حرف آخر قافیه

شماره ۱: ای بی‌خبر از محنت و شاد از الم ما

شماره ۲: با رخت صورت چین چند کند دعوی را

شماره ۳: با من ای مردمک دیده نظر نیست تو را

شماره ۴ - استقبال از امیرخسرو دهلوی: بیش از این مپسند در زاری من درویش را

شماره ۵: تا به کی باشد چو نی با ناله دمسازی مرا

شماره ۶: تا دو چشم سیهت غارت جان کرد مرا

شماره ۷: چون نی اگر چه عمری خوش می نواخت ما را

شماره ۸: خطت چون از سواد شب رقم زد صفحه مه را

شماره ۹: زهی راست از تو همه کار ما

شماره ۱۰: طیلسانت چو کژ افتاد ببستی او را

شماره ۱۱: گر ز می رنگ نبودی گل سیرابش را

شماره ۱۲: گهی که عشق به خود راه می‌نمود مرا

شماره ۱۳: گیسو برید و شد فزون مهرش من گمراه را

شماره ۱۴: ناصح چه کار دارد در عشق یار با ما

شماره ۱۵: هر خبر کز سرکشی گوید صبا

شماره ۱۶: عشق می‌گفت از کرم‌های حبیب

شماره ۱۷ - استقبال از کمال خجندی: ما به چشمت عشق می‌بازیم و او در عین خواب

شماره ۱۸: آنچه بی‌روی توام گریه به روی آورده‌ست

شماره ۱۹: آن روز مه این نور سعادت به جبین داشت

شماره ۲۰: آن معلم که لبت را روش جان آموخت

شماره ۲۱: آنها که بی تو در دل و جان سقیم ماست

شماره ۲۲: آه کز سعی رقیبان یار ترک من گرفت

شماره ۲۳: آیت حسن را که نام وفاست

شماره ۲۴: آن پری چهره که در پرده جان مستور است

شماره ۲۵: ار شیخ صومعه ست وگر رند دیر توست

شماره ۲۶: از بلای عشق تو تنها دل ما ریش نیست

شماره ۲۷: از زروه‌های باغ خطش یاسمن یکی‌ست

شماره ۲۸: از سبزه خطت ورق گل رقمی یافت

شماره ۲۹ - استقبال از کمال خجندی: افسوس که صورت تتق چهره معنی ست

شماره ۳۰: افسوس که جز ناله مرا همنفسی نیست

شماره ۳۱: اگر دیده در مهر و مه ناظر است

شماره ۳۲: اگر گویی که حسن از روی من خاست

شماره ۳۳: ای که همه کار ما راست به تدبیر توست

شماره ۳۴: باد بر زلف تو بگذشت که عنبر بوی است

شماره ۳۵: با رخ خوبت که ورد بوستان خرمی ست

شماره ۳۶: باز آی که خلوتگه جانم حرم توست

شماره ۳۷: با سگت یاری مرا کار خود است

شماره ۳۸: با شمع چو گفتم که نشان غم دل چیست

شماره ۳۹: به اهل درد غمت هرچه می کند غم نیست

شماره ۴۰: به قتل خسته دلان غمزه تو قانع نیست

شماره ۴۱: بیا که بی خبران را خبر ز روی نکو نیست

شماره ۴۲: بی‌رخ آن مه که شام زلف را در هم شکست

شماره ۴۳: پیش رخ تو قصه یوسف حکایت است

شماره ۴۴ - استقبال از امیرخسرو دهلوی: تا به خون ریزی غمت خنجر گرفت

شماره ۴۵: تا در این بادیه توفیق ازل همره ماست

شماره ۴۶: تا دل از سیر و سلوک رهش آگاهی یافت

شماره ۴۷: تا دل از شوق گل رویت ره صحرا گرفت

شماره ۴۸: تا ز سودا زدگان عشق خریداری یافت

