حرف آخر قافیه

شمارهٔ ۱: مه من، بجلوه گاهی که ترا شنودم آنجا

شمارهٔ ۲: سعی کردم که شود یار ز اغیار جدا

شمارهٔ ۳: ای نور خدا در نظر از روی تو ما را

شمارهٔ ۴: به چشم لطف اگر بینی گرفتاران رسوا را

شمارهٔ ۵: ز روی مهر اگر روزی ببینی یک دو شیدا را

شمارهٔ ۶: از آن تنهایی ملک غریبی شد هوس ما را

شمارهٔ ۷: گه گهم خوانی و گویی که: چه حالست ترا؟

شمارهٔ ۸: ترک یاری کردی و من همچنان یارم تو را

شمارهٔ ۹: من کیستم تا هر زمان پیش نظر بینم ترا؟

شمارهٔ ۱۰: جان خوشست، اما نمیخواهم که: جان گویم ترا

شمارهٔ ۱۱: یار ما هرگز نیازارد دل اغیار را

شمارهٔ ۱۲: من کیم بوسه زنم ساعد زیبایش را؟

شمارهٔ ۱۳: آرزومند توام، بنمای روی خویش را

شمارهٔ ۱۴: یار، چون در جام می بیند، رخ گل فام را

شمارهٔ ۱۵: یک دو روزی می گذارد یار من تنها مرا

شمارهٔ ۱۶: بی تو، چندان که محنتست مرا

شمارهٔ ۱۷: شوق درون بسوی دری می کشد مرا

شمارهٔ ۱۸: گفتگوی عقل در خاطر فرو ناید مرا

شمارهٔ ۱۹: ای شهسوار حسن، سر افراز کن مرا

شمارهٔ ۲۰: زان پیشتر که عقل شود رهنمون مرا

شمارهٔ ۲۱: هست آرزوی کشتن آن تند خو مرا

شمارهٔ ۲۲: ز سوز سینه، هر دم، چند پوشم داغ هجران را؟

شمارهٔ ۲۳: نهادی بر دلم داغ فراق و سوختی جان را

شمارهٔ ۲۴: بروز غم، سگش خواهم، که پرسد خاکساران را

شمارهٔ ۲۵: بچه نسبت کنم آن سرو قد دلجو را؟

شمارهٔ ۲۶: گه نمک ریزد بخم، گه بشکند پیمانه را

شمارهٔ ۲۷: ای شوخ، مکش عاشق خونین جگری را

شمارهٔ ۲۸: دیدیدیم ز یاران وفادار بسی را

شمارهٔ ۲۹: بحمدالله که صحت داد ایزد پادشاهی را

شمارهٔ ۳۰: بنام ایزد، میان مردمان آن تندخو با ما

شمارهٔ ۳۱: چند نادیده کنی؟ آه! چه دیدی از ما؟

شمارهٔ ۳۲: نمی توان بجفا قطع دوستداری ما

شمارهٔ ۳۳: من و بیداری شب‌ها و شب تا روز یارب‌ها

شمارهٔ ۳۴: من همچو گلزار ارم، گل گل ترا رخسارها

شمارهٔ ۳۵: ز آب چشم من گل شد، به راه عشق، منزل‌ها

شمارهٔ ۳۶: دلا، ذوقی ندارد دولت دنیا و شادی‌ها

شمارهٔ ۳۷: گل رویت عرق کرد از می ناب

شمارهٔ ۳۸: شب هجرست و مرگ خویش خواهم از خدا امشب

شمارهٔ ۳۹: سر نمی تابم ز شمشیر حبیب

شمارهٔ ۴۰: گر دعای دردمندان مستجابست، ای حبیب

شمارهٔ ۴۱: من بکویت عاشق زار و دل غمگین غریب

شمارهٔ ۴۲: ای شده خوی تو با من بتر از خوی رقیب

شمارهٔ ۴۳: ای سر زلف تو کمند حیات

شمارهٔ ۴۴: چیست پیراهن آن دلبر شیرین حرکات؟

شمارهٔ ۴۵: وه! چه عمرست که در هجر تو بردم عاقبت؟

شمارهٔ ۴۶: در آفتاب رخش آب باده تاب انداخت

شمارهٔ ۴۷: ما عاشقیم و بی سر و سامان و می پرست

شمارهٔ ۴۸: ای که از یار نشان می طلبی، یار کجاست؟

شمارهٔ ۴۹: ای که می پرسی ز من کان ماه را منزل کجاست؟

شمارهٔ ۵۰: روز نوروزست، سرو گل عذار من کجاست؟

شمارهٔ ۵۱: ای باد صبح، منزل جانان من کجاست؟

شمارهٔ ۵۲: ز باغ عمر عجب سرو قامتی برخاست

شمارهٔ ۵۳: هر آتشین گلی، که بر اطراف خاک ماست

شمارهٔ ۵۴: عکس آن لبهای میگون در شراب افتاده است

شمارهٔ ۵۵: مه ز جور فلک دوتا شده است؟

شمارهٔ ۵۶: رفتست عزیز من و مکتوب نوشتست

شمارهٔ ۵۷: دارم شبی، که دوزخ از آن شب علامتست

شمارهٔ ۵۸: ماه من، عیدست و شهری را نظر بر روی تست

شمارهٔ ۵۹: دلم بسینه سوزان مشوش افتادست

شمارهٔ ۶۰: عشقبازی چه بلا فکر خطایی بودست!

