سجاد رشیدی پور در ‫یک ساعت قبل، ساعت ۰۸:۲۵ دربارهٔ رهی معیری » غزلها - جلد چهارم » خشکسال ادب:

پس از بیت با قافیۀ رهگذر، بیت زیر جا افتاده است:

چه پرسی از من مدهوش، راز هستی را؟
ز مست بی خبر از خود، خبر چه می‌خواهی؟

ملک آرشی در ‫۲ ساعت قبل، ساعت ۰۶:۵۵ در پاسخ به سجاد دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۴۷:

پاسخ خداونگار شیراز که عارف بوده به تحدی؟ مگه خیامه؟

 

می‌تونست به ده شکل دیگه بگه این مفاخره رو،

بدیدم خوشتر‌ این شعر تو حافظ

ز آن قرآن که اندر سینه داری

یا

ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ

قرآنی را که اندر سینه داری(البته قرآن به سبب وزن متفاوت تلفظ می‌شه)

و...

ملک آرشی در ‫۳ ساعت قبل، ساعت ۰۶:۰۵ در پاسخ به بابک بامداد مهر دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۷۳:

پس این کشکه وسطش؟ 

با تو آن عهد که در وادی ایمن بستیم

همچو موسی ارنی گوی به میقات بریم

 

 

ملک آرشی در ‫۳ ساعت قبل، ساعت ۰۵:۵۲ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۵۲:

بنگر این شوخی که چون با خلق، صنعت می‌کنم...

Fateme Zandi در ‫۶ ساعت قبل، ساعت ۰۲:۳۲ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر سوم » بخش ۱۰۶ - شنیدن داود علیه السلام سخن هر دو خصم وسال کردن از مدعی علیه:

همین که حضرت داود نبی (ع) از خلوتخانۀ خود بیرون آمد . از ماجرای صاحب گاو و مردِ فقیر سؤال کرد و گفت : جریان از چه قرار است ؟ ماجرا چیست ؟

شاکی گفت : یا حضرت داود ، من از دستِ کسی که گاوم به خانۀ او رفته ، نزد تو دادخواهی می کنم

این شخص ، گاوِ مرا کشته . از او سؤال کن که چرا گاوِ مرا کشته است و سپس روی به آم مردِ فقیر کرد و گفت : تو خودت ماوَقع را بازگو کن

حضرت داود (ع) به آن مردِ فقیر گفت : ای جوانمرد ، بگو ببینم ، چرا مالِ این شخصِ محترم را تلف کردی ؟ ( بوالکرم = صاحب کرم ، بخشنده ، جوانمرد ) [ مصراع دوم را بدین صورت نیز می توان معنی کرد : چرا مالی را که بر تو حرام بود تلف کردی ؟

اما مواظب باش که پراکنده و پریشان ، حرف نزنی یعنی مواظب باش از این شاخ به آن شاخ نپری . و سعی کن دلیل و برهان اقامه کنی تا این مشاجره فیصله یابد .

آن مردِ فقیر گفت : ای داود نبی ، من هفت سال روز و شب در حالِ دعا بودم و از درگاهِ الهی درخواست می کردم .

از درگاهِ الهی این درخواست را داشتم که : خدایا من از تو روزی حلال و بدونِ رنج و زحمت می خواهم . [ عَنا = رنج و وشقّت ]

مرد و زن از ناله و دعایی که کرده ام آگاهی دارند . و حتِی کودکان نیز این ماجرا را تعریف می کنند . [ یعنی این مطلب زبانزدِ خاص و عام است ]

به دنبالِ این همه دعا و زاری بود که ناگهان گاوی را در میان خانه ام دیدم 

تو از هر کسی که میل داری این موضوع را سؤال کن تا بدونِ هیچگونه آزار و زیانی برایت بازگو کند .

هم می توانی این مطلب را از مردم ، بطور علنی سؤال کنی و هم می توانی مخفیانه آن را تحقیق کنی و از آنان بپرسی که این گدای ژنده پوش چه می گفت ؟

ناگهان چشمانم سیاهی رفت . امّا نه به خاطرِ دسترسی به طعمه و لقمه ای آماده . بلکه به سبب شادی و ذوق زدگی فراوان از اینکه دعایم به اجابتِ حق تعالی رسیده است .