شماره ۴۹: تا سر زلف تو در دست صبا افتاده ست

شماره ۵۰: تا سرو مرا عارض چون یاسمنی هست

شماره ۵۱: تا سنبل زلفت خبر از گلشن جان گفت

شماره ۵۲: چمن را تا نسیمت در دماغ است

شماره ۵۳: خشنود بودن از غم عشق تو کار ماست

شماره ۵۴: دلا بنیاد جان را محکمی نیست

شماره ۵۵: دلا طریقه عشاق خود پرستی نیست

شماره ۵۶: دل به زاری دامن زلف جفا کارش گرفت

شماره ۵۷: دلم را مقام عبادت در اوست

شماره ۵۸ - استقبال از کمال خجندی: دلم از درد فراق تو قوی افگار است

شماره ۵۹: دل ناگرفته خال تو در زلف جا گرفت

شماره ۶۰: دل وصل تو می خواهد و دلخواست همین است

شماره ۶۱: دلی که صرف تو شد نقد عشق قیمت اوست

شماره ۶۲: رنجور عشق را سر ناز طبیب نیست

شماره ۶۳: ز بس که عشق تو شوری به شهر و کو انداخت

شماره ۶۴: زلف تو را که شام پریشانی من است

شماره ۶۵ - استقبال از بساطی سمرقندی: سرو بالای تو در عالم خوبی علم است

شماره ۶۶: سرو بالای تو را شیوه بلا انگیزی ست

شماره ۶۷: سرو تا بنده بالای تو شد آزاد است

شماره ۶۸: سنبل باغ رخت غالیه بو افتاده ست

شماره ۶۹: شمع رویت را چراغ آسمان پروانه‌ای‌ست

شماره ۷۰: کدامین رسم و آیینی که در رندان مفرد نیست

شماره ۷۱ - استقبال از کاتبی ترشیزی: کجا روم که مرا جز درت پناهی نیست

شماره ۷۲ - استقبال از همام تبریزی: که می‌داند می شوق از چه جام است

شماره ۷۳ - استقبال از بساطی سمرقندی: گرچه ابر زندگی جان بخش و صافی مشرب است

شماره ۷۴ - استقبال از شمس مغربی: گرچه اشک من غمدیده سراسر گهر است

شماره ۷۵: گرچه تو حقیری و گناه تو عظیم است

شماره ۷۶: گرچه شمار عاشق زنار زلف یار است

شماره ۷۷: گرچه طریق وفا قدیم است

شماره ۷۸: گرچه ماه نو به شوخی بی نظیر عالم است

شماره ۷۹: گریه خون سر ره بر من درویش گرفت

شماره ۸۰: گنجی ست عشق یار که عالم خراب اوست

شماره ۸۱: لاله را همچو بتان عارض دلجویی نیست

شماره ۸۲: مرا از دل خبر جز بی دلی نیست

شماره ۸۳: مرا که تحفه جان در بدن هدایت توست

شماره ۸۴: ناله دلسوز نی شرح غمی بیش نیست

شماره ۸۵ - استقبال از کمال خجندی: نرگس خیال چشم تو در خواب ناز یافت

شماره ۸۶: نقدی ست دل که سکه محنت به نام اوست

شماره ۸۷: هر آن حدیث که در دعوی محبت توست

شماره ۸۸: هر خسته خاطری که چو نی چشم باز نیست

شماره ۸۹: هر در اشکی که آمد چشم گریان را به دست

شماره ۹۰: هر دل که به عشق مبتلا نیست

شماره ۹۱ - استقبال از سنایی: هرکسی گوید که درد عشق را تدبیر چیست

شماره ۹۲ - استقبال از شمس مغربی: هرکه از دیدار جانان همچو من مهجور نیست

شماره ۹۳ - استقبال از امیرخسرو دهلوی: یار جز در پی آزار دل ریش نرفت

شماره ۹۴: آزاد بنده‌ای که قبول دلی شود

