حرف آخر قافیه

شماره ۱: برقیم ولی رنجه نسازیم گیا را

شماره ۲: گرفت گریه ما کوه و دشت و صحرا را

شماره ۳: برخیز و گوی جلوه مالک رقاب را

شماره ۴: خدایا روزی این خود‌پرستان ساز جنت را

شماره ۵: چو آفتاب کند تاب شرم ماه ترا

شماره ۶: سرمه کوری کشیدم دیده تحقیق را

شماره ۷: آن قطره‌ام که بحر به دور افکند مرا

شماره ۸: باز عشق آمد که آراید گلستان مرا

شماره ۹: جنونی کو که سرگردان کنم در دیده طوفان را

شماره ۱۰: بردیم باز بر سر نظاره دیده را

شماره ۱۱: به صبوری بفریبم دل شیدایی را

شماره ۱۲: هنوز شعله‌فشانست آه حسرت ما

شماره ۱۳: عشق کرم آموز در‌آمد ز در ما

شماره ۱۴: پامال ترکتاز خزان شد بهار ما

شماره ۱۵: شبی که هجر بپرداخت از تو منزل ما

شماره ۱۶: آشفته‌تر از ماست بسی انجمن ما

شماره ۱۷: چون شعله پرتب است درون و برون ما

شماره ۱۸: باز دل در موج تبخال از تب حرمان کیست

شماره ۱۹: باز دل بر در غم طرح محبت انداخت

شماره ۲۰: عندلیب عشق را جز ناله‌های زار نیست

شماره ۲۱: خاکستر این سوخته را باز توان سوخت

شماره ۲۲: امشب از شعله آهم جگر غم می‌سوخت

شماره ۲۳: ستم ز نرگس مستت ستمگری آموخت

شماره ۲۴: ساقی که می‌ خود همه در جام شمار ریخت

شماره ۲۵: شناخت ذوق بهار آنکه گل به دامان ریخت

شماره ۲۶: چه آبروی که آن رانه عشق روی تو ریخت

شماره ۲۷: هجر تو جزو اول دیوان محنتست

شماره ۲۸: بر گوش دلم زمزمه توبه حرام است

شماره ۲۹: چون عدم از بر عالم برخاست

شماره ۳۰: کی ز ماتمخانه ما دود افغان برنخاست

شماره ۳۱: کارم چو زلف یار پریشان و در هم است

شماره ۳۲: ناله رازی‌ست که در سینه نهفتن ستم است

شماره ۳۳: هزار گل ز جگر در کنار خنده ماست

شماره ۳۴: باز جانم دوزخ آشام از غم غمخوار تست

شماره ۳۵: امشب از دولت دیدار تو عید نظرست

شماره ۳۶: ما و من برلب مرغان چمن بسیارست

شماره ۳۷: عالم ز ما تهی و ز افغان ما پرست

شماره ۳۸: ما غریبان را ز ناکامی کنار جان پرست

شماره ۳۹: بی روی او نظاره ز چشمم برون نشست

شماره ۴۰: وفای عهد ز خوبان عهد ما غلط‌ست

شماره ۴۱: در مذهب ما هر چه بجز دوست حرامست

شماره ۴۲: بی بصر دیده ارباب هوس حیرانست

شماره ۴۳: برون شدن ز دلم درد را چه امکانست

شماره ۴۴: چون غنچه دلم شیفته و دل نگرانست

شماره ۴۵: شه محبتم و ملک غم بلاد منست

شماره ۴۶: من آن صیدم که صیادم جنونست

شماره ۴۷: گستاخی نظاره ما جرم جنونست

شماره ۴۸: نهفته در دم شمشیر نوبهاری هست

شماره ۴۹: آن سرو خرامان که گذشت از چمن کیست

شماره ۵۰: در می‌زنم چه شد که گشایش پدید نیست

شماره ۵۱: آتش به از گلی‌ست کش آسیب خار نیست

شماره ۵۲: آن نسیمم که سر و برگ خس و خارم نیست

شماره ۵۳: نافه چو طره غالیه بار تو نیست

شماره ۵۴: نخل طلبم هیچ مرا برگ و بری نیست

شماره ۵۵: بی سبب زلفش اضطراب نداشت

شماره ۵۶: تب دوش از ملال تو از خود خبر نداشت

شماره ۵۷: دی قاصد یار آمد و مژگان‌تری داشت