شمارهٔ ۶۱: راه وفا پیش گیر، کان ز جفا خوشترست

شمارهٔ ۶۲: دلهای مردمان بنشاط جهان خوشست

شمارهٔ ۶۳: مرا ز عشق تو صد گونه محنت و المست

شمارهٔ ۶۴: جان من، الله الله! این چه تنست؟

شمارهٔ ۶۵: این همه لاله، که سر بر زده از خاک منست

شمارهٔ ۶۶: این چنین بیرحم و سنگین دل، که جانان منست

شمارهٔ ۶۷: بهر که قصه دل گفته ام دلش خونست

شمارهٔ ۶۸: نخل بالای تو سر تا بقدم شیرینست

شمارهٔ ۶۹: برخیز، تا نهیم سر خود بپای دوست

شمارهٔ ۷۰: گفتی: بگو که: در چه خیالی و حال چیست؟

شمارهٔ ۷۱: شیشهٔ می دور از آن لب‌های میگون می‌گریست

شمارهٔ ۷۲: این تازه گل، که می رسد، از بوستان کیست؟

شمارهٔ ۷۳: من با تو یکدلم، سخن و قول من یکیست

شمارهٔ ۷۴: بی تو هر روز مرا ماهی و هر شب سالیست

شمارهٔ ۷۵: در دل بیخبران جز غم عالم غم نیست

شمارهٔ ۷۶: کدام جلوه، که در سر و سرفراز تو نیست؟

شمارهٔ ۷۷: دگرم بسته آن زلف سیه نتوان داشت

شمارهٔ ۷۸: در مجلس اگر او نظری با دگری داشت

شمارهٔ ۷۹: دل چه باشد کز برای یار ازان نتوان گذشت

شمارهٔ ۸۰: روز من شب شد و آن ماه براهی نگذشت

شمارهٔ ۸۱: یا تمنای وصال تو مرا خواهد کشت

شمارهٔ ۸۲: آمد آن سنگین دل و صد رخنه در جان کرد و رفت

شمارهٔ ۸۳: دل بامید کرم دادم و دیدم ستمت

شمارهٔ ۸۴: در کوی تو آمد بسرم سنگ ملامت

شمارهٔ ۸۵: نا دیده میکنی، چو فتد دیده بر منت

شمارهٔ ۸۶: اگر از آمدنم رنجه نگردد خویت

شمارهٔ ۸۷: چه غم گر در سرم شوریست از سودای گیسویت؟

شمارهٔ ۸۸: خدا را، تند سوی من مبین، چون بنگرم سویت

شمارهٔ ۸۹: مرا بباده، نه باغ و بهار شد باعث

شمارهٔ ۹۰: مشتاق درد را بمداوا چه احتیاج؟

شمارهٔ ۹۱: بدین هوس که: دمی سر نهم بپای قدح

شمارهٔ ۹۲: ای چشم تو شوخ تر ز هر شوخ

شمارهٔ ۹۳: خوشا کسی که درین عالم خراب آباد

شمارهٔ ۹۴: دوش با صد عیش بودی، هر شبت چون دوش باد

شمارهٔ ۹۵: بیا، بیا، که دل و جان من فدای تو باد

شمارهٔ ۹۶: کارم از دست شد و دل ز غمت زار افتاد

شمارهٔ ۹۷: سایه ای کز قد و بالای تو بر ما افتد

شمارهٔ ۹۸: گر ز رخسار تو یک لمعه بدریا افتد

شمارهٔ ۹۹: ترا گهی که نظر بر من خراب افتد

شمارهٔ ۱۰۰: چو از داغ فراقت شعله حسرت به جان افتد

شمارهٔ ۱۰۱: آب حیات حسنت گل برگ تر ندارد

شمارهٔ ۱۰۲: روز عمرم چند، یارب! چون شب غم بگذرد؟