آن گاو را سَر بریدم تا سپاس گویم خداوندِ دانای به غیب را از اینکه دعایم را اجابت کرد .

علی احمدی در ‫۷ ساعت قبل، ساعت ۰۱:۳۹ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۸۲:

حضرت حافظ همیشه به دنبال پیروزی رندان عاشق و دوران کامرانی و خوشی آنان است و همیشه به دنبال دلبران قدرتمندی می گردد که این مهم را به انجام برسانند .وقتی مدتی خبری از دلبر قدرتمند دریافت نمی کند نگران می شود و با خیال دوران خوشی رندان در آینده خود را تسلا می دهد.

حَسْبِ حالی نَنِوِشتی و شد ایّامی چند

مَحرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند؟

مدتی گذشته و گزارشی از احوال خودت ننوشتی من هم فرد مطمئنی پیدا نکردم که برای تو چند پیغام بفرستم. هر دو از هم بی خبریم.

ما بدان مقصدِ عالی نتوانیم رسید

هم مگر پیش نَهَد لطفِ شما گامی چند

امکان اینکه ما رندان  بتوانیم به تو که هدف بلند ما هستی برسیم  وجود ندارد مگر اینکه تو از سر لطف گامی به پیش گذاری و بیایی. حافظ امیدوار به آمدن یار است ( بیا نشانه امید است ).

چون مِی از خُم به سبو رفت و گُل افکند نقاب

فرصتِ عیش نگه دار و بزن جامی چند

حال که می خواهی بیایی ببین وقتی شراب را از خمره به کوزه ریختند و غنچه گل باز شد وقت خوبی است . این فرصت خوشی را در نظر داشته باش و چند جام از شراب بنوش تا مست شوی .

قندِ آمیخته با گُل نه علاجِ دلِ ماست

بوسه‌ای چند برآمیز به دشنامی چند

چون مخلوط شربت قند با گلاب دل بیمار ما  را شفا نمی دهد .مخلوط بوسه های مستانه و دشنام های مستانه ات را بساز  که درمان اصلی است.

دلبر قدرتمند با بوسه دلبری می کند و با دشنام و عتاب سروری می نماید و کام رندان را برآورده می سازد.

زاهد از کوچهٔ رندان به سلامت بگذر

تا خرابت نکند صحبتِ بدنامی چند

در دوره سروری رندان دیگر جایی برای زاهد ریاکار نیست .رندان ظاهرا مست و خراب و بدنام   ولی پاک نهادند.

می گوید ای زاهد در دوره حکومت رندان ظاهرا  بدنام  سعی کن وقتی که از کوچه  و محله آنها می گذری  هم صحبتی با بدنامان تو را هم بدنام نکند. 

عیبِ مِی جمله چو گفتی، هنرش نیز بگو

نفیِ حکمت مکن از بهرِ دلِ عامی چند

ای زاهد تو که عیب شراب را گفتی منافع آن را هم بگو ( مگر کتاب خدا را نخوانده ای ) . به خاطر مردم عوام حکمت و دانش را انکار نکن.

ای گدایانِ خرابات خدا یارِ شماست

چشمِ اِنعام مدارید ز اَنعامی چند

ای رندان عاشق تهی دست که گدای این خرابات دنیا شده اید از افراد ثروتمندی که در واقع چارپایانی بیشتر نیستند طمع صدقه نداشته باشید چون خداوند یاور شماست. 

پیرِ میخانه چه خوش گفت به دُردی‌کشِ خویش

که مگو حالِ دلِ سوخته با خامی چند

حافظ پس از بیان تخیلات خویش در باره آینده به یاد سخن پیر میخانه می افتد که به حافظ دردی کش گفته بود احوال دل سوخته و تخیلات خود را برای انسانهای خام تعریف نکند چون نه تنها سودی ندارد بلکه موجب دردسر وی نیز خواهد شد .

حافظ از شوقِ رخِ مِهر‌فروغِ تو بسوخت

کامگارا نظری کن سویِ ناکامی چند

حافظ از اشتیاق رخ تو که روشنایی خورشید را دارد سوخت .ای دلبر به آرزو رسیده به ما رندان به آرزو نرسیده هم نگاهی کن.

