از عافیت طراوات گلزار کس مباد

این شعله مهربان خس و خار کس مباد

از وصل جوش داغ نیازم فرو نشست

مرهم طبیب سینه افگار کس مباد

بوی طرب چو غنچه کند سرگران مرا

این گل نصیب گوشه دستار کس مباد

دوزخ مرا ز روضه رضوان نکوترست

این خاک سایه‌پرور دیوار کس مباد

نه شربت غمی نه جگر سوز ماتمی

بیمار دار کس دل بیمار کس مباد

دام و قفس به ناله درآید ز ناله‌ام

این مرغ دل‌شکسته گرفتار کس مباد

غم دوش بی‌حجاب فصیحی دلم شکست

رنگ حیا شکسته به رخسار کس مباد