حرف آخر قافیه

شماره ۱: مرا شاه بالای خواجه نشانده است - از آن خواجه آزرده برخاست از جا

شماره ۲: نظام دولت بهرامیان رشید الدین - فلک توئی و زمین ما و ذره نامه ما

شماره ۳ - در شکایت و حکمت: همه کارم ز دور آسمانی - چو دور آسمان شد زیر و بالا

شماره ۴ - در شکر: من که خاقانیم به منت شاه - پشت خم کرده‌ام ز بار عطا

شماره ۵ - در حکمت و پند: خاقانیا به جاه مشو غره غمروار - گر خود به جاه بهمن و جمشیدی از قضا

شماره ۶: کبوتر حرم آمد ز کعبه سعدا - بشاره داد چو دلاله عروس سبا

شماره ۷: ای در برگزیده که غواص کرده‌ای - در بحر فکر خاطر دردانه سنج را

شماره ۸ - در مدح: ضمانش کرد به صد سال عمر و مهر نهاد - قباله‌دار ازل نامه ضمانش را

شماره ۹: خواجه یک هفته اضطرابی داشت - دو شش افتاد چرخ ازرق را

شماره ۱۰ - در نصیحت و پند: بترس از بد خلق خاقانیا - ولیکن ز بد ده امان خلق را

شماره ۱۱: خاقانی ار به باره کشد دست بدتر است - از ابرهه که پیل کشد جنگ کعبه را

شماره ۱۲ - در حسب حال خود: من که خاقانیم آزاددلم - که خرد قائد رای است مرا

شماره ۱۳: شروان به باغ خلد برین ماند از نعیم - کز باغ خلد نوبر نعما رسد مرا

شماره ۱۴: من به ری عزم خراسان داشتم - ز آن که جان بود آرزومندش مرا

شماره ۱۵: گفتی از شاهان تو را دل فارغ است - دل ز شاهان فارغ است آری مرا

شماره ۱۶: ما غم کس نخورده‌ایم مگر - که دگر کس نمی‌خورد غم ما

شماره ۱۷: نظاره کنان به روی خوبت - چون درنگرند از کران‌ها

شماره ۱۸: چون شاه بازگشت ز ابخاز روز عید - فرمود چاشتگه گذری بر کلیسیا

شماره ۱۹: ای در آبدار توانی ز پیچ و خم - در آب شد ز شرمم صد راه زیر آب

شماره ۲۰ - در مدح منوچهر شروان شاه برای بستن سد باقلانی: قطب سپهر رفعت یعنی رکاب شاه - در اوج‌دار ملک رسید از کران آب

شماره ۲۱: بشنو ای پیر پند خاقانی - خاک توست این جوان علم طلب

شماره ۲۲ - در هجو شهر زوری: سیزده جنس نهاده است نبی - که همه مسخ شدند و همه هست

شماره ۲۳: چون ز یاران رفته یاد آرم - آه و واحسرتا علی من مات

شماره ۲۴: خوش سواری است عمر خاقانی - صیدگه دهر و بارگیر اوقات

شماره ۲۵: زندگانی چو مال میراث است - که نبینی بقاش جز به زکات

شماره ۲۶ - در مرثیه وحید الدین عموی خود: کو آنکه نقد او به ترازوی هفت چرخ - شش دانگ بود راست بهر کفه‌ای که سخت

شماره ۲۷: دروغ است آنکه گوید این که در سنگ - فروغ خور عقیق اندر یمن ساخت

شماره ۲۸ - در مدح جمال الانام حسام الدین: دوش آن زمان که چشمه زراب آسمان - سیماب‌وار زین سوی چاه زمین گریخت

شماره ۲۹ - در بیان دوستی و دشمنی خلق: دوست دشمن گشت و دشمن دوست شد خاقانیا - آن زمان کاقبال بی‌ادبار بینی بر درت

شماره ۳۰ - در مدح جلال الدین الخزاری: گفتم ای دل بهر دربان جلال - نعل اسب از تاج دانائی فرست

شماره ۳۱ - در نکوهش حسودان: خاقانیا ز دل‌سبکی سرگران مباش - کاو هرکه زاده سخن توست، خصم توست

شماره ۳۲: خاقانیا چه مژده دهی کز سواد ملک - یک باره فتنه دو هوائی فرو نشست

شماره ۳۳: نه همت من به پایه راضی است - نه پایه سزای همتم هست

شماره ۳۴ - در هجو خواجه اسعد: خواجه اسعد چو می خورد پیوست - طرفه شکلی شود چو گردد مست

شماره ۳۵: گیرم که دل درست ما نیست - آخر نام درست ما هست

شماره ۳۶: حوری از کوفه به کوری ز عجم - دم همی داد و حریفی می‌جست

شماره ۳۷: چار چیز است خوش آمد دل خاقانی را - گر کریمی و معاشر مده این چار ز دست

شماره ۳۸: دوستکانی داد شاهم جام دریا شکل و من - خوردم آن جام و شکوفه کردم و رفتم ز دست

شماره ۳۹: به خدائی که در ره عدلش - بندگان را هزار آفت‌هاست

شماره ۴۰: زین اشارت که کرد خاقانی - سرفراز است بلکه تاجور است

شماره ۴۱ - در ذم بی‌هنران: گر نشستی ورای خاقانی - نه ورا عیب و نه تو را هنر است

شماره ۴۲: ای عماد الدین ای صدر زمان - هر زمان صدری تو را خاک در است

شماره ۴۳ - در مدح نظام الملک قوام الدین: ایا نظام ممالک قوام روی زمین - تو آفتابی و صدر تو آسمان‌وار است

شماره ۴۴ - در ذم غرور به مال: مشو خاقانیا مغرور دولت - که دولت سایه ناپایدار است

شماره ۴۵: گرچه خاقانی از اصحاب فروتر بنشست - نتوان گفت که در صدر تو او کم قدر است

شماره ۴۶ - در عزلت: شاکرم از عزلتی که فاقه و فقر است - فارغم از دولتی که نعمت و ناز است

شماره ۴۷ - در موعظه و نصیحت: هم چنین فرد باش خاقانی - کآفتاب این چنین دل افروز است

