شکر یزدان را که از فر وزیر شهریار

بختم اندر راه مونس‌ گشت و اندر شهر یار

شکر یزدان را که از اقبال او کردم چو تیر

قامتی همچون کمان کرده ز تیر شهریار

شکر یزدان را که اندر زینهار بخت او

یافت عمر من ز آسیب حوادث زینهار

شکر یزدان را که هست اندر پناه دولتش

خوشتر امروزم زدی و بهتر امسالم ز پار

شکر یزدان را که نور طلعتش بار دگر

کرد چشمم را قریر و داد جانم را قرار

گرچه آن آفت ‌که پیش آمد مرا لایق نبود

خواست یزدان تا به من ‌گیرند خلقی اعتبار

مردمان گویند از دنیا نهان است آخرت

من به دنیا در بدیدم آخرت را آشکار

گه مثال صور اسرافیل دیدم بر یمین

گه خیال تیغ عزرائیل دیدم بر یسار

مرده بودم شاه عیسی‌وار جانم باز داد

نرم کرد آهن چو موم اندر برم داودوار

عاجز و مجبور بودم مدتی و اکنون مرا

از پس عجز است قدرت وز پس جبر اختیار

بر تنم شبهای محنت را پدید آمد سحر

بر دلم دریای حسرت را پدید آمد کنار

رنج زایل کرد دست روزگار از صدر من

چون ببوسیدم مبارک دست صدر روزگار

صاحب عادل قوام‌الملک صدرالدین که هست

از قوام‌الدین و فخرالملک شه را یادگار

قبلهٔ دولت محمد آفتاب محمد‌ت

آن‌ که هست از داد او دین محمد پایدار

آن خداوندی که در میدان اقبال ملوک

هست چون جد و پدر بر مرکب دولت سوار

آن که در مهد خداوندی به عهد کودکی

بخت شیرش داد و دولت پروریدش در کنار

دوخته است اقبال بر مقدار قدرش جامه‌ای

کز کمال و وز جمال آن جامه دارد پود و تار

بوستان ملک شاهان را چو او باید درخت

کز وزارت شاخ دارد وز کفایت برگ و بار

از دل‌افروزی چو خلدست و زانبوهی چو ‌حشر

مجلس او روز بزم و درگه او روز بار

هر که بیند روز ایوان در کف رادش قلم

بیند اندر بحر گوهربا‌ر ابر مشک بار

چشمهٔ خورشید دارد مستعار از رای او

آنچه ماه از چشمهٔ خورشید دارد مستعار

آن زمین زرین شود کز جود او یابد مطر

آن هوا مشکین شود کز طبع او یابد بخار

گوش یک دیار خالی نیست از اخبار او

هرکجا در مشرق و مغرب بلاد است و دیار

صدهزاران آفرین بر شخص پاک او رواست

در عدد یک تن ولیکن در هنر هست او هزار

تا عناصر نیست بیرون از چهار اندر جهان

شخص او نافع‌ترست اندر جهان از هر چهار

هرکه قصد او کند یا کین او جوید به قصد

روزگارش تیر گردد خان و مانش تار و مار

قصد او کردن بود خاریدن دنبالِ شیر

کین او کردن بود کاویدن دندان مار

ای ز نسل و گوهر تو نسل آدم را شرف

وی ز دین و مذهب تو شرع احمد را شعار

ای ز بوی بزم تو جَنّات جَنت را نسیم

ای ز گَرد رزم تو دشت قیامت را غبار

آن فروزد آتش مهرت که دارد آبروی

زآن دهد بر باد پیمانت که باشد خاکسار

گر بود عفو تورا بر خَندَقِ دوزخ‌ گذر

ور بود خشم تو را بر ساحل دریا گذار

از دم عفوت شرار آن شود همچون سرشک

و ز تف خشمت سرشک آن شود همچون شرار

گر نبی معجز نمود از خیزران راست‌گوی

ور علی قدرت نمود از ذوالفقار جان شکار

نام آن و کنیت این داری و اینک تو را است

کلک همچون خیزران و تیغ همچون ذوالفقار

زانکه بر لولو بود تفضیل توقیع تو را

از سر کلک تو رشک آید صدف را در بحار

هیچ کس دُرِّ ثنا را چون تو نگزارد بها

هیچ ‌کس زر سخن را چون تو نشناسد عیار

زانکه ‌کردارت همی مرضی است از عقل و هنر

ز آنکه ‌گفتارت همی مبنی است بر حلم و وقار

کردهٔ تو بی‌ملامت باشد و بی‌اعتراض

گفتهٔ تو بی‌ندامت باشد و بی‌اعتذار

بیشتر مردم چنان باشد که هنگام غضب

بردباری کرد نتواند چو گردد کامکار

مر تو را با کامکاری بردباری حاصل است

شادباش و دیر زی ای کامکارِ بردبار

ای خداوندی که رحم تو به پیش زخم تیر

پیش عمر من سپر شد گرد جان من حصار

دیدهٔ پژمردهٔ من زنده گشت از فر تو

همچنان چون عالم پژمرده از بوی بهار

پیش تو ز آنجا که حلم و اعتقاد و بندگی است

گرچه تو جانم بخواهی ‌گو که جان آرم نثار

کز پس این روزگار اندر سرای آخرت

داد حق را وعده دیدار بهشت کردگار

از پس این حادثه اقبال آن حضرت مرا

همچو دیدار بهشت است از پس روز شمار

عهد کردستم که دست از جام می دارم تهی

کز پس تیمار یک سال است مغزم پر خمار

بس که در آغاز کار از عمر ببریدم امید

عهد و پیمان نشکنم چون به شدم انجام کار

از همه چیزی مرا پرهیز کردن واجب است

خاصه از چیزی ‌که با طبعم نباشد سازگار

تا که باشد در برم پیکان مرا رنجور دان

ور نباشد بر کفم ساغر مرا معذور دار

تا ببندد در زمستان آب بر طرف شَمَر

تا بنالد نوبهاران مرغ بر شاخ چنار

آب دولت باد در جوی بقای تو روان

مرغ نصرت باد در دام هوای تو شکار

باد در عهد تو کوکب را به پیروزی مسیر

باد در عصر تو گردون را به بهروزی مدار

ناصرت منصور و والا حاسدت مقهور و پست

دولتت شاد و گرامی دشمنت مقهور و خوار

از نظام رسم تو شغل ممالک بر نظام

وز نگار کلک تو کار خلایق چون نگار