شماره ۹۵: آن شاخ گل خرامان در باغ چون برآید

شماره ۹۶: آن گوهر حسنی که بدان فخر توان کرد

شماره ۹۷: آن دم ایاز خاص به مقصود می‌رسد

شماره ۹۸: آنها که ز آیینه دل زنگ زدودند

شماره ۹۹: آه که نیش غمت خاطر من ریش کرد

شماره ۱۰۰ - استقبال از عارفی هروی: از آتش دل هر کس در سینه غمی دارد

شماره ۱۰۱: از مخزن دل دیده هر آن در که بر آورد

شماره ۱۰۲: اشکم به جست‌وجوی او بر خاک آن در می‌رود

شماره ۱۰۳: افسوس که ره بینان یک یک ز نظر رفتند

شماره ۱۰۴: اگرچه دل نصیب از چشم شوخت مکر و فن دارد

شماره ۱۰۵: اگر چه صاحب معنی همه هنر باشد

شماره ۱۰۶: اگر معارضه حسن تو را به حور افتد

شماره ۱۰۷: اول استادی که عشق و حسن را تقسیم کرد

شماره ۱۰۸: اهل دل در طلبت صاحب تدبیر شدند

شماره ۱۰۹: ای دل از باطن آن فرقه که صاحب قدمند

شماره ۱۱۰ - استقبال از کمال خجندی: ای لبت کام دل بی‌سروسامانی چند

شماره ۱۱۱ - استقبال از کمال خجندی: ای آنکه به جور از تو تبرا نتوان کرد

شماره ۱۱۲: با آفتاب رویت چون مه نمی برآید

شماره ۱۱۳: باد از هوای کوی تو پیغام می‌دهد

شماره ۱۱۴: باز آواز نی و فریاد درد انگیز عود

شماره ۱۱۵: باد اگر یاد سرو ما نکند

شماره ۱۱۶ - استقبال از شمس مغربی: باز از قدم گل چمن پیر جوان شد

شماره ۱۱۷: باز این دل خود کام به فرمان کسی شد

شماره ۱۱۸: باز بالا بنمودی و بلا خواهد شد

شماره ۱۱۹: باز بیرون شدی و نوبت حیرانی شد

شماره ۱۲۰: باز ره‌بینان نشان از قرب منزل می‌دهند

شماره ۱۲۱: باشد که ز رخسار ترا پرده برافتد

شماره ۱۲۲: با غمت هرچند کار درد ما مشکل شود

شماره ۱۲۳: به بازی حلقه زلف تو دل برد از من و خم زد

شماره ۱۲۴: به جهان لطیف طبعی که ز خود ملال دارد

شماره ۱۲۵: تاب خطت قرار ز بخت سیاه برد

شماره ۱۲۶: تاب رویت رونق خورشید عالم‌تاب برد

شماره ۱۲۷: تا بر بیاض رویت خط سیه برآمد

شماره ۱۲۸: تاب رویت به فروغ مه تابان ماند

شماره ۱۲۹: تا به رحمت خوان قسمت را مزین کرده‌اند

شماره ۱۳۰: تا بنفشه برد بویی از خطت در تاب شد

شماره ۱۳۱: تا به سودای تو دل را عشق و همت یار شد

شماره ۱۳۲: تا به کی چشم تو جز غارت دین‌ها نکند

شماره ۱۳۳: تا به کی نقد دلم صرف غم هجران شود

شماره ۱۳۴: تا به معنی اهل صورت دم ز آب و گل زدند

شماره ۱۳۵: تا جان ز وفای دهن تنگ تو دم زد

شماره ۱۳۶: تا جفایی نکشد دل به وفایی نرسد

شماره ۱۳۷: تا خرد خیمه سوی عالم جسمانی زد

شماره ۱۳۸: تا خطت خود را به سودای خطا خواهد کشید

شماره ۱۳۹: تا دل به وصف آن دهن عرض تکلم می‌کند

شماره ۱۴۰: تا دلم شیوه آن زلف دوتا می‌داند

شماره ۱۴۱: تا راهروان در حرم دل نرسیدند

شماره ۱۴۲: تا ز خاک قدمت باد خبر می‌آرد

