ۶۸۴: آنکه من دارم ندارد همچو او دلبر کسی

شماره ۶۸۵: در دلم نیست به جز عهد تو پیمان کسی

شماره ۶۸۶: گر دلت بما باشد ور تو یار ما باشی

شماره ۶۸۷: ترا می‌خواستم ای غم که شب‌ها یار من باشی

شماره ۶۸۸: عهدم همه جا عهد شکن بلکه تو باشی

شماره ۶۸۹: الهی تا بود دنیا تو باشی

شماره ۶۹۰: زهی به پیش لبت کار عقل مدهوشی

شماره ۶۹۱: چون گل به چمن خنده دمادم نفروشی

شماره ۶۹۲: بلبلان را همچو رویت کم به دست آید گلی

شماره ۶۹۳: گمنام گرد و باش فراموش عالمی

شماره ۶۹۴: هنوزم می‌خلد در دل خیال نوک مژگانی

شماره ۶۹۵: کسی را شد مسلم نکته دانی

شماره ۶۹۶: تا به کی چون آتش ای گل خانمانسوزی کنی

شماره ۶۹۷: همچو شمشیر ای پسر گر جوهری پیدا کنی

شماره ۶۹۸: برین مباش که قانون تازه ساز کنی

شماره ۶۹۹: اگر چو شمع زمانی در انجمن بنشینی

شماره ۷۰۰: به دیده جا دهدت گر رقیب دون نروی

شماره ۷۰۱: زلف او هر جانب افکندست دام غمزه‌ای

شماره ۷۰۲: خوش بی‌خبر ز حال دل زار گشته‌ای

شماره ۷۰۳: دارم دلی به مهر بتان عهد بسته‌ای

شماره ۷۰۴: سخت بی‌مهر و جفا پیشه و پر فن شده‌ای

شماره ۷۰۵: در جامة خوبی چه بلا حور سرشتی

شماره ۷۰۶: جدا از من بهر کس خواستی مهر و وفا کردی

شماره ۷۰۷: دلم خوشست اگر شکوه‌گر دعا بنویسی

شماره ۷۰۸: خواهم که نشینم خوش برطرف گلستانی

شماره ۷۰۹: نگاه گرم عاشق را رسد جانانه آرایی

شماره ۷۱۰: چو سنبل پیچ و تابم مو بمو از پیچش مویی

شماره ۷۱۱: کجا شد گریه مستانه من در سر کویی