گنجور

 
خاقانی

مرغکی را وقت کشتن می‌دوانید ابلهی

گفت مقصود از دوانیدنش نازک گشتن است

ما همان مرغیم خاقانی که ما را روزگار

می‌دواند وین دویدن را فذلک کشتن است

 
نسک‌بان: جستجو در متن سی‌هزار کتاب فارسی
sunny dark_mode