حرف آخر قافیه

شماره ۱: نمی‌بینیم در عالم نشاطی کاسمان ما را

شماره ۲: سوزد ز بس که تاب جمالش نقاب را

شماره ۳: ای گل از نقش کف پای تو دامان ترا

شماره ۴: ای به خلا و ملا خوی تو هنگامه زا

شماره ۵: سپردم دوزخ و آن داغ‌های سینه تابش را

شماره ۶: نهفت شوخی بی پرده شور جنگش را

شماره ۷: ای روی تو به جلوه درآورده رنگ را

شماره ۸: چون به قاصد بسپرم پیغام را

شماره ۹: در هجر طرب بیش کند تاب و تبم را

شماره ۱۰: سوز عشق تو پس از مرگ عیانست مرا

شماره ۱۱: من آن نیم که دگر می توان فریفت مرا

شماره ۱۲: جان بر نتابد ای دل هنگامه ستم را

شماره ۱۳: بر نمی آید ز چشم از جوش حیرانی مرا

شماره ۱۴: شکست رنگ تا رسوا نسازد بی قراران را

شماره ۱۵: نوید التفات شوق دادم از بلا جان را

شماره ۱۶: خاموشی ما گشت بدآموز، بتان را

شماره ۱۷: غمت در بوته دانش گدازد مغز خامان را

شماره ۱۸: نگویم تازه دارم شیوه جادوبیانان را

شماره ۱۹: تعالی الله به رحمت شاد کردن بی‌گناهان را

شماره ۲۰: به خلوت مژده نزدیکی یارست پهلو را

شماره ۲۱: تا دوخت چاره گر جگر چارپاره را

شماره ۲۲: دل تاب ضبط ناله ندارد خدای را

شماره ۲۳: به پایان محبت یاد می آرم زمانی را

شماره ۲۴: پس از کشتن به خوابم دید نازم بدگمانی را

شماره ۲۵: قضا آیینه دار عجز خواهد ناز شاهی را

شماره ۲۶: باده مشکبوی ما بید و کنار کشت ما

شماره ۲۷: گر بیایی مست ناگاه از در گلزار ما

شماره ۲۸: به گیتی شد عیان از شیوه عجز اضطرار ما

شماره ۲۹: خوش وقت اسیری که برآمد هوس ما

شماره ۳۰: چون عذار خویش دارد نامه اعمال ما

شماره ۳۱: جز دفع غم ز باده نبوده‌ست کام ما

شماره ۳۲: نقشی ز خود به راهگذر بسته‌ایم ما

شماره ۳۳: در گرد غربت آینه دار خودیم ما

شماره ۳۴: از وهم قطرگی ست که در خود گمیم ما

شماره ۳۵: راز خویت از بدآموز تو می‌جوییم ما

شماره ۳۶: آشنایانه کشد خار رهت دامن ما

شماره ۳۷: از تست اگر ساخته، پرداخته ما

شماره ۳۸: مدام محرم صهبا بود پیاله ما

شماره ۳۹: لرزه دارد خطر از هیبت ویرانه ما

شماره ۴۰: محو کن نقش دویی از ورق سینه ما

شماره ۴۱: ای خداوند خردمند و جهان داور دانا

شماره ۴۲: به شغل انتظار مهوشان در خلوت شب‌ها

شماره ۴۳: پس از عمری که فرسودم به مشق پارسایی‌ها

شماره ۴۴: ز من گرت نبود باور انتظار، بیا

شماره ۴۵: خیز و بیراهه روی را سر راهی دریاب

شماره ۴۶: گر پس از جور به انصاف گراید چه عجب؟

شماره ۴۷: جنون محمل به صحرای تحیر رانده است امشب

شماره ۴۸: از انده نایافت قلق می‌کنم امشب

