شه محبتم و ملک غم بلاد منست
عمارت جگر از شعله عدل و داد منست
جهان دردم و کنعانیان نیند آگه
که نور دیده یعقوب در سواد منست
درین چمن چو ببینی گیاه تشنه‌لبی
ز شعله آب دهش کان گل مراد منست
خزان گلشن خویشم ولیک عالم را
بهارم و نفس روح قدس باد منست
جگر به تحفه فرستم به خلد همره آه
از آن شرار که در دوزخ نهاد منست
ز دود و اخگر باشد کلاه و نعلینم
به راه گرم‌روان شعله اوستاد منست
ز رشک رانده‌ام از یاد خود فصیحی را
چو جلوه‌گاه تمنای دوست یاد منست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان عواطف و احساسات عمیق شاعر نسبت به عشق و محبتی که در وجودش جریان دارد پرداخته است. شاعر خود را به عنوان "شه محبت" و "ملک غم" معرفی می‌کند و بیان می‌کند که وجود او مملو از آتش عدالت و عشق است. او قلبش را مظاهر درد جهانی می‌داند و گویی نوری که یعقوب (پیامبر) از فرزندش می‌گرفت، در وجود او نیز هست.
شاعر همچنین به گلشن وجودش اشاره می‌کند و آن را بهاری می‌داند که می‌تواند زندگی و امید را به دیگران ببخشد، اگرچه خود در خزان و غم به سر می‌برد. او احساس می‌کند که در عذاب‌های عشقش، جانش را به عنوان تحفه‌ای به معشوق می‌فرستد و دچار دوگانگی میان آتش دوزخ و زیبایی بهشت است.
نهایتاً، شاعر در پایان به رشک از فصاحت و بلاغت خود اشاره می‌کند و می‌گوید که یاد معشوق و تمنای او از همه چیز برایش مهم‌تر است. این شعر به وضوح نمایانگر عمق احساسات و شکنندگی روح انسانی در مواجهه با عشق و امید است.
هوش مصنوعی: من عاشق توام و تو فرمانروای غم و اندوه سرزمین منی، دل من در آتش عدالت و راستی تو می‌سوزد و پرورش می‌یابد.
هوش مصنوعی: من به شدت در درد و رنج هستم و اهل کنعان از این موضوع بی‌خبرند، در حالی که روشنایی چشمان یعقوب در دل من نهفته است.
هوش مصنوعی: در این باغ اگر گیاهی را ببینی که تشنه و نیازمند آب است، بدان که قطره‌ای از آب به آن کمک می‌کند و این گل، آرزوی من است.
هوش مصنوعی: من خودم در حالتی از افول و زوال هستم، اما برای دیگران و دنیا به مانند بهار هستم و نفس من به گونه‌ای الهی و روح‌نواز است.
هوش مصنوعی: جگرم را به بهشت می‌فرستم، ولی آه از آن آتش که در جهنم در وجود من نهفته است.
هوش مصنوعی: کلاه و کفش من از دود و زغال درست شده‌اند، زیرا وجود آتش و گرما از او به من رسیده است.
هوش مصنوعی: از حسادت، فصیح و بلیغی را که از یادم رفته به دور انداخته‌ام؛ زیرا جلوه‌گاه آرزوی دوستم، یاد من است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.