حرف آخر قافیه

غزل شماره ۱: امید عیش کجا و دل خراب کجا

غزل شماره ۲: کوی عشق است و همه دانه و دام است اینجا

غزل شماره ۳: به دیر آی از حرم صوفی که می برقع گشود اینجا

غزل شماره ۴: به گاه جلوه از آن ماه روی زیبا را

غزل شماره ۵: می کش و مست عشوه کن، نرگس می پرست را

غزل شماره ۶: در نو بهار باده ننوشد کسی چرا

غزل شماره ۷: خیز و به جلوه آب ده، سرو چمن تراز را

غزل شماره ۸: گرفتم آن که شب در خواب کردم پاسبانش را

غزل شماره ۹: منم که یافته ام ذوق صحبت غم را

غزل شماره ۱۰: در باغ طبیعت بفشردیم قدم را

غزل شماره ۱۱: التفاتی نیست با امید مطلوب مرا

غزل شماره ۱۲: عشق کو تا در بیابان جنون آرد مرا

غزل شماره ۱۳: چرا خجل نکند چشم اشکبار مرا

غزل شماره ۱۴: به زهر تشنه لبم با شکر چه کار مرا

غزل شماره ۱۵: هر دم زند هوس به چراغ دگر مرا

غزل شماره ۱۶: چراغ عشق به گلخن شود دلیل مرا

غزل شماره ۱۷: شب تا سحر کنم عجز، تا بوسم آستان را

غزل شماره ۱۸: نی مهر دوست دارم ، نی کین دشمنان را

غزل شماره ۱۹: تا به کی معبچه ی می نوش و بیارا ایمان را

غزل شماره ۲۰: به جز ریش بلا مرهم مبادا ریسه ریشان را

غزل شماره ۲۱: تا تیز کرده ای به سیاست نگاه را

غزل شماره ۲۲: از تو نوشت و داد دل آرمیده را

غزل شماره ۲۳: دادم به چشم او دل اندوه پیشه را

غزل شماره ۲۴: تحفه مرهم نگیرد سینه افکار ما

غزل شماره ۲۵: فارغیم ای عاملان حشر ز احسان شما

غزل شماره ۲۶: صبح گدا و شام ز خورشید روشن است

غزل شماره ۲۷: ار ناله شبانه اثر برده‌ایم ما

غزل شماره ۲۸: نوش دارو نشأ ی علت نهد در جان ما

غزل شماره ۲۹: نداد نور شراری چراغ هستی ما

غزل شماره ۳۰: گفت‌وگوی غم یعقوب بود پیشه ما

غزل شماره ۳۱: دلم در کعبه‌ای رو کرد و همت جوید از دل‌ها

غزل شماره ۳۲: از بس که در معارضه دیدم مثال‌ها

غزل شماره ۳۳: صد قول به یک زمزمه طی می کنم امشب

غزل شماره ۳۴: دل چو به غم شاد زیست، مهر و وفا از او طلب

غزل شماره ۳۵: صد شکر کز اقبال غم و لشگر آفت

غزل شماره ۳۶: گشود برقع و توفان حسن عالم سوخت

غزل شماره ۳۷: صد چشمه ی زهر از لب داغ دل ما ریخت

غزل شماره ۳۸: نعره زد عشق دین ما بگریخت

غزل شماره ۳۹: عشق ناوک ریز و یک مویم تهی از یار نیست

غزل شماره ۴۰: غزلی گفته‌ام آن باعث گفتار کجاست

غزل شماره ۴۱: مراد و خضر عنان گیر باید از چپ و راست

غزل شماره ۴۲: صد فوج عشوه از نظر من گذشته است

غزل شماره ۴۳: صد شکر که بتخانه ی اندیشه خراب است

غزل شماره ۴۴: امید صلح از آن با شکیب ایوب است

غزل شماره ۴۵: آنی که پای تا به سرت عجب طاعت است

غزل شماره ۴۶: بر دل یوسف غمی در کنج زندان بر نخاست

غزل شماره ۴۷: تاج زر گر بودش فتنه ی از بهر خود است

غزل شماره ۴۸: لب فروبستن ناصح گرهی بر باد است

غزل شماره ۴۹: تا کوکبه ی رحمت جاوید بلند است

غزل شماره ۵۰: ناله ام پرورش آموز نهال اثر است

غزل شماره ۵۱: هرگز مگو که کعبه ز بتخانه خوشتر است

غزل شماره ۵۲: دورم از کوی تو، جا در زیر خاکم بهتر است

غزل شماره ۵۳: بیدادگری روی تو اندازه ی راز است

غزل شماره ۵۴: از آن ز شربت صلحم هوای پرهیز است

غزل شماره ۵۵: جنگ آتش، آشتی آتش، مدارا آتش است

غزل شماره ۵۶: عهد حسنش روزگار دستبرد آتش است

غزل شماره ۵۷: تا روی دل فروز تو بستان آتش است

غزل شماره ۵۸: هر گاه که از مهر به کین میل تو بیش است

غزل شماره ۵۹: شب عشاق ز روز دگران در پیش است

غزل شماره ۶۰: برو مسیح که فکر فراغ من غلط است

غزل شماره ۶۱: می مغانه که از درد شور و شر صاف است

غزل شماره ۶۲: گر نوش وفا قحط شود، نیش کفاف است

غزل شماره ۶۳: آتشین لاله دل صد ورق است

غزل شماره ۶۴: دو عالم سوختن نیرنگ عشق است

غزل شماره ۶۵: خاموشی من قفل نهان‌خانه عشق است

غزل شماره ۶۶: منزلگه دل‌ها همه کاشانه عشق است

غزل شماره ۶۷: مرا که شیشه ی دل در زیارت سنگ است

غزل شماره ۶۸: هزار حسن عبادت نه زشتی عمل است

غزل شماره ۶۹: تا خط به گرد آن لب شیرین شمایل است

غزل شماره ۷۰: دریا فراخ و کشتی ما بی معلم است

غزل شماره ۷۱: هر خنده دریچه ی گشاینده ی غم است

غزل شماره ۷۲: گر تکیه گاه گلخن و گر مسند جم است

غزل شماره ۷۳: گرد محنت به طوف منزل ماست