شماره ۴۸: من آن خاقانی دریا ضمیرم - کز ابر خاطرش خورشید برق است

شماره ۴۹: قبله ابدال قله سبلان دان - کو ز شرف کعبه‌وار قطب کمال است

شماره ۵۰ - در حکمت: ای فتی فتوی غدرت ندهم - کافت غدر هلاک امم است

شماره ۵۱ - در مدح صفوة الدین مادر اخستان: ای شاه بانوی ایران به هفت جد - اقلیم چارم از تو چو فردوس هشتم است

شماره ۵۲: تا به غربت فتاد خاقانی - یکدری خانه‌ایش زندان است

شماره ۵۳: دار عزلت گزید خاقانی - که به از دار ملک خاقان است

شماره ۵۴: زیان تو در سود دانستن است - توان تو در ناتوانستن است

شماره ۵۵: مرغکی را وقت کشتن می‌دوانید ابلهی - گفت مقصود از دوانیدنش نازک گشتن است

شماره ۵۶ - در مدح جمال الدین موصلی وزیر: خاقانی بلند سخن در جهان منم - کزادی از جهان روش حکمت من است

شماره ۵۷ - در مرثیه منوچهر شروان شاه: آب حیوان مجوی خاقانی - که منوچهر خضر خو مرده است

شماره ۵۸ - در حماسه: من که خاقانیم عزیز حقم - ز آن که عبدی خطاب من رانده است

شماره ۵۹ - در وصول ده شتر از امیر الحاج: میر چون هفت بیت من خوانده است - ده شتر بارگیر فرموده است

شماره ۶۰: به ماه چارده می‌ماند آن بت - که اکنون چارده سالش رسیده است

شماره ۶۱ - در علم و جهل: نسبت از علم گیر خاقانی - که بقا شاخ علم را ثمره است

شماره ۶۲: مرد مسافر حدیث خانه کو گوید - زان غرضش زن بود که بانوی خانه است

شماره ۶۳: هر سال اگر غلام خاقان - بر میر خجند میر نامی است

شماره ۶۴ - فیلسوف اجل افضل الدین ساوی این قطعه را در آنوقت که خاقانی به رسالت سلطان ارسلان رفته بود بدو فرستاد: کسی که از پس احمد روا بود مرسل - بزرگوار امیر امام خاقانی است

شماره ۶۵: گنج دانش توراست خاقانی - کار نادان به آب و رنگ چراست؟

شماره ۶۶: شکر انعام پادشا گفتن - نتوان کان ورای غایت‌هاست

شماره ۶۷: وبالت نه از سر نهفتن درست - که از گوهر راز سفتن درست

شماره ۶۸ - در طلب جایزه: صاحبا نو به نو تحیت من - پیش قابوس سرفراز فرست

شماره ۶۹ - در مدح نظام الملک قوام الدین: کسرای عهد بین که در ایوان نو نشست - خورشید در نطاق شبستان نو نشست

شماره ۷۰ - در نکوهش مقلدان: خاقانی آن کسان که طریق تو می‌روند - زاغند و زاغ را روش کبک آرزوست

شماره ۷۱ - در توصیف قصر صفوة الدین بانوی منوچهر شروان شاه: حبذا قصر شمسه ملکات - کآسمان ظل آسمانه اوست

شماره ۷۲: خاقانیا قبول و رد از کردگار دان - زو ترس و بس که ترس تو پا زهر زهر اوست

شماره ۷۳: خاقانیا چو آب رخت رفت در سال - مستان نوال کس که وبال آشنای اوست

شماره ۷۴ - در مدح پهلوان جهان: سلام من که رساند به پهلوان جهان - جز آفتاب که چون من درم خریده اوست

شماره ۷۵ - در صفت میر گشتاسب مطرب: نظیر سعد اکبر میرگشتاسب - که جای سعد اصغر زخمه اوست

شماره ۷۶ - در مدح شروان شاه: شاها معظما ملک‌الشرق خسروا - تو حیدری و حرز کیان ذوالفقار توست

شماره ۷۷ - در استغناء طبع خویش: نه معن زائده دانم نه حاتم طائی - نه آنکه از پی هجران میهمان بگریست

شماره ۷۸: خطی مجهول دیدم در مدینه - بدانستم که آن خط آشنا نیست

شماره ۷۹ - در نصیحت: خاقانیا به دولت ایام دل منه - کایام هفته‌ای است خود آن هفته نیز نیست

شماره ۸۰: خاقانی از حدیث زمانه زبان ببست - کز هرچه هست به ز زبان کوتهیش نیست

شماره ۸۱: ده دهی باشد زر سخنم گرچه مرا - چون نجیبان دگر جامه به زر معلم نیست

شماره ۸۲ - در شکر باری تعالی: ای همه نیست‌ها به صنع تو هست - هست‌ها با کمال ذات تو نیست

شماره ۸۳: مهتر قالیان و نور مرند - میلشان جز به سربلندی نیست

شماره ۸۴: من که خاقانیم ز هر دو جهان - بی‌نیازم چه خوب هر دو چه زشت

شماره ۸۵: دوستی داشتم به ری که به حسن - رخ او خط نغز دلبر داشت

شماره ۸۶ - در بحث با معطل: دی جدل با معطلی کردم - که ز توحید هیچ ساز نداشت

شماره ۸۷ - در رثاء پسر خود رشید الدین و وفات دختر: دریغ میوه عمرم رشید کز سر پای - به بیست سال برآمد به یک نفس بگذشت

شماره ۸۸ - در مدح شروان شاه: هان ای زمانه دولت شاه اخستان نگر - کافاق را ز روستم زال درگذشت

شماره ۸۹: امن جستی مجوی خاقانی - کاین مراد از جهان نخواهی یافت

شماره ۹۰ - در شکر: خاقانیا جوانی و امن و کفاف هست - بالای این سه چیز در افزای کس نیافت

شماره ۹۱ - در رثاء دختر خویش: پیش بین دختر نو آمد من - دید کفاتش از پس است برفت

شماره ۹۲ - در باره فوت دختر خود: سرفکنده شدم چو دختر زاد - بر فلک سر فراختم چو برفت

