کو عشق خانه‌سوز که ما بلهوس نه‌ایم
ما شعله‌ایم و هم نسب خار و خس نه‌ایم
ما زنده‌ایم زنده به سوز درون خویش
چون آب و خاک زنده به جان نفس نه‌ایم
در بند و دام تا نفسی هست می‌طپیم
ما مرد زندگانی کنج قفس نه‌ایم
در کاروان شوق حدی ناله‌های ماست
بیهوده گوی و هرزه‌درا چون جرس نه‌ایم
ما زهر قاتلیم فصیحی نه شهد ناب
مرد طپانچه خوردن بال مگس نه‌ایم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر عشق سوزان و عمیق شاعر است. شاعر به این نکته اشاره می‌کند که او و همنسلانش، با وجود درد و رنج، زنده و پرحرارت به عشق زندگی می‌کنند. آنها خود را مانند شعله‌های آتش می‌بینند و از هر گونه ضعف یا سردی دور هستند. به نوعی، شاعر تأکید می‌کند که آنها در قفس و محدودیت‌ها زندگی نمی‌کنند و شوق و اشتیاق را در وجود خود دارند. در نهایت، شاعر در مورد قدرت و تأثیر خود در زندگی می‌گوید و خود را به عنوان زهر مهلک نه شهد شیرین معرفی می‌کند، نشان‌دهنده‌ی عمق و تاثیرگذاری احساساتشان.
هوش مصنوعی: عشق واقعی را جستجو کن، زیرا ما آدم‌های ساده‌فکری نیستیم. ما مثل شعله‌ها هستیم و نسبتی با زباله‌ها و بی‌ارزشی‌ها نداریم.
هوش مصنوعی: ما زنده‌ایم به خاطر شعله‌های درون خود، مانند آب و خاک که با جان و حیات خود زندگی می‌کنند، اما ما فقط به نفس و زندگی ظاهری وابسته نیستیم.
هوش مصنوعی: تا وقتی که نفس می‌کشیم، در قید و بند و محدودیت‌ها در حال تلاش و جنب و جوش هستیم. ما از نوع مردمی نیستیم که در گوشه‌ای از قفس زندگی کنیم و تسلیم شرایطمان شویم.
هوش مصنوعی: در جمع شوق و اشتیاق ما، ناله‌ها و احساسات‌مان بی‌فایده و بی‌هدف است و مانند زنگ کاروان نمی‌زنیم.
هوش مصنوعی: ما مانند زهر کشنده‌ایم، نه شهد شیرین و ناب. ما مانند مگسی نیستیم که فقط بخواهد ضربه‌ای بزند و برود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.