شماره ۵۸: نوبهاران از در این باغ و بستان بازگشت

شماره ۵۹: از دل هزار لخت به چشم نثار رفت

شماره ۶۰: از فیض گریه‌ام مژه نشو و نما گرفت

شماره ۶۱: شب بی‌خبرم حرف فراقت به زبان رفت

شماره ۶۲: دوش غم بر گریه‌های زخم ما خندید و رفت

شماره ۶۳: از عافیت طراوات گلزار کس مباد

شماره ۶۴: شب نخل تجلی به گلستان تو بر داد

شماره ۶۵: هر قطره خون گرم که از دل در اوفتد

شماره ۶۶: غم عشقت به عالم در نگنجد

شماره ۶۷: چنان که باغ در آغوش گل نمی‌گنجد

شماره ۶۸: مگر بازم دل از زخم جفایی شاد می‌گردد

شماره ۶۹: سر آشفته بختم تا به کی بر خویشتن خندد

شماره ۷۰: از روز سیاهم شب هجران گله دارد

شماره ۷۱: غمش به تازه ندانم چه مدعا دارد

شماره ۷۲: بر خرمنم طلیعه برقی گذار کرد

شماره ۷۳: رفت صد عید و نسیمی یاد باغ ما نکرد

شماره ۷۴: حسن پیرایه دکان هوس نتوان کرد

شماره ۷۵: دیده هرگز خویشتن را صید شهبازی نکرد

شماره ۷۶: سالها دیده ما را مژه دربانی کرد

شماره ۷۷: عشق هر ساعت شبیخون بر دل ریش آورد

شماره ۷۸: دیده امشب ره نظاره به پایان آورد

شماره ۷۹: خطت هر دم جهانی از تجلی رایگان گیرد

شماره ۸۰: گرت خراب کند عشق تا ز سر سازد

شماره ۸۱: نشئه‌ی شوق کی از ساغر عشرت خیزد

شماره ۸۲: ز خواب آن چشم شهلا برنخیزد

شماره ۸۳: فلک خونم به تیغ آن بت بی‌باک می‌ریزد

شماره ۸۴: خوش آن بهشت کش از شعله نو گلی باشد

شماره ۸۵: چه دانستم که رازم مو به مو اظهار خواهد شد

شماره ۸۶: گر نقاب از رخ بگیری آفتابم می‌کشد

شماره ۸۷: تنم از داغ حسرت رشک آتشگاه گبران شد

شماره ۸۸: هر شبم داغی چنان در گلخن تن بشکفد

شماره ۸۹: خون شکایتم ز لب زخم چون چکد

شماره ۹۰: جان بی‌رخ تو درد دل غمزده داند

شماره ۹۱: رفتند همدمان و مرا دل فگار ماند

شماره ۹۲: در فراق شعله خاکستر نشینم کرده‌اند

شماره ۹۳: چشم ترا ز مستی ناز آفریده‌اند

شماره ۹۴: ماییم جدا از تو به غم ساخته‌ای چند

شماره ۹۵: خنده ساقی دگر در ساغر آتش می‌زند

شماره ۹۶: تلخکامان مزه شهد هوس نشناسند

شماره ۹۷: شوق دیدار تو چون چشم مرا باز کند

شماره ۹۸: یک ناوک ارنه در دل صد پاره بشکند

شماره ۹۹: چون امتان کبر حدیث نسب کنند

شماره ۱۰۰: نوبهار آمد که مرغان بال و پر گلگون کنند

شماره ۱۰۱: اگر ز حسن تو یک ذره آشکاره کنند

شماره ۱۰۲: در دیده نگه چون ز تو در خون بنشیند

شماره ۱۰۳: دل در آن زلف پریشان رسد و بنشیند

شماره ۱۰۴: بیزارم از آن سینه که از جوش نشیند

شماره ۱۰۵: چون صبا جلوه آن زلف گره گیر دهد

شماره ۱۰۶: عشق هر جا دست با غیرت پی پیمان دهد

شماره ۱۰۷: یاد آن شبها که بزم عیش ما آباد بود

شماره ۱۰۸: شب که جانم خسته از بیم وداع یار بود

شماره ۱۰۹: شب همه شب با صبوری ناله‌ام در جنگ بود

شماره ۱۱۰: دوش از تب پیکرم چون شعله آتش بال بود

شماره ۱۱۱: تا من آتش خانه بودم رسم خاکستر نبود

شماره ۱۱۲: تا گلستان بود کی پرخار بیدادم نبود

