همان بِه است که امروز خوش خوریم جهان

که دی‌ گذشت و ز فردا پدید نیست نشان

از این سه روز که ‌گفتم میانه امروزست

مکن توقف و پیش میانه بند میان

در انتظار بهار و خزان مباش که هست

خزان عدوی بهار و بهار خصم خزان

ببین که هر چه بهار شکفته پیدا کرد

خزان ستیزهٔ او را چگونه کرد نهان

مگر خزان به رزان نو شریعتی بنهاد

که هست در همه عالم مباح خون ‌رزان

مگر که در شب دی ماه بادِ خوارزمی

عسس شدست که کردست باغ را عریان

ز برف ریزه چون سوهان شدست روی زمین

ز یخ شدست رخ آبگیر چون سندان

مگر زمانه به آهنگری برون آمد

که آب‌ کرد چو سندان و باد چون سوهان

چه باک از اینکه جهان سرد گشت و ناخوش شد

که خانه‌ گرم و مُغَنّی خوش است و یار جوان

گر از بنفشه و لاله زمین باغ تهی است

ز هر دو هست بدل زلف و چهرهٔ جانان

چو زلف و چهرهٔ او هست بیهده چه خوریم

غم بنفشهٔ سیراب و لالهٔ نُعمان

به ماه دی ز خم زلف و رنگ چهرهٔ او

بنفشه‌زار پدید آوریم و لالستان

رسید عید بیا تا به تیغ باده‌کنیم

به عید قربان تیمار خویش را قربان

طواف حاج کنون گرد قبلهٔ‌تازی است

طواف ماست کنون گرد قبلهٔ دهقان

اگر همی نتوان کرد اخدمتش بی‌شک‌ا

کنیم خدمت فرزند او چنانکه توان

دو گوهرست درین وقت شرط مجلس ما

قِنینه مَعدِن این و تنوره مسکن آن

یکی چو آب رز اندر میانهٔ ساغر

یکی چو برگ گل اندر میان آتشدان

یکی ز نور و ز سوزندگی نتیجهٔ عشق

یکی ز جان و ز پاکیزگی نتیجهٔ جان

بدین دو گوهر روشن شب زمستان را

چنان کنیم که ماند به ‌روز تابستان

گهی به مطرب‌ گوییم چنگ برزن هین

گهی به ساقی ‌گوییم جام پر کن هان

گهی صبوح‌ کنیم از سه بوسه و سه قدح

خمار عشق و خمار شراب را درمان

چو ابر بر سر ما از هوا فشاند سیم

کنیم بر سر آن از تنوره زرافشان

چو مطربان سرِ انگشت را کنند سبک

به ‌یاد خواجه به‌ کف برنهیم رطل گران

خجسته ناصح دولت اجل موید دین

ستوده تاج کفات عجم سرِ فَتَیان

مُعین ملک زمین و زمان علی سعید

که هست نایب فرمانده زمین و زمان

جز او که بود که شایسته نیابت شد

دو خواجه را که ‌گرفتند هر دو ملک جهان

نظام دین را در دولت ملک سنجر

قوام دین را در دولت ملک سلطان

حمایت است و رعایت مجیرش از آفات

هدایت است و عنایت مجیرش از حَدَثان

بنان اوست به هنگام شغل شغل‌گذار

ضمیر اوست به هنگام فتنه‌ فتنه نشان

حمایت از ملک است و عنایت از دستور

هدایت از ملک است و عنایت از یزدان

ز آسمان همه تأیید و رحمت است نثار

برآن خجسته ضمیر و بر آن خجسته بنان

بزرگ بار خدایا ز طالعی که توراست

به فال دیدن رویت مبارک است چنان

اگر ببیند روی تو بت‌پرست به خواب

بتابد از شب کفرش ستارهٔ ایمان

شمار مدت عمر تو با قضا و قدر

ز روزگار و فلک ساختند شرح و بیان

به ‌مدتی که بود بیشتر ز مدت نوح

فلک نوشت خط و روزگار کرد ضمان

همی ز رای تو افروخته شود حضرت

همی ز رای تو آراسته شود دیوان

که هر دو را تو چنان درخوری‌ که وقت بهار

درخت را تَفِ خورشید و کِشت را باران

بنای دین نبی بر کتاب و اخبارست

بنای دولت خسرو بر آن خجسته بنان

چو درّ و سِحر به مشک و شَبَه برآمیزی

دوات‌دار تو نازد نبیرهٔ مشکان

تو در هنر دگری وان نفر دگر بودند

چو نامهٔ نبوی کی بود هزار افسان

کتاب عین مُسَلّم توراست وز همه قوم

همه صفات نوشتند در دبیرستان

به نعمت تو که از فیلسوف حضرت شاه

شنیده‌ام چو در آغاز فتنه بود نشان

که ‌گفت محتشمی در عجم پدید آید

نه از قبیلهٔ بهمان نه از نژاد فلان

از او رسند بسی مهتران به ‌جاه و به نام

وز او رسند بسی‌ کهتران به آب و به ‌نان

خدای باشد از او راضی و ملک خشنود

سپاه و شاه و رعیت به ‌شکر و پیر و جوان

دُرست‌ گشت‌ که آن محتشم تویی‌ که ز تو

همه معاینه بینم هر آنچه داد نشان

دو بیت شعر ز گفتار خواجه برهانی

تو را سزد که تویی هر دو بیت را برهان‌:

« ‌به ‌حق افضل انسان و حق صورت آن

که هست سوره آن هل اتی علی‌الانسان

که نام و نسل تو باقی است تا بدان ساعت

که آشکار شود کلّ من علیها فان »

ز بهر آنکه تو در دست جام باده نهی

همی حسد برد از باده چشمهٔ حیوان

ز آرزوی صبوح تو ساکنان بهشت

سپیده‌دم بگریزند هر شب از رضوان

ستاره باشد بر برج و برج بر گردون

چنانکه نام تو در شعر و شعر در دیوان

شدست طبعم در مدح تو چو آتش تیز

شدست شعرم در شکر تو چو آب روان

چو من به مجلس تو کاشکی رسیدندی

مُقَدِّمان سخن شاعران چیره‌زبان

که تا به نظم مدیحت نثار کردندی

هزار عقد ز یاقوت و لولو و مرجان

چه حاجت است بدیشان ز بهر نظم مدیح

که من بدارم تنها نیابت از ایشان

اگر چه شعر مرا گفته‌ای بسی احسنت

وگرچه در حق من کرده‌ای بسی احسان

کنون زیادت باید که هیچ باقی نیست

همه شدند و نهادند روی در نقصان

مکن درنگ و غنیمت شمر ستایش و شکر

که قادری و قلم بر مراد توست روان

همیشه تا که بر این هفت چرخ دایره‌وار

کنند هفت ستاره به سعد و نحس قران

ز سعد بهره ی عمر تو باد راحت و سور

ز نحس بهرهٔ خصم تو باد رنج و زیان

به مجلس تو همه روز کهتران خرم

چو حاجیان به مِنا عید گوسفندکشان

خدای داده ز شش چیز مر تو را شش چیز

که عمر مرد به ‌هر شش بماند آبادان

کف از شراب و لب از خنده و بر از معشوق

دل از نشاط و تن از ناز و خانه از مهمان