کتاب الشوقیات

حرف آخر قافیه

شماره ۱ - به نام ایزد: تبت یا ذوالجلال و الاکرام

شماره ۲: ای صبح صادق رخ زیبای مصطفی

شماره ۳: اگر سرم برود در سر وفای شما

شماره ۴: این چه خلدست که چندی همه حورست اینجا

شماره ۵: کجا خبر بود از حال ما حبیبان را

شماره ۶: گر راه بود بر سر کوی تو صبا را

شماره ۷: اگر در جلوه می‌آری سمند باد جولان را

شماره ۸: چو در نظر نبود روی دوستان ما را

شماره ۹: آخر ای یار فراموش مکن یاران را

شماره ۱۰: ای ترک آتش رخ بیار آن آب آتش فام را

شماره ۱۱: شبی که راه دهم آه آتش افشان را

شماره ۱۲: آن تن ماست یا میان شما

شماره ۱۳: برقع از رخ برفکن ای لعبت مشکین نقاب

شماره ۱۴: دیشب خبرت هست که در مجلس اصحاب

شماره ۱۵: ای لب لعلت ز آب زندگانی برده آب

شماره ۱۶: طلع الصبح من وراء حجاب

شماره ۱۷: چند سوزیم من و شمع شبستان همه شب

شماره ۱۸: نعلم نگر نهاده بر آتش که عنبرست

شماره ۱۹: زلال مشربم از لفظ آبدار خودست

شماره ۲۰: سحاب سیل فشان چشم رودبار منست

شماره ۲۱: این بوی بهارست که از صحن چمن خاست

شماره ۲۲: بوقت صبح می روشن آفتاب منست

شماره ۲۳: ساقیا ساغر شراب کجاست

شماره ۲۴: جمشید بنده ی در دولتسرای ماست

شماره ۲۵: یاران همه مخمور و قدح پر می نابست

شماره ۲۶: طائر طوریم و خاک آستانت طور ماست

شماره ۲۷: روضه ی خلد برین بستانسرائی بیش نیست

شماره ۲۸: ایکه از باغ رسالت چو تو شمشاد نخاست

شماره ۲۹: مرغ جانرا هر دو عالم آشیانی بیش نیست

شماره ۳۰: منزل پیر مغان کوی خرابات فناست

شماره ۳۱: روز رخسار تو ماهی روشنست

شماره ۳۲: لعل شیرین تو وصفش بر شکر باید نوشت

شماره ۳۳: بدایت غم عشاق را نهایت نیست

شماره ۳۴: دلا جان در ره جانان حجابست

شماره ۳۵: بوقت صبح چو آن سرو سیمتن بنشست

شماره ۳۶: اگر ترا غم امثال ما بود غم نیست

شماره ۳۷: ورطه‌ی پر خطر عشق ترا ساحل نیست

شماره ۳۸: کو دل که او بدام غمت پای بند نیست

شماره ۳۹: با تو نقشی که در تصور ماست

شماره ۴۰: غره ی ماه جز آن عارض شهر آرا نیست

شماره ۴۱: ترک من ترک من بی سر و پا کرد و برفت

شماره ۴۲: از سر جان درگذر گر وصل جانان بایدت

شماره ۴۳: گرچه کاری چو عشقبازی نیست

شماره ۴۴: نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت

شماره ۴۵: گرنه مرغ چمن از همنفس خویش جداست

شماره ۴۶: زاهد مغرور اگر در کعبه باشد فاجرست

شماره ۴۷: هیچکس نیست که منظور مرا ناظر نیست

شماره ۴۸: ز آتشکده و کعبه غرض سوز و نیازست

شماره ۴۹: زلف هندوی تو در تابست و ما را تاب نیست

شماره ۵۰: عشق سطانیست کو را حاجت دستور نیست