شماره ۱۴۳: تا ز عشق اهل نظر آیینه‌ای برساختند

شماره ۱۴۴: تا زلف تو دلم را پا بسته بلا کرد

شماره ۱۴۵: تا زلف رهزن تو ز عنبر کمند کرد

شماره ۱۴۶: تا ز نسیم رحتمش رایحه‌ای به ما رسد

شماره ۱۴۷: تا کافر چشمت ز مژه عزم سپه کرد

شماره ۱۴۸: تا گرد عارض تو خط سبز بردمید

شماره ۱۴۹: تا گلشن از طراوت روی تو یاد داد

شماره ۱۵۰: تا نخست از طرف عشق تو فرمان نرسید

شماره ۱۵۱: تا نشد زلفت پریشان وقت ما بر هم نزد

شماره ۱۵۲: ترک چشمت بی‌سپاه حسن خنجر می‌زند

شماره ۱۵۳: تو را به جز سخن اندر دهن نمی‌گنجد

شماره ۱۵۴: چشمت آزار ما چه می‌خواهد

شماره ۱۵۵: چشمت که به جز فتنه‌گری کار ندارد

شماره ۱۵۶: چنین که چشم تو پروای دادخواه ندارد

شماره ۱۵۷ - استقبال از حافظ: چو زلف بی قرارش قصد جان کرد

شماره ۱۵۸: چو سرو هر که در این بوستان هوای تو کرد

شماره ۱۵۹: چو عطار صبا در چین زلفت مشک می‌بیزد

شماره ۱۶۰: چون نه شادی و نه محنت به کسی می‌ماند

شماره ۱۶۱: چو نام مستی نرگس به بزم باغ برآمد

شماره ۱۶۲: خدا بتان جفا کیش را وفا بخشد

شماره ۱۶۳: خطت را تا به خون ریزی نشان شد

شماره ۱۶۴: خطت صحیفه مه را نقاب مشگین کرد

شماره ۱۶۵: خیال روی تو از سر به در نخواهم کرد

شماره ۱۶۶: خیز که پیر مغان میکده را درگشاد

شماره ۱۶۷: در ازل مهر تو با جان رقم غم می‌زد

شماره ۱۶۸: در ازل قطره خونی که ز آب و گل شد

شماره ۱۶۹: در چمن سبزه سیراب به هرجا که رسید

شماره ۱۷۰: در چمن دوش به گل بلبل دشوار پسند

شماره ۱۷۱ - استقبال از حافظ: دلم جز داغ نومیدی ز جان حاصل همین دارد

شماره ۱۷۲: دل جز به غمت خاطر خوشنود ندارد

شماره ۱۷۳ - استقبال از حافظ: دل به رویت هوس صحبت جانی دارد

شماره ۱۷۴: دل نه جز غصه محرمی دارد

شماره ۱۷۵: دل به یاد لب لعلت سخن از نوش نکرد

شماره ۱۷۶: دلم جز با غمت خرم نباشد

شماره ۱۷۷: دل شکسته چو در آرزوی لعل تو خون شد

شماره ۱۷۸: دل جفای خطت از دور قمر می‌داند

شماره ۱۷۹: دلم از زلف تو پا بسته سودا آمد

شماره ۱۸۰: دل در آن زلف شد و روی دل افروز ندید

شماره ۱۸۱: دوش می گفتم که ماه این دلفروزی از که دید

شماره ۱۸۲: راستی را شیوه‌ای کآن سرو قامت می‌کند

شماره ۱۸۳: روی تو طعنه بر گل سیراب می‌زند

شماره ۱۸۴: ز بهر غارت جان عشق لشکر اندازد

شماره ۱۸۵: ز غمزه چشم تو چون تیر در کمان آورد

شماره ۱۸۶: سپاه عشق از آن لحظه خیمه بالا زد

شماره ۱۸۷: سرشک تا به کی از چشم آن و این افتد

شماره ۱۸۸: سرکشید از کبر ابلیس و چنین مهجور شد

شماره ۱۸۹ - استقبال از کمال خجندی: سرو هرگز در چمن کاری چنین زیبا نکرد

شماره ۱۹۰: سرو قدت طرف باغ چو پا می‌ماند