غزل شماره ۷۴: ما را به طرب موعظت و پند حرام است

غزل شماره ۷۵: ما تشنه لب و چشمه ی حیوان نفس ماست

غزل شماره ۷۶: باز آتش غم دست در آغوش رخس ماست

غزل شماره ۷۷: زخم از دهان تیغ ربودن نزاع ماست

غزل شماره ۷۸: کوی عشق است این که در هر گام صد عاقل گم است

غزل شماره ۷۹: نوشیم شربتی که شکرها درو گم است

غزل شماره ۸۰: رسید مژده و قاصد مقیم خرگه ماست

غزل شماره ۸۱: پیر کعنان چمنی گوشه ی بیت الحزن است

غزل شماره ۸۲: کسی که بر اثر مدعای خویشتن است

غزل شماره ۸۳: از بس که جور کرد به دل غم که آشناست

غزل شماره ۸۴: از نور یار چون نفسم خانه روشن است

غزل شماره ۸۵: نگفتن و نشنودن زبان و گوش من است

غزل شماره ۸۶: منم که طاعت بت لازم سرشت من است

غزل شماره ۸۷: گو ز من دل جمع دار آن کس که با من دشمن است

غزل شماره ۸۸: درد نایافت ز بی دردی اقبال من است

غزل شماره ۸۹: ممنون ترکتازی گردون دل من است

غزل شماره ۹۰: مگر زمانه اسیر کمند آه من است

غزل شماره ۹۱: اندوه هجر پیشه و شادی من است

غزل شماره ۹۲: من بلبل آن گل که گلابش همه خون است

غزل شماره ۹۳: تنها نه دلم باده ی نابش همه خون است

غزل شماره ۹۴: خوناب آتشین ز سر من گذشته است

غزل شماره ۹۵: وه که از دوختن، این چاک گریبان رفته است

غزل شماره ۹۶: دلم به قبله ی اسلام مایل افتاده است

غزل شماره ۹۷: کسی که دیده به حسن تو آشنا کرده است

غزل شماره ۹۸: خوش می تپم به خون دل و به تیرم چنین زده است

غزل شماره ۹۹: هم صومعه را فیض به دستور نمانده است

غزل شماره ۱۰۰: از تو کس زمزمه ی مهر و وفا نشنیده است

غزل شماره ۱۰۱: تا چشم عشوه ساز تو مهمان فتنه است

غزل شماره ۱۰۲: مدار صحبت ما بر حدیث زیر لبی است

غزل شماره ۱۰۳: غمگساری در لباس دشمنی محبوبی است

غزل شماره ۱۰۴: حیرت ملازم گل رخساره کسی است

غزل شماره ۱۰۵: از شوق که این ناله گرانمایه متاعی است

غزل شماره ۱۰۶: زبان ز نکته فرو ماند و راز من باقی است

غزل شماره ۱۰۷: دل به صد ره می رود اما مراد دل یکی است

غزل شماره ۱۰۸: نشاء مخموری ام با مستی مجنون یکی است

غزل شماره ۱۰۹: یک شمه ز اصلاح می ناب گفتنی است

غزل شماره ۱۱۰: مرو به بادیه گردی که زرق و شیدایی است

غزل شماره ۱۱۱: ای دل پیاله گیر که وقت صبوح تست

غزل شماره ۱۱۲: سنبلی کو لاله را در بر کشد گیسوی تست

غزل شماره ۱۱۳: عشق کو تا نو کنم با درد پیمانی درست

غزل شماره ۱۱۴: لطف گهر عتاب بشکست

غزل شماره ۱۱۵: وای که مستانه یار، جعد پریشان شکست

غزل شماره ۱۱۶: بر میان فتنه شوخی طرف دامانی شکست

غزل شماره ۱۱۷: مست و بد خوبیم و هم‌صحبت جانانه مست

غزل شماره ۱۱۸: ماهم نه نهالی است که خورشید بر اوست

غزل شماره ۱۱۹: گلزار حسن تازه ز روی چو ماه اوست

غزل شماره ۱۲۰: بخت جم و کاووس، عنانش به کف توست

غزل شماره ۱۲۱: جز در پناه وصل و دل استوار دوست

غزل شماره ۱۲۲: گر شوم صد سال محروم از نگاه روی دوست

غزل شماره ۱۲۳: با مهر و با محبت و با آرزوی دوست

غزل شماره ۱۲۴: هوش اگر ناخن زند بر دل شراب ناب هست

غزل شماره ۱۲۵: رو چه می خواهی دلا، ناز استغناست، هست

غزل شماره ۱۲۶: در محبت درد اگر پیچد دوا بسیار هست

غزل شماره ۱۲۷: گر نخل وفا بر ندهد چشم تری هست

غزل شماره ۱۲۸: مژدگانی که جنون را به سرم کاری هست

غزل شماره ۱۲۹: من نگویم که درین شهر ستمکاری هست

غزل شماره ۱۳۰: خبری خواهم از آن کوی که اعزازی هست

غزل شماره ۱۳۱: مست آمدم به معرکه، آیین کارچیست

غزل شماره ۱۳۲: ای دل حدیث صبر شنیدن ز بهر چیست

غزل شماره ۱۳۳: گر می نخورده ای ز منت انفعال چیست

غزل شماره ۱۳۴: بیدلی کو از او پرسم دل آواره چیست

غزل شماره ۱۳۵: ای پندگو دلم مخراش این فسانه چیست

غزل شماره ۱۳۶: زخم کاویدن بر او الماس بستن کار کیست

غزل شماره ۱۳۷: صومعه دیدم به جز مشتی بروت باد نیست

غزل شماره ۱۳۸: یک سخن نیست که خاموشی از آن بهتر نیست

غزل شماره ۱۳۹: حسنت نیازمند تماشای ناز نیست

غزل شماره ۱۴۰: آن فتنه ای که مرا از تو التماس نیست

غزل شماره ۱۴۱: اصلاح پریشانی ام اندازه ی کس نیست

غزل شماره ۱۴۲: آن شیوه که غارت گر صد قافله جان نیست

غزل شماره ۱۴۳: دلم به زخم توان داد، بی تپیدن نیست

غزل شماره ۱۴۴: شکستن دل ما کار زور بازو نیست

