حرف آخر قافیه

شمارهٔ ۱: با نصرت و فتح و ظفر و دولت والا

شمارهٔ ۲: ای کرده فتح و نصرت در مشرق آشکارا

شمارهٔ ۳: ای اصل ملک و دولت ای تاج دین و دنیا

شمارهٔ ۴: ای جهانداری که هستی پادشاهی را سزا

شمارهٔ ۵: آفتاب اندر شرف شد بر جهان فرمانروا

شمارهٔ ۶: ایا ستارهٔ خوبان خَلُّخ و یغما

شمارهٔ ۷: هرکه آن چشم دژم بیند و آن زلف دوتا

شمارهٔ ۸: باز آمد و آورد خزان لشکر سرما

شمارهٔ ۹: آمدگه وداع چو تاریک شد هوا

شمارهٔ ۱۰: برآمد ساج‌گون ابری ز روی ساج‌گون دریا

شمارهٔ ۱۱: ایا سرو قد ترک سیمین قفا

شمارهٔ ۱۲: همیشه باد بقا و سلامت بُت ما

شمارهٔ ۱۳: یافتی بر خوان اگر جویی رضای مرتضا

شمارهٔ ۱۴: باغ شد از ابر پر ز لؤلؤ لالا

شمارهٔ ۱۵: بودم میان خلق یکی مرد پارسا

شمارهٔ ۱۶: طال اللّیالی بَعدَکُم و اَبیَضَّ عَینی مِن بُکا

شمارهٔ ۱۷: هزار شکر کنم دولت مؤیّد را

شمارهٔ ۱۸: گوهری گویا کزو شد دیده پرگوهر مرا

شمارهٔ ۱۹: چو عاشق شد دل و جانم رخ و زلفین جانان را

شمارهٔ ۲۰: دیدم به ره آن نگار خندان را

شمارهٔ ۲۱: تا رای بود نصرت دین ناصر دین را

شمارهٔ ۲۲: ستاره سجده برد طلعت منیر تو را

شمارهٔ ۲۳: سال چون نو گشت فرزند نو آمد شاه را

شمارهٔ ۲۴: چو آ‌تش فلکی شد نهفته زیر حجاب

شمارهٔ ۲۵: بر ماه لاله ‌داری و بر لاله مشک ناب

شمارهٔ ۲۶: به فال فرّخ و عزم درست و رأی صواب

شمارهٔ ۲۷: شدست باغ پر از رشته‌های در خوشاب

شمارهٔ ۲۸: آفتابی را همی ماند رخش عنبر نقاب

شمارهٔ ۲۹: ماه است جام باده و شاه است آفتاب

شمارهٔ ۳۰: نرگس پرخواب او از چشم من بردست خواب

شمارهٔ ۳۱: منت ایزد را که روشن شد ز نور آفتاب

شمارهٔ ۳۲: چون ز بُرج شیر سوی خوشه آمد آفتاب

شمارهٔ ۳۳: اگر نشاط ‌کند دهر واجب‌ است و صواب

شمارهٔ ۳۴: ای زمین را رای تو چون آسمان را آفتاب

شمارهٔ ۳۵: ای زلف و عارض تو به هم ابر و آفتاب

شمارهٔ ۳۶: ز بسکه ماند دل و چشم من در آتش و آب

شمارهٔ ۳۷: آسمان است آن یا عالم پر تصویرست

شمارهٔ ۳۸: ای به عدل تو جهان یافته از جور نجات

شمارهٔ ۳۹: خدای عرش گواه و زمانه آگاه است

شمارهٔ ۴۰: چه سنت است‌ که در شهر زینت زَمَنَ است

شمارهٔ ۴۱: هفت کشور در خط فرمان سلطان سنجرست

شمارهٔ ۴۲: اگرچه ناموران را تفاخر از هنرست

شمارهٔ ۴۳: فرخ آن شاهی که هر ماهیش فتحی دیگرست

شمارهٔ ۴۴: ایام و‌َرد و موسم عید پیمبرست

شمارهٔ ۴۵: ایام نشاط است که عید است و بهار است

شمارهٔ ۴۶: عید ا‌َضْحیٰ رسم و آیین خلیل آزرست

شمارهٔ ۴۷: رای ملک آرای خاتون آفتاب دیگرست

شمارهٔ ۴۸: این چه شادی است‌ که زو در همه عالم خبرست

شمارهٔ ۴۹: زلف و چشم دلبر من لاعِبَ است و ساحرست

شمارهٔ ۵۰: جشن عید اندر شریعت سنت پیغمبرست

شمارهٔ ۵۱: آن‌روی نه روی‌است گل سرخ به‌بارست

شمارهٔ ۵۲: سنگین‌دلی که بر دل احرار قادرست

شمارهٔ ۵۳: ای دلبری که زلف تو دام است و چنبرست

شمارهٔ ۵۴: اگر سرای لباساتیان خرابات است

شمارهٔ ۵۵: ای شده ملک و دین ز کلک تو راست

شمارهٔ ۵۶: بتی‌که قامت او سرو را بماند راست

شمارهٔ ۵۷: یافت از یزدان ملک سلطان به شادی هرچه خواست

شمارهٔ ۵۸: خداوندی که تاج دین و دنیاست