شماره ۹۳: چو خاک سیه را دهی آب روشن - به سالی گلی بردهد بوستانت

شماره ۹۴: از پی شهوتی چه کاهی عمر - عمر کاه تو هر زمانی چرخ

شماره ۹۵: شب که مثال مه ذی‌الحجه دید - صورت طغراش ز مه برکشید

شماره ۹۶: مرا اگر تو ندانی عطاردم داند - که من کیم ز سر کلک من چه کار آید

شماره ۹۷ - در مدح رکن الدین محمدبن عبد الرحمن طغان یزک: میر کشور گشای رکن الدین - که درش دیو را شهاب کند

شماره ۹۸: مرد باید که چون هنر ورزد - بحر باشد که امتحان ارزد

شماره ۹۹: از زمانه منال خاقانی - گرچه در غربتت منال نماند

شماره ۱۰۰: رای اقضی القضاة اگر خواهد - زله پیش از نکاح بفرستد

شماره ۱۰۱ - در مدح قاضی عمربن عبدالعزیز: اقضی‌القضاة عمر عبد العزیز راست - جاهی کز آن ملائکه حرز حریز کرد

شماره ۱۰۲: من که خاقانیم حساب جهان - جو به جو کرده‌ام به دست خرد

شماره ۱۰۳ - این قطعه را در واقعه حبس خویش گفته: بهشت صدرا تا دولت تو در دربست - بر آستان تو درهای آسمان بگشاد

شماره ۱۰۴ - در دعای مادر: مادرم کرد وقت نزع، دعا - که تو را بانگ و نام سرمد باد

شماره ۱۰۵ - در حماسه: چون زمان، عهد سنائی درنوشت - آسمان چون من سخن گستر بزاد

شماره ۱۰۶ - در باره رشید الدین وطواط: نیک بد رائی با خلق جهان - که بدی نیک سوی جانت رساد

شماره ۱۰۷ - در مرثیه: از افق ملکت ار ستاره فرو شد - طلعت شمس ابد سوار بماناد

شماره ۱۰۸ - در مدح مجاهد الدین نظام: مدار ملک جهان بر مجاهد الدین است - که چرخ بارگه احتشام او زیبد

شماره ۱۰۹: دل در طلبت چو بند گردد - ترسم که سخن بلند گردد

شماره ۱۱۰: زندگی خفتگی است خاقانی - خفته آگه به یک نفس گردد

شماره ۱۱۱: خاقانی اگرچه راست‌پیوندی - پیوند تو کژ‌نهاد نپسندد

شماره ۱۱۲: سپید کار سیه دل سپهر سبز نمای - کبود سینه و سرخ اشک و زرد رویم کرد

شماره ۱۱۳: مبر ای خواجه آب خاقانی - که زوال آب عمر تو ببرد

شماره ۱۱۴: خاقانی را مپرس کز غم - ایام چگونه می‌گذارد

شماره ۱۱۵ - در مدح مجد الدین افتخار الاسلام: با آینه ضمیر مخدوم - خواهد که نفس زند نیارد

شماره ۱۱۶: سر سخنان نغز خاقانی - از خواجه شنو که علمش او دارد

شماره ۱۱۷: دلت خاقانیا زخم فلک راست - که آن چوگان جز این گویی ندارد

شماره ۱۱۸ - در مدح منوچهر شروان شاه و شکایت اخستان شاه: در عجم کیست کو چو طفل عرب - طوق تو در گلو نمی‌دارد

شماره ۱۱۹ - در مرثیه امام محمد یحیی: خاقانیا به سوک خراسان سیاه پوش - که اصحاب فقه گرد سوادش سپاه برد

شماره ۱۲۰: جفاست از تو جواب سؤال خاقانی - سؤال را ز تو تا کی جواب باشد سرد

شماره ۱۲۱ - در هنگام زیارت مدینه منوره گفته و در آن خاک نهفته است: ای شفیع صد هزار امت چو خاقانی به حشر - بنده مرتد بود و بر دست تو ایمان تازه کرد

شماره ۱۲۲: تو مار صورتی و همیشه شکرخوری - خاقانی است طوطی و دایم جگر خورد

شماره ۱۲۳: شکست این دلم نادرست اعتقادی - به سم خار در دیده آرزو زد

شماره ۱۲۴ - در مدح اقضی القضاة عز الدین بوعمران: امام ملت چارم که آسمان ششم - سعود مشتری او را نثار می‌سازد

شماره ۱۲۵ - در استغنای طبع: شاخ دولت به نزد خاقانی - میوه افشاندنش نمی‌ارزد

شماره ۱۲۶: خاقانیا به بغداد اهل وفا چه جوئی - کز شهر قلب کاران این کیمیا نخیزد

شماره ۱۲۷ - در مرثیه امیر رشید الدین اسد شروانی: آه و دردا که شبیخون اجل - در زد آتش به شبستان اسد

شماره ۱۲۸ - در مدح خاقان اعظم منوچهر شروان شاه: ولینعمتم کیست خاقان اعظم - کز انعام حق دعاگو شناسد

شماره ۱۲۹ - در نکوهش زن: زخم بر دل رسید خاقانی - تا خود آسیب بر خرد چه رسد

شماره ۱۳۰: تا تو ناز فروتران نکشی - مرا تو را لاف برتری نرسد

شماره ۱۳۱: فتنه تا اندکی بود صعب است - سهلش انگار تا فراوان شد

شماره ۱۳۲ - در مرثیه امام ناصر الدین ابراهیم باکوئی: از مرگ براهیم که علامه دین بود - دردا که علامات کرامات نگون شد

شماره ۱۳۳: سپهر مکارم صفی کز صفاتش - کدورت نصیب روان عدو شد

شماره ۱۳۴: وفا جستن از خلق خاقانیا بس - که جستن به اندازه جهد باشد

شماره ۱۳۵: نیت من نکوست در حق دوست - دوستان را نیت نکو باشد

شماره ۱۳۶ - در مدح خاموشی: خاقانی ار زبان ز سخن بست حق اوست - چند از زبان نیافته سودی زیان کشد

شماره ۱۳۷: پیشوای علما جامه من - نز پی بیشی و پیشی پوشد

شماره ۱۳۸ - در مرثیه عز الدین بوعمران: جهان را آه آه از دل برآمد - چو عزالدین بوعمران فروشد