غزل شماره ۱۴۵: هیچ گه ناله ی من گوش زد آن مه نیست

غزل شماره ۱۴۶: به دل ز رفتن جانم چه عیش هاست، که نیست

غزل شماره ۱۴۷: ترک جان در ره آن سرو روان این همه نیست

غزل شماره ۱۴۸: منم که از غم محرومیم جدایی نیست

غزل شماره ۱۴۹: گر به دیرم طلبد مغبچه ی حور سرشت

غزل شماره ۱۵۰: دوش بختم دامنی در چنگ داشت

غزل شماره ۱۵۱: کوی عشق است این که مرغ سدره، این جا، پر گذاشت

غزل شماره ۱۵۲: گذشت و بر من عاجز ببین چه حال گذشت

غزل شماره ۱۵۳: موج زن در دل خیال آن لب میگون گذشت

غزل شماره ۱۵۴: دوش دل ناگشته سیر از وصل او بیهوش گشت

غزل شماره ۱۵۵: نازنده جهان از تو به آلایش آفت

غزل شماره ۱۵۶: گر دل عنان فرصت از آغاز می گرفت

غزل شماره ۱۵۷: شبم به خفتن و روزم به ژاژ خایی رفت

غزل شماره ۱۵۸: ای دل طمع مدار که بی غم گذارمت

غزل شماره ۱۵۹: گلچین عشق شو به خرد واگذار بحث

غزل شماره ۱۶۰: منصور و اناالحق زدن و دار و دگر هیچ

غزل شماره ۱۶۱: نزدیک لب رسانده شکستیم جام صلح

غزل شماره ۱۶۲: چنان غم تو به آزار جان ما گستاخ

غزل شماره ۱۶۳: در ازل رفتم به سیر کعبه و یاری نبود

غزل شماره ۱۶۴: عشق اگر مرد است، مرد او تاب دیدار آورد

غزل شماره ۱۶۵: ذوق در خاک تپیدن اگر از دل برود

غزل شماره ۱۶۶: خوش آن محفل که از می گر سرایم رو بسوزاند

غزل شماره ۱۶۷: نرنجم گر به بالینم مسیحا دیر می‌آید

غزل شماره ۱۶۸: بنده دل شوم که او، خون فراغ می‌خورد

غزل شماره ۱۶۹: حرم پویان دری را می‌پرستند

غزل شماره ۱۷۰: چون عشق بت ز کعبه به دیرم حواله کرد

غزل شماره ۱۷۱: مرا دردی است که از داروی راحت بیش می‌گردد

غزل شماره ۱۷۲: خم بجوش آمد، بگو چون توبه اکنون بشکند

غزل شماره ۱۷۳: درد کیشان همه ناموس کش کیش همند

غزل شماره ۱۷۴: نخورم زخم در آن کوچه که مرهم باشد

غزل شماره ۱۷۵: تشنه ام رطل گران خواهم گزید

غزل شماره ۱۷۶: هجران شب تار ما ندارد

غزل شماره ۱۷۷: کو فنا تا زخم‌ها شمشیر بر مرهم نهند

غزل شماره ۱۷۸: در چمن حوروشان انجمنی ساخته اند

غزل شماره ۱۷۹: دل ما را به فسون جادوی بابل نبرد

غزل شماره ۱۸۰: ما کسی را نشناسیم که غم نشناسد

غزل شماره ۱۸۱: مجنون تو هر دم روش تازه نسازد

غزل شماره ۱۸۲: دلبران نی دل به ناز و عشق غافل می‌برند

غزل شماره ۱۸۳: گر در عشق زنی تاب ملامت باید

غزل شماره ۱۸۴: عصمت از لعل لبت گرد هوس می گردد

غزل شماره ۱۸۵: اگر چه راه به عیب تو کس عیان نبرد

غزل شماره ۱۸۶: تا بوی نعیم ستم از خوان تو یابند

غزل شماره ۱۸۷: این صفا حسن و محبت ز هم اندوخته اند

غزل شماره ۱۸۸: فتادگان سر خود را به خاک پا بخشند

غزل شماره ۱۸۹: عزت گیتی اگر صحبت یوسف باشد

غزل شماره ۱۹۰: خوبان که به هم گرمی بازار فروشند

غزل شماره ۱۹۱: دلی چو مشعل حسن تو فرد می خیزد

غزل شماره ۱۹۲: هنوز خسته دلم راه عدم می زد

غزل شماره ۱۹۳: سراپای وجودم در محبت ، حال دل دارد

غزل شماره ۱۹۴: گر باد شوم بر تو وزیدن نگذارند

غزل شماره ۱۹۵: آه ازین دل کز گریبان غمی سر بر نزد

غزل شماره ۱۹۶: گره در کام دل از بخت زبون نگشاید

غزل شماره ۱۹۷: آن دل که به هجر تو ز آرام برآید

غزل شماره ۱۹۸: چند بی بهره شود دیده گریانی؛ چند؟

غزل شماره ۱۹۹: ز بوی باده دلم آب و رنگ می گیرد

غزل شماره ۲۰۰: تا کی از لب-گهر آن مست تکلم ریزد

غزل شماره ۲۰۱: آن مست ناز کز نگهش می فرو چکد

غزل شماره ۲۰۲: دل خستگان که بسته تدبیر می شوند

غزل شماره ۲۰۳: دگر خلوت به عشرت‌خانه خمار می‌باید

غزل شماره ۲۰۴: اهل معنی سر به صحرای درونم داده اند

غزل شماره ۲۰۵: چه فتنه در دل آن عشوه ساز می گذرد؟

غزل شماره ۲۰۶: کسی که رو به حریم رضا نمی آرد

غزل شماره ۲۰۷: ز بهر داغ که مستان علاج می طلبند

غزل شماره ۲۰۸: تا بود سراسیمه دلم در به دری بود

غزل شماره ۲۰۹: تا به کی عمر به افسوس و جهالت برود

غزل شماره ۲۱۰: فغان کز سینه دائم آه بی تاثیر می زاید

غزل شماره ۲۱۱: چه مهربان به سفر شد، چه تند قهر آمد

غزل شماره ۲۱۲: مستان عشق خانه در آتش گرفته اند

غزل شماره ۲۱۳: تا قدم بر اثر نام و نشان خواهد بود

غزل شماره ۲۱۴: کسی که دل به وفای تو عشوه کیش نهاد

غزل شماره ۲۱۵: زندانی شوق تو به گلزار نگنجد

