عجب ار درین بهاران گل و لاله بار گیرد

که ز گرد خاطر من نفس بهار گیرد

لب سر به مُهر من شد سبب گشاد عالم

که اگر نفس گشایم دل روزگار گیرد

به میان بحرم اما همه تن چو موج لرزم

که مباد در میانم هوس کنار گیرد

ضرور شد تپیدن دل بیقرار ما را

که گر از تپش بیفتد به کجا قرار گیرد

به سمند جلوه نازان به صف شکیب تازان

سر ره که می‌تواند که برین سوار گیرد!

چو زلفت ره ساز نیرنگ گیرد

صبا از ملاقات او رنگ گیرد

بلا را خم طرّه‌ات دست بندد

اجل را نگاه تو در چنگ گیرد

منِ شیشه دل با غمت چون بر آیم!

ز سختی دلت نکته بر سنگ گیرد

به دل مگذران بد که تا بد نگردی

که آیینه از عکس خود زنگ گیرد

قیامت بود آنکه فیّاض بیدل

ترا در بغل گیرد و تنگ گیرد