حرف آخر قافیه

شمارهٔ ۱: تخم هوس مکارید در خاکدان دنیا

شمارهٔ ۲: در خفا و در ملا دیدم خدا

شمارهٔ ۳: جان ها فدای دیدن دیدار بوالوفا

شمارهٔ ۴: برای آنکه ظاهر گردد اسما

شمارهٔ ۵: ما ذره‌ایم پیشت ای آفتاب جان‌ها

شمارهٔ ۶: جهت مر جسم را باشد نه جان را

شمارهٔ ۷: ما نمی بینیم جز ذات خدا

شمارهٔ ۸: ازگلستان جنان آمد صبا

شمارهٔ ۹: شب رفته ایم در سر زلف توچون صبا

شمارهٔ ۱۰: سوختم پروانه سان از شمع رخسار شما

شمارهٔ ۱۱: چون پریشان است زلف یار ما

شمارهٔ ۱۲: از هر که گلبن بینند روی جان را

شمارهٔ ۱۳: به یدین او سرشت چون گل ما

شمارهٔ ۱۴: ایکه اندر ذات پاکت نیست چونی و چرا

شمارهٔ ۱۵: دیده ام آن ماه را در نیم شب

شمارهٔ ۱۶: دوشم از غیب میرسید خطاب

شمارهٔ ۱۷: گر من از عشق جگر خوار بنالم چه عجب

شمارهٔ ۱۸: دارم از خان وصال یار امید نصیب

شمارهٔ ۱۹: هست آن آفتاب ماه نقاب

شمارهٔ ۲۰: دوش می آمد بگوش جانم از حضرت خطاب

شمارهٔ ۲۱: دل چو شستم ز غیر نقش ادب

شمارهٔ ۲۲: هستم از لعل تو در آتش و آب

شمارهٔ ۲۳: از شمع ماه روی تو پر زیور آفتاب

شمارهٔ ۲۴: خوانده ام از عنده ام الکتاب

شمارهٔ ۲۵: دیده دل بر گشادم همچو ماه و آفتاب

شمارهٔ ۲۶: هر صبا از چرخ آمد آفتاب مه نقاب

شمارهٔ ۲۷: ظل ممدود سر زلف تو چون بر سر ماست

شمارهٔ ۲۸: شام معراجی که زلف یار ماست

شمارهٔ ۲۹: دلم آئینه آن دلستان است

شمارهٔ ۳۰: ماه رخسار شما خورشید پر انوار ما است

شمارهٔ ۳۱: ذات و صفات در نظر عارفان یکی است

شمارهٔ ۳۲: رندی و شب روی به دو عالم چکار ماست

شمارهٔ ۳۳: دوش در میکده گلبانگ علالا میرفت

شمارهٔ ۳۴: زلف بر دوش و بشب چون مه تابان میرفت

شمارهٔ ۳۵: همسایه آفتاب ماه است

شمارهٔ ۳۶: نیست گر بر سر زلفین توام سود انیست

شمارهٔ ۳۷: مه و خورشید روی ما عیان است

شمارهٔ ۳۸: به خدا پیش جمله ذرات

شمارهٔ ۳۹: لوح محفوظ در جبین شما است

شمارهٔ ۴۰: تا چو عکس چشم آن مه روشنی عین ماست

شمارهٔ ۴۱: ذات حق از لا و الا برتر است

شمارهٔ ۴۲: آن نازنین پسر که دل از ما ربود و رفت

شمارهٔ ۴۳: از گل روی تو باغ دل ما خندان است

شمارهٔ ۴۴: موج دریا نیست دریا عین ما است

شمارهٔ ۴۵: بر رخ میان قطره دریا وجود ما است

شمارهٔ ۴۶: جمالش را جلال آئینه دار است

شمارهٔ ۴۷: تا ز رخ آن مه لقا زلفین مشکین برگرفت