شماره ۱۳۹: چه شد که بادیه بربود رنگ خاقانی - که صبح فام شد از راه و شام‌گون آمد

شماره ۱۴۰ - در مرثیه امام ابو عمر و اسعد: خبر برآمد کان آفتاب شرع فرو شد - هزار آه زهرک آن خبر شنود برآمد

شماره ۱۴۱: گر به شروانم اهل دل می‌ماند - در ضمیرم سفر نمی‌آمد

شماره ۱۴۲: ای روح صفات اهرمن بند - وی نوک سنان آسمان رند

شماره ۱۴۳ - در مدح مظفر الدین قزل ارسلان ایلدگز: ای تاجدار خسرو مغرب که شاه چرخ - در مشرقین ز جاه تو کسب ضیا کند

شماره ۱۴۴: خدای داند معنی میان نطفه نهادن - به دست مرد جز این نیست کآب نطفه براند

شماره ۱۴۵: هرکه را غره کرد دولت نیز - غدر آن دولتش هلاک رساند

شماره ۱۴۶ - در توصیف قلم و دوات خود: دوات من ز برون جدول و درون دریاست - نهنگ و آب سیاهش عجب بدان ماند

شماره ۱۴۷: منصب تدریس خون گوید از آنک - فر عز الدین بوعمران نماند

شماره ۱۴۸ - ایضا در مرثیه امام محمد یحیی و خفه شدن او به دست غزان: های خاقانی تو را جای شکر ریز است و شکر - گر دهانت را به آب زهرناک آکنده‌اند

شماره ۱۴۹ - در مرثیه خواجه ناصر الدین ابراهیم عارف گنجه‌ای: خاقانیا عروس صفا را به دست فقر - هر هفت کن که هفت تنان در رسیده‌اند

شماره ۱۵۰: اندرین هفت هشت نه صدیق - مصطفی را به خواب دیدستند

شماره ۱۵۱ - در هجو شهر زوری: شهر زوری گدا بود خاصه - کش به بغداد پرورش کردند

شماره ۱۵۲ - در تقاضای ده شتر از امیر الحاج: ای که هر دم ز تبت خلقت - صد شتر بار مشک در سفرند

شماره ۱۵۳: همه عیب‌اند زنان و آن همه را - نیک مردان به هنر برگیرند

شماره ۱۵۴: همه هم شهریان خاقانی - با وی از کبر درنیامیزند

شماره ۱۵۵: می‌سزد قبله خاقانی از آن - که صفات می پیوست کند

شماره ۱۵۶: خاقانیا ز نان طلبی آب رخ مریز - کان حرص کآب رخ برد آهنگ جان کند

شماره ۱۵۷: شب نباشد که آه خاقانی - فلک چنبری نمی‌شکند

شماره ۱۵۸: تا به ارمن رسیده‌ام بر من - اهل ارمن روان می‌افشانند

شماره ۱۵۹: هر که در قوم بزرگ است امامش خوانند - هر که دل صید کند صاحب دامش خوانند

شماره ۱۶۰: چون گشایند اهل همت دست خود - کهتران را پای‌بست خود کنند

شماره ۱۶۱: دولت نو است و کار نو و کارکن نو است - مرد قیاس شاه نو از کارکن کنند

شماره ۱۶۲ - در موعظه: از بدان نیک ترس خاقانی - تا دل و دین تو تبه نکنند

شماره ۱۶۳: چون به حد کوفه باز آیند حاج از بادیه - خلق یک فرسنگ استقبال خویشان می‌کنند

شماره ۱۶۴: خاقانی اگرچه نیک اهلی - نااهلانت بدی نمایند

شماره ۱۶۵: تارمویم به من نمود سپید - ز آن نمودن غمان من بفزود

شماره ۱۶۶: رشته کژ داشتی در سر مگر خاقانیا - گر زمانه پای بندت ساخت ویحک داد بود

شماره ۱۶۷: جوی دل رفته دار خاقانی - که آب دولت هنوز خواهد بود

شماره ۱۶۸: یار مردم مار و کژدم دان کنون خاقانیا - کز دم کژدم دم مردم تو را بدتر بود

شماره ۱۶۹: دور کمال پانصد هجرت شناس و بس - کان پانصد دگر همه دور محال بود

شماره ۱۷۰: بر اهل کرم لرز خاقانیا - که بر کیمیا مرد لرزان بود

شماره ۱۷۱ - در مرثیه وحید الدین عم خود: خاک بر سر پاش خاقانی و در خون خسب از آنک - زیر خاک است آنکه از خاکت به مردم کرده بود

شماره ۱۷۲ - در مرثیه وحید الدین عموی خود: رفت آنکه فیلسوف جهان بود و بر جهان - درهای آسمان معانی گشوده بود

شماره ۱۷۳: ز رهنمون بدی نیک ترس خاقانی - که رهنمون چو بد آید رهت نمونه شود

شماره ۱۷۴: دست بر پای آز نه یک چند - تا سری بر تو سر گران نشود

شماره ۱۷۵: ای شاه دو معنی را نامد به تو خاقانی - کاندر دل از آن هر دو ترسی است که جان کاهد

شماره ۱۷۶: ای امیر امرای سخن و شاه سخا - به سخن مثل عطارد به سخا چون خورشید

شماره ۱۷۷: فضل درد سر است خاقانی - فاضل از درد سر نیاساید

شماره ۱۷۸ - در رثاء فرزند: وقت مردن رشید را گفتم - که بخواه آنچه آرزوت آید

شماره ۱۷۹: دور دور بدی است خاقانی - هیچ بد فعل نیک ننماید

شماره ۱۸۰: چون امیدم بریده نیست ز تو - همه رنجی که باشدم شاید

شماره ۱۸۱ - در جواب هجوی که در باره او گفته بودند: شنوده‌ای دم خاقانی از مدیح کسان - کنون هجای خسان می‌شنو که هم شاید

