حرف آخر قافیه

شماره ۱ - فی شهاب الدین عزیزان: جهان دانش و معنی ، شهاب الدین تویی آنکس - که چشم عقل کم بیند ، چو تو بسیار دانی را

شماره ۲ - وله ایضا: دی چو بشنیدم که کرد از ناگهان اسبت خطا - شد دل من کوفته چون پهلویت زین ماجرا

شماره ۳ - ایضا له: ای که بر خدمت تو کردم وقف - هم نهان خود و هم پیدا را

شماره ۴ - ایضا له: ایا صدری که شد پیش ضمیرت - همه اسرار گردون آشکارا

شماره ۵ - ایضا له: فنون لطف خداوند صدر مجدالملک - نداده هیچ بهایی غلام کرد مرا

شماره ۶ - وله ایضا: ای به حکم تو اقتدا کرده - تیغ خورشید در نفاذ و مضا

شماره ۷ - ایضا له: ای بتدبیر اختیار ملوک - وی بتحقیق قدوۀ علما

شماره ۸ - ایضا له: عنایتهای خواجه در حق من - فراوان نقل می کردند اما

شماره ۹ - وله ایضا: خطی بنوشته بودی بهر من پار - کزان شد کار عیش من مهنا

شماره ۱۰ - وله ایضا: ای به یاد خلق تو در بزم چرخ - زهره نوشیده فراوان جام‌ها

شماره ۱۱ - ایضا له: ای ترا عرض خوار و مال عزیز - ...ستی ها

شماره ۱۲ - ایضا له: ای عزم تیز تار تو چون عمر درشتاب - چون کار روزگار عطای تو بیحساب

شماره ۱۳ - ایضا له: مخدوم بزرگ، صدر منعم - ای پایۀ تو ورای القاب

شماره ۱۴ - وله ایضا: نور دین ای ذات تو کان هنر - کان چه باشد؟ خود سراسر گوهرست

شماره ۱۵ - وله ایضا: ای سروری که مخزن اسرارغیب رابهتر - بهتر کلیدخاطر مشکل گشای تست

شماره ۱۶ - ایضا له: عالم لطف و کرم سرور ارباب هنر - ای که انعام تو چون فضل تو بی پایانست

شماره ۱۷ - وله ایضا: ندانم چه افتاد مال ترا - که چون خاطرت در پراکندگیست

شماره ۱۸ - ایضا له: سپهر شعبده باز از درون پردۀ غیب - لطیفه یی دگر آورد کاهلا صلوات

شماره ۱۹ - ایضا له: اگرچه وعدۀ تو خاطرم را - فراغی داده است از فات مافات

شماره ۲۰: مرد رک باش و بختی خو کن - تا که همبر چو کمان ساز ندت

شماره ۲۱ - وله ایضا: از برای محقری ادرار - بارها داده ایم درد سرت

شماره ۲۲ - این قطعه در مدح شمس الملة و الدین شمس الدین خوارزمی گوید:: ای کریمی که پایۀ قدرت - برتر از اوج چرخ گرانست

شماره ۲۳ - ایضا له: سپهر مجد و کرم عزدین یگانة دهر - که دست و کلک ترا باقضا مساوقتست

شماره ۲۴ - وله ایضا: صدر احرار شهای الدین ، ای گاه سخا - کان ودریا شده از دست کفت چون کف دست

شماره ۲۵ - وله ایضا: ای که با الفاظ گوهر بار تو - سعی ضایع در جهان کان کندنست

شماره ۲۶ - وله ایضا: هر که در احمقی تمام بود - خلق گویند مغز خر خوردست

شماره ۲۷ - وله ایضا: ای بزرگی که از میا من و تو - همه حاجات اهل فضل رواست

شماره ۲۸ - وله ایضا: جانم که در شکنجۀ هجران معذبست - وجه خلاص او ز لقای مهذبست

شماره ۲۹ - اضآ له: بخدایی که قمۀ گردون - زیر بار جلال او پستست

شماره ۳۰ - وله ایضا: در دام رهی فتاد امروز - صیدی که ز دامها بجستست

شماره ۳۱ - وله ایضا: منعم بهاء دین که به ذات تو قائمست - هر چ آن ز جنس دانش و فضل و براعتست