شماره ۱۹۱: سریر فقر که با هیچ پادشا ندهند

شماره ۱۹۲: سزد که زلف تو آن رخ پی نظاره نماید

شماره ۱۹۳: شبی کآن ماه با ما خوش برآید

شماره ۱۹۴: صاحب روی نکو منصب دولت دارد

شماره ۱۹۵: ز بس کز گریه چشم من به خون ناب می‌سازد

شماره ۱۹۶: صبا به تحفه نسیمی که دلگشای آرد

شماره ۱۹۷: طالب درد عشق تو فکر دوا نمی‌کند

شماره ۱۹۸: طوطی عقلم که دعوی تکلم می‌کند

شماره ۱۹۹: عاقبت حسرت لعل تو دلم را خون کرد

شماره ۲۰۰: غم نیست اگر زلفت با فتنه سری دارد

شماره ۲۰۱: کس نیست که کار ما برآرد

شماره ۲۰۲: کسی چو نیست که پیش تو عذر ما خواهد

شماره ۲۰۳ - استقبال از کمال خجندی: کسی را که رویت هوس می‌کند

شماره ۲۰۴: کسی کآشفته سودای آن زنجیر مو آمد

شماره ۲۰۵: کسی که نسبت قدت به سرو ناز کند

شماره ۲۰۶: کسی چون گل دهن پرخنده دارد

شماره ۲۰۷: کسی کاو به جانان وصالی ندارد

شماره ۲۰۸: کسی که سلسله زلف مشکبو دارد

شماره ۲۰۹: کسی کز خوان قسمت مفلسان را جام می‌بخشد

شماره ۲۱۰: کمند زلف توام پای بند سودا کرد

شماره ۲۱۱ - استقبال از کمال خجندی: کنون چو در طلبش اشک رو به ره دارد

شماره ۲۱۲: گر ای اشک دیده به خویشت بخواند

شماره ۲۱۳ - استقبال از کمال خجندی: گر بعد اجل درد تو با خویش توان برد

شماره ۲۱۴: گر تیغ زند یار نخواهیم حذر کرد

شماره ۲۱۵: گرچه هردم سیل اشک ما به دریا می‌رود

شماره ۲۱۶: گرچه دل بهره ز کیش تو خدنگی دارد

شماره ۲۱۷: گرچه شب غم ساختم چون شمع من با سوز خود

شماره ۲۱۸: گر ز بالای تو هر ساعت بلا باید کشید

شماره ۲۱۹ - استقبال از کمال خجندی: گر شبی ماه رخت پرده ز رو برگیرد

شماره ۲۲۰: گر قدح با لب میگون تو لافی دارد

شماره ۲۲۱: گر نه با من سر زلفت به جفا پیدا شد

شماره ۲۲۲: گر ندیدی کز سرای دیده‌ام خون می‌چکد

شماره ۲۲۳: گر همچو نی دم می‌زنم از سوز دل خون می‌رود

شماره ۲۲۴: گل جامه دران بار دگر سر به در آورد

شماره ۲۲۵: گهی به پای تو جانم سر نیاز کشید

شماره ۲۲۶: گوهر اشکم که راز دل هویدا می‌کند

شماره ۲۲۷: گهی چشمت به نیش غم دلم را ریش می‌دارد

شماره ۲۲۸: گهی که باغ ز فصل بهار یاد دهد

شماره ۲۲۹: گهی کز خوان قسمت مفلسان را کام می‌بخشند

شماره ۲۳۰: گهی که آیت حسن تو را بیان کردند

شماره ۲۳۱: لبت جان‌بخش و دلجو می‌نماید

شماره ۲۳۲: ما را ز سر خیال تو بیرون نمی‌شود

شماره ۲۳۳: ماه رخسار تو دید و عاشقی بنیاد کرد

شماره ۲۳۴: مرا بی‌تو راحت الم می‌نماید

شماره ۲۳۵: مرا تا سوز دل هر شب بلای تن نخواهد شد

شماره ۲۳۶: مرا دوش از آن لب بسی رنگ بود

شماره ۲۳۷: مرا که دوش زیادت زیاده دردی بود

شماره ۲۳۸: مرا می سوزد آن بدخو که کار خودنکو سازد