غزل شماره ۲۱۶: کجاست فتنه که آن شوخ را سوار کند

غزل شماره ۲۱۷: آنان که غمت مایه افسانه نسازند

غزل شماره ۲۱۸: هر چند دست و پا زدم آشفته تر شدم

غزل شماره ۲۱۹: صد غم دمی بزاید، کانرا سبب نباشد

غزل شماره ۲۲۰: خضر اگر بر لب کس منت آبی دارد

غزل شماره ۲۲۱: هر زمان در فتنه خوش نامهربانی می‌شود

غزل شماره ۲۲۲: عاقلان آدابت آموزند و رسوایت کنند

غزل شماره ۲۲۳: طریق دلبری تو مگر پری داند

غزل شماره ۲۲۴: هر که را نشأ غیرت به سلامت باید

غزل شماره ۲۲۵: خرد، دارالشفا و جهل، محنت‌خانه می‌سازد

غزل شماره ۲۲۶: حدیث عشق جان فرسا بگویید

غزل شماره ۲۲۷: در محبت لب خشک و دل تر می خندد

غزل شماره ۲۲۸: اهل وفا که آتش ما تیز می کنند

غزل شماره ۲۲۹: که دست در خم می زد، که خون ما جوشید

غزل شماره ۲۳۰: مدعی باز ملولست و بلایی دارد

غزل شماره ۲۳۱: کرشمه دست در آغوش نوشخند تو باد

غزل شماره ۲۳۲: دوش در دیر مغان بودیم و کس با ما نبود

غزل شماره ۲۳۳: روی گرمی کو که داغم باز بوی خون دهد

غزل شماره ۲۳۴: عرض کردیم به زاهد که ریا نفروشد

غزل شماره ۲۳۵: دارم ز زخم غمزه او لذتی که بود

غزل شماره ۲۳۶: با محبت گهر عجز و نیاز افشاند

غزل شماره ۲۳۷: برهمن کی ره اسلام از بیم و ستم گیرد

غزل شماره ۲۳۸: گر دل اهل حقیقت در راز افشاند

غزل شماره ۲۳۹: آن چنان زآتش بیداد مرا می سوزد

غزل شماره ۲۴۰: آنم که تلخی ام ز غم افزون نوشته اند

غزل شماره ۲۴۱: چون سنگ وفا به دست گیرد

غزل شماره ۲۴۲: آن را که مراد حال باشد

غزل شماره ۲۴۳: نگرفتم از تو جامی، سرم این خمار دارد

غزل شماره ۲۴۴: از دیده ام کدام نفس خون نمی رود

غزل شماره ۲۴۵: مرا چو شب هجر اضطراب بگدازد

غزل شماره ۲۴۶: هر چه بگزیدم از آن کیش برهمن به بود

غزل شماره ۲۴۷: هم نوای بلبل و هم صوت زاغم می گزد

غزل شماره ۲۴۸: مقیم کعبه که عیب شرابخانه کند

غزل شماره ۲۴۹: نسیم صبح چو برگ سمن فروریزد

غزل شماره ۲۵۰: آن کو چو من از عشق پریشان ننشیند

غزل شماره ۲۵۱: کسی می طربم در ایاغ می ریزد

غزل شماره ۲۵۲: ز روی آتش سوزان اگر خاشاک می روید

غزل شماره ۲۵۳: غم تو نیست، به عیش جهان که پردازد

غزل شماره ۲۵۴: دم مردن ز شوق آن که یار دلنواز آید

غزل شماره ۲۵۵: گر به خواب اجلم دیده جان گرم نشد

غزل شماره ۲۵۶: نغمه ای کز ره تاثیر به شیون نکشد

غزل شماره ۲۵۷: جان ز شوق لبت شکر خاید

غزل شماره ۲۵۸: کو شورشی که صحبت شادی به هم خورد

غزل شماره ۲۵۹: به یادم هرگز آن نخل قد موزون نمی آید

غزل شماره ۲۶۰: هر که حرصش گام زد، کامش روا هرگز نشد

غزل شماره ۲۶۱: ز شهر دل به گوشم هر نفس فریاد می آید

غزل شماره ۲۶۲: مرا ز غمکده سینه داغ می روید

غزل شماره ۲۶۳: جماعتی که به ناموس ونام می گفتند

غزل شماره ۲۶۴: کسی کو در تب عشق تو نبض خویشتن گیرد

غزل شماره ۲۶۵: اهل معنی دوش بر دوش عقولم دیده اند

غزل شماره ۲۶۶: اهل همت لب از دعا بستند

غزل شماره ۲۶۷: ز ننگ عافیت بازم دل شرمنده می سوزد

غزل شماره ۲۶۸: چه پرسی ام که به جانت هوای ما چه کند

غزل شماره ۲۶۹: زاهد بتکده عشق هراسان نرود

غزل شماره ۲۷۰: کاش آن کسان که منعم از آن تند خو کنند

غزل شماره ۲۷۱: دل خانه در این عالم ویرانه نگیرد

غزل شماره ۲۷۲: هر کس که در بهار به صحرا برون رود

غزل شماره ۲۷۳: خوبان شهر بین که در این مسکن من اند

غزل شماره ۲۷۴: گر خدا یار دلنواز نداد

غزل شماره ۲۷۵: خوش آن که حیرتم از جلوه جمال تو باشد

غزل شماره ۲۷۶: ز چشمم آب حسرت می تراود

غزل شماره ۲۷۷: بیا که در چمن انتظار آب نماند

غزل شماره ۲۷۸: دلم در عاشقی با زخم زهر آلود می گردد

غزل شماره ۲۷۹: هر جا که هست او غمزه زن، آن غمزه آیین می برد

غزل شماره ۲۸۰: تشته لب رفتم به جنت ، چشمه کوثر نبود

غزل شماره ۲۸۱: بنازم شیشه می را ، که خوش مستانه می گرید

غزل شماره ۲۸۲: به لحد چگونه زین غم، دلم آرمیده باشد

غزل شماره ۲۸۳: عشق کو کز دل و دین نام و نشان گم باشد

غزل شماره ۲۸۴: ز صوت بلبل اندر بوستان فرزانه می گرید

غزل شماره ۲۸۵: فلک سای و غم صهبا،کسی هشیار کی ماند

غزل شماره ۲۸۶: گفتگو عین صداع است ، ار چه سر گوشی بود

غزل شماره ۲۸۷: بیار باده که جانم دمی ز ناله بر آید