علی میراحمدی در ‫۸ ساعت قبل، ساعت ۰۰:۵۷ دربارهٔ خیام » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۱:

ضد و نقیض فراوانی در اشعار خیام وجود دارد.

یکبار میگوید خوش باش

یکبار میگوید کو خوشی 

یکبار چنین، یکبار چنان

اگر دنیا سخت و ناخوش است دیگر چرا حسرت نبودنت را میخوری و اگر خوش است چرا چنین میگویی

البته کسانی که دستی در شعر دارند خود درمیابند که این ماهیت شعر و شاعری است که شاعر هربار چیزی بگوید ،چون هر بار حالتی دارد!

بنده رباعیات خیام را از نوجوانی خوانده و بسیاری از آنها را از بر هستم و معتقدم  او چند رباعی عالی(کمتر از ۱۰رباعی) دارد که یکی همین است.

انسان است و احساس مسئولیت و تکلیف و هزار بار بر دوش

اینکه بگوییم( می بزن و خوش باش) با واقعیت زندگی فاصله بسیار دارد و این تفکر به درد همان پای بساط می‌خوارگی میخورد و بس.اگر کسی به اندازه سر سوزنی با فلسفه آشنا باشد درمیابد که اینها فلسفه هم نیست

جناب هدایت هم که الی ماشاالله تا می‌توانسته نوشابه برای خیام باز کرده که آن هم معلوم است دردش چه بوده و همان عقده های فروخورده خود را اینبار در نقاب مقدمه خیام بیان کرده است.

این میان این رباعی حرفی دارد و وزنی و قابل درک و قابل لمس است از جهتی...

حالا او میگوید حور خوش است و من میگویم آب انگور خوش است ،بسیار خنک است این حرفها.

عده ای میگویند از زمانه خودش جلوتر بوده است؛هیچکس از زمانه خودش جلوتر نیست.

اگر هم شعرش را میزان بگیریم که حرف خاصی ندارد این شعر و فقط بیان هنری ویژه ای دارد.بقال محل ما هم گاهی میگوید حالا فردا را که دیده یا خوش باش...

 به یک انسان جنگ زده و آواره یا بیمار و بدهکار بگویید :

برخیز و مخور غم جهان گذران

بنشین و دمی به شادمانی گذران

ببینید چه جوابی میدهد!

 

 

علی احمدی در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۲۳:۳۹ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۸۱:

بعد از این دستِ من و دامنِ آن سروِ بلند

که به بالای چَمان از بُن و بیخَم بَرکَنْد

ازاین به بعد دست به دامن آن سرو بلند خواهم بود . همان سرو بلندی که مرا از ریشه بر کنده است . گویا دیگر وجود ندارم . چرا ؟ مگر چه شده است ؟ 

حاجتِ مطرب و مِی نیست تو بُرقَع بِگُشا

که به رقص آوَرَدَم آتشِ رویت چو سپند

رو به معشوق می گوید اگر تو پوشش صورت خود را باز کنی دیگر نیازی به می نوشیدن و مست شدن و گوش به ساز مطرب دادن نیست تا بتوانم حضور تور ا درک کنم . با این کار ، رخ آتشین و مست تو مرا مانند اسفند سوزان به رقص می آورد .

یکی از دغدغه های عاشق در راه عاشقی موضوع وصال با معشوق است . عاشق بارها چرخه عاشقی را تکرار می کند . می می نوشد و مست می شود عاشقی و مطربی را تمرین می کند اما معشوق رویش را نشان نمی دهد فقط عاشق می داند که او حضور دارد . از عدم وصال حسرت می خورد و بر غم او می افزاید طوری که دوباره می می نوشد و الی آخر .خودش را دلداری می دهد و می گوید: 

هیچ رویی نشود آینهٔ حجلهٔ بخت

مگر آن روی که مالَند در آن سُمِّ سمند

هیچ چهره فلزی لایق آینه بخت شدن برای عروس نیست مگر اینکه با سم اسب آن قدر بر رویش بمالند تا صیقلی و براق مثل آینه شود .من عاشق هم که هنوز به وصال نرسیده ام و در حسرت مانده ام حتما به اندازه کافی صیقلی نیستم.