شماره ۱۱۳: خوش آن که جوش دیده بیهوده بین نبود

شماره ۱۱۴: تا سر مژگان تماشا دیده بر هم چیده بود

شماره ۱۱۵: دل را دگر در کین ما بر لب چه نفرین می‌رود

شماره ۱۱۶: کو جنون تا هر نفس لب در سراغی گم شود

شماره ۱۱۷: به باده صوفی ما صاف از ریا نشود

شماره ۱۱۸: رمزی‌ست خط دوست که چون بخت سر‌آید

شماره ۱۱۹: بهشتی روی من چون پرده از رخسار بگشاید

شماره ۱۲۰: مراد ما ز مادر بر سر خشت عدم آید

شماره ۱۲۱: دل از ولایت غم بار بسته می‌‌آید

شماره ۱۲۲: دیدی که چو بخت یار برگردید

شماره ۱۲۳: دیده امشب همه شب خواب پریشان می‌دید

شماره ۱۲۴: کسی در این چمن اسرار رنگ و بو فهمید

شماره ۱۲۵: باز دل آوازه زلف پریشانی شنید

شماره ۱۲۶: ای دل نشاط صرف کن و غم نگاه دار

شماره ۱۲۷: تا نفس داری سراغ کوی آن مه‌پاره گیر

شماره ۱۲۸: گر آگهی ز دوق طلب تشنه لب بمیر

شماره ۱۲۹: گرت بود جگری سوختن ز داغ آموز

شماره ۱۳۰: چون عشق آشنای تو شد از خرد گریز

شماره ۱۳۱: هرگز مباش آتش سوزان سپند باش

شماره ۱۳۲: تا توانی در ترازوی هوس بی سنگ باش

شماره ۱۳۳: من که افسرده‌ترم از نفس مرغ خموش

شماره ۱۳۴: چون اشک خرقه طلب از خون ناب پوش

شماره ۱۳۵: تاب خورشید رخت از تب فزونتر بود دوش

شماره ۱۳۶: متاع اشک گر آتش بود برو بفروش

شماره ۱۳۷: ز پا افکند ما را آرزوی سرو بالایش

شماره ۱۳۸: از پی رفع خمار دل غم‌پرور خویش

شماره ۱۳۹: از خون کشتگان شکفد لاله‌زار عشق

شماره ۱۴۰: می‌آید از سیر جگر آهم گلستان در بغل

شماره ۱۴۱: گرد افغانم ز دامان جرس افتاده‌ام

شماره ۱۴۲: دردم و نوش مراد از نیش نشتر خورده‌ام

شماره ۱۴۳: ناله دردم و خوش بر سر کار آمده‌ام

شماره ۱۴۴: جوش ذوقم خوش‌نشین کشور میخانه‌ام

شماره ۱۴۵: چون ابر شب ز آتش تب می‌گریستم

شماره ۱۴۶: یک گام گر از محمل غم باز‌پس افتم

شماره ۱۴۷: دیده را گم داشتم عمری و اکنون یافتم

شماره ۱۴۸: درین مدت که در خیل اسیران تو جا کردم

شماره ۱۴۹: چو شبها بستر و بالین دل از ریش می‌کردم

شماره ۱۵۰: شب که غمهای ترا پرده‌نشین می‌کردم

شماره ۱۵۱: پریشان ناله‌ام بر گرد هر گلزار می‌گردم

شماره ۱۵۲: به بوی درد پریشان زلف یار شدم

شماره ۱۵۳: چمن پیرای صبحم کیمیای خاروخس دارم

شماره ۱۵۴: لب زخم ستمم مژده ماتم دارم

شماره ۱۵۵: ارمغان از بینوایی غم به گلشن می‌برم

شماره ۱۵۶: بترس از آن که دمی دامن سحر گیرم

شماره ۱۵۷: گر شاهد غم جلوه کند کام نگیرم

شماره ۱۵۸: فردوس ساز کلبه پردود آتشم

شماره ۱۵۹: نوبهارست و در انجام طرب می‌کوشم

شماره ۱۶۰: گوارا باد آیات تجلی بر لب هوشم

شماره ۱۶۱: دیریست که از گریه بهار دل ریشم

شماره ۱۶۲: نسیم نوبهاران نیستم کاندر چمن رقصم

شماره ۱۶۳: چون سینه ماتم‌زدگان غرقه داغم

شماره ۱۶۴: کتاب عشقم و آیات زلف دوست عنوانم

شماره ۱۶۵: جنون از داغ رسوایی چو آراید گلستانم

شماره ۱۶۶: از ناله لب حوصله بستن نتوانم

شماره ۱۶۷: عشق کو تا آتشی در خرمن اخگر زنم