شماره ۴۹: سحر دمیده و گل در دمیدنست مخسپ

شماره ۵۰: خوشم که چرخ به کوی توام ز پا انداخت

شماره ۵۱: فغان که برق عتاب تو آنچنانم سوخت

شماره ۵۲: آن که بی پرده به صد داغ نمایانم سوخت

شماره ۵۳: اندوده به داغی دو سه پر کاله فرو ریخت

شماره ۵۴: نگه به چشم نهان و ز جبهه چین پیداست

شماره ۵۵: منع ز صهبا چرا باده روان پرور است

شماره ۵۶: هر چه فلک نخواسته ست هیچ کس از فلک نخواست

شماره ۵۷: بس که درین داوری بی اثر افتاده است

شماره ۵۸: از فرنگ آمده در شهر فراوان شده است

شماره ۵۹: جیب مرا مدوز که بودش نمانده است

شماره ۶۰: گر بار نیست سایه خود از بید بوده است

شماره ۶۱: امشب آتشین‌رویی گرم ژندخوانی‌هاست

شماره ۶۲: سموم وادی امکان ز بس جگر تابست

شماره ۶۳: هم وعده و هم منع ز بخشش چه حسابست

شماره ۶۴: نشاط معنویان از شرابخانه تست

شماره ۶۵: حق جلوه گر ز طرز بیان محمدست

شماره ۶۶: چو صبح من ز سیاهی به شام مانندست

شماره ۶۷: به خود رسیدنش از ناز بس که دشوارست

شماره ۶۸: چشمم از ابر اشکبارترست

شماره ۶۹: کشته را رشک کشته دگرست

شماره ۷۰: سینه بگشودیم و خلقی دید کاینجا آتش است

شماره ۷۱: ما لاغریم گر کمر یار نازکست

شماره ۷۲: لب شیرین تو جان نمکست

شماره ۷۳: لذت عشقم ز فیض بینوایی حاصلست

شماره ۷۴: در بذل لآلی و رقم دست کریم ست

شماره ۷۵: گرد ره خویش از نفسم باز ندانست

شماره ۷۶: تا به سویم نظر لطف «جمس تامسن » است

شماره ۷۷: ای که گفتی غم درون سینه جانفرساست، هست

شماره ۷۸: به وادیی که در آن خضر را عصا خفته ست

شماره ۷۹: ز من گسستی و پیوند مشکل افتاده ست

شماره ۸۰: ایمنیم از مرگ تا تیغت جراحت بار هست

شماره ۸۱: در بند تو چشم از دو جهان دوخته ای هست

شماره ۸۲: غبار طرف مزارم به پیچ و تابی هست

شماره ۸۳: هند را رند سخن پیشه گمنامی هست

شماره ۸۴: اختری خوشتر ازینم به جهان می بایست

شماره ۸۵: هر ذره محو جلوه حسن یگانه‌ای‌ست

شماره ۸۶: ظهور بخشش حق را ذریعه بی سببی ست

شماره ۸۷: با من که عاشقم سخن از ننگ و نام چیست؟

شماره ۸۸: گفتم به روزگار سخنور چو من بسی ست

شماره ۸۹: لعل تو خسته اثر التماس کیست؟

شماره ۹۰: ببین که در گل و مل جلوه گر برای تو کیست؟

شماره ۹۱: در گرد ناله وادی دل رزمگاه کیست؟

شماره ۹۲: در تابم از خیال که دل جلوه گاه کیست؟

شماره ۹۳: نه هرزه همچو نی از مغزم استخوان خالی ست

شماره ۹۴: گلشن به فضای چمن سینه ما نیست

شماره ۹۵: بلبل دلت به ناله خونین به بند نیست

شماره ۹۶: منع ما از باده عرض احتسابی بیش نیست