شمارهٔ ۵۹: ای خسروی که مشرق و مغرب بهم توراست

شمارهٔ ۶۰: ای صاحب اعلی دل تو عالم اعلاست

شمارهٔ ۶۱: آن خداوندی که او بر پادشاهان پادشاست

شمارهٔ ۶۲: ای سروری‌ که قول تو چون وحی منزل است

شمارهٔ ۶۳: روی آن تُرک جهان آرای ماه روشن است

شمارهٔ ۶۴: از زین‌ دین عراق و خراسان مزین است

شمارهٔ ۶۵: تا هست جهان دولت سلطان جهان است

شمارهٔ ۶۶: سدید ملک ملک عارض خراسان است

شمارهٔ ۶۷: تا که اسلام و شریعت به جهان آیین است

شمارهٔ ۶۸: چه گوهرست که کانش خُم دَهاقین است

شمارهٔ ۶۹: تاج دنیا و دین خداوند است

شمارهٔ ۷۰: شاه جهان که خسرو فرخنده اخترست

شمارهٔ ۷۱: صنم من پسری لاله رخ و سیمبرست

شمارهٔ ۷۲: کف دست موسای پیغمبرست

شمارهٔ ۷۳: چه صورت است که بی‌جان بدیع رفتارست

شمارهٔ ۷۴: با من امروز آن شکر لب را زبانی دیگرست

شمارهٔ ۷۵: فرخ ملک مشرق مهمان وزیرست

شمارهٔ ۷۶: شاهی که عدل و جود همه روزگار اوست

شمارهٔ ۷۷: ای آفتاب شاهی تخت آسمان توست

شمارهٔ ۷۸: سروی به‌راستی چو تو در جویبار نیست

شمارهٔ ۷۹: هر دل که جای دوستی شهریار نیست

شمارهٔ ۸۰: ذوالجلال‌ است آن‌ که در وصف جلالش بار نیست

شمارهٔ ۸۱: عالم چو بوی عافیت شهریار یافت

شمارهٔ ۸۲: یاد باد آن شب‌ که یارم دل ز منزل برگرفت

شمارهٔ ۸۳: هر نور و هر نظام که ملک جهان‌ گرفت

شمارهٔ ۸۴: خسروا می خور که خرم جشن افریدون رسید

شمارهٔ ۸۵: چون خُلد شد خراسان با شادی مُخلٌد

شمارهٔ ۸۶: تا جهان باشد خداوند جهان خاتون بود

شمارهٔ ۸۷: ماه‌کند بر فلک ستایش آن خَدّ

شمارهٔ ۸۸: به فال فرخ و روز مبارک از بغداد

شمارهٔ ۸۹: ای شاد ز تو خلق و تو از دولت خود شاد

شمارهٔ ۹۰: از دولت عالی به سعادت ستدم داد

شمارهٔ ۹۱: در معزالدین ملکشاه آفتاب دین و داد

شمارهٔ ۹۲: خلعت سلطان عالم آفتاب دین و داد

شمارهٔ ۹۳: ای آمده ناگه به نشابور ز بغداد

شمارهٔ ۹۴: به گل یاسمن دوش پیغام داد

شمارهٔ ۹۵: ای صلاح ملک و دین در عالم‌ کون و فساد

شمارهٔ ۹۶: بقای شهریار تاجور باد

شمارهٔ ۹۷: همیشه دولت و اقبال شاه سنجر باد

شمارهٔ ۹۸: جاودان‌گیتی به‌ حکم شاه‌گیتی دار باد

شمارهٔ ۹۹: خدایگان جهانی خدای یار تو باد

شمارهٔ ۱۰۰: عید و آدینه بهم بر پادشا فرخنده باد

شمارهٔ ۱۰۱: دولت و دین را خدای فر و بها داد

شمارهٔ ۱۰۲: دولت موافقان تو را جاه و مال داد

شمارهٔ ۱۰۳: شهی که گوهر و دینار رایگانی داد

شمارهٔ ۱۰۴: هرکس که دل بر آن صنم دلستان نهاد

شمارهٔ ۱۰۵: تا نگار من ز سنبل بر سمن پر چین نهاد

شمارهٔ ۱۰۶: بتی کاو نسبت از نوشاد دارد

شمارهٔ ۱۰۷: ترکی‌که دو لب شیرین چون شهد و شکر دارد

شمارهٔ ۱۰۸: مَلِک سنجر جهانداری به میراث از پدر دارد

شمارهٔ ۱۰۹: ز مشرق تا حد مشرق شناسد هرکه دین دارد

شمارهٔ ۱۱۰: بتی که او نسب از لعبتان چین دارد

شمارهٔ ۱۱۱: هر روزکه خورشید سر ازکوه برآرد

شمارهٔ ۱۱۲: تا شهریار دادگر آهنگ شام کرد

شمارهٔ ۱۱۳: آن خداوند که آفاق به یک فرمان کرد

شمارهٔ ۱۱۴: ازگل همی نگارم سنبل برآورد

شمارهٔ ۱۱۵: چیست آن‌گوهرکه ارکان دست خمّار آورد

شمارهٔ ۱۱۶: بر گل از سنبل نگارم دام مادام آورد

شمارهٔ ۱۱۷: بهاری ‌کز دو رخسارش همی شمس و قمر خیزد