شمارهٔ ۱۰۳: ماه شهر آشوب من، هر گه براهی بگذرد

شمارهٔ ۱۰۴: شمع، دوش از ناله من گریه بسیار کرد

شمارهٔ ۱۰۵: مسکین طبیب، چاره دردم خیال کرد

شمارهٔ ۱۰۶: نمی توان بتو شرح بلای هجران کرد

شمارهٔ ۱۰۷: من عاشق و دیوانه و مستم، چه توان کرد؟

شمارهٔ ۱۰۸: بناز می رود و سوی کس نمی نگرد

شمارهٔ ۱۰۹: باغ عیش من بجای گل همه خار آورد

شمارهٔ ۱۱۰: تا کی آن شوخ نظر بر دگری اندازد؟

شمارهٔ ۱۱۱: یار، هر چند که رعنا و سهی قد باشد

شمارهٔ ۱۱۲: می خواهم و کنجی که بجز یار نباشد

شمارهٔ ۱۱۳: شب هجران رسید و محنت بسیار پیدا شد

شمارهٔ ۱۱۴: افروخت رنگت از می و دلها کباب شد

شمارهٔ ۱۱۵: تا از فروغ روی تو گل کامیاب شد

شمارهٔ ۱۱۶: بر سر بالین طبیب از ناله من زار شد

شمارهٔ ۱۱۷: گر برون می‌آید، آن بی‌رحم، زارم می‌کشد

شمارهٔ ۱۱۸: زان دل به جانب سگ کوی تو می‌کشد

شمارهٔ ۱۱۹: باز عشق آمد و کار دل ازو مشکل شد

شمارهٔ ۱۲۰: اگر سودای عشق اینست، من دیوانه خواهم شد

شمارهٔ ۱۲۱: از حال و دل و دیده مپرسید که چون شد؟

شمارهٔ ۱۲۲: تا سلسله زلف تو زنجیر جنون شد

شمارهٔ ۱۲۳: گل شکفت و شوق آن گل چهره از سر تازه شد

شمارهٔ ۱۲۴: غم بتان مخور، ای دل، که زار خواهی شد

شمارهٔ ۱۲۵: نیست عرق، که در رهت از حرکات می‌چکد

شمارهٔ ۱۲۶: آه و صد آه! که آن مه ز سفر دیر آمد

شمارهٔ ۱۲۷: روز هجران تو، یارب! ز کجا پیش آمد؟

شمارهٔ ۱۲۸: دلم، پیش لبت، با جان شیرین در فغان آمد

شمارهٔ ۱۲۹: نگسلد رشته جان من از آن سرو بلند

شمارهٔ ۱۳۰: یارب! غم ما را که بعرض تو رساند؟

شمارهٔ ۱۳۱: عارضت هست بهشتی، که عیان ساخته اند

شمارهٔ ۱۳۲: جان من، بهر تو از جان بدنی ساخته‌اند

شمارهٔ ۱۳۳: عجب! که رسم وفا هرگز آن پری داند

شمارهٔ ۱۳۴: جهان و هر چه درو هست پایدار نماند

شمارهٔ ۱۳۵: دلم رفت و جان حزین هم نماند

شمارهٔ ۱۳۶: پیش از روزی، که خاک قالبم گل ساختند

شمارهٔ ۱۳۷: بس که خلقی سخن عاشقی من کردند

شمارهٔ ۱۳۸: عاشقان، هر چند مشتاق جمال دلبرند

شمارهٔ ۱۳۹: رند لب تشنه چرا جام شرابی نزند؟

شمارهٔ ۱۴۰: چو ترک من هوس مجلس شراب کند

شمارهٔ ۱۴۱: هرگز آن شوخ بما غیر نگاهی نکند

شمارهٔ ۱۴۲: گر کسی عاشق رخسار تو باشد چه کند؟

شمارهٔ ۱۴۳: خوبرویان، چون بشوخی قصد مرغ دل کنند

شمارهٔ ۱۴۴: چو لاله سینه من کاش پاره پاره کنند!