شماره ۵۱: دوش پیری ز خرابات برون آمد مست

شماره ۵۲: عقل مرغی ز آشیانه ی ماست

شماره ۵۳: چه بر قمر ز شب عنبری نقاب انداخت

شماره ۵۴: اگرچه بلبل طبعم هزار دستانست

شماره ۵۵: روی زمین و خون دلم نم گرفته است

شماره ۵۶: ببوستان جمالت بهار بسیارست

شماره ۵۷: صبح کز چشم فلک اشک ثریا می‌‌ریخت

شماره ۵۸: اینجا نماز زنده دلان جز نیاز نیست

شماره ۵۹: ای باغبان بگو که ره بوستان کجاست

شماره ۶۰: ای درد تو درمان دل و رنج تو راحت

شماره ۶۱: بیش ازین بی همدمی در خانه نتوانم نشست

شماره ۶۲: راستی را در سپاهان خوش بود آواز رود

شماره ۶۳: ان شکر لب که نباتش ز شکر می روید

شماره ۶۴: می کشندم بخرابات و در آن می کوشند

شماره ۶۵: تا بر آید نفس از عشق دمی باید زد

شماره ۶۶: پیداست که از دود دم ما چه برآید

شماره ۶۷: دلم از دست بشد تا بسر او چه رسد

شماره ۶۸: این چه بادست که از سوی چمن می آید

شماره ۶۹: سپیده دم که صبا بر چمن گذر می کرد

شماره ۷۰: پشت بر یار کمان ابروی ما نتوان کرد

شماره ۷۱: آنک هرگز نظری با من شیدا نکند

شماره ۷۲: هیچکس نیست که وصل تو تمنا نکند

شماره ۷۳: رنج ما بردیم و گنج ارباب دولت برده‌اند

شماره ۷۴: بیا که بی سر زلفت مرا بسر نشود

شماره ۷۵: حدیث شمع از پروانه پرسید

شماره ۷۶: با درد درد نوشان درمان چه کار دارد

شماره ۷۷: در راه قربت ما ره بان چه کار دارد

شماره ۷۸: گهی که شرح فراقت کنم بدیده سواد

شماره ۷۹: طوطی از پسته تنگ تو شکر گرد آورد

شماره ۸۰: دل من جان ز غم عشق تو آسان نبرد

شماره ۸۱: گردون کنایتی ز سر بام ما بود

شماره ۸۲: مراد بین که بپیش مرید باز آید

شماره ۸۳: بخشم رفته ما گر بصلح باز آید

شماره ۸۴: بنگر ای شمع که پروانه دگر باز آمد

شماره ۸۵: یار ثابت قدم اینک ز سفر باز آمد

شماره ۸۶: گلی برنگ تو از غنچه بر نمی آید

شماره ۸۷: کیست که با من حدیث یار بگوید

شماره ۸۸: درد غم عشق را طبیب نباشد

شماره ۸۹: کس نیست که دست من غمخوار بگیرد

شماره ۹۰: بی گلبن وصلت بگلستان نتوان بود

شماره ۹۱: همچو شمعم بشبستان حرم یاد کنید

شماره ۹۲: ای ساربان بقتل ضعیفان کمر مبند

شماره ۹۳: گمان مبر که دلم میل دوستان نکند

شماره ۹۴: کس حال من سوخته جز شمع نداند

شماره ۹۵: کی طرف گلستان چو سر کوی تو باشد

شماره ۹۶: ناله ئی کان ز دل چنگ برون می آید

شماره ۹۷: پیه سوز چشم من سر شمع ایوان تو باد

شماره ۹۸: چو ترک مهوشم از خواب مست برخیزد

شماره ۹۹: اهل دل پیش تو مردن ز خدا می خواهند

شماره ۱۰۰: هر که را سکه درستست بزر باز نماند

شماره ۱۰۱: که می رود که پیامم بشهر یار رساند