شمارهٔ ۱۱۸: ز فَرّ باد فروردین جهان چو خلد رضوان شد

شمارهٔ ۱۱۹: شه مشرق ملک سنجر به دارالملک باز آمد

شمارهٔ ۱۲۰: اَلمِنهٔ لله که به‌ اقبال خداوند

شمارهٔ ۱۲۱: ماه من جَزع مرا بر زر عقیق افشان‌کند

شمارهٔ ۱۲۲: ترک من چون زلف بگشاید جهان مشکین‌ کند

شمارهٔ ۱۲۳: این شوخ سواران‌ که دل خلق ستانند

شمارهٔ ۱۲۴: بتان چین و ختن سروران درگاهند

شمارهٔ ۱۲۵: ز بهر عید نگارا همی چه سوزی عود

شمارهٔ ۱۲۶: ایا شهی‌ که چو تو کس ندید و کس نشنود

شمارهٔ ۱۲۷: ماه را ماند که اندر صدرهٔ دیبا بود

شمارهٔ ۱۲۸: اگر چه خرمی عالم از بهار بود

شمارهٔ ۱۲۹: تا دلم عاشق آن لعل شکربار بود

شمارهٔ ۱۳۰: تا بنفشستان جانان گرد لالستان بود

شمارهٔ ۱۳۱: تا جهان باشد خداوندش ملک سلطان بود

شمارهٔ ۱۳۲: روی او ماه است اگر بر ماه مشک افشان بود

شمارهٔ ۱۳۳: تاگه عز بندگآن در دین و در ایمان بود

شمارهٔ ۱۳۴: آمد آن فصلی ‌کزو طبع جهان دیگر شود

شمارهٔ ۱۳۵: ای خداوندی که گر عزم تو بر گردون شود

شمارهٔ ۱۳۶: چیست آن آبی‌ که رخ را گونهٔ آذر دهد

شمارهٔ ۱۳۷: تا شه عالم به بهروزی و پیروزی رسید

شمارهٔ ۱۳۸: جشن خزان به‌خدمت شاه جهان رسید

شمارهٔ ۱۳۹: برمعین دین پیغمبر مبارک باد عید

شمارهٔ ۱۴۰: تا مبارک رایت شاه جهان آمد پدید

شمارهٔ ۱۴۱: گوهر سلجوق کز نور بخارا در رسید

شمارهٔ ۱۴۲: شاه سنجر چون ز میدان جانب ایوان رسید

شمارهٔ ۱۴۳: بنازد جان اسکندر به سلطان جهان سنجر

شمارهٔ ۱۴۴: ای به سلطانی نشسته با فتوح و با ظفر

شمارهٔ ۱۴۵: اگر ندیدی در مشک تابدار قمر

شمارهٔ ۱۴۶: قمر شد با سر زلفش مقامر

شمارهٔ ۱۴۷: فرخنده باد عید شهنشاه دادگر

شمارهٔ ۱۴۸: رمضان شد چو غریبان به سفر بار دگر

شمارهٔ ۱۴۹: نه بود و نه هست و نه باشد دگر

شمارهٔ ۱۵۰: کس ندید و کس نخواهد دید تا محشر دگر

شمارهٔ ۱۵۱: باز آمد از شکار به پیروزی و ظفر

شمارهٔ ۱۵۲: عید عرب و سنت و آیین پیمبر

شمارهٔ ۱۵۳: مانَد به صنوبر قدِ آن تُرکِ سَمَن‌ بر

شمارهٔ ۱۵۴: به‌گوش بر منه ای ترک زلف تافته سر

شمارهٔ ۱۵۵: جهان خواهد شد از خوبی چنان تا هفته دیگر

شمارهٔ ۱۵۶: بردیم ماه روزه به نیک اختری به‌سر

شمارهٔ ۱۵۷: همیشه پرشکن است آن دو زلف حلقه‌ پذیر

شمارهٔ ۱۵۸: تا ز یاقوت و زبرجد گیتی است و سیم و زر

شمارهٔ ۱۵۹: چو آفتاب و مَه است آن نگار سیمین‌بر

شمارهٔ ۱۶۰: کردگار دادگر هر ماه بر فتحی دگر

شمارهٔ ۱۶۱: به فرخی و خوشی بر خدایگان بشر

شمارهٔ ۱۶۲: زلف سیه تو ای بت دلبر

شمارهٔ ۱۶۳: فرخنده باد و میمون این مجلس منور

شمارهٔ ۱۶۴: خدای هر چه دهد بنده را ز فتح و ظفر

شمارهٔ ۱۶۵: بر طرف مه از عنبر چنبر کشد آن دلبر

شمارهٔ ۱۶۶: ای شه پیروزبخت ای خسرو پیروزگر

شمارهٔ ۱۶۷: آن مشک تابدار چه چیز است بر قمر

شمارهٔ ۱۶۸: رای خاقان معظم شهریار دا‌دگر

شمارهٔ ۱۶۹: هرکس ‌که دید چهرهٔ آن ترک سیمبر

شمارهٔ ۱۷۰: شمسِ ملوکِ عالم، شهزادهٔ مظفر

شمارهٔ ۱۷۱: فری عید مسلمانان و فرخ جشن پیغمبر

شمارهٔ ۱۷۲: گر نکشی سر ز برم ای پسر

شمارهٔ ۱۷۳: عشق آن سنگین دل سیمین‌بر زرین‌کمر

شمارهٔ ۱۷۴: سوگند خورده‌ام به سر زلف آن پسر

شمارهٔ ۱۷۵: آن شمع چه شمع است که برنامه و دفتر