شمارهٔ ۱۴۵: جای آنست که شاهان ز تو شرمنده شوند

شمارهٔ ۱۴۶: دودی، که دوش بر سر کویت بلند بود

شمارهٔ ۱۴۷: شیرین دهنا، این همه شیرین نتوان بود

شمارهٔ ۱۴۸: دی براهم دیدن و آنگاه نادیدن چه بود؟

شمارهٔ ۱۴۹: با من اول آن همه رسم وفاداری چه بود؟

شمارهٔ ۱۵۰: کاکل ز چه بگذاشته ای تا کمر خود؟

شمارهٔ ۱۵۱: یار اگر مرهم داغ دل محزون نشود

شمارهٔ ۱۵۲: لعل جان‌بخشت، که یاد از آب حیوان می‌دهد

شمارهٔ ۱۵۳: هر گه آن قصاب خنجر بر گلوی من نهد

شمارهٔ ۱۵۴: ماه من، زلف شب قدرست و رویت روز عید

شمارهٔ ۱۵۵: جز بندگیم کاری از دست نمی آید

شمارهٔ ۱۵۶: زان پیشتر که جانان ناگه ز در درآید

شمارهٔ ۱۵۷: اگر نه از گل نو رسته بوی یار آید

شمارهٔ ۱۵۸: چه حاصل گر هزاران گل دمد یا صد بهار آید؟

شمارهٔ ۱۵۹: اگر چون تو سروی ز جایی برآید

شمارهٔ ۱۶۰: دلا، گر عاشقی، بنشین، که جانانت برون آید

شمارهٔ ۱۶۱: غمی، کز درد عشقت، بر دل ناشاد می‌آید

شمارهٔ ۱۶۲: دم آخر، که مرا عمر به سر می‌آید

شمارهٔ ۱۶۳: مه من با رقیبان جفااندیش می‌آید

شمارهٔ ۱۶۴: مرا، چون دیگران، یاد گل و گلشن نمی‌آید

شمارهٔ ۱۶۵: هردم از چشم تو دل را نظری می‌باید

شمارهٔ ۱۶۶: آخر از غیب دری بر رخ ما بگشاید

شمارهٔ ۱۶۷: ای کسانی که بخاک قدمش جا دارید

شمارهٔ ۱۶۸: آن کمر بستن و خنجر زدنش را نگرید

شمارهٔ ۱۶۹: دل بدرد آمد و این درد بدرمان نرسید

شمارهٔ ۱۷۰: بهر درد دل ما از تو دوایی نرسید

شمارهٔ ۱۷۱: گر دلم زین گونه آه دم بدم خواهد کشید

شمارهٔ ۱۷۲: وه! که سودای تو آخر سر بشیدایی کشید

شمارهٔ ۱۷۳: ای بتان سنگدل، تا چند استغنا کنید؟

شمارهٔ ۱۷۴: من نمیخواهم که : در کویش مرا بسمل کنید

شمارهٔ ۱۷۵: دوستان، امشب دوای درد محزونم کنید

شمارهٔ ۱۷۶: می نویسم سخن از آتش دل بر کاغذ

شمارهٔ ۱۷۷: غم نیست، گر ز داغ تو می سوزدم جگر

شمارهٔ ۱۷۸: وه! چه شورانگیزی، این شیرین پسر؟

شمارهٔ ۱۷۹: جان خواهم از خدا، نه یکی، بلکه صد هزار

شمارهٔ ۱۸۰: ای به خوبی از همه خوبان عالم خوب‌تر

شمارهٔ ۱۸۱: ای قامتت ز سرو سهی سرفرازتر

شمارهٔ ۱۸۲: تا ز خط عنبرین حسن تو شد بیش تر

شمارهٔ ۱۸۳: جامه گلگون، روی آتشناک از گل پاک تر

شمارهٔ ۱۸۴: هر روز در کویش روم، پیدا کنم یار دگر

شمارهٔ ۱۸۵: وه! که بازم فلک انداخت به غوغای دگر

شمارهٔ ۱۸۶: حاش لله! کز رخت چشم افگنم سوی دگر

شمارهٔ ۱۸۷: با رخ زرد آمدم سوی درت، ای سروناز

شمارهٔ ۱۸۸: برو، ای نرگس رعنا، تو باین چشم مناز

شمارهٔ ۱۸۹: قد تو عمر درازست و سرو گلشن ناز

شمارهٔ ۱۹۰: یار من، وه! که مرا یار نداند هرگز

شمارهٔ ۱۹۱: از آن چه سود که نوروز شد جهان افروز؟

شمارهٔ ۱۹۲: برخیز طبیبا، که دل آزرده ام امروز

شمارهٔ ۱۹۳: عمر رفت و از تو ما را صد پریشانی هنوز

شمارهٔ ۱۹۴: عید شد، هر گوشه، خلقی ماه نو دارد هوس

شمارهٔ ۱۹۵: کار من از جمله عالم همین عشقست و بس

شمارهٔ ۱۹۶: کام از آن لب مشکل و ما را غم کامست و بس

شمارهٔ ۱۹۷: یار من با دگران یار شد، افسوس افسوس!

شمارهٔ ۱۹۸: زاهد، بکنج صومعه می نوش و مست باش

شمارهٔ ۱۹۹: دردمندم، گر مرا درمان نباشد، گو: مباش

شمارهٔ ۲۰۰: آه! از آن شوخ، که تا سر نشود خاک درش

شمارهٔ ۲۰۱: آه! از آن ماه مسافر، که نیامد خبرش

شمارهٔ ۲۰۲: آنکه از آب حیات آزرده می گردد تنش

شمارهٔ ۲۰۳: زبان او، که ندیدم ز تنگی دهنش

شمارهٔ ۲۰۴: گر گذر افتد، چو باد صبح، بر خاک منش

شمارهٔ ۲۰۵: روزی که بر لب آید جانم در آرزویش

شمارهٔ ۲۰۶: کار من فریاد و افغانست، دور از یار خویش

شمارهٔ ۲۰۷: ای شاه حسن، جور مکن بر گدای خویش

شمارهٔ ۲۰۸: ای کجی آموخته پیوسته از ابروی خویش

شمارهٔ ۲۰۹: مردم و خود را ز غمهای جهان کردم خلاص

شمارهٔ ۲۱۰: وای! که جانم نشد از غم هجران خلاص

شمارهٔ ۲۱۱: عاشقان را نه گل و باغ و بهارست غرض

شمارهٔ ۲۱۲: گر من ز شوق خویش نویسم بیار خط

شمارهٔ ۲۱۳: ترک یاری کردی، از وصل تو یاران را چه حظ؟

شمارهٔ ۲۱۴: ما که از سوز تو در گریه زاریم چو شمع

شمارهٔ ۲۱۵: مهوشان در نظر کج نظرانند، دریغ!