شماره ۱۰۲: تا چین آن دو زلف سمن سا پدید شد

شماره ۱۰۳: ای پرده سرایان که درین پرده سرائید

شماره ۱۰۴: تاجداری کند آنکس که ز سر درگذرد

شماره ۱۰۵: هر کو چو شمع ز آتش دل تاج سر نکرد

شماره ۱۰۶: چون خط سبز تو بر آفتاب بنویسند

شماره ۱۰۷: سوز غم تو آتشم از جان برآورد

شماره ۱۰۸: ساقیا می زین فزون تر کن که میخوارن بسند

شماره ۱۰۹: لطافت دهنش در بیان نمی گنجد

شماره ۱۱۰: ساقیان آبم بجام لعل شکر خا برند

شماره ۱۱۱: بی لاله رخان روی بصحرا نتوان کرد

شماره ۱۱۲: بی رخ حور بجنت نفسی نتوان بود

شماره ۱۱۳: بآب گل رخ آن گلعذار می شویند

شماره ۱۱۴: تا ترا برگ ما نخواهد بود

شماره ۱۱۵: اگر آن ماه مهربان گردد

شماره ۱۱۶: هر که با نرگس سرمست تو در کار آید

شماره ۱۱۷: تنم تنها نمی خواهد که در کاشانه بنشیند

شماره ۱۱۸: در پای تو هر کس که سرانداز نیاید

شماره ۱۱۹: نور رویت تاب در شمع شبستان افکند

شماره ۱۲۰: ز شهر یار که آید که حال یار بگوید

شماره ۱۲۱: خدا را از سر زاری بگوئید

شماره ۱۲۲: چو شام شد بشبستان شتاب باید کرد

شماره ۱۲۳: طره های تو کمند افکن طرارانند

شماره ۱۲۴: بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد

شماره ۱۲۵: خنک آن باد که بر خاک خراسان گذرد

شماره ۱۲۶: دیشب همه شب منزل من کوی مغان بود

شماره ۱۲۷: ای که از شرمت خوی از رخساره ی خور می چکد

شماره ۱۲۸: جان برافشان اگرت صحبت جانان باید

شماره ۱۲۹: ترک تیرانداز من کز پیش لشکر می رود

شماره ۱۳۰: دوشم وطن بجز در دیر مغان نبود

شماره ۱۳۱: چو عکس روی تو در ساغر شراب افتاد

شماره ۱۳۲: ساقیان چون دم از شراب زنند

شماره ۱۳۳: چون مرا دیده بر آن آتش رخسار افتد

شماره ۱۳۴: بسالی کی چنان ماهی برآید

شماره ۱۳۵: مهی چون او بماهی برنیاید

شماره ۱۳۶: بنشین تا نفسی آتش ما بنشیند

شماره ۱۳۷: زنده اند آنها که پیش چشم خوبان مرده اند

شماره ۱۳۸: دلبرم را پر طوطی بر شکر خواهد فتاد

شماره ۱۳۹: ترک من ترک من گرفت و خطا کرد

شماره ۱۴۰: آن رفت که میل دل من سوی شما بود

شماره ۱۴۱: مشنو که چراغ دل من روی تو نبود

شماره ۱۴۲: هر که او را قدمی هست ز سر نندیشد

شماره ۱۴۳: درد من دلخسته بدرمان که رساند

شماره ۱۴۴: هر نسخه که در وصف خط یار نویسند

شماره ۱۴۵: مرا ز مهر رخت کی ملال خواهد بود

شماره ۱۴۶: خطی که بر سمن آن گلعذار بنویسد

شماره ۱۴۷: مستم ز در خانه ی خمار برآرید

شماره ۱۴۸: بهار دهر بباد خزان نمی ارزد

شماره ۱۴۹: مسیح وقتی ازین خسته دم دریغ مدار

شماره ۱۵۰: معلوم نگردد سخن عشق بتقریر

شماره ۱۵۱: برگیر دل ز ملک جهان و جهان بگیر