شمارهٔ ۱۷۶: ای ز روی تو جهان را همه فیروزی و فر

شمارهٔ ۱۷۷: صد زره دارد ز سنبل بر گل آن شیرین پسر

شمارهٔ ۱۷۸: ای رفته مدتی به سعادت سوی سفر

شمارهٔ ۱۷۹: تهنیت‌ گویند شاهان را به جشن نامور

شمارهٔ ۱۸۰: چه‌ گویی اندرین چرخ مُدور

شمارهٔ ۱۸۱: چو بشنید فرخنده عید پیمبر

شمارهٔ ۱۸۲: زین مبارک‌تر به عمر اندر نباشد روزگار

شمارهٔ ۱۸۳: ای ز دارٍُالملک رفته مدتی سوی سفر

شمارهٔ ۱۸۴: آفرین بر خسروی‌ کاو را چنین باشد وزیر

شمارهٔ ۱۸۵: گر چه آمد داستان خسرو شیرین به سر

شمارهٔ ۱۸۶: چون شمردم در سفر یک نیمه از ماه صفر

شمارهٔ ۱۸۷: عزیزست و پاینده دین پیمبر

شمارهٔ ۱۸۸: صبوح مرا خوش کن ای خوش پسر

شمارهٔ ۱۸۹: گفتم به عقل دوش‌ که یا اَحسَن‌الصُّور

شمارهٔ ۱۹۰: همیشه بر گل و نسرین دو زلف آن بت دلبر

شمارهٔ ۱۹۱: سوال کردم از اقبال دوش وقت سحر

شمارهٔ ۱۹۲: عاشق آنم‌که عنابش همی بارد شکر

شمارهٔ ۱۹۳: شغل دولت بی‌خطر شدکار ملت با خطر

شمارهٔ ۱۹۴: در هر چمن از گردش خورشید منور

شمارهٔ ۱۹۵: گر ز حضرت به‌ سوی خلد برین رفت پدر

شمارهٔ ۱۹۶: ماه تابان دیده‌ای تابان ز سرو جانور

شمارهٔ ۱۹۷: ایا نوشته هنرنامه‌ها فزون ز هزار

شمارهٔ ۱۹۸: بر فتح همی دور کند گنبد دوار

شمارهٔ ۱۹۹: ای آمده ز مشرق پیروز و کامکار

شمارهٔ ۲۰۰: تا باغ زرد روی شد از گشت روزگار

شمارهٔ ۲۰۱: تا خزان زد خیمهٔ کافورگون در کوهسار

شمارهٔ ۲۰۲: مشک و شنگرف است‌ گویی بیخته بر کوهسار

شمارهٔ ۲۰۳: تا که جز یزدان به عالم در نباشد کردگار

شمارهٔ ۲۰۴: آهن و نی جون پدید آمد ز صنع‌کردگار

شمارهٔ ۲۰۵: توانگری و جوانی و عشق و بوی بهار

شمارهٔ ۲۰۶: چون عقیق آبدارست وکمند تابدار

شمارهٔ ۲۰۷: مستی و عاشقی و جوانی و نوبهار

شمارهٔ ۲۰۸: چه جوهر است ‌که آن را ز آهن است حصار

شمارهٔ ۲۰۹: مبارک آمد بازی بدیع طرفه شکار

شمارهٔ ۲۱۰: ای جهان را از قوام‌الدین مبارک یادگار

شمارهٔ ۲۱۱: بازآمد از سفر به حضر صدر روزگار

شمارهٔ ۲۱۲: چون شمردم یازده منزل ز راه روزگار

شمارهٔ ۲۱۳: این مهرگان فرخ و جشن بزرگوار

شمارهٔ ۲۱۴: از هیبت شمشیر تو ای شاه جهاندار

شمارهٔ ۲۱۵: هرکه را باشد ز دولت بخت نیک آموزگار

شمارهٔ ۲۱۶: امسال در آفاق دو عید است به یک بار

شمارهٔ ۲۱۷: چیست آن‌ کوه زمین‌پیما و باد راهوار

شمارهٔ ۲۱۸: ای تاج دین و دنیا ای فخر روزگار

شمارهٔ ۲۱۹: بی‌روح پیکری است‌ گه جنگ جان شکار

شمارهٔ ۲۲۰: چون وزارت یافت صدر روزگار از شهریار

شمارهٔ ۲۲۱: راز نهان خویش جهان کرد آشکار

شمارهٔ ۲۲۲: پوشیده نیست واقعهٔ تیر شهریار

شمارهٔ ۲۲۳: چون ز سلطانان گیتی شهریاراست اختیار

شمارهٔ ۲۲۴: حَبَّذا این باغ خرم وین همایون روزگار

شمارهٔ ۲۲۵: تا گه از جم یادگارست این همایون روزگار

شمارهٔ ۲۲۶: هر جهانداری که باشد رای او سوی شک‌ار

شمارهٔ ۲۲۷: دل بی‌قرار دارم از آن زلف بی‌قرار

شمارهٔ ۲۲۸: تا باد خزان حُلّه برون کرد ز گلزار

شمارهٔ ۲۲۹: ای جوان دولت جهاندار ای همایون شهریار

شمارهٔ ۲۳۰: آن زلف مشکبار بر آن روی چون نگار

شمارهٔ ۲۳۱: دیدم شبی به خواب درختی بزرگوار

شمارهٔ ۲۳۲: چون عقیق آبدار است و کمند تابدار

