نگارا ماه‌ گردونی سوارا سرو بستانی

دل از دست خردمندان به ماه و سرو بستانی

اگر گردون بود مرکب به طلعت ماه‌ گردونی

وگر بستان بود مجلس به قامت سرو بستانی

به آن زلفین شورانگیز مشک‌ اندوده زنجیری

به آن مژگان رنگ‌آمیز زهرآلوده پیکانی

چو در مجلس قدح‌گیری بهار مجلس افروزی

چو با عاشق سخن‌گویی نگار شَکّر افشانی

زجان عاشق بی دل هزار آتش برانگیزی

هر آن‌گاهی که بنشینی و زلف خود بیفشانی

دو چشم من همی یاقوت و مروارید از آن بارد

که چون یاقوت لب‌داری و مروارید دندانی

رخم زرین همی دارد زنخدان و بناگوشت

که هم سیمین بناگوشی و هم سیمین زنخدانی

دلم بربودی ای دلبر وگر جان نیز بِربایی

دریغم ناید از تو جان‌ که معشوقی و جانانی

هم از دیدار تو شادم هم از هجرانِ تو غمگین

که یار دیر دیداری و ماه زود هجرانی

به‌زیبایی و دل بردن تورا روزی است از هرکس

مگر دارندهٔ مهر معین ملک سلطانی

خداوند ولی‌نعمت محمد مَفخَر دولت

که از اعجاز و اقبالش همی نازد مسلمانی

جز او در ملک شاهنشه که دارد بهرِ فیروزی

جز او در دین پیغمبرکه دارد فرِ یزدانی

به‌دولت نیستش ثانی و با سلطان دین‌پرور

به جود و بنده پروردن ندارد در جهان ثانی

خداوندا دلت پاک‌ است و جان‌ پاک‌ است همچون دل

به دل‌گویی همه دینی به‌تن‌گویی همه جانی

فریدون و سلیمان را قوی بود اختر و طالع

به اختر چون فریدونی به طالع چون سلیمانی

تو را نزدیک شاهنشاه هم قَدْرست و هم حشمت

به قدر انسان عینی تو به حشمت عین انسانی

عراق از تو سرافرازد که خورشید عراقی تو

خراسان از تو فخر آرد که تو فخر خراسانی

زبهر آنکه تعویذی کنی برگردن اسبان

همی ناخن بیندازند شیران نیستانی

بزرگانند در اقبال و در معنی همه دعوی

تو در اقبال بی‌دعوی همه معنی و برهانی

زبس کردار با معنی‌که هر ساعت پدید آری

جهانی را همی مانی که در شهر سپاهانی

سخارا منزلت دادی سخن را قیمت افزودی

خداوند سخن ورزی هنرمند سخن دانی

تورا عادت‌گهر بخشیدن است و روشنی دادن

نه دریایی نه خورشیدی تو هم اینی‌ و هم آنی

همایون همتی داری و عالی دولتی داری

بدان بر فرق عیّوقی بدین بر اوج‌ کیوانی

به سان روضهٔ فردوس بینم ملک شاهنشه

تو اندر ملک چون فردوس جاویدان چو رضوانی

زبهر نامه دانستن بیاید نامه را عنوان

کفایت چون یکی نامه است و تو برنامه عنوانی

یکی ابری که در هر حال طوفان باری و نعمت

موافق را تویی رحمت مخالف را چو طوفانی

بداندیشان تو هستند اندر خاک چون قارون

تو در میقات پیروزی چو موسی ابن عمرانی

ز تو دردست و درمان است حاسد را و ناصح را

مر این را سربه‌سر دردی، مر آن را جمله درمانی

غلامان تو را بینم به جود طائی و نعمان

خطا باشد تو را گفتن که چون طائی و نعمانی

خداوندا فتوت را یکی فتوی نمودستی

بدان فتوی که بنمودی جمال و تاج فَتیانی

اگر صورت بود هرگز وجود جود و احسان را

تو را گویم خداوندا که نقش جود و احسانی

ز بوبکر قهستانی همی یاد آورد هرکس

که یک ره فرخی را او به نعمت داشت ارزانی

ز بس سیم و زر و جامه‌ که تو دادی معزی را

به خاک اندر فکندی نام بوبکر قهستانی

زبس نعمت‌که فرمودی به نام شاعر مخلص

چو سیم نقره از خارا برون آید زر کانی

ز بهر شاعری کاو را پذیرفتی و بگزیدی

قدم برداشتی شاید مخور هرگز پشیمانی

زبرهانی تورا فردا هزاران آفرین باشد

به هر نیکی‌ که‌ کردستی تو با فرزند برهانی

همیشه تا بود پیدا به‌ حکم ایزد داور

وجود علوی و سفلی ثبات انسی و جانی

تورا خواهم که جاویدان به‌کام دوستان باشی

مراد دل همی یابی و کام دل همی رانی

ندیمان را عطای خویش هر روزی همی بخشی

بزرگان را به ‌خوان خویش هر ساعت همی‌ خوانی

تن‌آسانی و پیروزی و شادی مر تو را زیبد

بقا بادت به پیروزی و شادی و تن‌آسانی