شماره ۱۵۲: بجز نسیم که یابد نصیبی از گلزار

شماره ۱۵۳: پندم بچه عقل می دهد پیر

شماره ۱۵۴: ترک عالم گیر و عالم را مسخر کرده گیر

شماره ۱۵۵: برو ای خواجه و شه را بگدا باز گذار

شماره ۱۵۶: ای پیر مغان شربتم از درد مغان آر

شماره ۱۵۷: ای دل ار سودای جانان داری از جان درگذر

شماره ۱۵۸: فتاده ام من دیوانه در غم تو اسیر

شماره ۱۵۹: قلم گرفتم و می خواستم که بر طومار

شماره ۱۶۰: آشنای تو ز بیگانه و خویشش چه خبر

شماره ۱۶۱: زهی طناب سرا پرده ی تو گیسوی حور

شماره ۱۶۲: کار من شکسته بسامان رسید باز

شماره ۱۶۳: برگ نسرین ترا بی خار می یابم هنوز

شماره ۱۶۴: چون کوتهست دستم از آن گیسوی دراز

شماره ۱۶۵: بستیم دل در آن سر زلف دراز باز

شماره ۱۶۶: کجا بود من مدهوش را حضور نماز

شماره ۱۶۷: نه مرا بر سر کوی تو بجز سایه جلیس

شماره ۱۶۸: ای مرغ خوش‌نوا چه فرو بسته‌ای نفس

شماره ۱۶۹: رخت شمع شبستان می نهندش

شماره ۱۷۰: آه از آن یار که نبود خبر از یارانش

شماره ۱۷۱: رقم ز غالیه بر طرف لاله زار مکش

شماره ۱۷۲: ای دل مکن انکار و از این کار میندیش

شماره ۱۷۳: پرده ی از رخ بفکن ای خود پرده ی رخسار خویش

شماره ۱۷۴: بشهریار بگوئید حال این درویش

شماره ۱۷۵: بسوز سینه رسند اهل دل بذوق سماع

شماره ۱۷۶: بیار باده که وقت گلست و موسم باغ

شماره ۱۷۷: چون آتش خور شعله زد از شیشه ی شفاف

شماره ۱۷۸: شمیم باغ بهشتست یا نسیم عراق

شماره ۱۷۹: ای سرو خرامنده ی بستان حقایق

شماره ۱۸۰: ای کرده تیره شب را بر آفتاب منزل

شماره ۱۸۱: مرا که راه نماید کنون بخانه ی دل

شماره ۱۸۲: باغبان گو برو مپیما کز گل

شماره ۱۸۳: یا مسرع الشمال اذا تحصل الوصول

شماره ۱۸۴: مقاربت نشود مرتفع ببعد منازل

شماره ۱۸۵: مرا که نیست بخاک درت امید وصول

شماره ۱۸۶: شب رحیل ز افغان خستگان مراحل

شماره ۱۸۷: هرگه که ز خرگه بچمن بار دهد گل

شماره ۱۸۸: چون ما بکفر زلف تو اقرار کرده ایم

شماره ۱۸۹: ز روی خوب تو گفتم که پرده برفکنم

شماره ۱۹۰: ترا که گنج گشودی ز زخم مار چه غم

شماره ۱۹۱: روزگاری روی در روی نگاری داشتم

شماره ۱۹۲: در جهان وقف حریم حرم او کردیم

شماره ۱۹۳: من از آن لحظه که در چشم تو دیدم مستم

شماره ۱۹۴: مردیم در خمار و شرابی نیافتیم

شماره ۱۹۵: من بیدل نگر از صحبت جانان محروم

شماره ۱۹۶: داریم دلی پر غم و غمخوار نداریم

شماره ۱۹۷: تا چند بشادی می غمهای تو نوشم

شماره ۱۹۸: بلبلان که رساند نسیم باغ ارم

شماره ۱۹۹: چو بر کشی علم قربت از حریم حرم

شماره ۲۰۰: اکنون که از بهشت نشان می دهد نسیم

شماره ۲۰۱: کشتی ما کو که ما زورق در آب افکنده ایم