غزل شماره ۲۸۸: کسی به دور محبت خمار خم نکشد

غزل شماره ۲۸۹: بهشت خاص شما زاهدان، نماز کنید

غزل شماره ۲۹۰: به رغم توبه من چون لبت پیاله بنوشد

غزل شماره ۲۹۱: دلم ز گوشه گلخن به طوف باغ آمد

غزل شماره ۲۹۲: مگر لب تو قرین شراب می گردد

غزل شماره ۲۹۳: برهمن کیشم، که صدقم طعنه بر اصحاب زد

غزل شماره ۲۹۴: از پی صید دگر، تا بجهاندی سمند

غزل شماره ۲۹۵: دوش از پیش نظر، چون غمش از دل برود

غزل شماره ۲۹۶: گر محبت حمله بر ناموس کفار آورد

غزل شماره ۲۹۷: دوش دل آرایش بزمش تمنا کرده بود

غزل شماره ۲۹۸: ای گریه ریزشی، که بلا کم نمی شود

غزل شماره ۲۹۹: کدام لحظه دلم گرد غم نمی‌گردد

غزل شماره ۳۰۰: دودی ز دل برآمد و خون جوش می زند

غزل شماره ۳۰۱: بسی در کوفتم تا یک خبر از می فروش آمد

غزل شماره ۳۰۲: دل مراد به گرد حصول می گردد

غزل شماره ۳۰۳: دل بشد فرزانه و عقل از فسون دلگیر شد

غزل شماره ۳۰۴: اگر ز کاوش مژگان او دلم خون شد

غزل شماره ۳۰۵: ترسم از اهل ورع، شوق شرابم بکشند

غزل شماره ۳۰۶: باز شاهین امیدم اوج پروازی کند

غزل شماره ۳۰۷: چو مرغ سدره که در آشیان بیاساید

غزل شماره ۳۰۸: آواره دلی کو روش خیر نداند

غزل شماره ۳۰۹: به حکم عشق چو بر اهل صدق ره گیرند

غزل شماره ۳۱۰: عیدی چنین، که زاهد، اندوه دین ندارد

غزل شماره ۳۱۱: آنجا که بخت بد به تقاضا غلو کند

غزل شماره ۳۱۲: آن طره چون علم به سر دوش می زند

غزل شماره ۳۱۳: در ره سودای او، فرزانه در خون می رود

غزل شماره ۳۱۴: به جهان چه کار سازم، که به ساختن نیرزد

غزل شماره ۳۱۵: کسی کز فقر جوید کام، درویش کی ماند

غزل شماره ۳۱۶: لب حرف شفا گفت، دل سوخته تب کرد

غزل شماره ۳۱۷: مست عشق تو که میدان طلب از شیر شود

غزل شماره ۳۱۸: غم چو شبخون می زند، هان دوستان لشگر کنید

غزل شماره ۳۱۹: دگر دلم ز می تازه مست می گردد

غزل شماره ۳۲۰: یاران به روز حادثه برق جهان شوند

غزل شماره ۳۲۱: هرکس به روز نیک مرا غمگسار شد

غزل شماره ۳۲۲: کو عشق کاز شمایل عقلم جنون چکد

غزل شماره ۳۲۳: به داغ کفر و دین در کوچه و بازار می باید

غزل شماره ۳۲۴: ز فتنه ای دل و جانم به ناله بر دستند

غزل شماره ۳۲۵: کسی میوه غم ز باغم نخورد

غزل شماره ۳۲۶: کنون که دیده خریدیم، باغ ها گم شد

غزل شماره ۳۲۷: تا چند به زنجیر خرد بند توان بود

غزل شماره ۳۲۸: چون با من در سخن آن لعل آتشناک خواهد شد

غزل شماره ۳۲۹: در ملک عشق هر که شهیدش نمی کنند

غزل شماره ۳۳۰: به جان خسته ندانیم که آن بلا چه کند

غزل شماره ۳۳۱: دوش کز عشق تو، دل عیب سلامت می کرد

غزل شماره ۳۳۲: به باغ عشق تذرو طرب حزین میرد

غزل شماره ۳۳۳: چنانکه در چمن روضه خس نمی گنجد

غزل شماره ۳۳۴: گر نیم قطره ز دهان سبو چکد

غزل شماره ۳۳۵: سرم ز وصل نهانی بلند خواهد شد

غزل شماره ۳۳۶: از مرگ من آن عشوه نما را که خبر کرد

غزل شماره ۳۳۷: گرم دعای ملک خاک رهگذر باشد

غزل شماره ۳۳۸: بگو که نغمه سرایان عشق خاموشند

غزل شماره ۳۳۹: به کیش اهل وفا مدعا نمی گنجد

غزل شماره ۳۴۰: حیف است که دستی به نمکدان تو یابند

غزل شماره ۳۴۱: بیا ای بخت سرگردان نشینید

غزل شماره ۳۴۲: ز کوی عشق ملک دل‌شکسته می‌آید

غزل شماره ۳۴۳: گشود زلف معنبر شمال، تا چه کند

غزل شماره ۳۴۴: هر جا که مست و غمزه زن، آن عشوه آئین می رود

غزل شماره ۳۴۵: بازم به طوف کعبه احرام تازه شد

غزل شماره ۳۴۶: گشتم اندر دل خوبان، همه خوبان خودند

غزل شماره ۳۴۷: خوشا کسی دم آب بی شراب نخورد

غزل شماره ۳۴۸: کسی به دیده ناموس خار می آید

غزل شماره ۳۴۹: شبی که در قدم وصل یار می‌گذرد

غزل شماره ۳۵۰: عاشقان گر به دل از دوست غباری دارند

غزل شماره ۳۵۱: آن کس که مرا با دل غمناک بر آورد

غزل شماره ۳۵۲: هوشم به نگاهی برد، جانانه چنین باید

غزل شماره ۳۵۳: کی دلم شاد از می ناب و نوای نی شود

غزل شماره ۳۵۴: دلی کز حسن آن گل، در نظر گلزارها دارد

غزل شماره ۳۵۵: جان به یاد لبت، شکر خاید

غزل شماره ۳۵۶: کسی که از الم عشق بی دماغ شود

غزل شماره ۳۵۷: چه گرمی است که در سر شراب می سوزد

غزل شماره ۳۵۸: معلوم کز ترشح اشکی چه کم شود

غزل شماره ۳۵۹: آن که در راه طلب ماند و پایی نکشد

غزل شماره ۳۶۰: وعظ من گرد فشاننده عصیان نشود