شماره ۳۲ - ایضا له: بخدایی که وصف بیچونیش - بر اشارات انبیا رفتست

شماره ۳۳ - ایضا له: صدر آزادگان و خواجۀ دهر - که از وجان مردمی شادست

شماره ۳۴ - وله ایضا: خدا یگان شریعت پناه اهل هنر - که امر جزم ترا روزگار منقادست

شماره ۳۵ - و له ایضا: زهی بلند جنایی که سایۀ جاهت - همیشه بر سر خورشید آسمان گردست

شماره ۳۶ - وله ایضا: چون چناری میان تهیست فلان - که همه آبها زین خوردست

شماره ۳۷ - ایضاله: امیر مقبل عالم که تا جهان بودست - بجز در آینده مانندۀ تو ننمودست

شماره ۳۸ - وله ایضا: صدر آزادگان کریم الدین - که همه رسم تو کرم بودست

شماره ۳۹ - ایضا له: پناه و پشت مکارم خدایگان صدور - که نور رای تو با صبح هم شکم بودست

شماره ۴۰ - بمدح الملک شمس الدین ایتغمش: خسرو تاج بخش شاه جهان - که زتیغش زمانه بر حذرست

شماره ۴۱ - ایضا له: به نرد باختن اندر بلا و درد سرست - ازو حذر کن و بگریز گر ترا بصرست

شماره ۴۲ - وله ایضا: در شعر من بعیب نگیرند اهل فضل - گر جای جای قافیه بعضی مکررست

شماره ۴۳ - وله ایضا: ای کریمی که گاه فیض نوال - رشح کلکت معلم ابرست

شماره ۴۴ - وله ایضا: آیا صدری که مغز اهل معنی - ز جام جود تو در بحر شکرست

شماره ۴۵ - ایضا له: نور دین ای که در افاق جهان - خاطر تو به هنر مشهورست

شماره ۴۶ - وله ایضا: نور دین ای که در فنون هنر - فضل تو همچو نور مشهور ست

شماره ۴۷ - وله ایضا: هر جا سبکی حرام خواریست - باشه چو پیاله باده نوشست

شماره ۴۸ - وله ایضا: فلک جنابا در تو کجا رسد سخنم - که کنه مدح تو از قدرت بیان بیشست؟

شماره ۴۹ - وله ایضا: به ماه روزه ترا تهنیت از آن کردم - که آن موافق آن طبع و سیرت پاکست

شماره ۵۰ - وله ایضا: خواجه وقت ستدن سخت پیست - بگه دادن اگر سست رگست

شماره ۵۱ - ایضا له: عمل دادی و پس معزول کردی - مرا بر فور و این نوعی زهزلست

شماره ۵۲ - ایضا له: سپهر قدرا! شوق رهی بخدمت تو - چو لطف شامل تو از قیاس بیرو نست

شماره ۵۳ - وله ایضا: نظم و نثر سخن برابر نیست - گرچه هر یک چو در مکنونست

شماره ۵۴ - فی السفینة الصاحب نظام الدین: درین سفینه نگه کن به چشم معنی بین - که رشک لعبت مانی و صورت چینست

شماره ۵۵ - وله ایضا: بهار ار چه بهشتی راسیتنست - دل رنجور او با ما به کینست

شماره ۵۶ - وله ایضا: ایا صدری که آمد چرخ نیلی - یکی از بندگان چاپلوست

شماره ۵۷ - وله ایضا: بزگوارا هر چند طبع من در نظر - به رتبتیست که افلاک زیر پایة اوست