شمارهٔ ۴۸: ما بدانیم که خوبی چو تو در عالم نیست

شمارهٔ ۴۹: کون جامع جسم و جان آدم است

شمارهٔ ۵۰: جانرا ز عکس خال تو بر دل چو داغها است

شمارهٔ ۵۱: زلف شبرنگ تو سر حلقه درویشان است

شمارهٔ ۵۲: هر که دیوانه رخسار پریرویان نیست

شمارهٔ ۵۳: آن مه ترک چون گل خنده زنان دی بدمست

شمارهٔ ۵۴: دست عشق آمد گریبانم گرفت

شمارهٔ ۵۵: دیده تا رخساره دلدار را دیدن گرفت

شمارهٔ ۵۶: دیده خونبار را دیدار خوبان آرزوست

شمارهٔ ۵۷: دوش در میخانه ما رفتیم مست و می پرست

شمارهٔ ۵۸: دل من در بر دلدار چو گفت الله دوست

شمارهٔ ۵۹: جانم از صبح ازل چون دیده بر دیدار داشت

شمارهٔ ۶۰: مائیم بر صفات و صفات تو عین ما است

شمارهٔ ۶۱: آن دلربا که در دو جهانش نظیر نیست

شمارهٔ ۶۲: عکس لعل لبت ای دوست چو در جان من است

شمارهٔ ۶۳: میان ما و او ره در میان است

شمارهٔ ۶۴: سواد اعظم آن خال سیاه است

شمارهٔ ۶۵: روشنی در چشم ما از روی آن مه پیکر است

شمارهٔ ۶۶: ذات حق روشن است در آیات

شمارهٔ ۶۷: درد جان داریم درمان الغیاث

شمارهٔ ۶۸: دارم از ترک برسر خود تاج

شمارهٔ ۶۹: تا رود جان بجانب معراج

شمارهٔ ۷۰: ساقی بجام باده گلرنگ در صباح

شمارهٔ ۷۱: برداشتیم از کف ساقی روح راح

شمارهٔ ۷۲: تا نهادم بخاک آن کو رخ

شمارهٔ ۷۳: اگر خدا بنماید جمال بی برزخ

شمارهٔ ۷۴: شبی بودم چو مه پهلوی خورشید

شمارهٔ ۷۵: چو دل ز آئینه جان زنگ بزدود

شمارهٔ ۷۶: اهل دل در دیده روی دلستانرا دیده اند

شمارهٔ ۷۷: عارفانی که با خدا باشند

شمارهٔ ۷۸: تا غمزه شوخ تو بما جنگ برآورد

شمارهٔ ۷۹: واجب و ممکن بهم پیوسته اند

شمارهٔ ۸۰: چشم نیرنگ باز پی مرود

شمارهٔ ۸۱: بنور پاک تو چشم دلم چو بینا شد

شمارهٔ ۸۲: خوش حال آن کسانی کز دام تن رهیدند

شمارهٔ ۸۳: چشمم از جور یار می گرید

شمارهٔ ۸۴: به قامت گلرخان سرو روانند

شمارهٔ ۸۵: دل من بی جگری کرد و بجانان نرسید

شمارهٔ ۸۶: ز رویت ماه تابان آفریدند

شمارهٔ ۸۷: صوت نقاره ونی و سرناو چنگ و عود

شمارهٔ ۸۸: هر که را زلف چو زنجیر تو دیوانه کند

شمارهٔ ۸۹: وحدت چو احد نمود واحد

شمارهٔ ۹۰: عقل کل درکنه ادراک تو ره گم میکند

شمارهٔ ۹۱: بذات آنکه ما را جسم و جان داد

شمارهٔ ۹۲: سرو گل چهره اگر بند قبا بگشاید

شمارهٔ ۹۳: صفا در خانه دل را که یار صاف میآید

شمارهٔ ۹۴: هر که شهوت بکشد روح مجرد باشد