گفتم اسرارِ غمت هر چه بُوَد گو می‌باش

صبر از این بیش ندارم چه کنم تا کی و چند؟

چرخه عاشقی خسته کننده است و گاهی عاشق را از صبر خسته و ناتوان می کند. می گوید: هر چه می خواهد بشود من رازهای غم عاشقی را گفتم دیگر اختیار زنده ماندن من با توست اگر دلت خواست بگو زنده بمانم.چون دیگر بیشتر از این نمی نوانم بر وصال تو صبر کنم تا کی و چند بار باید این چرخه تکراری را طی کنم.

گو می باش اشاره به آیه قرآن است که می گوید : «فقال له کن فیکون» پس به او گفت باش و او به وجود آمد.در اینجا شاعر می گوید من دیگر از دست رفته ام اگر خواست تو زنده ماندن من است فرمان بده.

مَکُش آن آهویِ مُشکینِ مرا ای صیّاد

شرم از آن چشمِ سیه دار و مَبَندَش به کمند

عاشق دلخسته   به صیاد دل خود که همان معشوق است می گوید ای صیاد این آهوی دل مرا که نافه مشک به همراه دارد نکُش و از آن چشمان سیاهش شرم کن و در بندش نکن.

این کشتن و دربند کردن در واقع همان عاشق کشی معشوق و دربند زلف خویش کردن است . معشوق با جلوه گری می کشد و عاشق را در کمند زلف پر از چرخه های عاشقی در بند می کند.

منِ خاکی که از این در نَتَوانَم برخاست

از کجا بوسه زنم بر لبِ آن قصرِ بلند؟

کشتن و دربند کردن من که خاکی هستم چه کمکی می کند پس چگونه بر آن قصر بلند ( استعاره از روی یار ) تو بتوانم بوسه بزنم. من گردی هستم که باید برقصد و به پرواز درآید آن هم با دیدن رویت ولی تو رویت را آشکار نمی کنی.

بازمَستان دل از آن گیسویِ مُشکین حافظ

زان که دیوانه همان به که بُوَد اندر بند

حافظ عاشقی نیست که ناامید از وصال شود و به خود می گوید دل خود را از آن گیسوی عطرآگین با مشک یار پس نگیر و در همان گیسو بمان چون تو دیوانه ای و دیوانه بهتر است در بند زلف یار ( راه عاشقی ) بماند.

متین چشم براه در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۲۳:۳۵ در پاسخ به کوروش دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر سوم » بخش ۱۹۳ - عشق جالینوس برین حیات دنیا بود کی هنر او همینجا بکار می‌آید هنری نورزیده است کی در آن بازار بکار آید آنجا خود را به عوام یکسان می‌بیند:

یعنی داره میگه قبل از اینکه بمیری به درگاه خدا توبه کن...

سام در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۲۱:۵۴ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۶:

🔹 بیت

جامِ میِ اَلَستِ خود، خویش دَهَد به مَستِ خود
طَبل زَنَد به دستِ خود، بازِ دلِ پَریده را

۱) معنی لغوی

جامِ میِ الست: جامِ شرابِ «اَلَستُ بِرَبِّکُم»؛ شرابِ نخستینِ آفرینش

خویش دهد به مستِ خود: خود، آن را به مستِ خویش می‌دهد

طبل زند به دست خود: خود، طبل را می‌نوازد

بازِ دلِ پریده: دلِ گریخته، رمیده، از خود رها شده

معنی ظاهری:
آن‌که جامِ شرابِ ازلی در اختیار دارد، خود آن را به مستِ خویش می‌دهد؛
خود طبل می‌نوازد تا دلِ گریخته را بازگرداند.

۲) معنی عرفانی

این بیت سراسر بر محور فعلِ مستقیمِ حق است.

🔸 «جامِ میِ الست»

اشاره به عهدِ الست:

اَلَستُ بِرَبِّکُم؟ قالوا بلی

شرابِ الست =
عشقِ پیشازمانی، جذبه‌ای که قبل از عقل و شریعت در جانِ انسان نهاده شد.