شمارهٔ ۲۱۶: خوبان، اگر چه هر طرفی می کشند صف

شمارهٔ ۲۱۷: وه! که رفت آن شوخ و بر ما کرد بیداد از فراق

شمارهٔ ۲۱۸: نیست غم، گر شد گریبان من از غم چاک چاک

شمارهٔ ۲۱۹: ای تو سرو چمن حسن و گل باغ جمال

شمارهٔ ۲۲۰: ظاهر نکنم پیش رقیبان الم دل

شمارهٔ ۲۲۱: نه رفیقی، که بود در پی غمخواری دل

شمارهٔ ۲۲۲: آمد بهار و خوشدلم از رنگ و بوی گل

شمارهٔ ۲۲۳: ای در دلم ز آتش عشق تو صد الم

شمارهٔ ۲۲۴: نیست حد آن که گویم: بنده روی توام

شمارهٔ ۲۲۵: عجب شکسته‌دل و زار و ناتوان شده‌ام!

شمارهٔ ۲۲۶: روزی که در فراق جمال تو بوده‌ام

شمارهٔ ۲۲۷: ز سوز سینه کبابم، ز سیل دیده خرابم

شمارهٔ ۲۲۸: بیار بی وفا عمری وفا کردم ندانستم

شمارهٔ ۲۲۹: هر شب بسر کوی تو از پای در افتم

شمارهٔ ۲۳۰: براهت بینم و از بیخودی بر رهگذر غلتم

شمارهٔ ۲۳۱: اگر چون خاک پامالم کنی، خاک درت گردم

شمارهٔ ۲۳۲: بصد امید هر دم گرد آن دیوار و در گردم

شمارهٔ ۲۳۳: عیدست، برون آی، که حیران تو گردم

شمارهٔ ۲۳۴: ز پیر میکده عمری در التماس شدم

شمارهٔ ۲۳۵: کاشکی! خاک حریم حرمت می‌بودم

شمارهٔ ۲۳۶: دو روز شد که ز درد فراق بیمارم

شمارهٔ ۲۳۷: من نه آنم که دل خویش مشوش دارم

شمارهٔ ۲۳۸: یار آمد و من طاقت دیدار ندارم

شمارهٔ ۲۳۹: عمر رفته است و کنون آفت جانی دارم

شمارهٔ ۲۴۰: هر زمان بر صف خوبان بتماشا گذرم

شمارهٔ ۲۴۱: خواهم که: بزیر قدمت زار بمیرم

شمارهٔ ۲۴۲: بخاک من گذری کن، چو در وفای تو میرم

شمارهٔ ۲۴۳: پس از عمری، که خود را بر سر کوی تو اندازم

شمارهٔ ۲۴۴: مگو افسانه مجنون، چو من در انجمن باشم

شمارهٔ ۲۴۵: اگر خوانی درونم، بنده این خاندان باشم

شمارهٔ ۲۴۶: چو بخت نیست که شایسته وصال تو باشم

شمارهٔ ۲۴۷: تا عمر بود، در هوس روی تو باشم

شمارهٔ ۲۴۸: مرا چه زهره که گویم: غلام روی تو باشم؟

شمارهٔ ۲۴۹: یار گفت: از ما بکن قطع نظر، گفتم: به چشم!