غزل شماره ۳۶۱: آنان که وصف تو تقریر می‌کنند

غزل شماره ۳۶۲: بیا که نغمه گشایان نفس به نی بستند

غزل شماره ۳۶۳: مجنون که عیشش از غم لیلی شود لذیذ

غزل شماره ۳۶۴: گر مرد وفایی ره بازار الم گیر

غزل شماره ۳۶۵: شراب یاس به جام و سبوی ما بگذار

غزل شماره ۳۶۶: چگونه سوز غم او دهم به سوز دگر

غزل شماره ۳۶۷: جان غمگین مفروش و دل خشنود مخر

غزل شماره ۳۶۸: باد دی گو ورق لاله و شمشاد ببر

غزل شماره ۳۶۹: به لب آرام گیر ای جان غمگین یک دمی دیگر

غزل شماره ۳۷۰: برو ای غم خبری از دل آواره بیار

غزل شماره ۳۷۱: همین معامله ما را بس است با زنار

غزل شماره ۳۷۲: العطش ای عشق، تلخ آبی به خاک ما بریز

غزل شماره ۳۷۳: جان رفت و سوزد از تو دل ناتوان هنوز

غزل شماره ۳۷۴: ای دل ز شوق آن مه نامهربان بسوز

غزل شماره ۳۷۵: مده تسلی ام از صلح بیم دار هنوز

غزل شماره ۳۷۶: مردم و دارد جمال او دلم روشن هنوز

غزل شماره ۳۷۷: داغ داغم کرد یأس و طالب کامم هنوز

غزل شماره ۳۷۸: دیده ام پژمرده و حیران گل رویم هنوز

غزل شماره ۳۷۹: حاشا که برق حسن بود عشق خانه سوز

غزل شماره ۳۸۰: نگویمت بنشین در قدح شراب انداز

غزل شماره ۳۸۱: بزم وصلت دیده ام، آن زهر در جام است و بس

غزل شماره ۳۸۲: کونین مست و باده نابی ندیده کس

غزل شماره ۳۸۳: چون آمد جان به لب، زانگونه شد محو تماشایش

غزل شماره ۳۸۴: گفتم نکنم ز کین فراموش

غزل شماره ۳۸۵: امشبم کشت غمت، عشرت فردای تو خوش

غزل شماره ۳۸۶: کی دل به جهان بنگرد و ناز و نعیمش

غزل شماره ۳۸۷: به گوش صبر دلا ناله شبانه مکش

غزل شماره ۳۸۸: آن گه که تو باشی در مردن نگرانش

غزل شماره ۳۸۹: منم که می کنم از درد بی کرانه خویش

غزل شماره ۳۹۰: کجاست نشتر مژگان دوست تا دل ریش

غزل شماره ۳۹۱: ملک به سهو نویسد چو نامه ستمش

غزل شماره ۳۹۲: چون ز چشمم رود آن خون که زند بر دل خویش

غزل شماره ۳۹۳: میل دارم کز می غم در بهشت آیم به هوش

غزل شماره ۳۹۴: تا برده‌ام به مدرسه عشق رخت خویش

غزل شماره ۳۹۵: پا به دامن درکش ای دل و ز جهان ذلت مکش

غزل شماره ۳۹۶: شهید او که بود آب و رنگ یاقوتش

غزل شماره ۳۹۷: دوش در صومعه آمد صنم باده فروش

غزل شماره ۳۹۸: تا کی از گریه توان منع دو چشم تر خویش

غزل شماره ۳۹۹: درمانده ام به صحبت امید و بیم خویش

غزل شماره ۴۰۰: بحمدالله که جان دادم بدان تلخی ز بیدادش

غزل شماره ۴۰۱: از یاد برده ام روش مهر و کین خویش

غزل شماره ۴۰۲: جان می رود ای اشک ز دنباله روان باش

غزل شماره ۴۰۳: هر که از خون ریز من آلوده گردد دامنش

غزل شماره ۴۰۴: گر چشانی به ملک چاشنی صحبت خویش

غزل شماره ۴۰۵: در دل شکنی آفت صرف است نگاهش

غزل شماره ۴۰۶: رفتم که بشکنم به ملامت سبوی خویش

غزل شماره ۴۰۷: از بس که بود جان، دم رفتن نگرانش

غزل شماره ۴۰۸: از سخن شهد ناب می چکدش

غزل شماره ۴۰۹: به عمرها ننهم پا برون ز خانه خویش

غزل شماره ۴۱۰: دلی دارم که می جوشد ز هر مو چشمه خونش

غزل شماره ۴۱۱: چو تیر از دل کشم کو شربتی از لعل خندانش

غزل شماره ۴۱۲: صنم می‌گوی و در بتخانه می‌رقص

غزل شماره ۴۱۳: فصل بهار است و شکر نسیم بهار فرض

غزل شماره ۴۱۴: گر بگویم ز نظر یار نهان است، غلط

غزل شماره ۴۱۵: اگر تو خنده کنی از گل و شراب چه حظ

غزل شماره ۴۱۶: باز این منم به صد دل خشنود در سماع

غزل شماره ۴۱۷: چنین که آمده منظور لطف شاه چراغ

غزل شماره ۴۱۸: باز به میدان ما، فوج بلا بسته صف

غزل شماره ۴۱۹: غم می گزد لب من، من می گزم لب عشق

غزل شماره ۴۲۰: این زخم های کاری، بر مغز جان مبارک

غزل شماره ۴۲۱: صد مهر می نهم به لب گفت و گوی دل

غزل شماره ۴۲۲: دردی که به افسانه و افسون رود از دل

غزل شماره ۴۲۳: تنها نشین گوشه غمخانه خودیم

غزل شماره ۴۲۴: همت ای یاران که در دفع هوس رو می کنم

غزل شماره ۴۲۵: ما گریبان دل از گل های غم پر کرده ایم

غزل شماره ۴۲۶: کعبه بی ذوق است و یاران را وداعی می کنیم

غزل شماره ۴۲۷: آن شکارم کز بر تیر سنان می رویدم

غزل شماره ۴۲۸: منم که پاره دل در دهان غم دارم

غزل شماره ۴۲۹: بیا ای درد کز راحت رمیدن آرزو دارم

غزل شماره ۴۳۰: رفتیم و با غمت دل پر خون گذاشتیم

غزل شماره ۴۳۱: منم که بهر دل اسباب داغ می دزدم