🔸 «خویش دهد به مستِ خود»

ساقی و شراب و مست همه یکی‌اند.

حق، عشق را خودش به بندهٔ جذب‌شده می‌دهد.

نه کوششِ سالک در کار است، نه ارادهٔ شخصی.

📌 این بیت نفیِ «سلوکِ اکتسابی» است و اثباتِ جذبهٔ الهی.

🔸 «طبل زند به دست خود»

طبل = اعلان، دعوت، بیدارباش
یعنی:

خودِ حق ندا می‌دهد،
نه پیامبر، نه پیر، نه عقل.

🔸 «بازِ دلِ پریده را»

دلِ انسان پیش‌تر در الست مست بوده و سپس به دنیا افتاده است.
این ندا برای بازگرداندنِ دل به اصلِ خویش است.

۳) صنایع ادبی ✔ استعاره‌های مرکزی

جامِ میِ الست → عشقِ ازلی

مست → سالکِ مجذوب

طبل → ندا، دعوت، اعلامِ رجوع

دلِ پریده → روحِ جداافتاده از اصل

✔ تشخیص (جان‌بخشی)

جام دادن

طبل زدن
همه به «او» نسبت داده شده؛ فاعل زنده و آگاه.

✔ مراعات نظیر

جام / می / مست

طبل / دست / نواختن

✔ تکرار تأکیدی «خود»

خویش

مستِ خود

دستِ خود

این تکرار، توحید افعالی را می‌سازد:

فاعل یکی است، فعل یکی است، اثر یکی است.

✔ ایهام

باز:

دوباره

پرندهٔ شکاری (دلِ پریده)

✔ تناسب عرفانی

الست ← مستی ← پریشانی ← رجوع
زنجیرهٔ کامل سلوک در یک بیت.

۴) نکتهٔ وزنی

وزن: رمل مثمّن محذوف
(همان وزن غزل «مستان سلامت می‌کنند»)

فاعلاتن | فاعلاتن | فاعلاتن | فاعلن

تقسیم:

جامِ میِ اَلَستِ خود | خویش دَهَد به مَستِ خود
فاعلاتن | فاعلاتن | فاعلاتن | فاعلن

طبل زند به دستِ خود | بازِ دلِ پریده را
فاعلاتن | فاعلاتن | فاعلاتن | فاعلن

وزن کاملاً سالم و همسو با مضمون جذبه و حرکت.

جمع‌بندی کوتاه

این بیت می‌گوید:

عاشق، خودش راه نمی‌رود؛
او را می‌برند.
شراب را او نمی‌جوید؛
به او می‌نوشانند.

علی میراحمدی در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۲۱:۴۹ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۸۷:

زهی سخن که پایی بر زمین دارد و دستی بر آسمان
رویی بر خاک و سوئی به افلاک
کوته بینان را لذتی می‌بخشد و بلندنظران را معرفتی

علی احمدی در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۹:۴۵ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۸۰:

در راه عاشقی بارها پیش می آید که زیبارویانی به شکل معشوق جلوه گری می کنند تا دل عاشق را به دست آورند.قدرت ربایش معشوق متعالی هرچند قوی باشد بازهم وسوسه های معشوقکان دل عاشق را مشغول می کند.عاشق باید بداند که سرنوشت عشق زمینی جز خون دل خوردن و پشیمانی نخواهد بود و فقط یک وصال وسوسه انگیز است . از این رو حضرت حافظ در مواجهه با یکی از این زیبارویان چنین می گوید: 

ای پستهٔ تو خنده زده بر حدیثِ قند

مشتاقم از برای خدا یک شِکَر بخند

ای کسی که دهانت مانند پسته می خندد و خنده شیرینی داری تو را به خدا و به خاطر آرزوی من مقداری بخند.

معشوق زیبارویی  او را به خود جذب کرده و فکر و ذهنش را مشغول نموده است.