شمارهٔ ۲۵۰: من که باشم که می لعل بآن ماه کشم؟

شمارهٔ ۲۵۱: چون قامت آن سرو سهی کرد هلاکم

شمارهٔ ۲۵۲: مشکل که رود داغت هرگز ز دل چاکم

شمارهٔ ۲۵۳: گر بخاکم گذرد یوسف گل پیرهنم

شمارهٔ ۲۵۴: هر شبی گویم که: فردا ترک این سودا کنم

شمارهٔ ۲۵۵: خود را نشان ناوک بد خوی خود کنم

شمارهٔ ۲۵۶: با تو خواهم شرح غم‌های دل محزون کنم

شمارهٔ ۲۵۷: دل را ز چاک سینه توانم برون کنم

شمارهٔ ۲۵۸: آهم شنید و رنجه شد آن ماه چون کنم؟

شمارهٔ ۲۵۹: ای تو آرام دل و جان، از تو دوری چون کنم؟

شمارهٔ ۲۶۰: گر جفایی رفت، از جانان جدایی چون کنم؟

شمارهٔ ۲۶۱: جان من، جان و دل خویش نثار تو کنم

شمارهٔ ۲۶۲: بهار میرسد، اما بهار را چه کنم؟

شمارهٔ ۲۶۳: دلم بآرزوی جان نمیرسد، چه کنم؟

شمارهٔ ۲۶۴: دوستان، عاشقم و عاشق زارم، چه کنم؟

شمارهٔ ۲۶۵: یار بی رحم و من از درد بجانم، چه کنم؟

شمارهٔ ۲۶۶: دلم ز دست شد، از دست دل چه چاره کنم؟

شمارهٔ ۲۶۷: آنکه از درد دل خود بفغانست منم

شمارهٔ ۲۶۸: کدام صبح سعادت بود مبارک ازینم؟

شمارهٔ ۲۶۹: چه حالست این؟ که: هر گه در جمالت یک نظر بینم

شمارهٔ ۲۷۰: تا کی بدرت آیم و دیدار نبینم؟

شمارهٔ ۲۷۱: از پی آن دلبر شیرین شمایل می روم

شمارهٔ ۲۷۲: عید شد، بخرام، تا مدهوش و حیرانت شوم

شمارهٔ ۲۷۳: جلوه های قد دلجوی ترا بنده شوم

شمارهٔ ۲۷۴: من سگ یارم و آن نیست که بیگانه شوم

شمارهٔ ۲۷۵: چنان از پا فگند امروزم آن رفتار و قامت هم

شمارهٔ ۲۷۶: ای که از خوبان مراد ما تویی مقصود هم

شمارهٔ ۲۷۷: نقد جان را در بهای زلف جانان می دهم

شمارهٔ ۲۷۸: خرم آن روز کزین محنت و غم باز رهم

شمارهٔ ۲۷۹: بحمدالله! که جان بر باد رفت و خاک شد تن هم

شمارهٔ ۲۸۰: خراب یک نظر از چشم نیم خواب توایم

شمارهٔ ۲۸۱: هر خوبی‌ای، که از همه خوبان شنیده‌ایم

شمارهٔ ۲۸۲: روز عیدست، سر راهگذاری گیریم

شمارهٔ ۲۸۳: زهی سعادت! اگر خاک آن حرم باشیم

شمارهٔ ۲۸۴: خیز، تا امروز با هم ساغر صهبا کشیم

شمارهٔ ۲۸۵: ای سگ آن سر کو، ما و تو یاران همیم

شمارهٔ ۲۸۶: نوبهارست، بیا، تا قدحی نوش کنیم

شمارهٔ ۲۸۷: شام عید، آن به، که منزل بر سر راهی کنیم

شمارهٔ ۲۸۸: ای گل، از شکل تو با ناز و خرامت گویم

شمارهٔ ۲۸۹: یارب، غم بی‌رحمی جانان به که گویم؟

شمارهٔ ۲۹۰: ساخت گدای درگهت مرحمت الهیم

شمارهٔ ۲۹۱: ای ماه من و شاه سپاه همه خوبان

شمارهٔ ۲۹۲: من گرفتار و تو در بند رضای دگران

شمارهٔ ۲۹۳: ای پریچهره من، چند نشینی بکسان؟

شمارهٔ ۲۹۴: صبح امید همانست و رخ یار همان

شمارهٔ ۲۹۵: در قبای ارغوانی قد آن سرو روان

شمارهٔ ۲۹۶: مشکل غمی‌ست عشق، که گفتن نمی‌توان

شمارهٔ ۲۹۷: منم، چون غنچه، در خوناب زان گل برگ تر پنهان

شمارهٔ ۲۹۸: جان بحسرت نتوان بی رخ جانان دادن

شمارهٔ ۲۹۹: اگر برای تو مردن، چه باک از آن مردن؟

شمارهٔ ۳۰۰: خط ریحانش رقم بر نسترن خواهد زدن

شمارهٔ ۳۰۱: ای معلم، خاطر غمدیده من شاد کن

شمارهٔ ۳۰۲: عید قربان شد، بیا عاشق کشی بنیاد کن

شمارهٔ ۳۰۳: ای دل، بکوی او مرو، از بیخودی غوغا مکن

شمارهٔ ۳۰۴: از رشک سوختم، برقیبان سخن مکن

شمارهٔ ۳۰۵: برخیز و بسر وقت اسیران گذری کن

شمارهٔ ۳۰۶: نظاره کن در آینه خود را، حبیب من

شمارهٔ ۳۰۷: از فراق آن پری هر دم فزون شد درد من

شمارهٔ ۳۰۸: گر جدا سازی بتیغ جور بند از بند من

شمارهٔ ۳۰۹: بخاک پای تو، ای سرو ناز پرور من

شمارهٔ ۳۱۰: پشت و پناه من بود، دیوار دلبر من

شمارهٔ ۳۱۱: دل خون شد از امید و نشد یار یار من

شمارهٔ ۳۱۲: در کوی بتان نیست کسی زار تر از من

شمارهٔ ۳۱۳: نه رحم در دل یار و نه صبر در دل من

شمارهٔ ۳۱۴: تا بکی تند شوی بهر جفای دل من؟

شمارهٔ ۳۱۵: ای قدت نازک نهال جویبار چشم من

شمارهٔ ۳۱۶: فدای آن سگ کو باد جان ناتوان من

شمارهٔ ۳۱۷: گفتیم: چون زنده مانی در غم هجران من؟

شمارهٔ ۳۱۸: خوش آنکه در همه روی زمین تو باشی و من!

