هنگام بوسه بر لب جانان خورم دریغ

در تشنگی به چشمه حیوان خورم دریغ

آن ساده روستایی شهر محبتم

کز پیچ و خم به زلف پریشان خورم دریغ

در رشکم از صلا و ملالم ز دورباش

بر خوان وصل و نعمت الوان خورم دریغ

خواهم ز بهر لذت آزار زندگی

بر دل بلا فشانم و بر جان خورم دریغ

رفتار گرم و تیشه تیزم سپرده اند

از خویشتن به کوه و بیابان خورم دریغ

از خود برون نرفته و در هم فتاده تنگ

در راه حق به گبر و مسلمان خورم دریغ

زین دود و زین شراره که در سینه من ست

سازم سپهر گر نه به سامان خورم دریغ

دل زان تست هدیه تن کن کنار و بوس

چند از تو بر نوازش پنهان خورم دریغ

کاری ندید آن که توان در من آفرید

در شوره زار خویش به باران خورم دریغ

غالب شنیده ام ز نظیری که گفته است

«نالم ز چرخ گر نه به افغان خورم دریغ »