شمارهٔ ۲۳۳: هست شکر بار یاقوت تو ای عیار یار

شمارهٔ ۲۳۴: بنگر این پیروزه‌گون دریای ناپیدا کنار

شمارهٔ ۲۳۵: تا طَیْلسان سبز برافکند جویبار

شمارهٔ ۲۳۶: تا خزان زد خیمهٔ‌ کافورگون بر کوهسار

شمارهٔ ۲۳۷: شکر یزدان را که از فر وزیر شهریار

شمارهٔ ۲۳۸: گل و مَه است همانا شکفته عارض یار

شمارهٔ ۲۳۹: ربود از دلم آن زلف بی‌قرار، قرار

شمارهٔ ۲۴۰: ای پرنگار گشته ز تو ‌دور روزگار

شمارهٔ ۲۴۱: آسمان بی مدار است این حصار استوار

شمارهٔ ۲۴۲: الا ای گردش گردون دوّار

شمارهٔ ۲۴۳: زان دو رشته دُرّ مکنون زان دو لعل آبدار

شمارهٔ ۲۴۴: شادیم و کامکار که شاد است و کامکار

شمارهٔ ۲۴۵: از بهر وفاداری آمد بر من یار

شمارهٔ ۲۴۶: خیمه‌ها بین زده به صحرا بر

شمارهٔ ۲۴۷: ای تازه‌ تر از برک گل تازه به بر بر

شمارهٔ ۲۴۸: ترک نزاید چنو به کاشغر اندر

شمارهٔ ۲۴۹: دو شب‌ گویی که یکجای است‌ گرد یک بهار اندر

شمارهٔ ۲۵۰: برآورد دولت جهانی دگر

شمارهٔ ۲۵۱: با نصرت و فتح و ظفر آمد به نشابور

شمارهٔ ۲۵۲: ای امیر مظفر منصور

شمارهٔ ۲۵۳: تا رایت منصور تو ای خسرو منصور

شمارهٔ ۲۵۴: از رایت منصور تو ای خسرو منصور

شمارهٔ ۲۵۵: هرگز که شنیدست چنین بزم ‌و چنین سور

شمارهٔ ۲۵۶: از خلد گرفت بوستان نور

شمارهٔ ۲۵۷: پیر شد طبع جهان از گردش‌ گردون پیر

شمارهٔ ۲۵۸: همی بنازد تیغ و نگین و تاج و سریر

شمارهٔ ۲۵۹: کنون‌ که خور به ترازو رسید و آمد تیر

شمارهٔ ۲۶۰: پیام دادم نزدیک آن بت کشمیر

شمارهٔ ۲۶۱: ای چو جد و پدر اندر خور دیهیم و سریر

شمارهٔ ۲۶۲: ز بهر تهنیت عید پیش من شبگیر

شمارهٔ ۲۶۳: چه پیکرست ز تیر سپهر یافته تیر

شمارهٔ ۲۶۴: عید و آدینه بهٔک بار رسیدند فراز

شمارهٔ ۲۶۵: همی جویم نگاری را که دارم چون دل و جانش

شمارهٔ ۲۶۶: این منم یافته مقصود و مراد دل خویش

شمارهٔ ۲۶۷: ای شاه همه عالم و فخرگهر خویش

شمارهٔ ۲۶۸: تا روزگار خویش بریدیم ز یار خویش

شمارهٔ ۲۶۹: ای سیمتن مکن تن من چون میان خویش

شمارهٔ ۲۷۰: روزی همی گذشتم جُزوی غزل به کف

شمارهٔ ۲۷۱: ای یافته اسلام به اقبال تو رونق

شمارهٔ ۲۷۲: چرا همی بگزینی تو بر وصال فراق

شمارهٔ ۲۷۳: خدایگان وزیران تویی به استحقاق

شمارهٔ ۲۷۴: آمد به ‌فرخی و سعادت به دار ملک

شمارهٔ ۲۷۵: نشاط باد همه روزگار فخرالملک

شمارهٔ ۲۷۶: خدایگان جهانی و شاه با فرهنگ

شمارهٔ ۲۷۷: شراب باید و آتش رباب باید و چنگ

شمارهٔ ۲۷۸: آمد آن ماه دو هفته با قبای هفت رنگ

شمارهٔ ۲۷۹: برکش ای ترک بر اسب طرب و شادی تنگ

شمارهٔ ۲۸۰: ای نگاری‌ که به حسن از تو زند حور مثل

شمارهٔ ۲۸۱: شهی‌که دولت باقی بدوگرفت جلال

شمارهٔ ۲۸۲: عید را با مهرگان هست اتفاق و اتصال

شمارهٔ ۲۸۳: تکاوری که قوی‌تر ز رخش رستم زال

شمارهٔ ۲۸۴: بگذشت مه روزه و آمد مه شوال

شمارهٔ ۲۸۵: به درّ و مشک ز ابر بهار و باد شمال

شمارهٔ ۲۸۶: چند خوانم مدح مخلوقان ز بهر جاه و مال

شمارهٔ ۲۸۷: مرا خیال تو هر شب دهد امید وصال

شمارهٔ ۲۸۸: اهل ملت چون به شب دیدند بر گردون هلال

شمارهٔ ۲۸۹: عاشق بدری شدم کز عشق او گشتم هلال

شمارهٔ ۲۹۰: عزیز کرد مرا باز در محل قبول