شماره ۲۰۲: با لعل او ز جوهر جان در گذشته ایم

شماره ۲۰۳: ایدل ار خواهی بدولتخانه ی جانت برم

شماره ۲۰۴: ما قدح کشتی و دل را همچو دریا کرده ایم

شماره ۲۰۵: ای تنم کرده ز غم موئی و در مو زده خم

شماره ۲۰۶: آن ماه پری رخ را در خانه نمی بینم

شماره ۲۰۷: مدام آن نرگس سرمست را در خواب می بینم

شماره ۲۰۸: گلی به رنگ تو در بوستان نمی‌بینم

شماره ۲۰۹: نشان دل بی نشان از که جویم

شماره ۲۱۰: صبحدم دل را مقیم خلوت جان یافتم

شماره ۲۱۱: اشکست که می گردد در کوی تو همرازم

شماره ۲۱۲: ما زرخ کار خویش پرده برانداختیم

شماره ۲۱۳: ز لعلم ساغری در ده که چون چشم تو سرمستم

شماره ۲۱۴: گرچه من آب رخ از خاک درت یافته ام

شماره ۲۱۵: خیز تا باده در پیاله کنیم

شماره ۲۱۶: حکایت رخت از آفتاب می شنوم

شماره ۲۱۷: مدتی شد که درین شهر گرفتار توایم

شماره ۲۱۸: گر نگویم دوستی از دوستانت بوده ام

شماره ۲۱۹: ما دلی ایثار او کردیم و جانی یافتیم

شماره ۲۲۰: آنک لعلش عین آب زندگانی یافتیم

شماره ۲۲۱: بیا که هندوی گیسوی دلستان تو باشم

شماره ۲۲۲: ای لاله برگ خوش نظرت گلستان چشم

شماره ۲۲۳: بگذائی بسر کوی شما آمده ایم

شماره ۲۲۴: خیز تا برگ صبوحی بچمن ساز کنیم

شماره ۲۲۵: نسیم زلف تو از نوبهار می شنوم

شماره ۲۲۶: حن فی روض الهوی قلبی کما ناح الحمام

شماره ۲۲۷: کیست که گوید ببارگاه سلاطین

شماره ۲۲۸: تحیتی چو هوای ریاض خلد برین

شماره ۲۲۹: تا چند دم از گل زنی ای باد بهاران

شماره ۲۳۰: ای باد سحرگاهی زینجا گذری کن

شماره ۲۳۱: خوشا صبح و صبوحی با همالان

شماره ۲۳۲: دوش چون از لعل میگون تو می گفتم سخن

شماره ۲۳۳: امشب ای یار قصد خواب مکن

شماره ۲۳۴: خیز و در بحر عدم غوطه خور و ما را بین

شماره ۲۳۵: چه خوشست باده خوردن بصبوح در گلستان

شماره ۲۳۶: ترا که گفت که قصد دل شکسته ی ما کن

شماره ۲۳۷: نسیم صبح کز بویش مشام جان شود مشکین

شماره ۲۳۸: ای صبا احوال دل با آن صنم تقریر کن

شماره ۲۳۹: بمن رسید نوید وصال دلداران

شماره ۲۴۰: هر کس که برگرفت دل از جان چنانک من

شماره ۲۴۱: سخن عشق نشاید بر هر کس گفتن

شماره ۲۴۲: هر که شد با ساکنان عالم علوی قرین

شماره ۲۴۳: بسی خون جگر دارد سر زلف تو در گردن

شماره ۲۴۴: بوقت صبح ندانم چه شد که مرغ چمن

شماره ۲۴۵: وقت صبوح شد بشبستان شتاب کن

شماره ۲۴۶: ای چشم تو چشم بند مستان

شماره ۲۴۷: ای صبا حال جگر گوشه ی ما چیست بگو

شماره ۲۴۸: که بر ز سرو روان تو خورد راست بگو

شماره ۲۴۹: برو ای باد بدانسوی که من دانم و تو

شماره ۲۵۰: ای چراغ دیده ی جان روی تو