شماره ۱۸۲: که گفت آنکه خاقانی سحرپیشه - دگر خاص درگاه سلطان نشاید

شماره ۱۸۳: آسمان داند که گاه نظم و نثر - بر زمین چون من مبرز کس ندید

شماره ۱۸۴: خاقانیا ز عارضه درد دل منال - کز ناله هیچ درد نشان بهی ندید

شماره ۱۸۵: روزی میان بادیه بر لشکر عجم - دست عرب چو غمزه ترکان سنان کشید

شماره ۱۸۶ - بالبدیهه در مدح ابوالهیجا خاقان اکبر منوچهر بن فریدون شروان شاه: سلاطین نژادا خلیفه پناها - توئی مملکت بخش و اسلام پرور

شماره ۱۸۷ - در تولد دختر خود: یکی دو زایند آبستنان مادر طبع - ز من بزاد به یکباره صدهزار پسر

شماره ۱۸۸: خاقانیا به تقویت دوست دل مبند - وز غصه نکایت دشمن جگر مخور

شماره ۱۸۹ - در مرثیه وحید الدین عموی خود: چون من خطر زدم به فراق از پی وحید - جان از پی وحید برآمد بدان خطر

شماره ۱۹۰ - در مرثیه صدر الدین: جهان پیمانه را ماند به عینه - که چون پر شد تهی گردد به هر بار

شماره ۱۹۱: نیست در ایام چیزی از وفا نایافت‌تر - کیمیا شد اهل، بل کز کیمیا نایافت‌تر

شماره ۱۹۲: علوی دوست باش خاقانی - کز عشیرت علی است فاضل‌تر

شماره ۱۹۳: عذر داری بنال خاقانی - کاهل کم داری آشنا کمتر

شماره ۱۹۴ - در حق مادر خویش: ای ریزه روزی تو بوده - از ریزش ریسمان مادر

شماره ۱۹۵: خلیفه گوید خاقانیا دبیری کن - که پایگاه تو را بر فلک گذارم سر

شماره ۱۹۶: گر کهان مه شدند خاقانی - تو در ایشان به مهتری منگر

شماره ۱۹۷: با در و دشت ساز خاقانی - خانه و خوان ناسزا منگر

شماره ۱۹۸: هر که خر در خلاب شهوت راند - در سر افتادش اسب سرکش عمر

شماره ۱۹۹: مهترا بلبل انسی پس از این - بجز از دست ادب دانه مخور

شماره ۲۰۰: عیسی دورانم و این کور شد دجال من - قدر عیسی کی نهد دجال ناموزون کور

شماره ۲۰۱ - در مذمت کیمیاگری و صنعت اکسیر: علم دین کیمیاست خاقانی - کیمیائی سزای گنج ضمیر

شماره ۲۰۲ - در تحسر مرگ رشید فرزند خود: ای خواجه حساب عمر برگیر - زین خط دو رنگ شام و شبگیر

شماره ۲۰۳: من خدمت تو کردم و تو حق شناس نه - الحق خیال توست به جای تو حق شناس

شماره ۲۰۴: منه غرامت خاقانیا نهاد فلک را - ببین فلک به چه ماند در آن نهاد که هستش

شماره ۲۰۵ - در رثاء جمال الدین ابوجعفر محمدبن علی بن منصور اصفهانی وزیر قطب الدین صاحب موصل: جمال صفاهان نظام دوم - که گیتی سیم جعفر انگاشتش

شماره ۲۰۶: هر کجا از خجندیان صدری است - ز آتش فکرت آب می‌چکدش

شماره ۲۰۷ - در مرثیه وحید الدین پسر عم خود: جان عطارد از تپش خاطر وحید - چونان بسوخت کز فلک آبی نماندش

شماره ۲۰۸: ریت حق ببر معتزلی - دیدنی نیست، ببین انکارش

شماره ۲۰۹: زین خام قلتبان پدری دارم - کز آتش آفرید جهاندارش

شماره ۲۱۰ - در مرثیه اهل بیت خود: دل درد زده است از غم زنهار نگه دارش - کو میوه دل باری بر بار نگه دارش

شماره ۲۱۱: هر کو در نقص دید در خود - کامل‌تر اهل دین شمارش

شماره ۲۱۲: جدلی فلسفی است خاقانی - تا به فلسی نگیری احکامش

شماره ۲۱۳ - خاقانی این قطعه را به جواب فیلسوف فرستاد: گنج فضائل افضل ساوی شناس و بس - کز علم مطلق آیت دوران شناسمش

شماره ۲۱۴: ای خداوند بنده خاقانی - عذر خواه است عذر او بنیوش

شماره ۲۱۵: سفره‌ای و بر او چو سفره گل - از برون سرخ و از درون زردیش

شماره ۲۱۶: من که خاقانیم نموداری - مختصر دیده‌ام ز طالع خویش

شماره ۲۱۷: خاقانیا به سائل اگر یک درم دهی - خواهی جزای آن دو بهشت از خدای خویش

شماره ۲۱۸: به خدائی که کرد گردون را - کلبه قدرت الهی خویش

شماره ۲۱۹: چشم بر کار دوست دار چنان - که غیوران بر اهل پرده خویش

شماره ۲۲۰: روز عمر آمد به پیشین ای دریغ - کار بر نامد به آئین ای دریغ

شماره ۲۲۱: تا به خط شط ارجیش درنگ است مرا - بحر ارجیش ز طبعم صدف افزود صدف

شماره ۲۲۲: صدت فی بغداد ظبیا قد الف - صدغه جیم و ذا قد الف

شماره ۲۲۳: باز به میدان ما فوج بلا بسته صف - پای فلک در میان رسم امان بر طرف

شماره ۲۲۴ - در هجو رشید الدین وطواط: این گربه چشمک این سگک غوری غرک - سگسارک مخنثک و زشت کافرک

شماره ۲۲۵ - در شکر عطای جاریه که پادشاه وقت به او کرده است: خسروا خاقانی عذرا سخن هندوی توست - هندوئی را ترک عذرا دادی احسنت ای ملک

شماره ۲۲۶: همه درگاه خسروان دریاست - یک صدف نی و صد هزار نهنگ

شماره ۲۲۷: گه خرمی از غفلت و گه غمگنی از عقل - در هیچ دو رنگت نه درنگ است و نه حاصل