شماره ۲۳۹: مرا یاد آن روی دیوانه کرد

شماره ۲۴۰: مسافران که در این ره به کاروان رفتند

شماره ۲۴۱ - استقبال از بساطی سمرقندی: میر مجلس که چو لب باده روشن دارد

شماره ۲۴۲: ناز مه جز به همین نیست که نوری دارد

شماره ۲۴۳: نکردم جز به زلف یار پیوند

شماره ۲۴۴: واقف از جام می لعل تو مدهوشانند

شماره ۲۴۵: هر جفایی که کند روی تو نیکو باشد

شماره ۲۴۶: هر خطایی که سزاوار عتابی باشد

شماره ۲۴۷: هردم از جانب او تیغ بلا می‌آید

شماره ۲۴۸: هردم از غیبم به گوش دل ندایی می‌رسد

شماره ۲۴۹: هردم به صورتی یار دیدار می‌نماید

شماره ۲۵۰: هرشبی زلفش مرا در بند سودا می‌کشد

شماره ۲۵۱: هرکجا خط تو عرض نافه چینی کند

شماره ۲۵۲: هرکه زاین وادی به کوی بخت و دولت می‌رسد

شماره ۲۵۳: هرکه سر در قدم مردم مقبل ننهاد

شماره ۲۵۴: هرگز به جهان چیزی جز یار نمی‌ماند

شماره ۲۵۵: هندوی زلف تو زآن حال مشوش دارد

شماره ۲۵۶: یارب کدام دل که ز سوز تو دم نزد

شماره ۲۵۷: یار درد بی دلان را دید و تدبیری نکرد

شماره ۲۵۸ - استقبال از کمال خجندی: یار در کار دلم کوشش بسیاری کرد

شماره ۲۵۹: از چشم ما چو می طلبد لعل او گهر

شماره ۲۶۰: از گوهر اشک ار نشود دیده توانگر

شماره ۲۶۱ - استقبال از حافظ: چه بود افسانه منصور با یار

شماره ۲۶۲: دلا غم یار ما شد دل به جا دار

شماره ۲۶۳: گر به رویت کنند نسبت حور

شماره ۲۶۴: عمری دویده ایم به دنبال اهل راز

شماره ۲۶۵: ما را ز روزگار غم روزگار بس

شماره ۲۶۶: آب شد پیش لبت قند چو تر کردیمش

شماره ۲۶۷: آن دل که به فن برد ز من غمزه مستش

شماره ۲۶۸: آنکه رحمی نیست بر حال منش

شماره ۲۶۹: اشک چشم من که جان نقد روان می‌خواندش

شماره ۲۷۰: اگر در بند سودا نیست با من زلف مشکینش

شماره ۲۷۱: تا در دلت غمی بود از دلپذیر خویش

شماره ۲۷۲: چه کرد سرو به قدت که بر کشیدندش

شماره ۲۷۳: چون طلب کردیم فیضی از سحاب رحمتش

شماره ۲۷۴: در عشق از آن خوشدلم از چشم تر خویش

شماره ۲۷۵: دلا به دست هوس تار زلف یار مکش

شماره ۲۷۶: کجاست ساغر می تا به گردش آرندش

شماره ۲۷۷: دل چو گشت از جام معنی جرعه نوش

شماره ۲۷۸: روزگاری ست که از غایت نادانی خویش

شماره ۲۷۹: گر ترحم نکند طره بی آرامش

شماره ۲۸۰: ما را به در دوست گشاد از هوس خویش

شماره ۲۸۱: ما را همین زبانی ست آن نیز در دعایش

شماره ۲۸۲: یار اگر بد کند ای دل نتوان گفت بدش

شماره ۲۸۳: هر نقد دل کآن غمزه پر حیله می آرد به کف

شماره ۲۸۴: گر بیابد شرف خدمت آن حور ملک

شماره ۲۸۵ - استقبال از کمال خجندی: شمع می‌گفت به پروانه شبی در منزل

شماره ۲۸۶: آه کز زلفت اسیر بند زنار آمدم

شماره ۲۸۷: از آن ز دیده و دل اشک و آه می‌خواهم