شماره ۱۶۸: قرعه کاری به نام سعی باطل می‌زنم

شماره ۱۶۹: کو جنونی تا خرد را طعمه سودا کنم

شماره ۱۷۰: چند در دل شکنم ناله و خاموش کنم

شماره ۱۷۱: کو هجوم گریه کز یک قطره صد جیحون کنم

شماره ۱۷۲: چند ای شوق طواف در و بام تو کنم

شماره ۱۷۳: ز گریه موج زند مجلس ار ندیم شوم

شماره ۱۷۴: ما ز مادر داغ بر دل خاک بر سر زاده‌ایم

شماره ۱۷۵: تا وداع شعله خود همچو اخگر کرده‌ایم

شماره ۱۷۶: دوش بی روی تو از دل خون ناب افشانده‌ایم

شماره ۱۷۷: باز در دل شعله‌های آفتاب افکنده‌ایم

شماره ۱۷۸: وقت غم خوش کآتش از باغ و بهارش چیده‌ایم

شماره ۱۷۹: عمریست تا به درد محبت فسانه‌ایم

شماره ۱۸۰: کو عشق خانه‌سوز که ما بلهوس نه‌ایم

شماره ۱۸۱: روزگاری شد که ما زین بخت وارون می‌تپیم

شماره ۱۸۲: در مزاج درد خود ذوق مداوا سوختیم

شماره ۱۸۳: کی مسیحا داشت در بار آنچه ما می‌خواستیم

شماره ۱۸۴: از عمر دمی را به غمی باز نبستیم

شماره ۱۸۵: لب زخمیم و افغان را پرستیم

شماره ۱۸۶: در خلوت غم چند گهی خام نشستیم

شماره ۱۸۷: ما بت نه زاندیشه معبود شکستیم

شماره ۱۸۸: ما دو عالم را ز موج غم خراب انگاشتیم

شماره ۱۸۹: شب که بر آن آفتاب راه گرفتیم

شماره ۱۹۰: شب که ما تو سن بیهوده روی پی کردیم

شماره ۱۹۱: یاد آن روزی که در میخانه ساغر می‌زدیم

شماره ۱۹۲: صبحیم چه سود از دل آهی ندمیدیم

شماره ۱۹۳: کو دل که رو به میکده مشرب آوریم

شماره ۱۹۴: کو حریفی تا دو جامی از می احمر زنیم

شماره ۱۹۵: تا کی چو طفل عقل دم از مهر و کین زنیم

شماره ۱۹۶: برخیز تا زیارت ماتم‌سرا کنیم

شماره ۱۹۷: تا چند درین غمکده بیکار نشینیم

شماره ۱۹۸: سکه به نام عجز زد شوکت پادشاهیم

شماره ۱۹۹: ما روزی حیات بجز خون نمی‌دهیم

شماره ۲۰۰: رسم عشاقست خندان اشک حرمان ریختن

شماره ۲۰۱: قوت جگرت ز جوش بستان

شماره ۲۰۲: از شهیدان تو فرمان بردن و جان باختن

شماره ۲۰۳: اشک حسرت در عذار ما غریبان ریختن

شماره ۲۰۴: ساقی به سودا جام رو کن

شماره ۲۰۵: این شهادتگه عشق‌ست تقاضایی کن

شماره ۲۰۶: چون نعش من برند برون از سرای من

شماره ۲۰۷: درد ما ننگ مداوا برنتابد بیش ازین

شماره ۲۰۸: ره گر اینست درین بادیه گمراهی به

شماره ۲۰۹: جان را شکنج ساز و به زلف حبیب ده

شماره ۲۱۰: هر خار کان ز گلشن هجران برآمده

شماره ۲۱۱: خدایا رخصت پرواز ازین دام مجاز ده

شماره ۲۱۲: بهشت را چه کند با غم آرمیده او

شماره ۲۱۳: تاراج رنگ و بوی گل مدعا نمای

شماره ۲۱۴: زاغ و بلبل همه دارند کهن زمزمه‌ای

شماره ۲۱۵: بردی به تازه باز دل ای جان چه داشتی

شماره ۲۱۶: سر و برگ من محزون نداری

شماره ۲۱۷: کوش تا سیراب از بحر تماشا نگذری

شماره ۲۱۸: چند از بحر طلب موج دویی انگیزی

شماره ۲۱۹: چندم ای اشک به تاراج محبت خیزی

شماره ۲۲۰: یک دو روزی شد که چون گل غوطه در خون می‌زنی

شماره ۲۲۱: مگر از کمین حسنی شبخون زده سپاهی

شماره ۲۲۲: پر تماشا مکن آیینه که حیران نشوی