شراب باید و آتش رباب باید و چنگ

که روز فاخته گونه است و خاک غالیه رنگ

نصیب تن‌ کنم آتش نصیب روح شراب

نصیب گوش خروش رباب و نالهٔ چنگ

نصیب دیده و دل چهر و مهر یار کنم

که او به چهره چو مهر است و بر بتان سرهنگ

رخش چو زهره و ماه و لبش چو شکر و قند

برش چو سوسن و سیم و دلش چو آهن و سنگ

گهی برد بر سمینش‌ از بر من سیم

گهی برد دل سنگینش از دل من سنگ

ز سِحر دیدهٔ اوکوی من شود بابل

ز نقش چهرهٔ او بزم من شود ارتنگ

جون من شَمن نبود در بهار خانهٔ جین

چنو صنم نبود در نگارخانهٔ‌ گنگ

ز باده چون بفروزد رخان نازک و خوب

به خنده چون بگشاید دهان‌ کوچک و تنگ

معاشران ز لب و روی او به خانهٔ خویش

شکر برند به خروار و گل برند به تنگ

جو بر دو عارض سیمین او سه بوسه دهم

ز من‌ کرانه‌ کند وز میان برآرد چنگ

چو آینه است رخ او مگر همی ترسد

که‌ گیرد از نفس من‌ کران آینه زنگ

گر از من آن لب یاقوت رنگ دارد باز

به می‌ فروشکنم شرم او به حیله و رنگ

مکر چو پردهٔ شرم از میانه بردارد

مرا در آن لب یاقوت رنگ باشد رنگ

کدام روز بود کان جهان فروز بود

ننشسته با من و من زلف او گرفته به چنگ

دلم ز صحبت اوگشته مایهٔ شادی

چنانکه طبع امیرست مایهٔ فرهنگ

علاء دولت عالی بهاء دین که رسید

ز بس‌ علاء و بها قدر او به‌ هفت اورنگ

جمال میران اتسز که چون پدر دارد

جلال‌ و مرتبه‌ و ارج و فره و اورنگ

بدو رسیده سه چیز از سه پادشا میراث

سمو زسام و جمال از جم وهش از هوشنگ

سپهر باید مرکب چو او سوار شود

هلال باید زین و مجره باید تنگ

عدو ز بیم چو خرچنگ باز پس‌ گردد

چو سرکشد علمش بر دو پیکر و خرچنگ

کجا به قصد تماشا و آرزوی شکار

به دشت و کوه رود با سنان و تیر خدنگ

کند چو دام کبوتر سرین وگردن‌ کور

کند چو خانهٔ زنبور پشت و پهلوی رنگ

ایا نَبرده سواری‌که پیش حملهٔ تو

شود هبا و هدر زور شیر و کبر پلنگ

اگر برهنه‌ کنی تیغ بر لب دریا

بسوزد از تف تیغ تو زیر آب نهنگ

کُلنگ وار بترسد در آشیان سیمرغ

چو باز دار تو بر پای باز بندد زنگ

نهیب و سَهْم تو را در جهان چنان اثرست

که زنگ باز تو سیمرغ را کند چو کلنگ

ز مهر و کینهٔ تو هر کجا رسد اثری

شرنگ شهد شود در زمان و شهد شرنگ

اگر سبق برد از باد اسب تو نشگفت

که پیش اسب تو باد جهنده باشد لنگ

برآید از دل اعدای دولت تو تراگ

چو از کمان تو در رزم بشنوند ترنگ

اگر هزار مبارز چو عمرو و چون طاهر

کنون بیایند از سیستان و از پوشنگ

تو از نشست همه روز فخر داری عار

تو از نبرد همه روز نام داری ننگ

اگر به عصر تو ارژنگ دیو باز آید

به چشم خشم تو چون ارزنی بود ارژنگ

وگر پشنگ در این روزگار زنده شود

چو پشه‌ای بود اندر برابر تو پشنگ

بدین صفت‌که تویی در شجاعت و مردی

اگر پدر بفرستد تو را به جنگ فرنگ

صلیب بشکنی و دارها زنی چو صلیب

تن فرنگان از دارها کنی آونگ

کشی ز روم به خوارزم بت‌پرستان را

فسار بر سر و بر دست بسته پالاهنگ

ایا به دست کرم زایران عالم را

ز پشت و روی برون برده‌ گوژی و آژنگ

خطا بود که به دریا تو را کنم تشبیه

که او مکان نهنگ است و تو خزینهٔ هنگ

شود به دولت تو در کنم چو پارهٔ زر

اگر به نام تو کلکی‌ کنم ز چوب زرنگ

وگر به فر تو نارنگ پیش خویش نهم

ز روشنی چو مه و مشتری شود نارنگ

وگر قیاس‌کنی شعر شاعران دگر

بود چو قافله و شعر من چو پیش آهنگ

به آب ماند شعرم اگر چه آتش وار

همیشه سوی بلندی همی‌کند آهنگ

ز من صواب بود در پرستش تو شتاب

ز من محال بود در ستایش تو درنگ

که تو درنگ نکردی و آمدی به شتاب

ز بهر پرسش من نیم ‌شب ز یک فرسنگ

سزد که بقعت خوارزم را دهم تفضیل

چه بر نواحی روم و چه بر ولایت زنگ

که آبروی من آمد ز جانب خوارزم

چو آب مرو که آید ز جانب‌ کیرنگ

همیشه تاکه ز نیرنگ خامهٔ نقاش

بر آب نقش نیفتد به چاره و نیرنگ

بر آسمان سعادت به فرخی زده باد

قضا به خامهٔ نقاش بخت تو نیرنگ

ز دهر بهر نکوخواه تو فلاح و فرح

ز چرخ برخ بداندیش تو غریو و غرنگ

گه صبو تو رامشگران مجلس تو

کشیده تا به شباهنگ چنگ را آهنگ