از ناله لب حوصله بستن نتوانم
همچون مژه بی اشک نشستن نتوانم
این تار نفس بگسلم اکنون که توان هست
ترسم دگر از ضعف گسستن نتوانم
تو عهد‌شکن خواهی و من بس که ضعیفم
یک عهد به صد سال شکستن نتوانم
خار طلبم چون گل دل لاله‌مزاجم
بی داغ درین بادیه رستن نتوانم
از چهره دل گرد غم دوست فصیحی
صد شکر که دریایم و شستن نتوانم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس عمیق ناامیدی و ضعف شاعر است. او از غم و درد ناشی از جدایی و بی‌وفایی صحبت می‌کند و می‌گوید که به‌دلیل ضعف و ناتوانی‌اش نمی‌تواند از این احساسات رهایی یابد. او به رابطه‌اش با معشوق اشاره می‌کند و می‌گوید که حتی اگر دلی ناامید داشته باشد، نمی‌تواند آن را فراموش کند. در نهایت، او از بی‌اختیاری‌اش در برطرف کردن دردها و مشکلات زندگی می‌گوید و این که نمی‌تواند بدون دردسر ادامه دهد.
هوش مصنوعی: من نمی‌توانم بدون ابراز احساسات و ناله زندگی کنم، مثل این که نمی‌توانم به حالتی بی‌احساس و بدون اشک، تنها گذر زمان را تحمل کنم.
هوش مصنوعی: این سخن اشاره به حالتی دارد که شخص می‌خواهد از زندگی یا مشکلاتش رهایی یابد، اما نگران است که در آینده دیگر ناتوان‌تر از آن باشد که بتواند به این کار بپردازد. او در حال حاضر احساس قدرت و توانایی می‌کند، ولی از افت احتمالی خود می‌ترسد.
هوش مصنوعی: تو قصد شکستن عهد و پیمان داری و من از آنجا که ضعیف هستم، نمی‌توانم حتی یک بار به راحتی پیمانی را که به مدت صد سال بسته‌ام بشکنم.
هوش مصنوعی: من در پی خار هستم، در حالی که دل من مانند گل و لاله است. بدون اینکه داغ و درد بکشیم، نمی‌توانم در این راه سخت پیش بروم.
هوش مصنوعی: از چهره‌ام غم دوست نمایان است و من به وضوح می‌توانم آن را ببینم، اما هرچقدر هم که بخواهم، نمی‌توانم این درد را از خود دور کنم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.