شمارهٔ ۹۵: از جیب عدم وجود سر زد

شمارهٔ ۹۶: سحر که بوی گل کز جانب گلزار میآید

شمارهٔ ۹۷: بیاد لعل تو خون دلم شراب شود

شمارهٔ ۹۸: آن جگر گوشه دل از ما به لب میگون برد

شمارهٔ ۹۹: از لعل یار باده ما خوشگوار شد

شمارهٔ ۱۰۰: عدم ضد وجود آمد به بینید

شمارهٔ ۱۰۱: ترک عشق رخ زیبا پسران نتوان کرد

شمارهٔ ۱۰۲: در عدم پیوست اظهار وجود

شمارهٔ ۱۰۳: ایدل عدم تملیک در سلک وجود آمد

شمارهٔ ۱۰۴: بط حرصم بمرد و بلبلان شد

شمارهٔ ۱۰۵: ماه روی تو مرا نور بصر میگردد

شمارهٔ ۱۰۶: بفضل صانع کون فیکون شدم موجود

شمارهٔ ۱۰۷: صبا که شام و سحر مشکبار می آید

شمارهٔ ۱۰۸: بوسه می خواهم و لعلت چو شکر میخندد

شمارهٔ ۱۰۹: زلف تو شب بدیده دیدار در رود

شمارهٔ ۱۱۰: یحبهم و یحبونه چرا فرمود

شمارهٔ ۱۱۱: شمع روی تو دلمرا چو بجان میسوزد

شمارهٔ ۱۱۲: عارفان میخانه را فردوس اعلی گفته اند

شمارهٔ ۱۱۳: دمید صبح سعادت بطالع مسعود

شمارهٔ ۱۱۴: حبذا مستی که در میخانه ساغر میکشد

شمارهٔ ۱۱۵: در شام صبح صادق دیدم که سر بر آورد

شمارهٔ ۱۱۶: آن جام جهان جهان نماید

شمارهٔ ۱۱۷: صبح صادق حجاب صانع شد

شمارهٔ ۱۱۸: دل دهان در دهان او دارد

شمارهٔ ۱۱۹: سرو از قد تو در باغ گل اندام آمد

شمارهٔ ۱۲۰: دل که با درد غم عشق تو محرم گردد

شمارهٔ ۱۲۱: کجا رفتند یارانی که بودند

شمارهٔ ۱۲۲: مه و خورشید روی ذره پرور

شمارهٔ ۱۲۳: ماه رویت آفتاب است ای پسر

شمارهٔ ۱۲۴: از بدو نیک و نیک و بد بگذر

شمارهٔ ۱۲۵: مژه ام شد قلم وچشم دوات ای دلبر

شمارهٔ ۱۲۶: ای دل دیوانه از اندوه جانان غم مخور

شمارهٔ ۱۲۷: دل از محبت دنیا و آخرت بردار

شمارهٔ ۱۲۸: عنقای دلم بنوک منقار

شمارهٔ ۱۲۹: خدا چون ظاهر و پیدا است امروز

شمارهٔ ۱۳۰: شبی از غیر آن ماه دل افروز

شمارهٔ ۱۳۱: کلوخ جسم را در آب انداز

شمارهٔ ۱۳۲: حق دمید اندر تن آدم نفس

شمارهٔ ۱۳۳: نیست جز ذات خدا پیدا و پنهان هیچکس

شمارهٔ ۱۳۴: عشق داریم بدیدار تو ایجان بهوس

شمارهٔ ۱۳۵: تا شدم از آه دل در عشق او آتش نفس

شمارهٔ ۱۳۶: ختم قرآن خدا هست از این رو برناس

شمارهٔ ۱۳۷: سر زلفین تو شد رشته جان همه کس

شمارهٔ ۱۳۸: ایدل از درد و غم جانان مپرس

شمارهٔ ۱۳۹: چون تو میدانی ز درد ما مپرس

شمارهٔ ۱۴۰: ما نگردیم ز سودای پریرویان بس

شمارهٔ ۱۴۱: جان که شد دیوانه دل تدبیر باید کردنش

