شوق چون در عرض حالم خامه را سر می‌کند
نامه در کف جلوة بال کبوتر می‌کند
گردبادم جلوه دارد بر لب، از بس ناله‌ام
از غبار خاطر امشب خاک بر سر می‌کند
نالة من شعله را در خاک می‌پیچد نفس
قطرة اشکم سَبَل در چشم اخگر می‌کند
گر بدین گرمی تراود سیل اشکم از جگر
ماهیان موج دریا را سمندر می‌کند
حسرت وصل توام در دل به گلزار بهشت
حور را در دیدن اوّل مکدّر می‌کند
شوق اگر در جلوه آید ضعف دامنگیر نیست
عشق در پروازِ بلبل ناله را پر می‌کند
ای فلک افتادگان را پر به چشم کم مبین
خاطر آیینه را آهی مکدّر می‌کند
در بیابان محبّت هر کجا ره گم شود
اشک رهرو پیش پیش افتاده ره سر می‌کند
آسمان از ناله‌ام فیّاض نقصانی ندید
دود عودم سرمه‌ای در چشم مجمر می‌کند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به بهار و زیبایی‌های آن اشاره می‌کند، و نشان می‌دهد که هر کسی در جایی به آرامش و خوشی می‌رسد. همچنین، او به احساس تنهایی و ناکامی خود اشاره می‌کند که علیرغم آن، دلش همچنان به عشق و زیبایی خوش می‌کند. شاعر به تاثیر عشق و زیبایی بر زخم‌ها و داغ‌های درونیش اشاره می‌کند و می‌گوید که حتی در میان سختی‌ها و رنج‌ها، تعلق خاطر به زیبایی‌ها او را تسلی می‌دهد. در نهایت، عشق و زیبایی برای او مرهمی بر دلش هستند.
هوش مصنوعی: شوق و اشتیاق من، مانند مداد، به سر می‌افتد و نامه‌ای می‌نویسد که جلوه‌ی زیبای آن مانند پرواز کبوتر است.
هوش مصنوعی: طوفانی در دل دارم که بر لبانم نمايان شده، به‌خاطر ناله‌هايی که از دل پرغبارم سر می‌زند، امشب غم و غبار بر سرم می‌ریزد.
هوش مصنوعی: ناله و غم من مانند شعله‌ای در دل خاک می‌پیچد. نفسِ اشک من همچون قطره‌ای است که بر چشمان آتش می‌ریزد و آن را تر می‌کند.
هوش مصنوعی: اگر اشک‌های گرم من از دل بیرون بریزد، ماهیان دریا را به خشم می‌آورد و مانند سمندر، آنها را عصبانی می‌کند.
هوش مصنوعی: عشق و آرزوی وصال تو در دلم همچون گلی در بهشت است که دیدن زیبایی‌اش، باعث ناراحتی و تیره‌روزی من می‌شود.
هوش مصنوعی: اگر شوق و اشتیاق در جلوه و ظاهر ظاهر شود، دیگر ضعف و ناتوانی نمی‌تواند گرفتارش کند. عشق مانند پرواز بلبل، ناله و زاری را پر می‌سازد و پر می‌کند.
هوش مصنوعی: ای آسمان، به کسانی که در سختی و ضعف هستند با دیده کم ارزش نگاه نکن، زیرا درد و اندوه قلب پاک را تیره و خراب می‌کند.
هوش مصنوعی: در دنیای عشق، هر زمان که مسیر را گم کنی، اشک‌های مسافر به جلو می‌رود و بر راه‌ها سر می‌زند.
هوش مصنوعی: آسمان به خاطر ناله‌هایم چیزی کم ندارد و دود عودم مانند سرمه‌ای در چشمان مشعل می‌نشیند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
بر بناگوشت بلای خط که سر بر می‌کند
جزو جزو عاشق بیچاره ابتر می‌کند
سرو کز بالای خود در سر کند باد، آن مبین
آن نگر کِش باد پیشت خاک بر سر می‌کند
چند گویی پیشت آیم، وه که چون تو یوسفی
[...]
آنک از کان هر زرو گوهر که سر بر می کند
پیش دست کان یسارش خاک بر سر می کند
جود اوکی بحر اخضر را نپوشد هر نفس
جامه ی سیمابی موجش که در بر می کند
چون صبا از محمر اخلاق او دم می زند
[...]
هر زمان عشقش سر از جایی دگر بر می‌کند
سوزش اندر هر سری سودای دیگر می‌کند
با کمال خویشتن بینی، نمی‌دانم چرا؟
هر زمان آیینه را با خود برابر می‌کند
صورت ماهیت رویش نمی‌بیند کسی
[...]
باد عُنفت چشمه خور را مکدّر می کند
خاک پایت توتیا در چشم اختر می کند
ابر دست گوهرافشان تو در روز عطا
آستین آرزو پر درّ و گوهر می کند
قدّ تو بر هفت مسند چار بالش می زند
[...]
سبزه از خط غبارت خاک بر سر می‌کند
غنچه از لعلت قبا را چاک در بر می‌کند
می‌زند سرو روان را پنچه‌ها بر سر چنار
تا چرا با قد تو خود را برابر می‌کند
می‌روی در باغ و هر جانب برای دیدنت
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.