شماره ۲۵۱: نفحه ی گلشن عشق از نفس ما بشنو

شماره ۲۵۲: ای شب قدر بیدلان طره ی دلربای تو

شماره ۲۵۳: بآفتاب جهانتاب سایه پرور تو

شماره ۲۵۴: ایکه چو موی شد تنم در هوس میان تو

شماره ۲۵۵: آن عید نیکوان بدر آمد بعید گاه

شماره ۲۵۶: خسرو گل بین دگر ملک سکندر یافته

شماره ۲۵۷: ای پسر دامن اهل قدم از دست مده

شماره ۲۵۸: ای دلم جان و جهان در راه جانان باخته

شماره ۲۵۹: ترک من هر لحظه گیرد با من از سر خرخشه

شماره ۲۶۰: ای سنبل تازه دسته بسته

شماره ۲۶۱: پری رخا منه از دست یکزمان شیشه

شماره ۲۶۲: تخت خیری بین دگر بر تخته ی خارا زده

شماره ۲۶۳: مه بی مهر من ز شعر سیاه

شماره ۲۶۴: چون سنبلت که دید سیاهی سرآمده

شماره ۲۶۵: آن ترک بلغاری نگر با چشم خونخوار آمده

شماره ۲۶۶: ای حبش برچین و چین در زنگبار انداخته

شماره ۲۶۷: از لب شیرین چون شکر نبات آورده‌ای

شماره ۲۶۸: دیشب ای باد صبا گویی که جایی بوده‌ای

شماره ۲۶۹: دوش پیری یافتم در گوشه ی میخانه ئی

شماره ۲۷۰: ایکه گوئی کز چه رو سرگشته می گردی چو گوی

شماره ۲۷۱: ای دل اگر دیو نئی ملک سلیمان چکنی

شماره ۲۷۲: مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی

شماره ۲۷۳: میا در قلب ای دل که بازی نیست جانبازی

شماره ۲۷۴: سحر چون باد عیسی دم کند با روح دمسازی

شماره ۲۷۵: ای از حیای لعل لبت آب گشته می

شماره ۲۷۶: آب رخ ما بری و باد شماری

شماره ۲۷۷: چه جرم رفت که رفتی و ترک ما کردی

شماره ۲۷۸: نه عهد کرده‌ای آخر که قصد ما نکنی

شماره ۲۷۹: ای پیک عاشقان اگر از حالم آگهی

شماره ۲۸۰: پرواز کن ای مرغ و بگلزار فرود آی

شماره ۲۸۱: مهر سلمی ورزی و دعوی سلمانی کنی

شماره ۲۸۲: ای روضه ی رضوان ز سر کوی تو بابی

شماره ۲۸۳: زهی اشکم ز شوق لعل میگون تو عنابی

شماره ۲۸۴: گل سوری دگر بجلوه گری

شماره ۲۸۵: ای نفس مشک بیز باد بهاری

شماره ۲۸۶: باز، هرچند که در دست شهان دارد جای

شماره ۲۸۷: یاد باد آنک دلم را مدد جان بودی

شماره ۲۸۸: در باز جان گر آرزوی جان طلب کنی

شماره ۲۸۹: دوش برطرف چمن گلبانک می زد بلبلی

شماره ۲۹۰: خوشا وقتی که از بستانسرائی

شماره ۲۹۱: راه بی پایان عشقت را نیابم منزلی

شماره ۲۹۲: چان پرورم گهی که تو جانان من شوی

شماره ۲۹۳: خوشا شراب محبت ز ساغر ازلی

شماره ۲۹۴: تو چون قربان نمی گردی کجا همکیش ما باشی

شماره ۲۹۵: تشنه‌ام تا به کی آخر بده آبی ساقی

شماره ۲۹۶: زر أرض دار سعدی یا بارق الغوادی

شماره ۲۹۷: یا ملولا عن سلامی أنت فی الدنیا مرا می

شماره ۲۹۸: یا من الیک میلی قف ساعة قبیلی

شماره ۲۹۹: یا من قریرة مقلتی لقیاک غایة منیتی