شماره ۹۷: دل بردن ازین شیوه عیانست و عیان نیست

شماره ۹۸: چه فتنه ها که در اندازه گمان تو نیست

شماره ۹۹: یاد از عدو نیارم وین هم ز دوربینی ست

شماره ۱۰۰: خواست کز ما رنجد و تقریب رنجیدن نداشت

شماره ۱۰۱: گل را به جرم عربده رنگ و بو گرفت

شماره ۱۰۲: ساخت ز راستی به غیر ترک فسونگری گرفت

شماره ۱۰۳: بس که از تاب نگاه تو ز آسودن رفت

شماره ۱۰۴: یار در عهد شبابم به کنار آمد و رفت

شماره ۱۰۵: دل برد و حق آنست که دلبر نتوان گفت

شماره ۱۰۶: محو خودست لیک نه چون من درین چه بحث؟

شماره ۱۰۷: نقشم گرفته دوست نمودن چه احتیاج؟

شماره ۱۰۸: جلوه می خواهیم آتش شو هوای ما مسنج

شماره ۱۰۹: ای که نبوی هر چه نبود در تماشایش مپیچ

شماره ۱۱۰: در پرده شکایت ز تو داریم و بیان هیچ

شماره ۱۱۱: باده پرتو خورشید و ایاغ دم صبح

شماره ۱۱۲: آهی به عشق فاتح خیبر کنیم طرح

شماره ۱۱۳: ای جمال تو به تاراج نظرها گستاخ

شماره ۱۱۴: تا بشوید نهاد ما ز وسخ

شماره ۱۱۵: لبم از زمزمه یاد تو خاموش مباد

شماره ۱۱۶: تیغت ز فرق تا به گلویم رسیده باد

شماره ۱۱۷: به بند پرسش حالم نمی توان افتاد

شماره ۱۱۸: بی دل نشد ار دل به بت غالیه مو داد

شماره ۱۱۹: هر دم ز نشاطم دل آزاد بجنبد

شماره ۱۲۰: غم من از نفس پندگو چه کم گردد

شماره ۱۲۱: دماغ اهل فنا نشئه بلا دارد

شماره ۱۲۲: آزادگی ست سازی اما صدا ندارد

شماره ۱۲۳: به ذوقی سر ز مستی در قفای ره روان دارد

شماره ۱۲۴: تنگست دلم حوصله راز ندارد

شماره ۱۲۵: نومیدی ما گردش ایام ندارد

شماره ۱۲۶: خوش ست آن که با خویش جز غم ندارد

شماره ۱۲۷: نقابدار که آیین رهزنی دارد

شماره ۱۲۸: کو فنا تا همه آلایش پندار برد

شماره ۱۲۹: ذوقش به وصل گرچه زبانم ز کار برد

شماره ۱۳۰: حور بهشتی ز یاد آن بت کشمیر برد

شماره ۱۳۱: در کلبه ما از جگر سوخته بو برد

شماره ۱۳۲: اگر به دل نخلد هر چه از نظر گذرد

شماره ۱۳۳: از رشک کرد آنچه به من روزگار کرد

شماره ۱۳۴: صاحبدلست و نامور عشقم به سامان خوش نکرد

شماره ۱۳۵: هم «انا الله » خوان درختی را به گفتار آورد

شماره ۱۳۶: شادم به خیالت که ز تابم به در آورد

شماره ۱۳۷: اگر داغت وجودم را در اکسیر نظر گیرد

شماره ۱۳۸: صبح ست خوش بود قدحی بر شراب زد

شماره ۱۳۹: من به وفا مردم و رقیب به در زد

شماره ۱۴۰: گرسنه به که برآید ز فاقه جانش و لرزد

شماره ۱۴۱: تا کیم دود شکایت ز بیان برخیزد

شماره ۱۴۲: نگاهش ار به سر نامه وفا ریزد

شماره ۱۴۳: خوشا که گنبد چرخ کهن فرو ریزد

شماره ۱۴۴: گویم سخنی گرچه شنیدن نشناسد