شمارهٔ ۳۱۹: گهی لطفست و گاهی قهر کار دلربای من

شمارهٔ ۳۲۰: بهر خون ریز دلم، ترک کمان ابروی من

شمارهٔ ۳۲۱: شهید عشقم و از خاک من خون داده نم بیرون

شمارهٔ ۳۲۲: مسلمانان، مرا جان خواهد آمد از الم بیرون

شمارهٔ ۳۲۳: مردم از درد و نگفتی: دردمند ماست این

شمارهٔ ۳۲۴: دلا، زان لب زلال خضر می خواهی، خیالست این

شمارهٔ ۳۲۵: آخر، ای آرام جان، سوی دل افگاری ببین

شمارهٔ ۳۲۶: من و تخیل حسنت، چه یار بهتر ازین؟

شمارهٔ ۳۲۷: روز نوروزست و ما را مجلس افروزی چنین

شمارهٔ ۳۲۸: عاشقم کردی و گفتی با رقیب تندخو

شمارهٔ ۳۲۹: خوش باشد اگر باشم در طرف چمن با او

شمارهٔ ۳۳۰: ندارم قوت اظهار درد خویشتن با او

شمارهٔ ۳۳۱: چنان بلند نشد سرو ناز پرور او

شمارهٔ ۳۳۲: آنکه رفت امروز و صد دل می رود دنبال او

شمارهٔ ۳۳۳: خاکم بره پیک حریم حرم او

شمارهٔ ۳۳۴: چند گیرد جام می کام از لب میگون او؟

شمارهٔ ۳۳۵: خواهم فگندن خویش را پیش قد رعنای او

شمارهٔ ۳۳۶: روزم از بیم رقیبان نیست ره در کوی او

شمارهٔ ۳۳۷: چند سوزی داغها بر دست؟ آه از دست تو

شمارهٔ ۳۳۸: چند پنهان کنم افسانه هجران از تو؟

شمارهٔ ۳۳۹: من بیدل بعمر خود ندیدم یک نگاه از تو

شمارهٔ ۳۴۰: لیلی و مجنون اگر میبود در دوران تو

شمارهٔ ۳۴۱: نمیکشیم سر از آستان خانه تو

شمارهٔ ۳۴۲: ای بی وفا، چه چاره کنم با جفای تو؟

شمارهٔ ۳۴۳: بیا، تا نقد جان را برفشانم در هوای تو

شمارهٔ ۳۴۴: مردم ازین الم: که نمردم برای تو

شمارهٔ ۳۴۵: سازم قدم ز دیده و آیم بسوی تو

شمارهٔ ۳۴۶: ما ز یک جانب، رقیب از یک طرف در کوی تو

شمارهٔ ۳۴۷: سینه مجروحست و از هر جانبی صد غم درو

شمارهٔ ۳۴۸: آمده ای بمنزلم، ای مه نازنین، فرو

شمارهٔ ۳۴۹: باز، ای سوار شوخ، کجا می روی؟ مرو

شمارهٔ ۳۵۰: این چه چشسمت؟ که بی خوابم ازو

شمارهٔ ۳۵۱: یار وداع می کند، تاب وداع یار کو؟

شمارهٔ ۳۵۲: بر سر راه تو بودم، که رسیدی ناگاه

شمارهٔ ۳۵۳: هر کس که نیست کشته عشقت هلاک به

شمارهٔ ۳۵۴: چشم او می خورده و خود را خراب انداخته

شمارهٔ ۳۵۵: بلبل بباغ و جغد بویرانه ساخته

شمارهٔ ۳۵۶: ماییم جا بگوشه می خانه ساخته

شمارهٔ ۳۵۷: آن سایه نیست، دایم دنبال او فتاده

شمارهٔ ۳۵۸: جان من، گاهی سخن کن ز آن لب و کامی بده

شمارهٔ ۳۵۹: کیست آن سرو روان؟ کز ناز دامن بر زده

شمارهٔ ۳۶۰: بر بستر هلاکم، بیمار و زار مانده

شمارهٔ ۳۶۱: ای همچو پری از من دیوانه رمیده

شمارهٔ ۳۶۲: بخون نشست دلم، خار غم خلیده خلیده

شمارهٔ ۳۶۳: دردا! که باز ما را دردی عجب رسیده

شمارهٔ ۳۶۴: خطت، که رقم بر ورق لاله کشیده

شمارهٔ ۳۶۵: بکجا روم ز دردت؟ چه دوا کنم؟ چه چاره؟

شمارهٔ ۳۶۶: ترا، که جان منی، ساخت ناتوان روزه

شمارهٔ ۳۶۷: گر نیست جام گلگون، خوش نیست دور لاله

شمارهٔ ۳۶۸: تا چند بهر کشتن ما جور و کین همه؟

شمارهٔ ۳۶۹: زین پیش لطف بود و کنون جور و کین همه

شمارهٔ ۳۷۰: با تو هر ساعت مرا عرض نیازست این همه

