یاد آن روزی که در میخانه ساغر می‌زدیم
چون تهی می‌گشت دست از جام بر سر می‌زدیم
خواه کنج بیضه خواهی آشیان خواهی قفس
هر کجا بودیم از کنج طلب پر می‌زدیم
مقصد ما سیر گلخن بود ورنه کی چو خس
دست را بیهوده در دلهای صرصر می‌زدیم
سینه می‌سودیم چون موج از عطش در هر سراب
سیلی همت ولی بر روی کوثر می‌زدیم
همره رضوان به سیر خلد می‌رفتیم و لیک
سنگ ناکامی همان بر شاخ بی‌بر می‌زدیم
چون چراغ بیوه زن بودیم اما از غرور
صد شبیخون هر نفس بر موج صرصر می‌زدیم
دست ما شغل گریبان داشت زآن در بسته ماند
باز می‌کردند اگر ما حلقه بر در می‌زدیم
در شهادتگاه غم ما و فصیحی عمرها
زخم می‌خوردیم و فال زخم دیگر می‌زدیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به یاد روزهایی می‌پردازد که شاعران در میخانه با شوق و نشاط به سیر و سیرابی می‌پرداختند. آنها با دست خالی و بی‌هدف، از عشق و دل‌تنگی می‌نوشتند و در جستجوی خوشبختی بودند. شاعر به سرنوشت تلخ و ناکامی‌هایی که در زندگی با آن مواجه بودند اشاره می‌کند و از تلاش‌های بی‌ثمر خود در راه رسیدن به آرزوها سخن می‌گوید. همچنین، او بیان می‌کند که حتی در مواجهه با سختی‌ها و غم‌ها نیز به دنبال زیبایی‌ها و معنای زندگی بوده و آرزو دارد که درب‌های بسته به رویش باز شوند. در نهایت، می‌توان گفت که این شعر با استفاده از تصاویر زیبا و عاطفی، احساسات عمیق انسانی را به تصویر می‌کشد.
هوش مصنوعی: به خاطر می‌آورم که در میخانه، وقتی مشغول نوشیدن بودیم، هر بار که لیوان‌های ما خالی می‌شد، دوباره جام را برمی‌داشتیم و می‌نوشیدیم.
هوش مصنوعی: هر جا که بودیم، چه در گوشه‌ای از دنیا یا در یک آشیانه یا حتی در قفس، همیشه به دنبال آزادی و خواسته‌های خود بودیم و پرواز می‌کردیم.
هوش مصنوعی: ما هدف‌مان این بود که در میان گل‌های زیبا قدم بزنیم وگرنه چه دلیلی داشت که مثل خس، بی‌هدف و بیهوده در دل طوفانی بزنیم؟
هوش مصنوعی: ما همچون امواج دریا از شدت تشنگی در هر سراب، بی‌تاب و مشتاق به جلو می‌رفتیم، اما با عزم و اراده‌ای راسخ به سوی سرچشمه زلال کوثر می‌کوشیدیم.
هوش مصنوعی: ما همراه با فرشتگان به سوی بهشت می‌رفتیم، اما سنگ ناکامی بر سر راه ما می‌افتاد و مانع پیشرفت‌مان می‌شد.
هوش مصنوعی: ما مانند چراغ یک زن بیوه بودیم، ولی به خاطر غرورمان صد مرتبه بر طوفان ترس و ناامیدی هجوم می‌بردیم.
هوش مصنوعی: اگر ما سعی می‌کردیم و به در می‌کوبیدیم، شاید در بسته برای ما باز می‌شد و ما به خواسته خود می‌رسیدیم. ما باید تلاش بیشتری می‌کردیم و به دنبال فرصتی می‌رفتیم که دست‌مان در برقراری ارتباط مؤثرتر باشد.
هوش مصنوعی: در مکانی که بر اثر اندوه و درد، عمرهایمان آسیب می‌دید، همچنان به زخم‌های جدیدی دچار می‌شدیم و به نوعی به تلخی گذشته‌مان نیز فکر می‌کردیم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.