گلِ بی‌رنگِ عشق چیدة ماست
ساغر زهر غم کشیدة ماست
رخش امّید تا به کی تازیم
وحشی مدّعا رمیدة ماست
خاطرش از طرب مرنجانید
ای دل و دیده، غم رسیدة ماست
آنچه ز اسباب عشق مانده به ما
آرزوی به خون تپیدة ماست
در ره عشق هر کجا بینی
نقش پای سر بریدة ماست
داده از خاک پای یار نشان
منّت توتیا به دیدة ماست
زیب تابوت ما شود فیّاض
هر گل حسرتی که چیدة ماست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر عمق احساسات عاشقانه و درد و رنج ناشی از عشق است. شاعر از ناله و گریه به عنوان جزئی از زندگی عاشقانه‌اش یاد می‌کند و اشاره می‌کند که نگاه محبوبش باعث از دست رفتن خودشان شده است. آنها به شدت تحت تأثیر عشق قرار گرفته و حتی با وجود دردها و مشکلات، همچنان به عشق ادامه می‌دهند. همچنین، شاعر به احساس بی‌ریشه شدن و بی‌کسی در دل عاشقی اشاره می‌کند و عشق را به عنوان تنها کار و پیشه‌ی خود معرفی می‌کند. در نهایت، شاعر به عظمت و رازآلودگی عشق اشاره کرده و آن را به عنوان دنیایی بسته و پرافتخار توصیف می‌کند.
هوش مصنوعی: عشق ما مانند گلی است که رنگی ندارد و ساغر پر از زهر غم نیز نشان‌دهنده درد و رنجی است که ما تجربه کرده‌ایم.
هوش مصنوعی: تا کی باید در جستجوی امید باشیم؟ آرزوی ما مانند یک اسب وحشی در حال فرار است و رهایش نمی‌کنیم.
هوش مصنوعی: ای دل و دیده، سرگرمی‌ها و شادی‌ها را از خاطر او دور نکنید، چرا که غم و اندوه ما اکنون به او رسیده است.
هوش مصنوعی: آنچه که از دلایل و علل عشق برای ما باقی مانده، آرزوهایی است که به خاطر عشق در دل‌مان می‌زند و با شوق به خون می‌جوشد.
هوش مصنوعی: در مسیر عشق، هر جا که نگاه کنی، نشانه‌های وجود ما به چشم می‌خورد.
هوش مصنوعی: از خاک پای یار نشانه‌ای به ما رسیده است و زحمات تو چون تِویی در دیدگان ما نمایان است.
هوش مصنوعی: هر گلی که چیده‌ایم، به عنوان یادگاری از حسرت‌های ما، زیبایی تابوت ما را بیشتر می‌کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.