شمارهٔ ۲۹۱: رسید عید همایون و روزه کرد رحیل

شمارهٔ ۲۹۲: گهی ز مشک زند برگل شگفته رقم

شمارهٔ ۲۹۳: شهی‌ که هست همه عالمش به زیر علم

شمارهٔ ۲۹۴: ز عقدهٔ ذَنب آخر برست شمس عجم

شمارهٔ ۲۹۵: ای قاعدهٔ ملک به فرمان تو محکم

شمارهٔ ۲۹۶: آن چنبر پرحلقه و ان حلقه پرخم

شمارهٔ ۲۹۷: هفت چیز از خسرو عالم همی نازد به هم

شمارهٔ ۲۹۸: موسم عید و لب دجله و بغداد خُرَم

شمارهٔ ۲۹۹: فرخنده باد و خرم نوروز شاه عالم

شمارهٔ ۳۰۰: ایا گرفته عراقین را به نوک قلم

شمارهٔ ۳۰۱: پیش از این بار خدایان و بزرگان عجم

شمارهٔ ۳۰۲: از مشک اگر ندیدی بر پرنیان علم

شمارهٔ ۳۰۳: جاوید ز یادِ خسروِ عالم

شمارهٔ ۳۰۴: ای شهریارِ گیتی ای پادشاهِ عالم

شمارهٔ ۳۰۵: رسید عید و ز قندیل نار داد به جام

شمارهٔ ۳۰۶: هست زلف و دهن و قد تو ای سیم اندام

شمارهٔ ۳۰۷: منت خدای را که برون آمد از غمام

شمارهٔ ۳۰۸: حلم باید مرد را تا کار او گیرد نظام

شمارهٔ ۳۰۹: ای به توفیق و هدایت دین یزدان را قوام

شمارهٔ ۳۱۰: کی توان‌ گفتن که شد ملک شهنشه بی‌نظام

شمارهٔ ۳۱۱: ای ز شاهی و جوانی شاد و از دولت به کام

شمارهٔ ۳۱۲: دوش با سیمین صنوبر در نهان سر داشتم

شمارهٔ ۳۱۳: سزد گر سر فرازد ملک و شایدگر بنازد د‌ین

شمارهٔ ۳۱۴: چون پدید آمد مبارک ماه نو بر آسمان

شمارهٔ ۳۱۵: عَمد‌ا همی‌ نهان کند آن ماه سیم‌تن

شمارهٔ ۳۱۶: چون قوام‌الدین و فخرالدین ندیدم میهمان

شمارهٔ ۳۱۷: نرگس ز نشاط ماه فروردین

شمارهٔ ۳۱۸: ایا ای جوهر علوی گرفته چرخ را دامن

شمارهٔ ۳۱۹: ای ساربان منزل مکن جز در دیار یار من

شمارهٔ ۳۲۰: ای ماه لاله روی من ای سرو سیم‌تن

شمارهٔ ۳۲۱: نباشد اصلی در عشق یار توبه من

شمارهٔ ۳۲۲: ای برشکسته سنبل مشکین به نسترن

شمارهٔ ۳۲۳: خیال صورت جانان شکست توبهٔ من

شمارهٔ ۳۲۴: عید باکوکبهٔ خویش درآمد به جهان

شمارهٔ ۳۲۵: هست آفتاب روی زمین خسرو زمان

شمارهٔ ۳۲۶: آنچه‌ کرد امسال در روم و عرب شاه جهان

شمارهٔ ۳۲۷: چون بهشت است این همایون بزم سلطان جهان

شمارهٔ ۳۲۸: چیست آن دریا که هست از بخشش او در جهان

شمارهٔ ۳۲۹: طبع‌ گیتی سرد گشت از باد فصل مهرگان

شمارهٔ ۳۳۰: زرگری سازد همی باد خزان اندر رزان

شمارهٔ ۳۳۱: جهان به کام تو باد ای خدایگان جهان

شمارهٔ ۳۳۲: رای سلطان معظم خسرو خسرونشان

شمارهٔ ۳۳۳: ای گوهری که سنگ یمانی توراست کان

شمارهٔ ۳۳۴: بشکفت و تازه گشت دگرباره اصفهان

شمارهٔ ۳۳۵: از دورهای گردون وز صنع‌های یزدان

شمارهٔ ۳۳۶: دو گوهرند سزاوار مجلس و میدان

شمارهٔ ۳۳۷: بر قاعدهٔ ملت پیغمبر یزدان

شمارهٔ ۳۳۸: مرا درست شد از آفریدگار جهان

شمارهٔ ۳۳۹: خدایگان جهان شاکر از خدای جهان

شمارهٔ ۳۴۰: چون برآرم به زبان نام خداوند جهان

شمارهٔ ۳۴۱: هر آن عاقل‌که او بندد دل اندر طاعت یزدان

شمارهٔ ۳۴۲: تا فرّ نوبهار بیاراست بوستان

شمارهٔ ۳۴۳: چو لالستان همی بینم شکفته عارض جانان

شمارهٔ ۳۴۴: ای جهانداری که از تو تازه باشد جاودان

شمارهٔ ۳۴۵: معزِّ ِ دین ِ یزدان است سلطان

شمارهٔ ۳۴۶: جاودان باد دولت سلطان

شمارهٔ ۳۴۷: جهان پیر دیگرباره تازه گشت و جوان

شمارهٔ ۳۴۸: از هیبت و نهیب تو ای خسرو جهان