شماره ۲۸۸: ای ز چشمت چشم نرگس نسخه‌ای اما سقیم

شماره ۲۸۹: تا به روی از دیده اشک لاله‌گون می‌آیدم

شماره ۲۹۰: تا خاک راه همت اهل صفا شدم

شماره ۲۹۱: خیزید تا ز خاک درش درد سر بریم

شماره ۲۹۲: دل خون شد و زاین راه به جایی نرسیدیم

شماره ۲۹۳: دل گم شد و جز بر دهنش نیست گمانم

شماره ۲۹۴: زهی تیره از زلف تو روز، شام

شماره ۲۹۵: سرشک جانب خاک در تو بست احرام

شماره ۲۹۶: گرچه از جا شد دل و بر جان بلا می‌آیدم

شماره ۲۹۷: گرچه روزی چند دور از کعبه روی توام

شماره ۲۹۸: گهی که جانب آن زلف خم به خم بینیم

شماره ۲۹۹: ما به اول ستم زلف تو را خوش کردیم

شماره ۳۰۰: ما به فکر دهنت ذوق شکر یافته‌ایم

شماره ۳۰۱: مابه وجهی صفت روی تو با مه کردیم

شماره ۳۰۲: ما در خیال زلف تو شبگیر می کنیم

شماره ۳۰۳: ما دل به تو دادیم و کم خویش گرفتیم

شماره ۳۰۴: ما ز تقصیر عبادت چون پشیمان آمدیم

شماره ۳۰۵: ما که هرشب همچو شمع از تاب و تب در آتشیم

شماره ۳۰۶: مرا که بر سر کویت سگ وفا دارم

شماره ۳۰۷: مرا مکش که تو را خاک رهگذار شدم

شماره ۳۰۸ - استقبال از حافظ: من که با لعل تو فارغ ز می رنگینم

شماره ۳۰۹ - استقبال از شمس مغربی: من که از دیده معنی به رخت می‌نگرم

شماره ۳۱۰ - استقبال از امیرخسرو دهلوی: آخر ای جان لب شیرین تو را جان گفتن

شماره ۳۱۱: ای رفیقان به شب هجر چو از آتش من

شماره ۳۱۲: ای مهر تو انیس دل ناتوان من

شماره ۳۱۳: با آنکه بر مزارم نگذشت قاتل من

شماره ۳۱۴: به غیر چشمه حیوان کرا رسد گفتن

شماره ۳۱۵: تا دست دهد روی چو خورشید تو دیدن

شماره ۳۱۶: تا رندی و نیاز نشد رسم و راه من

شماره ۳۱۷: تا می فشاند سوز دل خون از کباب خویشتن

شماره ۳۱۸: گر تو را میلی ست بر قتل زبون خویشتن

شماره ۳۱۹: گرچه اسرار نهانی می شود معلوم من

شماره ۳۲۰: گر شود بر خاک کویت فرصت سر باختن

شماره ۳۲۱: من که باشم که بود لایق تو خدمت من

شماره ۳۲۲: ای به حسن آفتاب چاکر تو

شماره ۳۲۳: به هوا و هوس نکهت پیراهن تو

شماره ۳۲۴ - استقبال از کمال خجندی: تا چمن دم زد ز لطف عارض رعنای او

شماره ۳۲۵: تا قدح هردم چرا بوسد لب میگون او

شماره ۳۲۶: خیز ای ندیم خاص در پادشاه شو

شماره ۳۲۷: دلیر آن است که در دیده بود منزل او

شماره ۳۲۸: صوفی ما جام باشد باده تا باشد در او

شماره ۳۲۹: کسی که پیروی عشق نیست عادت او

شماره ۳۳۰: کسی که خاک در دوست نیست افسر او

شماره ۳۳۱: لاله کز گل می‌برد دل چهره رعنای او

شماره ۳۳۲: لطفی که می کند به محبان عذار او

شماره ۳۳۳: من آن نیم که گذارم ز دست دامن تو

شماره ۳۳۴ - استقبال از خواجوی کرمانی: ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