شمارهٔ ۳۷۱: ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

شمارهٔ ۳۷۲: دوش پیمانه تهی آمدم از می خانه

شمارهٔ ۳۷۳: بی‌جهت با ما چرا آهنگ غوغا کرده‌ای؟

شمارهٔ ۳۷۴: ای که به خون مردمان چشم سیاه کرده‌ای

شمارهٔ ۳۷۵: کشیده‌ای می و بالای منظر آمده‌ای

شمارهٔ ۳۷۶: ای آنکه در نصیحت ما لب گشوده‌ای

شمارهٔ ۳۷۷: امشب تو باز چشم و چراغ که بوده‌ای؟

شمارهٔ ۳۷۸: چون گویمت که: در دل ویران من درآی

شمارهٔ ۳۷۹: مست با رخسار آتشناک بیرون تاختی

شمارهٔ ۳۸۰: من نگویم که: وفا یار مرا بایستی

شمارهٔ ۳۸۱: ز من بیگانه شد، بیگاه با اغیار بایستی

شمارهٔ ۳۸۲: ماه من، روی تو خوبست و چنین بایستی

شمارهٔ ۳۸۳: ای ز بهار تازه تر، تازه بهار کیستی؟

شمارهٔ ۳۸۴: گفتی: بگو که: بنده فرمان کیستی؟

شمارهٔ ۳۸۵: بر من، ای شوخ، ستم‌ها کردی

شمارهٔ ۳۸۶: رفتی، ای ماه، که از مهر وفا می‌کردی

شمارهٔ ۳۸۷: ای شهسوار حسن، بمیدان خوش آمدی

شمارهٔ ۳۸۸: دوشینه کجا رفتی و مهمان که بودی؟

شمارهٔ ۳۸۹: ای مسلمانان، گرفتارم بدست کافری

شمارهٔ ۳۹۰: چند پرسم خبر وصل و نیابم اثری؟

شمارهٔ ۳۹۱: من بنده کمین و تو سلطان کشوری

شمارهٔ ۳۹۲: ز دوری تا به کی، ما را چنین مهجور می‌داری؟

شمارهٔ ۳۹۳: تو در میدان و من چون گوی در ذوق سراندازی

شمارهٔ ۳۹۴: دلا، رفت آنکه: وصل دلستانی داشتم روزی

شمارهٔ ۳۹۵: شب فراق ز صبحم خبر چه می‌پرسی؟

شمارهٔ ۳۹۶: دیده ام از تو بلایی که ندیدست کسی

شمارهٔ ۳۹۷: تا کی بکنج صبر جگر خون کند کسی؟

شمارهٔ ۳۹۸: چند از بلای هجر جگر خون کند کسی؟

شمارهٔ ۳۹۹: بس که جانها همه شد صرف تو جانان کسی

شمارهٔ ۴۰۰: زهی شراب لبت مایه طربناکی!

شمارهٔ ۴۰۱: آخر، ای شوخ، دل از جور تو غمگین تا کی؟

شمارهٔ ۴۰۲: جان من در فرقت جانان برآید کاشکی!

شمارهٔ ۴۰۳: یار دور از صحبت اغیار بودی کاشکی!

شمارهٔ ۴۰۴: با تو از اول نبودی آشنایی کاشکی!

شمارهٔ ۴۰۵: ای گلستان جمالت در کمال خرمی

شمارهٔ ۴۰۶: اگر بلطف بخوانی وگر بجور برانی

شمارهٔ ۴۰۷: تو از من فارغ و من از تو دارم صد پریشانی

شمارهٔ ۴۰۸: چه حاجتست که گه خشم و گه عتاب کنی؟

شمارهٔ ۴۰۹: ز روی ناز و حیا منعم از نیاز کنی

شمارهٔ ۴۱۰: چه شد که جانب اهل وفا گذر نکنی؟

شمارهٔ ۴۱۱: ناگاه اگر ز ما سخنی گوش می‌کنی

شمارهٔ ۴۱۲: ای که در عاشق‌کشی هر لحظه صد خون می‌کنی

شمارهٔ ۴۱۳: تیر و کمان گرفته‌ای، سوی شکار می‌روی

شمارهٔ ۴۱۴: سوی شکار، ای بت رعنا، چه می‌روی؟

شمارهٔ ۴۱۵: آن کف پا بر زمین حیفست، ای سرو سهی

شمارهٔ ۴۱۶: خدا را، سوی مشتاقان نگاهی

شمارهٔ ۴۱۷: ای صد هزار چون من خاک در سرایی

شمارهٔ ۴۱۸: به رهت ز رشک میرم، چو به غیر همره آیی

شمارهٔ ۴۱۹: چند رسوا شوم از عشق من شیدایی؟

شمارهٔ ۴۲۰: چون در میان خوبان رسمیست بی وفایی

شمارهٔ ۴۲۱: سحرگاهان که چون خورشید از منزل برون آیی

شمارهٔ ۴۲۲: عشاق را حیات بجانست و جان تویی