باده از ابر خورد فصل بهاران گل سرخ
که برافروخته چون لاله‌عذاران گل سرخ
گل به دامن کندم اشک که از دولت عشق
مژده‌ام ابر بهار آمد و باران گل سرخ
منم و نغمه‌سرایی به هوای چمنی
که خزانش گل زردست و بهاران گل سرخ
شیشه بلبل شده در بزم حریفان که بود
جام می در نظر باده‌گساران گل سرخ
هر کسی مایل هم‌جنس خود آمد فیّاض
من گل زرد پسندیدم و یاران گل سرخ
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به عشق و زیبایی می‌پردازد. او بیان می‌کند که هر کسی که برای عشق و زیبایی معشوق خود از خودگذشتگی کرده، حتی اگر سرش را در این راه باخته، اعتراض ندارد. زلف معشق به عنوان نشانه‌ای از جذابیت و تسلط او بر عاشق، توصیح داده می‌شود. چشمان عاشق نمی‌توانند از دیدن زیبایی معشوق غافل شوند، و در نهایت، شاعر به این نکته اشاره دارد که عشق واقعی با وجود دشواری‌ها، همچنان ادامه دارد. در کل، این اشعار به عمق احساسی و جذابیت‌های عشق و زیبایی می‌پردازد.
هوش مصنوعی: در بهار، باران مانند نوشیدنی چنان بر گل‌های سرخ می‌ریزد که آنها مثل گل‌های لاله در حال شگفتی و زیبایی می‌درخشند.
هوش مصنوعی: در دامانم اشکی ریختم از خوشحالی که از لطف عشق، ابر بهاری آمده و باران گل‌های سرخ می‌بارد.
هوش مصنوعی: من در حال خواندن نغمه‌هایی هستم برای چمنی که در پاییز گل‌های زرد دارد و در بهار گل‌های سرخ.
هوش مصنوعی: در میهمانی دوستان، چشمان بلبل شبیه شیشه‌ای است که زیبایی و جذابیت جام می را در نظر می‌آورد، گویی که گل سرخی در میان باده‌گساران درخشیده است.
هوش مصنوعی: هر کس که به هم‌جنس خود جذب می‌شود، من از گل زرد خوشم می‌آید و دوستانم گل سرخ را انتخاب کرده‌اند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.