طوبی ز قامتِ تو نیارد که دَم زند

زین قصّه بگذرم که سخن می‌شود بلند

به مبالغه می پردازد , و این معشوق را به سروی تشبیه می کند که از درخت بهشتی طوبی هم بالاتر است . کاری که اکثر عشاق در مورد معشوق زمینی انجام می دهند.. ولی حافظ آگاهتر عمل می کند و حق معشوق واقعی را نگه می دارد . از نظر حافظ زیبایی زیبارویان مقدمه ای برای درک زیبایی معشوق متعالی است پس می گوید این داستان را همین جا ختم می کنم اما با چه دلیلی؟

خواهی که برنخیزدت از دیده رودِ خون

دل در وفایِ صحبتِ رودِ کسان مَبَند

اینجا حافظ به خودش می گوید اگر می خواهی از چشمانت رود خون جاری نشود دل را به هم نشینی با رودِ کسان خوش نکن که در آنها وفا نیست. رود یعنی فرزند و کسان یعنی انسان. به عبارتی   انسانها برای عشق زمینی پایدار و دل بستن مناسب نیستند چون کمال مطلق و حقیقت مطلق نیستند.

گر جلوه می‌نمایی و گر طعنه می‌زنی

ما نیستیم معتقدِ شیخِ خودپسند

به معشوق زمینی می گوید حتی اگر باز هم جلوه گری کنی تا با طمع بیایم یا طعنه بزنی که از ترس به سویت بیایم اشتباه کرده ای این کارها کار شیخ خود پسند است که می خواهد در خوف و رجا باشد و از آنجا که در پی ارضای خود است به سویت جذب می شود او عاشق واقعی نیست.

ز آشفتگیِ حالِ من آگاه کِی شود؟

آن را که دل نگشت گرفتارِ این کمند

من حال آشفته ای به جهت عشق معشوق خود دارم و کسی که مثل من دلش گرفتار کمند عشق واقعی نشده چگونه  می تواند از حال آشفته من آگاه باشد.

بازارِ شوق گرم شد آن سروْقد کجاست؟

تا جانِ خود بر آتش رویش کُنم سپند

ظاهرا بازار اشتیاق عاشقانه گرم است ولی آن معشوق سرو قد واقعی کجاست تا در برابر رخ گرم و آتشین او جانم را مانند اسفند سوزان و بیقرار کنم.

جایی که یارِ ما به شِکَرخنده دَم زند

ای پسته کیستی تو، خدا را به خود مخند

وقتی که معشوق واقعی ( یار من ) با خنده شیرین خود سخن گوید تو ای پسته ( استعاره از معشوق های زمینی خندان ) کجای کاری تو را به خدا به خودت نخند ( خودت را مسخره نکن.) 

حافظ چو تَرکِ غمزهٔ تُرکان نمی‌کنی

دانی کجاست جای تو؟ خوارزم یا خُجَند

ای حافظ یادت باشد اگر این جذب شدن به غمزه زیبارویان را نمی خواهی ترک کنی جایت شیراز نیست باید به خوارزم یا خجند بروی که از این معشوق های انسانی زیبا فراوانند.

stard در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۸:۳۸ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۸۲:

این غزل خاص و زیبای خواجه را گروه پلیور در ترانه‌ای با عنوان «چو پیراهن» خوانده‌است. خوب هم از پسش برآمده‌اند به‌انصاف، شنیدنی‌ست.

سیدمحمد جهانشاهی در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۷:۴۴ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۰۳:

عطّار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۰۳
                 
هر که ، درین دایره ، دوران کند
نقطهٔ دل ، آینهٔ جان کند

چون رخِ جان ، زآینه ی دل بدید
جانِ خود ، آئینهٔ جانان کند

گر کند ، اندر رخِ جانان ، نظر
شرطِ وی آن است ، که پنهان کند

ور نظر اش ، از نظر آگه بوَد
دور فتد از رَه و تاوان کند

گر همه یک مور ، ادب گوش داشت
رونقِ خود ، همچو سلیمان کند

مردِ ره آن است ، که در راهِ عشق
هرچه کند ، جمله به فرمان کند

کی بوَد آن مردِ گدا ، مَرد ، آنک
عزم ، به خلوتگهِ سلطان کند

کارِ تو آن است ، که پروانه‌وار
جانِ تو ، بر شمع ، سرافشان کند

راست چو پروانه ، به سودایِ شمع
تیز برون تازد و جولان کند

طاقتِ شمع اش نبوَد ، خویش را
روی به شمع آرد و قربان کند

عشقِ رخ اش بس ، که درین دایره
همچو من و همچو تو ، حیران کند

زلفِ پریشان ش ، به یک تارِ موی
جملهٔ اسلام ، پریشان کند

لیک ز عکسِ رخِ او ، ذرّه‌ای
بتکده‌ها ، جمله پُر ایمان کند

در غمِ عشق اش ، دلِ عطّار را
درد ز حد رفت ، چه درمان کند

سیدمحمد جهانشاهی در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۷:۴۴ دربارهٔ عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۰۴:

