تا کی چو طفل عقل دم از مهر و کین زنیم

کو همتی که پای بر آن و بر این زنیم

تلخیم در مذاق جهان همچنان اگر

صد بار غوطه در شکر و انگبین زنیم

خاکستریم و باز به صد حیله خویش را

سوزیم تا دمی نفسی آتشین زنیم

گریند شام ماتم ما دوستان ما

چون صبح خنده در نفس واپسین زنیم

خاکیم و بردبار نه آن نازنین زلال

کز جنبش نسیم گره بر جبین زنیم

ز آن شعله‌ای که سینه آتش کباب اوست

کو یک شرر که در جگر کفر و دین زنیم

دستم نماند بس که فصیحی به سر زدیم

زین پس به جای دست مگر آستین زنیم