شماره ۱۴۵: خوبان نه آن کنند که کس را زیان رسد

شماره ۱۴۶: نیست وقتی که به ما کاهشی از غم نرسد

شماره ۱۴۷: هر ذره را فلک به زمین‌بوس می‌رسد

شماره ۱۴۸: ز رشک ست این که در عشق آرزوی مردنم باشد

شماره ۱۴۹: ترا گویند عاشق دشمنی آری چنین باشد

شماره ۱۵۰: به ره با نقش پای خویشم از غیرت سری باشد

شماره ۱۵۱: تا چند بلهوس می و عاشق ستم کشد

شماره ۱۵۲: شوخی چشم حبیب فتنه ایام شد

شماره ۱۵۳: دل اسباب طرب گم کرده در بند غم نان شد

شماره ۱۵۴: دیگر از گریه به دل رسم فغان یاد آمد

شماره ۱۵۵: ز گرمی نگهت خون دل به جوش آمد

شماره ۱۵۶: چو زه به قصد نشان بر کمان بجنباند

شماره ۱۵۷: نهم جبین به درش آستان بگرداند

شماره ۱۵۸: نادان صنم من روش کار نداند

شماره ۱۵۹: گر چنین ناز تو آماده یغما ماند

شماره ۱۶۰: نفس از بیم خویت رشته پیچیده را ماند

شماره ۱۶۱: دریغا که کام و لب از کار ماند

شماره ۱۶۲: باید ز می هر آینه پرهیز گفته‌اند

شماره ۱۶۳: بهر خواری بس که سرگرم تلاشم کرده‌اند

شماره ۱۶۴: مژده صبح درین تیره شبانم دادند

شماره ۱۶۵: پروا اگر از عربده دوش نکردند

شماره ۱۶۶: عجب که مژده دهان رو به سوی ما آرند

شماره ۱۶۷: شوقم ز پند بر در فریاد می‌زند

شماره ۱۶۸: ننگ فرهادم به فرسنگ از وفا دور افگند

شماره ۱۶۹: بتان شهر ستم پیشه شهریارانند

شماره ۱۷۰: دلستانان بحل اند ار چه جفا نیز کنند

شماره ۱۷۱: آنان که وصل یار همی آرزو کنند

شماره ۱۷۲: به مقصدی که مر آن را ره خدا گویند

شماره ۱۷۳: به عشق از دو جهان بی نیاز باید بود

شماره ۱۷۴: دانست کز شهادتم امید حور بود

شماره ۱۷۵: قدر مشتاقان چه داند؟ درد ما چندش بود؟

شماره ۱۷۶: چه خیزد از سخنی کز درون جان نبود

شماره ۱۷۷: دوش کز گردش بختم گله بر روی تو بود

شماره ۱۷۸: تاجر شوق بدان ره به تجارت نرود

شماره ۱۷۹: عاشق چو گفتیش که برو زود می‌رود

شماره ۱۸۰: چاک از جیبم به دامان می‌رود

شماره ۱۸۱: چون گویم از تو بر دل شیدا چه می‌رود؟

شماره ۱۸۲: چون بپویی به زمین چرخ زمین تو شود

شماره ۱۸۳: دل نه تنها ز فراق تو فغان ساز دهد

شماره ۱۸۴: دگر فریب بهارم سر جنون ندهد

شماره ۱۸۵: غم چو به هم درافگند رو که مراد می‌دهد

شماره ۱۸۶: داغم از پرده دل رو به قفا می‌آید

شماره ۱۸۷: نه از شرمست کز چشم وی آسان برنمی‌آید

شماره ۱۸۸: چه عیش از وعده چون باور ز عنوانم نمی‌آید

شماره ۱۸۹: کسی بامن چه در صورت پرستی حرف دین گوید

شماره ۱۹۰: ز بس تاب خرام کلکم آذر بیزد از کاغذ

شماره ۱۹۱: به مرگ من که پس از من به مرگ من یاد آر