شماره ۲۲۸ - این قطعه را ارتجالا ساخته و به دار الخلافه بغداد فرستاده است: چو آسمان ورق عهد مقتفی بنوشت - برآمد آیت مستنجد از صحیفه حال

شماره ۲۲۹: مال کم راحت است و افزون رنج - لاجرم مال می نخواهد عقل

شماره ۲۳۰ - در هجو: ای شده ... چپ سلطان - ... راستی عالم هم

شماره ۲۳۱ - در مدح تاج الدین: دو گهر دان پیمبری و کرم - زاده از کان کاینات بهم

شماره ۲۳۲ - این قطعه را در جواب قصیده رشید وطواط گفته است: ز گفته تو بجوشید طبع خاقانی - جواب داد به انصاف اگرچه دید ستم

شماره ۲۳۳: امشب من و اوحد و مید - هر سه دو حدیث رانده یک‌دم

شماره ۲۳۴: بیش بیش است فضل خاقانی - دولتش کم کم آمد از عالم

شماره ۲۳۵: در چنین علت ای طبیب مرا - مسهلی تازه ساختی هردم

شماره ۲۳۶ - در شکر ایادی شمس الدین رئیس: من که خاقانیم جفای وطن - برده‌ام وز جفا گریخته‌ام

شماره ۲۳۷: خاقانیا به کعبه قسم یاد کن که من - زانگه که کعبه‌وار در این سبز پرده‌ام

شماره ۲۳۸: غصه دل گفت خاقانی که از ابناء جنس - کس نماند و من به ناجنسان چنین وامانده‌ام

شماره ۲۳۹: هر خشک و تر که داشتم از غم بسوختم - هر بال و پر که داشتم از دم بسوختم

شماره ۲۴۰: به مجلس کو نزیل جود خویش است - کجا یارم که نزل دون فرستم

شماره ۲۴۱ - در مدح اقضی‌القضاة علی و آمدن به عیادت خاقانی: بخ بخ ار فاروق ثانی را کنم مدحت به جان - کاجتهاد حیدری رای مصیبش یافتم

شماره ۲۴۲: آرزو بود نعمتم لیکن - از خسان ز من نپذرفتم

شماره ۲۴۳ - در مرثیه رشید الدین فرزند خود: پسر داشتم چون بلند آفتابی - ز ناگه به تاری مغاکش سپردم

شماره ۲۴۴: از عزیزان سال دل کردم - هیچ شافی جواب نشنیدم

شماره ۲۴۵ - در مرثیه جمال الدین اصفهانی وزیر صاحب موصل و وحید الدین عموی خود: جمال شاه سخا بود و بود تاج سرم - وحید گنج هنر بود و بود عم به سرم

شماره ۲۴۶: آه به من می‌رسد ز سختی و رنج - که به جان مرگ را خریدارم

شماره ۲۴۷ - در مرثیه عمدة الدین محمد بن اسعد از ائمه شافعیه: در دهر سیه سپیدم افکند - بخت سیه سپید کارم

شماره ۲۴۸ - در مرثیه عمدة الدین: فرزند بمرد و مقتدا هم - ماتم ز پی کدام دارم

شماره ۲۴۹: برد بیرون مرا ز ظلمت شک - این چراغ یقین که من دارم

شماره ۲۵۰: دلی داشتم وقتی، اکنون ندارم - چه پرسی ز من حال دل چون ندارم

شماره ۲۵۱: غم عمری که شد چرا نخورم - غم روزی ابلهانه خورم

شماره ۲۵۲ - در شکر ایادی و انعام رئیس شمس الدین والی ارجیش: رفیقا شناسی که من ز اهل شروان - نه از بیم جان در شما می‌گریزم

شماره ۲۵۳: نه سیل است طوفان نوح است ویحک - من از نوح طوفان سزا می‌گریزم

شماره ۲۵۴: فلک خاک در میر است و من هم - از آن مدحش به آب زر نویسم

شماره ۲۵۵ - در طیبت: من این دو لفظ مثل سازم از کلام عوام - به قوت آنکه ز هر شوخ چشمم آید خشم

شماره ۲۵۶ - در مرثیه عماد الدین: با دلم چشم از نهان می‌گفت کز مرگ عماد - تا کی آب چشم پالائی که بردی آب چشم

شماره ۲۵۷: منم که یک رگ جانم هزار بازوی خون راند - از آنکه دست حوادث زده است بر دل ریشم

شماره ۲۵۸: چون جاه پدید آرد دشمن که بد اندیشد - پس جاه بتر دشمن زو نیک‌تر اندیشم

شماره ۲۵۹: خواجه بد گویدم معاذ الله - که به بد گفتنش سخن رانم

شماره ۲۶۰: من که خاقانیم به هیچ بدی - بد نخواهم که اوست یزدانم

شماره ۲۶۱ - در مرثیه اهل بیت خود: بر درد دل دوا چه بود تا من آن کنم - گویند صبر کن، نه همانا من آن کنم

شماره ۲۶۲: هست او سیاه چرده و من هم سپید سر - با یار، من موافقه زین باب می‌کنم

شماره ۲۶۳: آنچه افتاد چند بار مرا - پند نگرفتم ای فلان که منم

شماره ۲۶۴: به خدائی که در خدائی او - هیچ‌گونه ریا نمی‌بینم

شماره ۲۶۵: منکوب طبعم آوخ و منکوس طالعم - بر عالم سبک سر از آن سر گران بوم

شماره ۲۶۶ - در شکر انعام رئیس شمس الدین: دی فرد و خفته بخت سوی ارمن آمدم - امروز جفت نعمت بسیار می‌روم

شماره ۲۶۷: خاقانیا نجات مخواه و شفا مبین - کرد شفاعت علت و زاید نجات، بیم

شماره ۲۶۸ - در هجو رشید وطواط: این غر غرچه جغد دمن است - نیست او را چو همای اصل کریم

شماره ۲۶۹: چشم خونین همه شب قامت شب پیمایم - تا ز خونین جگرش لعل قبا آرایم

شماره ۲۷۰: خواجه بر من در نیک دربست - چکنم لب به بدی نگشایم

شماره ۲۷۱: کو نزل عاشقان که به منزل رسیده‌ایم - جان نورهان دهیم که نادیده دیده‌ایم

