چو نام مستیِ نرگس به بزم باغ برآمد
ز خاک لالهٔ رعنا به کف ایاغ برآمد
ندید نرگس صاحب نظر ز روی لطافت
نظیر روی تو چندان که گرد باغ برآمد
کمند شب رو زلف تو پر دل است از آن رو
به دزدیِ دل عشّاق با چراغ برآمد
ز بس که سوخت ز رشک نسیم سنبل زلفت
بنفشه را به چمن دود از دماغ برآمد
به هرکجا که ز سوز درون خویش خیالی
دهن گشاد چو شمعش ز دل فُراغ برآمد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به وصف زیبایی و جذابیت نرگس در باغ می‌پردازد. او به تأثیر زیبایی نرگس بر دیگر گل‌ها اشاره می‌کند و می‌گوید که هیچ گل دیگری نمی‌تواند با او رقابت کند. زلف‌های شب‌رو او دل عاشقان را می‌دزدد و باعث حسادت نسیم می‌شود. این حسادت تا آنجا پیش می‌رود که حتی بنفشه‌ها از غم و ناراحتی به حالت دود درمی‌آیند. در مجموع، شاعر از سوز و اشتیاق درونی خود صحبت می‌کند که در هر کجا به صورت شعله‌ای از دل برمی‌خیزد.
هوش مصنوعی: وقتی نام زیبایی و جاذبه‌ی نرگس در میهمانی باغ طنین افکند، گل لاله‌ی زیبا نیز از خاک سر برآورد و خود را به نمایش گذاشت.
هوش مصنوعی: کسی نتوانسته است زیبایی چشمان تو را با لطافت و نرمی تشبیه کند، به گونه‌ای که حتی گل‌های باغ نیز به گرد آن نمی‌رسند.
هوش مصنوعی: موهای شب‌رو و خیره‌کننده تو به گونه‌ای است که دل عاشقان را به دزدیدگی کشانده است و به همین دلیل با چراغی روشن برآمده است.
هوش مصنوعی: به خاطر حسادت و زیبایی زلف‌های تو، بنفشه‌ها در چمن آن‌قدر داغ و دلشکسته شده‌اند که از شدت ناراحتی دود از بینی‌شان بلند شده است.
هوش مصنوعی: هر جا که احساس درونی و سوز دل به من الهام می‌کند، مثل شمعی که از دلش نور و روشنی می‌تابد، آرامش و راحتی به وجود می‌آید.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.