تا خطت خود را به سودای خطا خواهد کشید
مرغ جان را دل سوی دام بلا خواهد کشید
گفتم از دل بیش از این زلفش مبین در تاب شد
پند من نشنید آخر تا چه ها خواهد کشید
شاید ار خاک رهت گردم چو می دانم که باز
ذرّه سانم مهر رویت بر هوا خواهد کشید
این چنین کز دست هجران پایمال محنتم
عاقبت کار من از غم تا کجا خواهد کشید
باخیال سرو بالایت خیالی عاقبت
چون گل رحمت سر از خاک وفا خواهد کشید
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره‌ی دلتنگی و غم ناشی از جدایی و عشق بیان شده است. شاعر از آرزوهای نادانسته‌ای سخن می‌گوید که دست و دلش را به سوی بلا می‌کشاند. او به دیگران هشدار می‌دهد که از زیبایی‌ها غافل نشوند و به عواقب آن فکر کنند. همچنین شاعر امیدوار است که حتی اگر به خاک پای محبوب بیفتد، عشق او همچنان در دلش زنده خواهد ماند و سرانجام بر مشکلات غلبه خواهد کرد. در نهایت، او تصریح می‌کند که عشق و محبت همیشه بر دل می‌نشیند و گمشده‌اش را به یاد خواهد داشت.
هوش مصنوعی: اگر افکار و آرزوهایت به سمت اشتباه بروند، روح و وجودت نیز به سوی خطر و دردسر سوق خواهد یافت.
هوش مصنوعی: به او گفتم که بیش از این به زلفش دل نبند، اما او به حرفم گوش نداد و حالا نمی‌دانم چه دردسرهایی را خواهد تحمل کرد.
هوش مصنوعی: شاید اگر به خاک راهت تبدیل شوم، چون می‌دانم که باز مانند ذره‌ای خواهم بود که محبت چهره‌ات را در هوا می‌کشد.
هوش مصنوعی: از بس که به خاطر جدایی درد و رنج می‌کشم، نمی‌دانم سرانجام این غم به کجا خواهد کشید.
هوش مصنوعی: با یاد تو و فکر زیبایی‌هایت، امیدوارم که در نهایت مانند گلی که از خاک وفا سر به بیرون می‌زند، به میوه و نتیجه‌ای مثبت دست یابم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.