شمارهٔ ۱۴۲: آمد آن دلبر قلندر روش

شمارهٔ ۱۴۳: دارم از رنگ رخت در دل و در جان آتش

شمارهٔ ۱۴۴: هر که جویای کریم آمد کرم می بایدش

شمارهٔ ۱۴۵: او را بدو چشم او در ز دیده همی بینش

شمارهٔ ۱۴۶: دلم در بند زلف تست ای دلبر مرنجانش

شمارهٔ ۱۴۷: آن ماه در آمد از درم دوش

شمارهٔ ۱۴۸: مگریز از بلا بجوی خلاص

شمارهٔ ۱۴۹: از حجب های تعین دل اگر یافت خلاص

شمارهٔ ۱۵۰: جوهر آمد جان و جسم ما عرض

شمارهٔ ۱۵۱: از اضافات کرده ایم اسقاط

شمارهٔ ۱۵۲: جمله توئی و من نیم نیست در این میان غلط

شمارهٔ ۱۵۳: لوح محفوظ است اسم الحفیظ

شمارهٔ ۱۵۴: سوختم از آتش رخسار مه رویان چو شمع

شمارهٔ ۱۵۵: همچو روغن سوخت جانم تا شدی روشن چو شمع

شمارهٔ ۱۵۶: هزاران آفرین بر صنع صانع

شمارهٔ ۱۵۷: کار دنیا همه زرق است و فریب است صداع

شمارهٔ ۱۵۸: صبح چون شعله خورشید برآورد شعاع

شمارهٔ ۱۵۹: ما چو داریم بسرو قد دلدار طمع

شمارهٔ ۱۶۰: دارم از زلف و خال تو در دل هزار داغ

شمارهٔ ۱۶۱: باشد ز سرو قد تو خرم های باغ

شمارهٔ ۱۶۲: دلم خود جان جان شد باده صاف

شمارهٔ ۱۶۳: دوش بخواب دیده ام حضرت شحنة النجف

شمارهٔ ۱۶۴: حیدر آسا جان کافر کیش در روز مصاف

شمارهٔ ۱۶۵: هر که شد کشته شهوت نشود زنده عشق

شمارهٔ ۱۶۶: ما چو گشتیم به تیر مژه یار عاشق

شمارهٔ ۱۶۷: بحسن خود شد او دلدار عاشق

شمارهٔ ۱۶۸: بررخ جامع میان خلق و حق

شمارهٔ ۱۶۹: هستم از علم نظر دانای حق

شمارهٔ ۱۷۰: همچو مه دیدم شبی دیدار عشق

شمارهٔ ۱۷۱: روحم از عالم امر است و تن از عالم حق

شمارهٔ ۱۷۲: تا به بیند او خم ابروی آن مه یک بیک

شمارهٔ ۱۷۳: دارد از جان و دل ما لعل او صد گونه رنگ

شمارهٔ ۱۷۴: زمین وانجم و خورشید و ماه تا افلاک

شمارهٔ ۱۷۵: نظر دارد بسوی ما شه عیار تنها یک

شمارهٔ ۱۷۶: حله حور بود فصل بهاران کپنک

شمارهٔ ۱۷۷: روح اگر از چاه تن افتاد بر اوج فلک

شمارهٔ ۱۷۸: آتش و آبست و لعل و سیم و زر در جان سنگ

شمارهٔ ۱۷۹: ای رخت شمع تابخانه دل

شمارهٔ ۱۸۰: روی آن ماه چو خورشید عیانست ای دل

شمارهٔ ۱۸۱: از روی حسن معنی جانرا بتی است مایل

شمارهٔ ۱۸۲: خسبیده چند مانی در جامه خواب غافل

شمارهٔ ۱۸۳: بیجان و تن دلم شد با وصل یار واصل

شمارهٔ ۱۸۴: من درد کش باده صهبای الستم

شمارهٔ ۱۸۵: دلبرا جانب ارباب وفا بگشا چشم

شمارهٔ ۱۸۶: حرف اسرار ازل بر دل خود خوانا چشم