شماره ۲۷۲: ز کام نهنگان برون آمدیم - ز غرقاب دریای خون آمدیم

شماره ۲۷۳: وقت آن است کز این دار فنا درگذریم - کاروان رفته و ما بر سر راه سفریم

شماره ۲۷۴: در دو عالم کار ما داریم کز غم فارغیم - الصبوح ای دل که از کار دو عالم فارغیم

شماره ۲۷۵: ما حضرت عشق را ندیمیم - در کوی قلندران مقیمیم

شماره ۲۷۶ - در موعظه: هر که را من به مهر خواندم دوست - چون دگر کس شناخت شد دشمن

شماره ۲۷۷: بر اصفهان گذشتن من بود یک زمان - در وی شدن همان و برون آمدن همان

شماره ۲۷۸ - در مدح عز الدین ابو عمران: دبیران را منم استاد و میران را منم قدوه - مرا هم قدوه هم استاد عز الدین بوعمران

شماره ۲۷۹: یک روز بپرسید منوچهر ز سالار - کاندر همه عالم چه به ای سام نریمان

شماره ۲۸۰: ز آل غانم اگرچه نفعی نیست - باری آسوده‌اند عالمیان

شماره ۲۸۱: از کمال توست خاقانی نه از نقصان که دهر - از نهان آب رخت خواهد به عمدا ریختن

شماره ۲۸۲: منم سرآمد دوران که طبع من داند - چهار جوی جنان از پی جهان کندن

شماره ۲۸۳: یارب ز حال محنت خاقانی آگهی - در حال او به عین عنایت نگاه کن

شماره ۲۸۴: خیره کشا، بد کنشا، ظالما! - این همه نیکان مکش و بد مکن

شماره ۲۸۵: تا ز شروان دورم اعدا راست آسایش چنانک - اصدقا را بود در نزدیکی آرایش ز من

شماره ۲۸۶: شب رحیل چو کردم وداع شروان را - دریغ حاصل من بود و درد حصه من

شماره ۲۸۷: منم که همچو کمان دستمال ترکانم - همه ز غمزه خدنگ آخته به کینه من

شماره ۲۸۸: کمین گشادن دهر و کمان کشیدن چرخ - برای چیست؟ ندانی برای کینه من

شماره ۲۸۹ - در هجو: قسم تو ریاست از ریاست - اسمی است شریف و معنیی دون

شماره ۲۹۰ - در هجو رشید وطواط: خواجه موشی است زیر بر به کمین - گربه چشم و پلنگ خشم از کین

شماره ۲۹۱ - در تعریض بر پندار رازی: زین کلک من که سحر طرازی است راستین - دست زمانه رسات طرازی بر آستین

شماره ۲۹۲: لوریی گفت مرا در عرفات - که می و بنگ نگیرم پس از این

شماره ۲۹۳: به نسبت از تو پیمبر بنازد ای سید - که از بقا نسب ذات توست حاصل ازو

شماره ۲۹۴ - بالبدیهه در صفت خربزه: خوان خسرو فلک مثال و در او - افتابی است ده هلال بر او

شماره ۲۹۵: ای پور ز خاقانی اگر پند پذیری - زین پس نشود عالم خاک آبخور تو

شماره ۲۹۶: خواجه بر استر رومی خر مصری می‌دید - گفتم از صد خر مصری است به آن دل دل تو

شماره ۲۹۷: زری که نقد جوانی است گم شد از کف عمر - در این سراچه خاکی که دل خرابم ازو

شماره ۲۹۸ - در مرثیه فلکی شروانی: عطسه سحر حلال من فلکی بود - بود به ده فن ز راز نه فلک آگاه

شماره ۲۹۹: آبم ببرد بخت، بس ای خفته بخت بخ - نانم نداد چرخ، زهی سفله چرخ زه

شماره ۳۰۰: من که خاقانیم این مایه صفا یافته‌ام - که به دل در حق بدخواه شدم نیکی خواه

شماره ۳۰۱ - در حسرت عمر گذشته: گنج عمری داشتی خاقانیا - کم کم از گنج تو گم شد آه آه

شماره ۳۰۲: دبیر ما به صفت روبه است گوا دم او - بلی هر آینه روباه را دم است گواه

شماره ۳۰۳ - در هجو رشید وطواط: ای بلخیک سقط چه فرستی به شهر ما - چندین سقاطه هوس افزای عقل کاه

شماره ۳۰۴: دیده از کار جهان دربسته به - راه همت زین و آن دربسته به

شماره ۳۰۵ - خاقانی برای دوستی اسب و این شعر را فرستاد: زهی عقد فرهنگیان را میانه - میان پیشت اصحاب فرهنگ بسته

شماره ۳۰۶: راز دارم مرا ز دست مده - بی‌خودان را به خودپرست مده

شماره ۳۰۷: بر در خواجه از تظلم خلق - بشنو آن ناله پراکنده

شماره ۳۰۸: زهر است مرا غذای هر روزه - زین کاسه سرنگون پیروزه

شماره ۳۰۹: هرچه امن و فراغت است و کفاف - یافت خاقانی از جهان هر سه

شماره ۳۱۰: ای چرخ لاجوردی بس بوالعجب نمائی - کآیینه خسان را زنگارها زدائی

شماره ۳۱۱: تو همه کاخ طرب سازی و خاقانی را - در همه تبریز اندهکده‌ای بینم جای

شماره ۳۱۲: پسر، خاندان را بود خانه‌دار - چو جان پدر شد به دیگر سرای

شماره ۳۱۳: نیک مردی کجاست خاقانی - که در او درد مردمی یابی

شماره ۳۱۴ - در شکایت از روزگار: اهل دلی ز اهل روزگار نیابی - انس طلب چون کنی که یار نیابی

شماره ۳۱۵: مدح کریمان کنم، چرا نکنم لیک - قدح لئیمان مرا شعار نیابی

شماره ۳۱۶: سر انگشت می‌رزد بی‌بی - بر من انگشت می‌گزد بی‌بی

شماره ۳۱۷: گر به دل آزاد بودمی چه غمستی - عقده سودا گشودمی چه غمستی

شماره ۳۱۸: کوهکن در عشق شیرین غیرتی گر داشتی - نقش شیرین را به چشم دیگران نگذاشتی

