آهی از دل از پیِ دفعِ‌گزندی می‌کشیم
چشم بد را سرمه از دود سپندی می‌کشیم
تا شبی سر و قد او سایه بر ما افکند
ما و دل هر صبح یاهوی بلندی می‌کشیم
ناتوانی بین که در عشق تو بار عالمی
با تن زاری و جان دردمندی می‌کشیم
آستانت از وجود ما گرانی می‌کند
پای رغبت از سر کوی تو چندی می‌کشیم
هر نفس فیّاض با این تلخکامی‌های خویش
کاسة زهری ز لعل نوشخندی می‌کشیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بررسی احساس سرخوشی و آزادگی می‌پردازد و از ضرورت پرواز و رهایی از محدودیت‌ها سخن می‌گوید. شاعر از ما می‌خواهد که به جای آرامش در دنیای امن، خود را در آغوش چالش‌ها و پرواز قرار دهیم. او به قدرت ناز و زیبایی اشاره می‌کند و از آسیب‌پذیری ناشی از پوشیدگی و نقاب می‌گوید. در نهایت، شعر دعوت به برخورد با زیبایی‌ها و شادی‌های زندگی در هر صبحگاه، با لطف و عشق معشوق دارد. این دعوت به پرواز با شوق و گره زدن بخت و آرزوها در آسمان است.
هوش مصنوعی: ما به نشانهٔ ناراحتی و به‌دور کردن آسیب‌ها، آهی از دل می‌کشیم و با دود عود، چشمِ زخم و بدی را دور می‌کنیم.
هوش مصنوعی: تا هنگامی که او با زیبایی و قامتش بر ما سایه بیفکند، ما هر صبح دل‌تنگی و آرزو می‌کنیم و ناله می‌زنیم.
هوش مصنوعی: ناتوانی را ببین که در عشق تو با بدنی ضعیف و روحی آشفته، بار سنگینی را تحمل می‌کنیم.
هوش مصنوعی: درد و رنج ناشی از دوری‌ات باعث می‌شود که ما همچنان به یاد تو باشیم و در خیابان‌ها و گوشه و کنارها به دنبال حضورت باشیم.
هوش مصنوعی: هر لحظه با وجود تلخی‌هایی که داریم، از زندگی مایه‌ای پرارزش و زیبا بیرون می‌آوریم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.