رمضان شد چو غریبان به سفر بار دگر

اینت فرخ شدن و اینت به هنگام سفر

بود شایسته ولیکن چه توان کرد چو رفت

سفری را نتوان داشت مقیمی به حضر

گرچه در حق وی امسال مقصر بودیم

عذر تقصیر توان خواست ازو سال دگر

دیر ننشست و سبکباری و تخفیف نمود

زود بگذشت و ره دور گرفت اندر بر

نالهٔ عاشق بی یار همانا بشنود

بر دل مطرب بیکار ببخشود مگر

نپسندید کزین بیش جهانی زن و مرد

خشک دارند لب و تافته دارند جگر

آن‌ که این طاعت فرمود حقیقت دانست

که از این بیش دمادم نتوان برد به سر

عید بگشاد دری را که‌ مه روزه ببست

فرّخ آن‌ کس‌که زند دست در آن حلقهٔ در

نوبت مسجد و تسبیح و تراویح ‌گذشت

نوبت مجلس بزم است و می و رامشگر

صبر کردیم که در روزه چنان نیکو بود

رطل خواهیم‌ که در عید چنین نیکوتر

سحر و شام کنون هر دو یکی باید کرد

که نه در عهدهٔ شامیم و نه در بند سحر

خشکی روزه بجز بادهٔ عیدی نبرد

خاصه آن وقت که مطرب غزلی‌ گوید تر

به سر زخمه‌ کنون مطرب بشکافد موی

ز سر خامه‌ کنون شاعر بچکاند زر

ساقی از عکس می ناب بیفروزد رخ

عاشق از وصل رخ دوست بیفرازد سر

باد چون بر قدح باده وزد مژده دهد

صبحدم را به صبوح ملک شیر شکر

شاه شاهان ملک ارغو که به روزی صدبار

آید از خلد به نظارهٔ او جان پدر

آن جهاندار که دارد حسبی و نسبی

هر چه باید ملکان را ز بزرگی و هنر

جاودان نام پدر زنده به او خواهد بود

که بود نام پدر زنده به شایسته پسر

سنیّ او را چو عمر داند و شیعی چون علی

زآنکه هم علم علی دارد و هم عدل عمر

مهر او هست نهالی که بجا آرد بار

کین او هست درختی‌که هلاک آرد بر

بر تن خویش در امن و سلامت بگشاد

هر که در خدمت او بست به اخلاص‌ کمر

همه کشورها زیر قدم دولت اوست

گرچه زیر علمش هست چهارم ‌کشور

هست بر دست رسولان متواتر هر ماه

نامهٔ طاعت شاهان چه ز بحر و چه ز برّ

با دگر شاهان او را نتوان کرد قیاس

او چو دریاست به ملک و دگران همچو شمر

یکتن از موکب او وز دگران ده موکب

ده تن از لشکر او وز دگران صد لشکر

هر کجا رایت او روی سوی فتح نهاد

آید از نصرت‌ کلی نفر از بعد نفر

به مدد یا به حَشَر هیچ نیازش نبود

که سعادت مددش باشد و اقبال‌ حَشَر

ای دلیری که دلیران جهان روز نبرد

پیش چشم تو ندارند به یک ذره خطر

تویی آن شاه که بی‌نام تو و دیدن تو

برود فایده و منفعت از سمع و بصر

هر که‌ کوشد به خلاف تو ز تو سر نبرد

گر نهد بربن هر موی طلسمی ز حذر

ای بسا دل که رکاب تو تهی‌ کرد ز شور

ای بسا سر که نهیب تو تهی‌ کرد ز شر

در هر آن دشت‌که از رزم تو خیزد محشر

هول آن محشر زایل نشود تا محشر

با حسود توکند خاک لئیمی به نبات

با عدوی تو کند ابر بخیلی به مَطَر

هر خدنگی‌ که ز شست تو گه جنگ جهد

از اجل دارد پیکآن وز پیروزی پر

هم بر آن‌گونه‌ که بر آینه بینند خیال

پهلوانان تو در تیغ تو بینند ظفر

دولت و فَرٌ تو را خلق زمین مُنْقادند

کاسمانی است تو را دولت و یزدانی فر

عدل تو پیش خلایق ز بلاها سپرست

لاجرم پیش تو از فضل خدای است سپر

تندرستی و جوانی است رضای تو کزو

لطف ارواح زیادت شود و حسن صُوُر

گرچه قدر ملک از قدر بشر بیشترست

به وجود تو ملک را حسد آید ز بشر

پایهٔ منبر فخر آرد بر پایهٔ عرش

چون برد نام تو در خطبه خطیب از منبر

سروران پایهٔ تخت تو ببوسند همی

هم بر آن‌گونه ‌که حجاج ببوسند حجر

تو همه تن هنری و هنر اندر تن مرد

هست بایسته چو در تیغ ‌گرانمایه گهر

از هنرهای تو بر دامن شرق است نشان

وز ظفرهای تو پیرامن غرب است خبر

بود دردی اثر از شادی امروز تورا

واندر امروز ز پیروزی فرداست اثر

تا همه‌ کار خلایق ز قضا و قدرست

چه ز خیر و چه‌ ز شر و چه ز نفع و چه ز ضرّ

باد برحسب رضای تو همه ساله قضا

باد بر حکم مراد تو همه ساله قدر

بنده‌ات ماه درفشان و به گرد سپهت

گردش چرخ و درخشیدن خورشید و قمر

یاد فتح تو همه تاجوران خورده به جان

شعر مدح تو همه ناموران کرده زبر

بر تو عید رمضان فرخ و فرخنده و خوش

مهرگان خوشتر و فرخنده‌تر و خرم‌تر