شمارهٔ ۳۴۹: ای شکفته سنبل و شمشاد تو بر ارغوان

شمارهٔ ۳۵۰: هر جهانداری بود پاینده از بخت جوان

شمارهٔ ۳۵۱: سزد گر بشنود توحید یزدان

شمارهٔ ۳۵۲: منت خدای را که به‌فرّ خدایگان

شمارهٔ ۳۵۳: پرنیان بافد همی باد صبا در بوستان

شمارهٔ ۳۵۴: همایون جشن پیغمبر شعار ملت یزدان

شمارهٔ ۳۵۵: تازه و نو شد ز فر باد فروردین جهان

شمارهٔ ۳۵۶: همی تا دولت و ملک است در ایران و در توران

شمارهٔ ۳۵۷: بنگر به صبوح مجلس سلطان

شمارهٔ ۳۵۸: گفتم مرا بوسه ده ای ماهِ دلستان

شمارهٔ ۳۵۹: جهان و هرچه در اوست آشکار و نهان

شمارهٔ ۳۶۰: مریز خون من ای بت به روزگار خزان

شمارهٔ ۳۶۱: شد ز تاثیر سپهر سرکش نامهربان

شمارهٔ ۳۶۲: همان بِه است که امروز خوش خوریم جهان

شمارهٔ ۳۶۳: صنع خدای و عدل وزیر خدایگان

شمارهٔ ۳۶۴: بت من است نگاری‌ که قامت و دل آن

شمارهٔ ۳۶۵: باد نوروزی همه کلّه زند در بوستان

شمارهٔ ۳۶۶: سمن‌ْبری که دلم تنگ ‌کرد هم‌چو دهان

شمارهٔ ۳۶۷: چون نماز شام پروین نور زد بر آسمان

شمارهٔ ۳۶۸: کیمیا دارد مگر با خویشتن باد خزان

شمارهٔ ۳۶۹: خطّ است ‌گرد عارض آن ماه دلستان

شمارهٔ ۳۷۰: آنچه من بر چهره دارم یار دارد در میان

شمارهٔ ۳۷۱: آدینه و صبح و عید قربان

شمارهٔ ۳۷۲: ای دو رخ تو پروین وی دو لب تو مرجان

شمارهٔ ۳۷۳: دوش رفتم به خیمهٔ جانان

شمارهٔ ۳۷۴: از فضل و کفایت ز همه لشکر سلطان

شمارهٔ ۳۷۵: لاغری یار من است از همه خوبان جهان

شمارهٔ ۳۷۶: المنهٔ لله که خورشید خراسان

شمارهٔ ۳۷۷: چون‌کرد پیش‌آهنگ را در زیر محمل ساربان

شمارهٔ ۳۷۸: بوستان شد زرد روی از وصل باد مهرگان

شمارهٔ ۳۷۹: یک امشب زبهر من ای ساربان

شمارهٔ ۳۸۰: به دارالملک باز آمد تن آسان

شمارهٔ ۳۸۱: ماهرویا روی در اقبال دارد بوستان

شمارهٔ ۳۸۲: نوروز بساط نو گسترد به گلزاران

شمارهٔ ۳۸۳: ای شاه تاج‌داران وی تاج شهریاران

شمارهٔ ۳۸۴: نوروز بساط نو گسترد به گلزاران

شمارهٔ ۳۸۵: شدست روز همه خلق فَرّخ و میمون

شمارهٔ ۳۸۶: خدایا دور کن چشم بد از این دولت میمون

شمارهٔ ۳۸۷: جشنی‌ است بس مبارک عیدی‌ است بس همایون

شمارهٔ ۳۸۸: آن غالیه گون‌ زلف بر آن عارض گلگون

شمارهٔ ۳۸۹: صنع یزدان بی‌چگونه و چون

شمارهٔ ۳۹۰: این روزگار فرخ وین موسم همایون

شمارهٔ ۳۹۱: بتی ‌که حور بهشی شود بر او مفتون

شمارهٔ ۳۹۲: یکی جادوست صورت‌گر دلیل گنبد گردون

شمارهٔ ۳۹۳: خدای ماست خداوند آسمان و زمین

شمارهٔ ۳۹۴: جهان را یادگارست از سلاطین

شمارهٔ ۳۹۵: نگار من خط مشکین کشید بر نسرین

شمارهٔ ۳۹۶: شد خراسان به‌سان خلد برین

شمارهٔ ۳۹۷: در زلف تو گویی‌که فکند ای صنم چین

شمارهٔ ۳۹۸: عید قربان و ماه فروردین

شمارهٔ ۳۹۹: ای به ملک و دولت و شاهی سزای آفرین

شمارهٔ ۴۰۰: آمد آن فصلی کز او خرم شود روی زمین

شمارهٔ ۴۰۱: فزود قیمت دینار و قدر دانش و دین

شمارهٔ ۴۰۲: آفرین‌باد آفرین بر خسرو روی زمین

شمارهٔ ۴۰۳: بیافرید خداوند آسمان و زمین

شمارهٔ ۴۰۴: ای ساقی نو آیین پیش آر جام زرین

شمارهٔ ۴۰۵: همچو خورشید فلک روشن همی دارد زمین

شمارهٔ ۴۰۶: زمان چو خلد برین شد زمین چو چرخ برین

شمارهٔ ۴۰۷: ای مبارک فخر امت ای همایون مجددین

