یافتی بر خوان اگر جویی رضای مرتضا

لا فَتی اِلّا علی بر خوا‌نْد هر دم مُصطفا

ور همی خواهی ‌که گردی ایمن از هَلْ‌ منْ‌ مَزید

شرح یُوفون و یُخافون یاد کن از هَل أتی

آن‌که داماد نبی بود و وصی بود و ولی

در موالاتش وصیت نیست شرط اولیا

گر علی بعد از سنین بنشست او را زان چه نقص

هیچ نقصان نامد‌ش بعد از سنین اندر سنا

مرتضی را چه زیان ‌گر بود بَعْدَ‌الاختیار

مصطفی را چه زیان‌ گر بود بعد‌الانبیا

حب یاران پیمبر فرض باشد بی‌خلاف

لیکن از بهر قرابت هست حیدر مقتدا

بود با زهرا و حیدر حجت پیغمبری

لاجرم بنشاند پیغمبر سزایی با سزا

آن که چون آمد به دستش ذوالفقار جانشکار

گشت معجز درکفش چون درکف موسی عصا

آمد آواز منادی لافتی الا علی

وانگهی لا سیف الا ذوالفقار آمد ندا

وان دو فرزند عزیزش چون ‌حسین و چون حسن

هر دو اندر کعبهٔ جود و کرم رکن و صفا

آن یکی کشته به زهر بددلان در اختفاء

وان دگر گشته پی دفع البَلایا در بلا

آن یکی را جان ز تن‌ گشته جدا اندر حجاز

وان دگر را سر جداگشته ز تن درکربلا

آن ‌که دادی بوسه بر روی و قَفای او رسول

گرد بر رویش نشست و شمر ملعون در قفا

وانکه حیدر گیسوان او نهادی بر دو چشم

چشم او در آب غرق وگیسوان اندر دما

روز محشر داد بستاند خدا از قاتلانش

تو بده داد و مباش از حب مقتولان جدا

خدمت آن کن که فخر عِتْر‌َت پیغمبرست

سید سادات ذواه‌لفخرین و تاج اه‌لاه‌صفیا

قبلهٔ اقبال بوطاهر مُطَهّر بِن‌ علی

الامام بن الامام المرتضی بن المرتضا

هست هرکس در سیاست مُفْتَخَر واو مفتخر

هست هر کس در ریاست مُقْتَدی واو مقتدا

طالعش را هر زمان اقبال گوید السلام

طلعتش را هر زمان خورشید گوید مرحبا

نیست اندر سیرت و رای و رسوم او خَلَل

نیست اندر خاطر و خط و خطاب او خطا

در همایون روزگار او رعایا ایمنند

روز و شب از حادثات روزگار پر جفا

پیش حِلمش ذرّهٔ صغری بود میخ زمین

پیش رویش عالم سُفلی بود قُطبِ سَما

فضل او بی‌غایت است و سِرِّ او بی‌غایله

حال او بی‌منت است و جود او بی‌منتها

سائلان را بی‌تغافل زود فرماید جواب

شاعران را بی‌نسیه‌ نقد فرماید عطا

بخشش مال است‌ کار سید عالم همی

کوشش خعرست شغل مهتر فرمانروا

مال او را نصرت دین است در دنیا بدل

خیر او را جنت عَدن است در عُقبی جزا

کردگار او را دهد فردا ثواب بی‌حساب

تا که امروز او همی بخشد عطای بی‌ریا

ای متابع‌ گشته فرمان تو را حکم قدر

ای موافق گشته تدبیر تورا امر قضا

مهتری چون‌گوهرست ورای تو او را چو رنگ

گوهری کان را نباشد رنگ باشد بی‌بها

کبریای محض بی‌کبر و ریا دادت خدای

هست مستغنی زکِبر آن کس که دارد کِبریا

اختیار خاندان دین تویی وقت هنر

افتخار دودمان دولتی وقت سَخا

پادشاه دل به هر تدبیر اگر باشد خرد

مر تو را زیبد اگر شاهی کنی بر پادشا

ای همیشه الفت تو دفع آفت را اساس

ای همیشه همّت تو درد و مِحنت را دوا

طالع میمون بود پیش صلات تو صلات

نعمت قارون بود نزد هَبات تو هبا

هرکه بر جاهت‌کمین سازد ز تن سازدکمان

هرکه در پیشت رهی باشد ز غم باشد رها

روز و شب خوان نکوخواه تو باشد خرمی

سال و مه بر خون بدخواه توگردد آسیا

بر فلک کردست دولت صُفّهٔ آن سرفراز

بر زحل کردست گردون گردن این گردنا

درگه تو هست بنیان شرف را قاعده

مجلس تو هست حَملان‌ کَرَم را کیمیا

خار باغ توست در دست حکیمان سرخ‌گل

خاک پای توست بر چشم کریمان‌، توتیا

مهتراگر عارضی بر عَرض تو سایه فکند

بدر را گه‌گه پدید آید خُسوف اندر ضیا

عارض از عرض تو زایل‌ گشت چون شد متصل

از خدای ما اجابت وز مسلمانان دعا

خدمت تو مخلصانه کرد برهانی به دل

یافت از اقبال تو هم ملتجا هم مرتجا

کرد خواهم خدمت تو مخلصانه چون پدر

تا به اقبال توگردم مقبل اندر مبتدا

خاطر من چون هوا و مدح تو چون آتش است

گر بود آتش مصعد سال و ماه اندر هوا

تا شود برگ درختان کَهرُبا رنگ از خزان

تا شود شاخ درختان مشتری سان از صبا

طلعت مداح تو بادا به فر مشتری

جهرهٔ بدخواه تو بادا به رنگ کهربا

در سرای دین و دولت دایمی بادت درنگ

بر سریر سود و سُؤدَد، سرمدی بادت بقا