شماره ۱۹۲: ای دل از گلبن امید نشانی به من آر

شماره ۱۹۳: مژده ای ذوق خرابی که بهارست بهار

شماره ۱۹۴: بی دوست ز بس خاک فشاندیم به سر بر

شماره ۱۹۵: بتی دارم ز شنگی روزگاران خو، بهاران بر

شماره ۱۹۶: بیا و جوش تمنای دیدنم بنگر

شماره ۱۹۷: در گریه از بس نازکی رخ مانده بر خاکش نگر

شماره ۱۹۸: بر دل نفس غمم سرآور

شماره ۱۹۹: ای ذوق نواسنجی بازم به خروش آور

شماره ۲۰۰: ای شوق به ما عربده بسیار میاموز

شماره ۲۰۱: خون قطره قطره می چکد از چشم تر هنوز

شماره ۲۰۲: با همه گمگشتگی خالی بود جایم هنوز

شماره ۲۰۳: یقین عشق کن و از سر گمان برخیز

شماره ۲۰۴: یارب ز جنون طرح غمی در نظرم ریز

شماره ۲۰۵: لطفی به تحت هر نگه خشمگین شناس

شماره ۲۰۶: داغ تلخ گویانم لذت سم از من پرس

شماره ۲۰۷: کاشانه نشین عشوه گری را چه کند بس؟

شماره ۲۰۸: تیغ از نیام بیهده بیرون نکرده کس

شماره ۲۰۹: هر که را بینی ز می بیخود، ثنایش می نویس

شماره ۲۱۰: من و نظاره رویی که وقت جلوه از تابش

شماره ۲۱۱: خوشا حالم تن آتش بستر آتش

شماره ۲۱۲: ز لکنت می تپد نبض رگ لعل گهربارش

شماره ۲۱۳: مپرس حال اسیری که در خم هوسش

شماره ۲۱۴: بیا به باغ و نقاب از رخ چمن برکش

شماره ۲۱۵: دود سودایی تتق بست آسمان نامیدمش

شماره ۲۱۶: خوشا روز و شب کلکته و عیش مقیمانش

شماره ۲۱۷: نیست معبودش حریف تاب ناز آوردنش

شماره ۲۱۸: دوشم آهنگ عشا بود که آمد در گوش

شماره ۲۱۹: چون عکس پل به سیل به ذوق بلا برقص

شماره ۲۲۰: دل در غمش بسوز که جان می‌دهد عوض

شماره ۲۲۱: گویی که هان وفا که وفا بوده است شرط

شماره ۲۲۲: تکیه بر عهد زبان تو غلط بود غلط

شماره ۲۲۳: مرا که باده ندارم ز روزگار چه حظ؟

شماره ۲۲۴: تا رغبت وطن نبود از سفر چه حظ؟

شماره ۲۲۵: شادم که بر انکار من شیخ و برهمن گشته جمع

شماره ۲۲۶: تا تف شوق تو انداخته جان در تن شمع

شماره ۲۲۷: به خون تپم به سر رهگذر دروغ دروغ

شماره ۲۲۸: هنگام بوسه بر لب جانان خورم دریغ

شماره ۲۲۹: ای کرده غرقم بی خبر شو زین نشان‌ها یک طرف

شماره ۲۳۰: گل و شمعم به مزار شهدا گشت تلف

شماره ۲۳۱: شدم سپاسگزار خود از شکایت شوق

شماره ۲۳۲: به گونه می نپذیرد ز همدگر تفریق

شماره ۲۳۳: بحر اگر موج زنست از خس و خاشاک چه باک؟

شماره ۲۳۴: مرد آن که در هجوم تمنا شود هلاک

شماره ۲۳۵: سبکروحم بود بار من اندک

شماره ۲۳۶: ای ترا و مرا درین نیرنگ

شماره ۲۳۷: راهی ست که در دل فتد ار خون رود از دل

شماره ۲۳۸: تن بر کرانه ضایع دل در میانه غافل