شمارهٔ ۴۰۸: از آن دندان چون پروین مرا شد دیده پر پروین

شمارهٔ ۴۰۹: دو محمد آفرید ایزد سزای آفرین

شمارهٔ ۴۱۰: خدایگان زمان است و شهریار زمین

شمارهٔ ۴۱۱: زباغ و راغ به آسیب لشکر تِشرین

شمارهٔ ۴۱۲: تو راست روی چو نسرین تازه‌ ای بت‌چین

شمارهٔ ۴۱۳: آن بت که هست چهرهٔ خور پیش او رهین

شمارهٔ ۴۱۴: همی فرازد دولت همی فزاید دین

شمارهٔ ۴۱۵: زهی خجسته و فرخنده باد فروردین

شمارهٔ ۴۱۶: ایا معزی برهانی این جمال ببین

شمارهٔ ۴۱۷: باد میمون و مبارک بر شه روی زمین

شمارهٔ ۴۱۸: چنانکه ناصر دین هست پادشاه زمین

شمارهٔ ۴۱۹: نگاه کرد خدای اندر آسمان و زمین

شمارهٔ ۴۲۰: دو چشم تو هستند فتّان و جادو

شمارهٔ ۴۲۱: سمنبری‌ که فسونگر شدست عبهر او

شمارهٔ ۴۲۲: آن جهانداری که اصل دولت است ایام او

شمارهٔ ۴۲۳: آمد رسول عید و مه روزه نام او

شمارهٔ ۴۲۴: تا دین مصطفی است تو هستی قوام او

شمارهٔ ۴۲۵: ای روزگار ساخته آموزگار تو

شمارهٔ ۴۲۶: ای آسمان مُسَخّر حکمِ روانِ تو

شمارهٔ ۴۲۷: ای تخت و گاه پادشهی جایگاه تو

شمارهٔ ۴۲۸: ای چرخ پیر بندهٔ تدبیر و رای تو

شمارهٔ ۴۲۹: ای صدر دین و نصرت دین در بقای تو

شمارهٔ ۴۳۰: نوبهار و آفتابی ای مبارک پادشاه

شمارهٔ ۴۳۱: گشاده‌روی و میان بسته بامدادِ پگاه

شمارهٔ ۴۳۲: گرفت صدر وزارت جمال و حشمت و جاه

شمارهٔ ۴۳۳: صدهزاران سال میمون باد جشن مهرماه

شمارهٔ ۴۳۴: شاها به خدمت آمد فرخنده مهرگانی

شمارهٔ ۴۳۵: فرخنده باد و میمون بر شاه عیدِ اَضحی

شمارهٔ ۴۳۶: ای تو را بر مه و زهره ز شب تیره ردی

شمارهٔ ۴۳۷: ایا تن تو همه ساله پیش روح فدی

شمارهٔ ۴۳۸: تا به ‌سلامت ‌به حِلّه ‌آمد سَلْمیٰ

شمارهٔ ۴۳۹: هست‌ گویی به حکم بار خدای

شمارهٔ ۴۴۰: شهریارا بر سر دولت نثاری کرده‌ای

شمارهٔ ۴۴۱: آن بت مجلس فروز امروز اگر با ماستی

شمارهٔ ۴۴۲: اگر به داد بود نام شاه دادگری

شمارهٔ ۴۴۳: ای به رخسار و به عارض آفتاب و مشتری

شمارهٔ ۴۴۴: ترک من دارد شکفته گُلستان بر مشتری

شمارهٔ ۴۴۵: گشت تابنده ز گردون معالی قَمَری

شمارهٔ ۴۴۶: ماه است ساقی و قدح باده مشتری

شمارهٔ ۴۴۷: چیست آن رخشنده و پاک و زدوده‌ گوهری

شمارهٔ ۴۴۸: تیره شد ماه خرد بر آسمان مهتری

شمارهٔ ۴۴۹: چون سخن گوید یابم ز دهانش خبری

شمارهٔ ۴۵۰: نبود چون تو مَلِک در جهان جهانداری

شمارهٔ ۴۵۱: ای جُسته جفاکاری جَسته ز وفاداری

شمارهٔ ۴۵۲: ایا شاهی‌که عالم را همی زیر عَلَم داری

شمارهٔ ۴۵۳: ای بر سمن از مشک به عمدا زده خالی

شمارهٔ ۴۵۴: بر هوا ابر بهاری سیم پالاید همی

شمارهٔ ۴۵۵: سمنبرا، صنما، یارِ غمگسار منی

شمارهٔ ۴۵۶: ای زلف دلبر من پربند و پرشکنی

شمارهٔ ۴۵۷: مخوان فسانهٔ افراسیاب تورانی

شمارهٔ ۴۵۸: ایا شهریاری که صاحب قرانی

شمارهٔ ۴۵۹: چو تو ندید و نبیند زمانه سلطانی

شمارهٔ ۴۶۰: شهنشه ملک شاه الب ارسلانی

شمارهٔ ۴۶۱: دلم چون دهان کرد کوچک دهانی

شمارهٔ ۴۶۲: نگارا ماه‌ گردونی سوارا سرو بستانی

شمارهٔ ۴۶۳: رسد هر ساعت از دولت نشانی

شمارهٔ ۴۶۴: دل بری ای زلف جانان و ستم بر جان ‌کنی

شمارهٔ ۴۶۵: ای خداوندی که تاج دین پیغمبر تویی

شمارهٔ ۴۶۶: ای خداوندی که در روی زمین داور تویی