شماره ۳۱۹: یک مشت خاکی ارچه دربند کاخ و کوخی - برگ از خدا طلب کن بگذار شاخ و شوخی

شماره ۳۲۰: گفتی که سپاس کس مبر بیش - کز دهر به بخت نیک زادی

شماره ۳۲۱ - شکرانه صلت اسپهبد کیالواشیر: ای جهان داوری که دوران را - عهد نامه بقا فرستادی

شماره ۳۲۲: ابر دستا ز بحر جود مرا - عنبر در ثمن فرستادی

شماره ۳۲۳: نیست در موکب جهان مردی - نیست بر گلبن فلک وردی

شماره ۳۲۴: پاکا ملکا قد فلک را - جز بهر سجود خم نکردی

شماره ۳۲۵: طبع روشن داشت خاقانی حوادث تیره کرد - ور نکردی خاطر او نور پیوند آمدی

شماره ۳۲۶: اگر معزی و جاحظ به روزگار منندی - به نظم و نثر همانا که پیش‌کار منندی

شماره ۳۲۷: گر دیده یک اهل دیده بودی - دل مژده پذیر دیده بودی

شماره ۳۲۸ - در مدح عز الدین امیر یوسف سپه سالار: چون یوسف سپهر چهارم ز چاه دی - آمد به دلو در طلب تخت مشتری

شماره ۳۲۹ - در مدح علاء الدین اتسز شاه خوارزم: افاق زیر خاتم خوارزم شاهی است - مانا ز بخت یافت نگین پیمبری

شماره ۳۳۰: کیست ز اهل زمانه خاقانی - که تو اهل وفاش پنداری

شماره ۳۳۱: رو که سوی راستی بسیج نداری - مایه به جز طبع پیچ پیچ نداری

شماره ۳۳۲ - در جواب مردی سروده که عنصری را بر او ترجیح داده است: به تعریض گفتی که خاقانیا - چه خوش داشت نظم روان عنصری

شماره ۳۳۳: صدرا تو را جلالت اسکندر است لیک - خضری که آب علم ز بحر یقین خوری

شماره ۳۳۴ - شعر قاضی تنوخی: رضیت بما قسم الله لی - و فوضت امری الی حالقی

شماره ۳۳۵ - در حماسه و مدح خود: شاعر مفلق منم، خوان معانی مراست - ریزه خور خوان من عنصری و رودکی

شماره ۳۳۶: بس کن از سودای خوبان داشتن خاقانیا - کز سر سودا خرد را در سر آرد خیرگی

شماره ۳۳۷ - در نکوهش بغداد: ای باغ داد و بیضه بغداد مرحبا - دورانگه سپهر و سفرگاه انجمی

شماره ۳۳۸: دی شبانگه به غلط تا به لب دجله شدم - باجگه دیدم و نظاره بتان حرمی

شماره ۳۳۹: ای بزم تو فروخته رایات خرمی - در شان عهدت آمده آیات محکمی

شماره ۳۴۰ - در مرثیه اسپهبد کیالواشیر: چراغ کیان کشته شد کاش من - به مرگش چراغ سخن کشتمی

شماره ۳۴۱: خاقانیا! مسیح دما! زین خراس دهر - نانت جوین چراست سخن‌هات گندمی

شماره ۳۴۲: باور نکردمی که رسد کوه سوی کوه - مردم رسد به مردم، باور بکردمی

شماره ۳۴۳: گر از غم خلاصی طلب کردمی - هم از نای و نوشی سبب کردمی

شماره ۳۴۴: عالمی بس دیو رای است ارنه من - نام حور دل فریبش کردمی

شماره ۳۴۵: اهل بایستی که جان افشاندمی - دامن از اهل جهان افشاندمی

شماره ۳۴۶ - در مرثیه اهل بیت خود: چشمه خون ز دلم شیفته‌تر کس را نی - خون شو ای چشم که این سوز جگر کس را نی

شماره ۳۴۷ - در هجو رشید الدین وطواط: رشیدکا ز تهی مغزی و سبک خردی - پری به پوست همی دان که بس گران جانی

شماره ۳۴۸ - در مرثیه سلطان شرق: گویند کز تبی ملک الشرق درگذشت - ای قهر زهردار الهی چنین کنی

شماره ۳۴۹: صانعا شکر تو واجب شمرم - که وجود همه ممکن تو کنی

شماره ۳۵۰: ز آب سخن بحر ارجیش را من - مدد می‌دهم تا تو تاثیر بینی

شماره ۳۵۱ - در هجو: اهل بغداد را زنان بینی - طبقات طبق‌زنان بینی

شماره ۳۵۲: خاقانیا فرو خوان اسرار آفرینش - از نقش هر جمادی کورا روان نبینی

شماره ۳۵۳ - در ترک شهوترانی: آب شهوت مریز خاقانی - دست ازین آب هم به آب بشوی

شماره ۳۵۴: صبح کرم و وفا فرو شد - خاقانی ازین دو جنس کم جوی

شماره ۳۵۵: مرفق دهم به حضرت صاحب قصیده‌ای - خوشتر ز اشک مریمی و باد عیسوی

شماره ۳۵۶: می تا خط جام آر به رنگ لب دل‌جوی - کز سبزه خط سبزه برآورد لب جوی

شماره ۳۵۷: خاقانیا ز خدمت شاهان کران طلب - تا از میان موج سیاست برون شوی

شماره ۳۵۸: خاقانی است بلبل عنقا سخن ولی - عنقاست کبک هم صفت اوش چون نهی

شماره ۳۵۹: بس کن خاقانیا ز مدحت دونان - تا ز سگان خلق شیر شرزه نجویی

شماره ۳۶۰ - در هجو یکی از وزرای شروان‌شاه: ای ظلم تو مخرب ملک یزیدیان - لاف از علی مزن که یزید دوم تویی

شماره ۳۶۱: نیست سالم دو ده ولی به سخن - نه فلک یک جوان ندیده چو من

شماره ۳۶۲: سعد و نحس شب سپید و سیاه - خاتم مقتفی نمی‌شاید