ایزد به هر که عارض گل رنگ می‌دهد
در سینه‌اش نخست دل سنگ می‌دهد
شادم ز تنگی دل خود کایزد از ازل
درد تو بیشتر به دل تنگ می‌دهد
سیمای چهره رازِ دل خسته فاش کرد
گر شیشه نم برون ندهد رنگ می‌دهد
بلبل حکایت غم ما می‌کند به گل
درد دلی که شرح به آهنگ می‌دهد
منّت برای صلح زنارش چه می‌کشی
فیّاض غمزه کام تو در جنگ می‌دهد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زیبایی و جذابیت معشوق می‌پردازد. شاعر با استفاده از نمادها و تشبیهات مختلف، اثر وجود معشوق را بر روی خود بیان می‌کند. از نور آینه و خیال لب او که مست کننده است، تا زخم و درد ناشی از جاذبه‌اش که به نوعی تلخی را به یاد می‌آورد. همچنین، به سیاست عشق و ویژگی‌های خاصی که عشق به انسان می‌دهد، اشاره می‌کند و در نهایت عنایت و فیاضی که از معشوق می‌گیرد را توصیف می‌کند. به طور کلی، شعر به احساسات عمیق عاشقانه و تاثیرات معشوق بر زندگی عاشق می‌پردازد.
هوش مصنوعی: خداوند به هر کسی که زیبایی و نعمت می‌بخشد، ابتدا دل سفت و مقاومی را در درون او قرار می‌دهد.
هوش مصنوعی: خوشحالم که دل تنگی خودم را تجربه می‌کنم، زیرا از آغاز خلقت، درد تو در دل من بیشتر از هر چیز دیگری جای گرفته است.
هوش مصنوعی: چهره‌ی انسان می‌تواند راز دل خسته‌اش را افشا کند، حتی اگر شیشه‌ای که در آن است نگذارد رنگی را نشان بدهد.
هوش مصنوعی: پرنده‌ای به گل داستان غم ما را می‌گوید و با آهنگی دل‌نشین، درد دل‌هایش را شرح می‌دهد.
هوش مصنوعی: چرا برای صلح و آرامش زنار به دوش می‌کشی؟ ای بخشنده، نگاه تو در دل جنگ هم شیرینی و لذت می‌آورد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.