شماره ۲۳۹: گفتم ز شادی نبودم گنجیدن آسان در بغل

شماره ۲۴۰: داریم در هوای تو مستی به بوی گل

شماره ۲۴۱: نه مرا دولت دنیا نه مرا اجر جمیل

شماره ۲۴۲: هم به عالم ز اهل عالم بر کنار افتاده‌ام

شماره ۲۴۳: بود بدگو ساده با خود هم‌زبانش کرده‌ام

شماره ۲۴۴: دیدم آن هنگامه، بیجا خوف محشر داشتم

شماره ۲۴۵: یاد باد آن روزگاران کاعتباری داشتم

شماره ۲۴۶: نوگرفتار تو و دیرینه آزاد خودم

شماره ۲۴۷: این چه شورست که از شوق تو در سر دارم؟

شماره ۲۴۸: آنم که لب زمزمه فرسای ندارم

شماره ۲۴۹: ز من حذر نکنی گر لباس دین دارم

شماره ۲۵۰: آسمان بلند را میرم

شماره ۲۵۱: تا به کی صرف رضاجویی دل‌ها باشم

شماره ۲۵۲: اگر بر خود نمی بالد ز غارت کردن هوشم

شماره ۲۵۳: بی پردگی محشر رسوایی خویشم

شماره ۲۵۴: در وصل دل آزاری اغیار ندانم

شماره ۲۵۵: بخت در خوابست می خواهم که بیدارش کنم

شماره ۲۵۶: خود را همی به نقش طرازی علم کنم

شماره ۲۵۷: می‌ربایم بوسه و عرض ندامت می‌کنم

شماره ۲۵۸: رفتم که کهنگی ز تماشا برافگنم

شماره ۲۵۹: در هر انجام محبت طرح آغاز افگنم

شماره ۲۶۰: صبح ست خیز تا نفسی در هم افگنم

شماره ۲۶۱: دگر نگاه ترا مست ناز می‌خواهم

شماره ۲۶۲: گم گشته به کوی تو نه دل بلکه خبر هم

شماره ۲۶۳: درد ناسازست و درمان نیز هم

شماره ۲۶۴: نشاط آرد به آزادی ز آرایش بریدن هم

شماره ۲۶۵: صبح شد خیز که روداد اثر بنمایم

شماره ۲۶۶: شب‌های غم که چهره به خوناب شسته‌ایم

شماره ۲۶۷: وحشتی در سفر از برگ سفر داشته‌ایم

شماره ۲۶۸: تا فصلی از حقیقت اشیا نوشته‌ایم

شماره ۲۶۹: بی خویشتن عنان نگاهش گرفته ایم

شماره ۲۷۰: جلوه معنی به جیب وهم پنهان کرده‌ایم

شماره ۲۷۱: بر لب یا علی سرای باده روانه کرده ایم

شماره ۲۷۲: رفت بر ما آنچه خود ما خواستیم

شماره ۲۷۳: بیا که قاعده آسمان بگردانیم

شماره ۲۷۴: بس که بپیچد به خویش جاده ز گمراهیم

شماره ۲۷۵: سوخت جگر تا کجا رنج چکیدن دهیم

شماره ۲۷۶: ها، پری شیوه غزالان و ز مردم رمشان

شماره ۲۷۷: چون شمع رود شب همه شب دود ز سرمان

شماره ۲۷۸: به خونم دست و تیغ آلود جانان

شماره ۲۷۹: زهی باغ و بهار جان فشانان

شماره ۲۸۰: حیف ست قتلگه ز گلستان شناختن

شماره ۲۸۱: چیست به لب خنده از عتاب شکستن

شماره ۲۸۲: خوش بود فارغ ز بند کفر و ایمان زیستن

شماره ۲۸۳: خیره کند مرد را مهر درم داشتن

شماره ۲۸۴: جنون مستم به فصل نوبهارم می‌توان کشتن

شماره ۲۸۵: چه غم ار به جد گرفتی ز من احتراز کردن؟

شماره ۲۸۶: خجل ز راستی خویش می توان کردن