شمارهٔ ۱۸۷: گر چه چون پروانه از شمع وصالت سوختم

شمارهٔ ۱۸۸: ترک سودای دین و دنیا کن

شمارهٔ ۱۸۹: بسته ام زنار کبری بر میان

شمارهٔ ۱۹۰: کشف شد اسرار پیدا و نهان

شمارهٔ ۱۹۱: چه حکمت بود ما را آفریدن

شمارهٔ ۱۹۲: خط ریحان تو از نسترن آمد بیرون

شمارهٔ ۱۹۳: سلام الله ای خورشید تابان

شمارهٔ ۱۹۴: یار چون از زلف کج آویخت ما را سرنگون

شمارهٔ ۱۹۵: او در اعیان ثابت و اعیان در او

شمارهٔ ۱۹۶: دلا از خویش شو پنهان و میرو

شمارهٔ ۱۹۷: مرکز عرش است دل خال سیه همتای او

شمارهٔ ۱۹۸: لن تنالوا البر حتی تنفقوا

شمارهٔ ۱۹۹: بیا ای دوست دیداری از این سو

شمارهٔ ۲۰۰: کوته نمی شود سخن ما به گفتگو

شمارهٔ ۲۰۱: تا به گرد گل ز سنبل زلف پیدا کرده‌ای

شمارهٔ ۲۰۲: دیده ام در دل و جان روی تو را دزدیده

شمارهٔ ۲۰۳: زلفت گشاده عنبر سارا گره گره

شمارهٔ ۲۰۴: بگذر از فکر و ذکر و اندیشه

شمارهٔ ۲۰۵: هست اوجان من وجان همه

شمارهٔ ۲۰۶: بلبل و قمری و کبک و فاخته

شمارهٔ ۲۰۷: مه ما هست چارده ساله

شمارهٔ ۲۰۸: سلطان عشق خیمه چو در لامکان زده

شمارهٔ ۲۰۹: دلم از درد تو فریاد برآورد که آه

شمارهٔ ۲۱۰: آفتاب منی و ماه همه

شمارهٔ ۲۱۱: برآمد آفتاب روی آن ماه

شمارهٔ ۲۱۲: آتش عشق بتان هر دو جهان را سوخته

شمارهٔ ۲۱۳: بر تو باد ای جان که دل داری نگاه

شمارهٔ ۲۱۴: آفتاب لایزال است او و عالم همچو ماه

شمارهٔ ۲۱۵: بر دوخت دلم ز ما سوالله

شمارهٔ ۲۱۶: دلا چون محرم روز الستی

شمارهٔ ۲۱۷: دوش از صومعه در میکده رفتم سحری

شمارهٔ ۲۱۸: نعره زن مرغ سحر گفت بباد سحری

شمارهٔ ۲۱۹: ز حد نه فلک تا گاه و ماهی

شمارهٔ ۲۲۰: آشکارا و نهان ماتوئی

شمارهٔ ۲۲۱: در تو حیرانم که چونم ساختی

شمارهٔ ۲۲۲: آفتابی و ماه می طلبی

شمارهٔ ۲۲۳: در فنای فقر دیرینم توئی

شمارهٔ ۲۲۴: زلف را تا بر مه رو در نقاب انداختی

شمارهٔ ۲۲۵: باده را نشأیست روحانی

شمارهٔ ۲۲۶: گفت رحمان با حمد عربی

شمارهٔ ۲۲۷: از قدم تا فرق زیبا آمدی

شمارهٔ ۲۲۸: نمود صبح سعادت ز غیب دیداری

شمارهٔ ۲۲۹: روی چو آفتاب و مه داری

شمارهٔ ۲۳۰: هست گردانید ما را از جهان نیستی

شمارهٔ ۲۳۱: گر شبی آنماه با زلف پریشان آمدی

شمارهٔ ۲۳۲: هر دم بشکل دیگر دید ار مینمائی

شمارهٔ ۲۳۳: ای که منظور و برخود ناظری

شمارهٔ ۲۳۴: باد و گیسوی سیاه عنبری