شماره ۳۳۵: کنایت ها به آب خضر گفته

شماره ۳۳۶: گهی دل می‌خورد خونم گه از راه جفا دیده

شماره ۳۳۷: نامه طاعت و عصیان چه سفید و چه سیاه

شماره ۳۳۸ - استقبال از امیرخسرو دهلوی: همه شب در غم آن ماه پاره

شماره ۳۳۹: از این شکسته دو روزی اگر جدا باشی

شماره ۳۴۰: اگرچه مشک را باشد به هر سویی خریداری

شماره ۳۴۱: ای اشک مرا از سر کویش خبری گوی

شماره ۳۴۲: ای اشک چو در راه طلب گرم دویدی

شماره ۳۴۳ - استقبال از کمال خجندی: ای به بوی تو صبا شیفته هر چمنی

شماره ۳۴۴: ای پارسا که دایم رو در نماز داری

شماره ۳۴۵: ای دل آن دم شرف صحبت دلبر یابی

شماره ۳۴۶: ای دل از خویش گذر تا که به جایی برسی

شماره ۳۴۷: ای دل به طریقی سوی زلفش اگر افتی

شماره ۳۴۸: ای دل سر تسلیم بنه بر کف پایی

شماره ۳۴۹: ای که بر صفحه مه خط غباری داری

شماره ۳۵۰: ای که در عالم خوبی به لطافت علمی

شماره ۳۵۱: ای گذشته قدت از سرو به خوش رفتاری

شماره ۳۵۲: ای گل از روی تو آموخته خندان رویی

شماره ۳۵۳: بدین شوخی که تو بنیاد داری

شماره ۳۵۴: تا در قدم اهل دلی خاک نگردی

شماره ۳۵۵: تا دلم را به غم هجر درانداخته‌ای

شماره ۳۵۶: تا کی ای شوخ به هر بی‌خبری می‌سازی

شماره ۳۵۷: تا همچو غنچه خندان از خود به در نیایی

شماره ۳۵۸: تو ای مه گرچه شوخ و بیوفایی

شماره ۳۵۹: چند ای سرشک خون دم از پاکی گوهر می‌زنی

شماره ۳۶۰: چه طرفه طرفه تو نقشی چه بوالعجب نوری

شماره ۳۶۱: خیز ای مست و سلامی به رخ ساقی گوی

شماره ۳۶۲: دلا تا محنتی بر خود نبینی

شماره ۳۶۳: دلا چو روی به اقبال مقبلی داری

شماره ۳۶۴: دلا ز لذت مستی گهی خبر یابی

شماره ۳۶۵: شد باز به دیدار سحر چشم جهانی

شماره ۳۶۶: کجا باشد چو می روشن ضمیری

شماره ۳۶۷: گر ای دل بر طریق عذرخواهی

شماره ۳۶۸: گر تو ای شمع شبی هم نفس من باشی

شماره ۳۶۹: گرچه بر اسب سلطنت شاهی و شاهزاده‌ای

شماره ۳۷۰: ما نداریم به غیر از جگر افگاری

شماره ۳۷۱: مرا ای مه اگر دیوانه گفتی

شماره ۳۷۲: مرا در بزم رندان جرعه نوشی

شماره ۳۷۳: مشکل عشق تو بسیار است و ما را دل یکی

شماره ۳۷۴: مشاطه سر زلف تو ببرید به بازی

شماره ۳۷۵ - استقبال از همام تبریزی: منم و بادیه عشق و دل آگاهی

شماره ۳۷۶: نیست در عشق تو سوز من و شمع امروزی

شماره ۳۷۷: وصل جمشید طلب تا که به جامی برسی