غزل شماره ۴۳۲: ما دست دل ز چشمه بهبود شسته ایم

غزل شماره ۴۳۳: از بس که روی گرم به هر سو گذاشتیم

غزل شماره ۴۳۴: از مردن دشوار من است آن مژه پر نم

غزل شماره ۴۳۵: از دل این شعله چو داغ صنم افروخته ایم

غزل شماره ۴۳۶: منم کز باده عشرت خروشیدن نمی‌دانم

غزل شماره ۴۳۷: حال ما بنگر که آهوی حرم گم کرده ایم

غزل شماره ۴۳۸: ز معموری به تنگم، جز دل ویران نمی خواهم

غزل شماره ۴۳۹: هر چه با او گویم، از مردم دگرگون بشنوم

غزل شماره ۴۴۰: هرگز دل کس را به گناهی نشکستیم

غزل شماره ۴۴۱: وقت آن است که افیون به شراب اندازیم

غزل شماره ۴۴۲: چند از این ششدر غم فال گشادی بزنیم

غزل شماره ۴۴۳: ما ره نشین مردم دیدار دوستیم

غزل شماره ۴۴۴: باز آ که به ذوق الم آشنا شویم

غزل شماره ۴۴۵: قدح دمید لبالب، خراب گو شده باشم

غزل شماره ۴۴۶: به سهو ار توبه از می کردم و دیر مغان بستم

غزل شماره ۴۴۷: دل به دست و پای کوبان از حرم بگریختم

غزل شماره ۴۴۸: گلی ناچیده بویی ناکشیده زین چمن رفتم

غزل شماره ۴۴۹: ما دل به جان خریده و بر باد داده ایم

غزل شماره ۴۵۰: به شرح غم نفس را ریش کردیم

غزل شماره ۴۵۱: عمر در شعر به سر کرده و در باخته ام

غزل شماره ۴۵۲: ما لذت فقریم، سخا را نشناسیم

غزل شماره ۴۵۳: دل و جان بردگی بودند و من افسانه شان کردم

غزل شماره ۴۵۴: از شش جهتم شکوه زند موج خموشم

غزل شماره ۴۵۵: ز بی دردی به امید اجل در عشق مرهونم

غزل شماره ۴۵۶: چه غم ز رفتن این است، می کشد اینم

غزل شماره ۴۵۷: صد پرده تصور باطل شکافتیم

غزل شماره ۴۵۸: خوش آن جهان چو من از داغ دل کباب شوم

غزل شماره ۴۵۹: چون خیالت گذر آرد به در مسکن چشم

غزل شماره ۴۶۰: ما نقد را ز جمله به غماز داده ایم

غزل شماره ۴۶۱: صد شکر کز حلاوت هستی گذشته ایم

غزل شماره ۴۶۲: چو لاله گون شوی از باده، در چمن مستم

غزل شماره ۴۶۳: ماتشنگی به دجله و جیحون نمی دهیم

غزل شماره ۴۶۴: گاهی مصیبت خود، گاهی ملال مردم

غزل شماره ۴۶۵: با دل چو گویم حرف او، طوفان فریادش کنم

غزل شماره ۴۶۶: چند بر بستر از آن چشم فسون ساز افتم

غزل شماره ۴۶۷: دل در شکن طره دلبند شکستیم

غزل شماره ۴۶۸: هرگز گله از دوست به محرم نفروشم

غزل شماره ۴۶۹: ای ساقی بلا ز شراب تو سوختیم

غزل شماره ۴۷۰: زخمی شوق توام، سینه جوشان دارم

غزل شماره ۴۷۱: کسی کو دلگشا ماند، دلش چون سنگ می بینم

غزل شماره ۴۷۲: تا نام جمال یار بردیم

غزل شماره ۴۷۳: از آن ز باده شوق تو هوش جان دزدم

غزل شماره ۴۷۴: دردا که فاش در غم جانانه سوختیم

غزل شماره ۴۷۵: هر که را دشمن شوم بر عیب خود محرم کنم

غزل شماره ۴۷۶: به کوی صید بندان، دوش چون فریاد می کردم

غزل شماره ۴۷۷: من کینه را به مهر خریدار نیستم

غزل شماره ۴۷۸: عفوت آوردم، دل شرمنده را آتش زدم

غزل شماره ۴۷۹: از باغ جهان رخت ببستیم و گذشتیم

غزل شماره ۴۸۰: کو عشق که در غمزدگی نام برآرم

غزل شماره ۴۸۱: دلی از نقشبندی های عشق آزاد می خواهم

غزل شماره ۴۸۲: منم که آب گل و رنگ لاله می طلبم

غزل شماره ۴۸۳: دل کز لبت چغانه به گوشش نمی زنم

غزل شماره ۴۸۴: تا به کی همره اندیشه باطل باشم

غزل شماره ۴۸۵: تا کی دهم به دست تماشا زمام چشم

غزل شماره ۴۸۶: از دل غم او دریغ داریم

غزل شماره ۴۸۷: هر چند بی غمانه به مسکن فتاده ایم

غزل شماره ۴۸۸: تنها نه دلق خود به می ناب شسته ایم

غزل شماره ۴۸۹: نشسته بر سر گنج به فقر مشهورم

غزل شماره ۴۹۰: بس که درد عالمی در عشق تنها می کشم

غزل شماره ۴۹۱: تا کی به حرم تشنه لب و مضمحل افتم

غزل شماره ۴۹۲: نالنده ام ز درد مگر بلبلم

غزل شماره ۴۹۳: زین بزم نه این بار بر آشفتم و رفتم

غزل شماره ۴۹۴: خانه زاد محنتیم، آسودگی کم دیده ایم

غزل شماره ۴۹۵: شهید وصلم و سیراب تر ز یاقوتم

غزل شماره ۴۹۶: خوش آن مستی که باشد دوست پند آموز و دشمن هم

غزل شماره ۴۹۷: چه دور است این که نفع از گردش گردون نمی بینم

غزل شماره ۴۹۸: می‌فروشم راحت و عشق ستمگر می‌خرم

غزل شماره ۴۹۹: ساغر ز دست مردم آزاده چون کشیم

غزل شماره ۵۰۰: از گریه های بیهده سر تا به پا ترم

غزل شماره ۵۰۱: چون زخم تازه دوخته ز خون لبالبم

غزل شماره ۵۰۲: ما جام درد با دف و نی کم کشیده ایم

