چون طلب کردیم فیضی از سحاب رحمتش
خرمن پندار ما را سوخت برق غیرتش
پایهٔ اقبال بالا از علوّ همّت است
هرکه را این پایه باشد آفرین بر همتش
صحبت او را بها عمر است گفتیم ای دریغ
عمر بگذشت و ندانستیم قدر صحبتش
گر دلم رسوای کوی یار شد مکن
چون کند این بود از خوان ارادت قسمتش
ای خیالی کنج تنهایی گزین تا بعد ازاین
غم خوریم و هم به هم گوییم شکر نعمتش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر از طلب فیض و رحمت خداوند سخن می‌گوید و به قدرت و غیرت الهی اشاره می‌کند که می‌تواند به فکر و اندیشه انسان شکل دهد. او بر اهمیت همت و تلاش در زندگی تأکید دارد و اشاره می‌کند که ارتباط با خدا، ارزش بالایی برای عمر انسان دارد. همچنین شاعر از غم تنهایی و یادکرد از نعمت‌های الهی در زندگی سخن می‌گوید و از خوان ارادت به خداوند می‌تواند دل را آرام کند. در نهایت، تأکید بر شکرگزاری از نعمت‌ها و غنیمت شمردن زمان می‌شود.
هوش مصنوعی: وقتی از بارش رحمتش به فیضی دست یافتیم، درخشش غیرت او خرمن آرزوهایمان را سوزاند.
هوش مصنوعی: موفقیت و پیشرفت یک شخص به اندازهٔ عزم و ارادهٔ او وابسته است. هر کسی که چنین عزم و اراده‌ای داشته باشد، شایستهٔ تحسین و ستایش است.
هوش مصنوعی: صحبت او ارزشی برابر با عمر انسان دارد. ما گفتیم، ای کاش، چون عمر ما به سرعت سپری شد و ما قدر صحبت او را ندانستیم.
هوش مصنوعی: اگر دل من در کوی محبوب رسوا شود، نگران نباش، چون این نتیجهٔ عشق و ارادتی است که وارد این مسیر شده‌ام.
هوش مصنوعی: ای خیال، در گوشه تنهایی بنشین تا بعد از این غم‌ها را با هم بخوریم و در کنار هم از نعمت‌ها قدردانی کنیم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.