شماره ۵۸ - ایضا له: ای خداوندان انبار علف - هیچ می دانید کم خر گرسنه ست؟

شماره ۵۹ - ایضا له: همه در پای مرگ پست شدند - هر کجا در زمانه پر هنریست

شماره ۶۰ - ایضا له: بزرگوارا دانی که نه ز تقصیرست - اگر دعا گو بر درگه تو پیدا نیست

شماره ۶۱ - وله ایضا: صدرا ما ثل رضی دین که بتحقیق - مثل تو در روزگار شخص دگر نیست

شماره ۶۲ - وله ایضا: نظر می کنم در جهان بخت را - به از درگاه تو منظور نیست

شماره ۶۳ - وله ایضا فی استدعا التبن: اسبم دی گفت می روم من - کاریت به جانب عدم نیست

شماره ۶۴ - ایضا له: ای خداوندی که پیرامون حصن سر غیب - جز ز شه دیوار تدویر دواتت باره نیست

شماره ۶۵ - فی الشکایه: مرا که هیچ نصیبی ز شادمانی نیست - بسی تفاوتم از مرگ و زندگانی نیست

شماره ۶۶ - وله ایضا: خدایگان کریمان مشرق و مغرب - که همتت سر اجرام آسمان بفراشت

شماره ۶۷ - ایضا له: در آرزوی تو از عمر من دو سال گذشت - که هیچگونه ندانم که بر چه حال گذشت

شماره ۶۸ - ایضا له: صدرا چو آرزوی دعا گو به خدمتت - از حد برفت و مدت هجران دراز گشت

شماره ۶۹ - ایضا له: آمد رهی به خدمت و تادیر گه نشست - وانگه ندیده چهرة مخدوم بازگشت

شماره ۷۰ - وله ایضا: شب من روز در کنار گرفت - مشک کافور را ببار گرفت

شماره ۷۱ - وله ایضا: به خدمت آمدم دی بامدادان - نبودی در وثاق مرده ریگت

شماره ۷۲ - وله ایضا: ای نشاط دل خرد نامت - خنک آن کس که می برد نامت

شماره ۷۳ - وله ایضا: زهی به ذروة کیوان رسیده ایوانت - شکوه هفت سپهر از چهار ارکانت

شماره ۷۴ - ایضا له: ای لطف تو در تن هنرجان - وی لفظ تو بر سر فلک تاج

شماره ۷۵ - وله ایضا: صدرا روا مدار ز انعام خود مرا - مرحوم مانده دایم و آنرا بهانه هیچ

شماره ۷۶ - دو دست قبول اندر آغوش کرد: هر گه شعری برم بر ممدوح - کند آنرا به نقد خود مجروح

شماره ۷۷ - ایضا له: ای ز ظلم تو همچو لاله ستان - گشته از خون تو جهانی سرخ

شماره ۷۸ - وله ایضا فی صفتها: ای ز احکام همچو رویین دز - دست و هم از گشادنت عاجز

شماره ۷۸ - وله ایضا: عالم لطف علاء الدین معلومت هست - که مرا بر تو زبان جز به ثنا می نرد

شماره ۷۹ - وله ایضا: عشاق که قدر دل شناسند - دل از غم یار بر نگیرند

شماره ۸۰ - وله ایضا: هر آن سعادت کاندر ضمیر افلاکست - نثار حضرت عالی مجد دینی باد

شماره ۸۱ - ایضا؛ له: زان پس که هزار غصه خورم - در بندگیت سه سال آزاد

شماره ۸۲ - ایضا له: هر که این هر دو قطعه بر خواند - که ازین پیش کردم آنرا یاد

شماره ۸۳ - وله ایضا: دوش خر بنده کرد پیشم یاد - کاسبک خواجه زندگی بتو داد

شماره ۸۴ - وله ایضا: خواجه از بخل در مسلمانی - اعتقادی برای خود بنهاد

شماره ۸۵ - این قطعه در پشت تقویم نویسد و با ناصرالدین منگلی نورالله قبره فرستد.: جهان پناها،سال نوت همایون باد - کمال عدل تو معمار ربع مسکون باد

