مویش وظیفة شب دیجور می‌دهد
رویش چراغ آینه را نور می‌دهد
مخمور را خیال لبش مست می‌کند
عنّاب او نتیجة انگور می‌دهد
داغم که زخمی نمک آن تبسّم است
طرح نمک به سینة ناسور می‌دهد
دار سیاست سر میدان عشق تست
نخلی که میوة سر منصور می‌دهد
فیّاض من ز سودة الماس دیده‌ام
خاصیّتی که مرهم کافور می‌دهد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زیبایی و جذابیت معشوق می‌پردازد و احساساتی مانند عشق، ترس از از دست دادن و تمایل به نزدیک‌تر شدن را بیان می‌کند. شاعر با تصاویری چون زلف و رخسار معشوق، جنگی داخلی میان تمایل و احتیاط را نشان می‌دهد. همچنین به حسرت‌ها و ناهماهنگی‌هایی که عشق به بار می‌آورد اشاره می‌کند، و این که هرگز در عشق، کلمات و احساسات جدیدی نخواهد بود. در نهایت، شاعر تاکید دارد که زیبایی و جذابیت معشوق همواره نو و بی‌پایان است.
هوش مصنوعی: موی او در تاریکی شب مانند چراغی می‌درخشد و چهره‌اش را روشن می‌کند.
هوش مصنوعی: عشقی که از بوسهٔ لب معشوق نشات می‌گیرد، می‌تواند همچون شراب مست‌کننده باشد و عشق خود، ثمراتی از جنس خوشی و لذت به ارمغان می‌آورد.
هوش مصنوعی: من داغ و زخمی هستم که با لبخند تو، این زخم دردناکم بیشتر می‌شود و مانند نمکی که به زخم می‌زنند، زخم من را بیشتر می‌آزارد.
هوش مصنوعی: در میدان عشق، همه چیز تحت کنترل و تدبیر توست، مثل درختی که میوه‌ای ارزشمند و خاص به نام "سر منصور" راProduces می‌کند.
هوش مصنوعی: من از زیبایی سیاه‌چشم‌ها تاثیر عجیبی دیده‌ام که مانند مرهم کافور آرامش‌بخش است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.