تا بر بیاض رویت خطّ سیه برآمد
از نامهٔ محبّان نام گنه برآمد
گو طرّهٔ را مبُر سر اکنون که رخ نمودی
فکر از درازی شب نبوَد چو مه برآمد
زلف سیاهکارت بی جرم تا که را سوخت
کز خان و مانش آخر دود سیه برآمد
سر بر ره تو دارد پیوسته درّ اشکم
ای دولت یتیمی کاو سر به ره برآمد
هر ناوکی که چشمت زد بر دل خیالی
کاری فتاد یعنی بر کارگه برآمد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و جذابیت معشوق و تاثیر او بر دل عاشق اشاره دارد. شاعر با توصیف خط سیاه و لطیف بر روی صورت زیبای معشوق، نشان می‌دهد که عشق و زیبایی او چقدر عمیق و تاثیرگذار است. همچنین، اشاره‌ای به تاریکی شب و روشنایی ماه دارد که نماد روشنی و روشنی‌بخشی عشق است. شاعر به غم و اندوه خود اشاره می‌کند و بیان می‌کند که عشق او به معشوق مانند دودی از دل برمی‌آید. در نهایت، او بیان می‌کند که هر نگاهی از سوی معشوق بر دلش اثر می‌گذارد و زندگی‌اش را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و سفیدی چهره‌ات، نام گناهکاران و کسانی که عاشق‌اند، در نامه‌هایشان به خطی تیره نوشته شده است.
هوش مصنوعی: نگذار تار و پود را از سرت جدا کنند، اکنون که چهره‌ات را نشان دادی، دیگر فکر دراز شب به پایان رسیده و همچون ماه که در آسمان نورافشانی می‌کند، روشنایی آمده است.
هوش مصنوعی: زلف سیاه موی تو بی‌گناه، چه کسی را سوزانده است که از خانه و کاشانه‌اش در نهایت فقط دودی سیاه بر جا مانده است؟
هوش مصنوعی: چشمم همواره به راه تو دوخته شده و اشکم مانند مروارید در می‌ریزد، ای خوشبختی یتیمی که سرنوشتت بر این مسیر رقم خورده است.
هوش مصنوعی: هر چیزی که به ذهنت خطور کرد و بر دل بررسی کردی، نشان‌دهنده‌ی آغاز کار و فعالیتی است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.