آن قطره‌ام که بحر به دور افکند مرا
ظلمت ز ننگ بر در نور افکند مرا
من خانه‌زاد دیده دردم چو طفل اشک
گرداب غم به موج سرور افکند مرا
بر عشق مهربان شده ترسم که عاقبت
در قحط سال وعده طور افکند مرا
ایزد جزای مستی من چون دهد مگر
لب‌تشنه در سراب شعور افکند مرا
رحمت بهانه‌جوست مبادا نسیم لطف
در صیدگاه طره حور افکند مرا
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بیان احساسات عمیق و پیچیده خود می‌پردازد. او از قطره‌ای صحبت می‌کند که او را در عمق دریا غرق کرده و تزریق ظلمت و ننگ به نور را تجربه کرده است. او خود را مانند کودکی می‌بیند که از درد و اندوه اشک می‌ریزد و در این گرداب غم، شادی را پیدا نمی‌کند. همچنین از نگرانی‌های خود درباره عشق و عواقب آن صحبت می‌کند، و اینکه ممکن است در پی وعده‌های عشق، در قحطی عاطفی به سر ببرد. شاعر به جستجوی رحمت و لطف الهی اشاره می‌کند و نگران است که مبادا این رحمت در دام فریب زیبایی‌ها بیفتد.
هوش مصنوعی: من همان قطره‌ای هستم که دریا مرا در خود غرق کرده است. تاریکی ننگ و عیب، مرا از نور و روشنی دور کرده است.
هوش مصنوعی: من در زندگی، با درد و رنجی مشابه کودکانی که در میان مشکلات هستند، مواجه شده‌ام و این غم و اندوه مانند گردابی مرا به چالش کشیده است، اما در عین حال لحظاتی از شادی و سرور هم به من روی آورده‌اند.
هوش مصنوعی: می‌ترسم که به عشق دل ببندم و در نهایت، در روزهایی که چیزهایی کمبود دارد، به سرنوشتی ناخوشایند دچار شوم.
هوش مصنوعی: خداوند چطور می‌تواند پاداش مستی من را بدهد، جز این که مرا به دنبال چیزهای بی‌فایده و توهمی بفرستد، مانند کسی که در جستجوی آب، به سراب می‌افتد؟
هوش مصنوعی: رحمت همیشه بهانه‌ای برای خود دارد و امیدوارم نسیم خوشی که می‌تواند به من برسد، مرا در دام زیبایی‌های دنیا گرفتار نکند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.