غزل شماره ۵۰۳: هر متاع فتنه کز عشق ستمگر می خرم

غزل شماره ۵۰۴: چند چو جو خوری، در پی آبرو روم

غزل شماره ۵۰۵: مستیی کو که خرد را ز جنون دل شکنیم

غزل شماره ۵۰۶: بردیم ز کویش، دم سردی و گذشتیم

غزل شماره ۵۰۷: نیشی گرفته سینه خویش ریش می کنیم

غزل شماره ۵۰۸: مستم دگر این بیخودی از بوی که دارم

غزل شماره ۵۰۹: منم که پاره غم در دهان غم دارم

غزل شماره ۵۱۰: به لب داغ چو با خنده به مرهم زده ایم

غزل شماره ۵۱۱: دلی داریم و ما جمعی پریشان از غم اوییم

غزل شماره ۵۱۲: باز می خواهم که شوخ دل ربایی خوش کنم

غزل شماره ۵۱۳: در آتش آمدیم و فعانی نداشتیم

غزل شماره ۵۱۴: ز من نبوده فغانی که دوش می کردم

غزل شماره ۵۱۵: دل ر ا چه می دهی که به دارالشفا بریم

غزل شماره ۵۱۶: چند از این بند غمت فال گشادی بزنیم

غزل شماره ۵۱۷: گر نه خود را بیخود از جام جنون می ساختم

غزل شماره ۵۱۸: پیش بردم در قمار عشق جانان باختن

غزل شماره ۵۱۹: خوش آن ساعت که می رفتی و طاقت می رمید از من

غزل شماره ۵۲۰: به چه رو به جلوه آید، طلب نیازمندان

غزل شماره ۵۲۱: دانی که چیست مصلحت ما؟ گریستن

غزل شماره ۵۲۲: دلا رنجی ببر، کز دردمندان می توان بودن

غزل شماره ۵۲۳: خوش در خور است، حسرت تو با گریستن

غزل شماره ۵۲۴: میرم ز هجر و گویم، یا رب به حسرت من

غزل شماره ۵۲۵: بوستان پژمرده گردد، از دل ناشاد من

غزل شماره ۵۲۶: نام حسنت چون برم، بر آسمان آید گران

غزل شماره ۵۲۷: نه رو از ناز می تابد، گه نظاره ماه من

غزل شماره ۵۲۸: تا تیغ به کف یابی، بر نفس دو دستی زن

غزل شماره ۵۲۹: بیار شیشه می، بر گل و کلاه فشان

غزل شماره ۵۳۰: ای گریه، خون دل به کنار هوس مکن

غزل شماره ۵۳۱: هنگام و دم نزغ، خراب نقس است این

غزل شماره ۵۳۲: میان دعا بر دل شب مزن

غزل شماره ۵۳۳: ز خونم روی میدان تازه گردان

غزل شماره ۵۳۴: کو می شوقی که دل مست جنون آید برون

غزل شماره ۵۳۵: ساقی بیا و دامن گل بر سبو فشان

غزل شماره ۵۳۶: تو ای زاهد برو افسانه باغ ارم بشنو

غزل شماره ۵۳۷: ز چشم من مجوش ای گریه هنگام وصال او

غزل شماره ۵۳۸: مسازم نا امید از خود، چو گشتم مبتلای تو

غزل شماره ۵۳۹: تا به خون ریزیم اشارت ها نمود ابروی او

غزل شماره ۵۴۰: اینک رسید وعده، گشاد نقاب کو

غزل شماره ۵۴۱: صنمی که غمزه او، به صف بلا نشسته

غزل شماره ۵۴۲: خیز و شراب حیرتم، زان قد جلوه ساز ده

غزل شماره ۵۴۳: ساغر لب ریز وصل، بر کف مشتاق نه

غزل شماره ۵۴۴: عاشقی دکان رسوایی به شهر و کو منه

غزل شماره ۵۴۵: شب نشد از تاب تب پیرهن آتشکده

غزل شماره ۵۴۶: جانم ز سینه بر زه دامان بر آمده

غزل شماره ۵۴۷: به کشتن من عاجز شتاب، یعنی چه

غزل شماره ۵۴۸: نه بی موجب به خاکم، از سم اسبش، نشان مانده

غزل شماره ۵۴۹: بانگ ما کبک است، خرمن را به خرمن باز ده

غزل شماره ۵۵۰: از سفر می آیی و تاراج عزت کرده ای

غزل شماره ۵۵۱: ای که سر تا قدمم را به جنون داشته ای

غزل شماره ۵۵۲: تا مژده زخم دگر، دامن کش جان کرده ای

غزل شماره ۵۵۳: ای عشق خوش تهیه لذات کرده ای

غزل شماره ۵۵۴: ای نه فلک ز خوشه صنع تو دانه‌ای

غزل شماره ۵۵۵: بشتاب در راه طلب، بگذر ز هر آسودنی

غزل شماره ۵۵۶: بهار رفت و نکردیم عزم جای خوشی

غزل شماره ۵۵۷: اگر آرایش از دکانچه ناموس بستانی

غزل شماره ۵۵۸: تا بدانی که دوستدار کشی

غزل شماره ۵۵۹: من صید غم عشوه نمایی که تو باشی

غزل شماره ۵۶۰: نه شکیب توبه از می، نه ادب ز ما به مستی

غزل شماره ۵۶۱: گمان دارم که این درد و تحمل می کند کاری

غزل شماره ۵۶۲: چندم ای ناله سحر بکشی

غزل شماره ۵۶۳: تا خون نخوری چاشنی درد ندانی

غزل شماره ۵۶۴: باز از شراب فتنه خرابم نمی کنی

غزل شماره ۵۶۵: به شمعی کو صبا کرده به خلوت، خانه‌ای داری

غزل شماره ۵۶۶: صنم گفتم دلا جان تازه کردی

غزل شماره ۵۶۷: امشب که به سر شراب داری

غزل شماره ۵۶۸: تا در قدحم باده امید نیابی

غزل شماره ۵۶۹: با گله دوستان هست حلاوت بسی

غزل شماره ۵۷۰: نه از غربت اندر وطن می روی

غزل شماره ۵۷۱: خوش آن گرمی ز شمع وصل مهرافروزتر باشی

غزل شماره ۵۷۲: سبک بران چو از این بی‌قرار می‌گذری

غزل شماره ۵۷۳: به امید عذر خواهان ز نیاز عذر خواهی