قاصد بی‌غم کجا شرح ملالم می‌کند
نامه هم کی رفع وسواس خیالم می‌کند
پیکر کوه آب می‌گردد ز شرح درد من
کی تنک رویی چو کاغذ عرض حالم می‌کند
در میان حسرت و غم گه چو کوهم گه چو کاه
من ز غم می‌نالم و حسرت حلالم می‌کند
من که با یادش دمی هرگز نمی‌آیم به خویش
شوق بی‌طاقت چه تکلیف وصالم می‌کند!
آسمان فیّاض با کس در کهن‌سالی نکرد
آنچه با من طفل شوخ خردسالم می‌کند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف عشق و درد ناشی از آن می‌پردازد. او احساسات و حیرت خود را نسبت به معشوق بیان می‌کند و از آشفتگی و بی‌تابی دلش می‌گوید. دل او پر از عشق و درد است، اما در ظاهر لبخند می‌زند. زلف معشوقش را به افعی تشبیه می‌کند و به سختی‌های مسیر محبت اشاره می‌کند. شاعر به چالش‌های عشق در بیابان محبت و فقدان راهنمایی اشاره دارد و می‌گوید که حتی در مسیر عشق، انسان ممکن است گمراه شود و پیوسته در معرض خطر باشد.
هوش مصنوعی: فرستاده‌ای که بی‌خیال و رنج است، نمی‌تواند حال و هوای غم و اندوه من را توضیح دهد. نامه‌ای هم که می‌رسد، هیچ کمکی به آرام کردن افکار پریشانم نمی‌کند.
هوش مصنوعی: کوه به خاطر درد من، مانند آب متلاطم می‌شود. چهره‌ام که مانند کاغذ نازک است، حال و روز مرا نشان می‌دهد.
هوش مصنوعی: گاهی در عمق غم و حسرت غرق می‌شوم و گاهی مانند کاه سبک می‌شوم. در این حال، غم‌های من صدای ناله‌ام را در می‌آورد و حسرتی که دارم، گاهی راحتی از یاد می‌برد.
هوش مصنوعی: من که همیشه با یاد او هستم و هیچ وقت به خودم نمی‌آیم، این اشتیاق بی‌پایان چه بر سر ارتباطم با او می‌آورد!
هوش مصنوعی: آسمان بخشنده در دوران پیری‌اش با هیچ کس این کار را نکرد که با من، کودک بازیگوش و کوچک، می‌کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.