عطّار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۰۴
                 
آفتابِ رخ ، آشکاره کند
جگرَم ، زاشتیاق پاره کند

از پسِ پرده ، روی بنماید
مهر و مَه را ، دو پیشکاره کند

شوقِ روی اش ، چو رویِ پُر از اشک
رویِ خورشید ، پُر ستاره کند

لعل ، دانی که چیست ، رَخشِ لب اش
خونِ خارا ، ز سنگ خاره کند

هر که او ، رویِ چو گل اش خواهد
مدّتی ، خار پشتواره کند

در میان ، با کَسی همی آید
کان کَس ، اوّل ، ز جان کناره کند

عاشقانی ، که وصلِ او طلبند
همه را دوع در کواره کند 

بالغان ، در ره اش ، چو طفلِ ره اند
جمله را گور گاهواره کند

تا کَسی ، رویِ او نداند باز
چهرهٔ مردم ، آشکاره کند

نورِ روی اش ، ز هر دریچهٔ چشم
چون سیَه پوش شد ، نظاره کند

عشقِ او ، در غلط ، بسی فکَنَد
چون نداند کَسی ، چه چاره کند

نتوانیم ، توبه کرد ، ز عشق
توبه را ، صد هزار باره کند

شیرِ عشق اش ، چو پنجه بگشاید
عقل را ، طفلِ شیرخواره کند

زورِ یک ذرّه عشق ، چندان است
که ز هر سو ، جهان گذاره کند

ضربتِ عشق ، با فرید آن کرد
که ندانم ، که صد کتاره کند

یوسف شیردلپور در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۷:۱۷ دربارهٔ باباطاهر » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۱۰۱:

باروح روان و سرشت آدم باز میکنند این دوبیتی های باباطاهر بویژه که استاد پرویز مشکاتیان آهنگساز کنند روی این شعرهای بابا طاهر واستاد شجریان در آلبوم هست شب اجرا کنند 💕💯💮

مختارِ مجبور در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۶:۲۴ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » داستان اکوان دیو » داستان اکوان دیو:

فلسفی تا کی تو انکار دل و دین می‌کنی
بار جهل خود به روی دوش سنگین میکنی

 

نزد خود گشتی تو عالم ،جاهلی نزد خرد

با کلامت اهل دل را از چه غمگین میکنی

 

علم قالی داری و محرومی از حال و محال
کام طفل جهل را با وهم شیرین میکنی

 

آدمی را آفریده حق برای آسمان
تو چرا اصرار بر دنیای زیرین میکنی

 

انبیا و اولیا و اهل عرفان و خرد
وانهادی،پیروی از حرف داروین میکنی

 

حکمت ایمانیان را هم بخوان ای بینوا
تا به کی تقلید از یونان و از چین می‌کنی

روح را انکار کردی خاک را گشتی مقر
روی از بالا چو حیوان سوی پایین میکنی

عباسی-فسا @abbasi۲۱۵۳ در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۶:۲۳ در پاسخ به کوروش دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » ترجیع بند:

بالاتر بروید تمام بخش‌های عربی ترجمه شده است 

قطعا تو شیرین جهان هستی/سخن از آنچه قبلا (در بارۀ شیرین) گفته شده را رها کن

فریما دلیری در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۶:۰۳ دربارهٔ جهان ملک خاتون » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۸:

در من نگر و ببین که چونم ز غمت 

بهزاد رستمی در ‫دیروز دوشنبه، ساعت ۱۵:۵۹ دربارهٔ فروغی بسطامی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۳۰:

چون خواجه روز محشر جرم مرا ببخشد

 

از* وعده‌ی عطایش عمری گناه کردم