شماره ۲۸۷: تا ز دیوانم که سرمست سخن خواهد شدن؟

شماره ۲۸۸: طاق شد طاقت ز عشقت بر کران خواهم شدن

شماره ۲۸۹: دل زان مژه تیز به یکبار کشیدن

شماره ۲۹۰: ای ز ساز زنجیرم در جنون نواگر کن

شماره ۲۹۱: بس که لبریزست ز اندوه تو سر تا پای من

شماره ۲۹۲: رشک سخنم چیست؟ نه شهد هوس ست این

شماره ۲۹۳: سرشک افشانی چشم ترش بین

شماره ۲۹۴: بالم به خویش بس که به بند کمند تو

شماره ۲۹۵: عرض خود برد که رسوایی ما خیزد ازو

شماره ۲۹۶: دولت به غلط نبود از سعی پشیمان شو

شماره ۲۹۷: گستاخ گشته ایم غرور جمال کو؟

شماره ۲۹۸: گویی به من کسی که ز دشمن رسیده کو؟

شماره ۲۹۹: حق که حقست سمیع ست فلانی بشنو

شماره ۳۰۰: هله من عاشق ذاتم تنه ناها یا هو

شماره ۳۰۱: شاها به بزم جشن چو شاهان شراب خواه

شماره ۳۰۲: بتی دارم از اهل دل رم گرفته

شماره ۳۰۳: مر ز فنا فراغ را مژده برگ و ساز ده

شماره ۳۰۴: گاهی به چشم دشمن و گاهی در آینه

شماره ۳۰۵: بر دست و پای بند گرانی نهاده ای

شماره ۳۰۶: چون زبان‌ها لال و جان‌ها پر ز غوغا کرده‌ای

شماره ۳۰۷: می‌رود خنده به سامان بهاران زده‌ای

شماره ۳۰۸: کیستم دست به مشاطگی جان زده‌ای

شماره ۳۰۹: دارم دلی ز غصه گران‌بار بوده‌ای

شماره ۳۱۰: سرچشمه خونست ز دل تا به زبان های

شماره ۳۱۱: در زمهریر سینه آسودگان نه ای

شماره ۳۱۲: خشنود شوی چون دل خشنود نیابی

شماره ۳۱۳: دلم در ناله از پهلوی داغ سینه تابستی

شماره ۳۱۴: گر نه نواها سرودمی چه غمستی؟

شماره ۳۱۵: در بستن تمثال تو حیرت رقمستی

شماره ۳۱۶: اندوه پرافشانی از چهره عیانستی

شماره ۳۱۷: ای موج گل نوید تماشای کیستی؟

شماره ۳۱۸: به دل ز عربده جایی که داشتی داری

شماره ۳۱۹: ای به صدمه ای آهی بر دلت ز ما باری

شماره ۳۲۰: نفس را بر در این خانه صد غوغاست پنداری

شماره ۳۲۱: دیده ور آن که تا نهد دل به شمار دلبری

شماره ۳۲۲: از جسم به جان نقاب تا کی؟

شماره ۳۲۳: نخواهم از صف حوران ز صد هزار یکی

شماره ۳۲۴: ز بس که با تو به هر شیوه آشناستمی

شماره ۳۲۵: رفت آن که کسب بوی تو از باد کردمی

شماره ۳۲۶: دل که ازمن مر ترا فرجام ننگ آرد همی

شماره ۳۲۷: اگر به شرع سخن در بیان بگردانی

شماره ۳۲۸: مژده خرمی و بی خللی را مانی

شماره ۳۲۹: بدین خوبی خرد گوید که کام دل مخواه از وی

شماره ۳۳۰: ای که گفتم ندهی داد دل آری ندهی

شماره ۳۳۱: همنشین جان من و جان تو این انگیز هی

شماره ۳۳۲: تابم ز دل برد کافرادایی

شماره ۳۳۳: زاهد که و مسجد چه و محراب کجایی؟

شماره ۳۳۴: کافرم گر از تو باور باشدم غمخواریی