شماره ۸۶ - وله ایضا: بزرگوارا ایام نیک خواه تو باد - میان مند اقبال جایگاه تو باد

شماره ۸۷ - وله ایضا: ای بزرگی که در جهان کرم - کس چو تو داد اصطناع نداد

شماره ۸۸ - وله ایضا: سرفرازا خدای عز وجل - بتو اقبال بی تناهی داد

شماره ۸۹ - ایضا له: تا از این نام ازل برره دل دام نهد - ای بسا جان که سر اندر سر این نام نهاد

شماره ۹۰ - ایضا له: ای که از عدل تو هر مظلومی - داد بیدادگر آسان بستد

شماره ۹۱ - ایضا له: کریم طبع سخی دل کسی بود کانعام - به دست خویش کند گاه و گاه بفرستد

شماره ۹۲ - وله ایضا: همچو ابرست دست خواجه فلان - خود کرا دستی آنچنان افتد؟

شماره ۹۳ - و له ایضا: ستم نوردا نزدیک شد در ایامت - که بیخ فتنه بیکبار منقلع گردد

شماره ۹۴ - ایضا له: دل که با یادش آشنا گردد - گر بیهوده ها چرا گردد؟

شماره ۹۵ - ایضا له: خواجۀ خواجگان خطیر الرین - کز کفت بحر بی خطر گردد

شماره ۹۶ - ایضا له: خدایگان اکابر که پادشاه نجوم - طریق بندگی او به چشم دل سپرد

شماره ۹۷ - وله ایضا: به عمرهای چنین تیز تاز زود گذر - فراقهای چنین دیر یاز در نخورد

شماره ۹۸ - و له ایضا: ای بلند اختری که همت تو - سر بهفت آسمان فرو نارد

شماره ۹۹ - وله ایضا: گرچه در عقل ناپسندیده ست - هجو کان روی در طمع دارد

شماره ۱۰۰ - وله ایضا: گل باز طراوتی دگر دارد - کز باد بهار جلوه گر دارد

شماره ۱۰۱ - ایضا له: ای آنکه همای همت تو - جز بر فلک آشیان ندارد

شماره ۱۰۲ - وله ایضا: هجا گفتن ار چه پسندیده نبود - مبادا کسی کآلت آن ندارد

شماره ۱۰۳ - ایضا له: ای کریمی که نفحۀ خلقت - بوی باد شمال میدارد

شماره ۱۰۴ - وله ایضا: نیک درخط شده ام از قلمت - که مرا قصد بجان می دارد

شماره ۱۰۵ - وله ایضا: نکنی رای مردمی هرگز - ورکنی طبع تو بنگذارد

شماره ۱۰۶ - ایضا: صدر ملت که دعا گویی تو - از سر صدق و صفا باید کرد

شماره ۱۰۷ - ایضا له: چون محرم رسید و عاشورا - خنده بر لب حرام باید کرد

شماره ۱۰۸ - ایضا له: شنیدم که مخدوم اهل هنر - به سمع رضا شعر من گوش کرد

شماره ۱۰۹ - ایضا له: زهی ستوده خصالی که با کفایت تو - همی نیارد تیر فلک تغفل کرد

شماره ۱۱۰ - وله ایضا: اینت سردی که این زمستان کرد - که همه کاره ما پریشان کرد

شماره ۱۱۱ - وله ایضا: ای سخا پیشه یی کامید مرا - سوی بخت تو رهنمون آورد

شماره ۱۱۲ - ایضا له فی صفة الفرس: صوفی نهاد عادت اسبم تو کلست - قانع بود بهر چه خداداد، می خورد

شماره ۱۱۳ - ایضا له: ای صدر روزگار به عهد تو روزگار - خون دلم بشادی هر خس چه می خورد ؟

شماره ۱۱۴ - جواب نامه صدر صفی الدین یزدی: به من رسید مقالی که گر بکوه رسد - ز شوق و ذوق زجای نشست بر خیزد

شماره ۱۱۵ - وله ایضا: همیشه نعمت دنیا بسوی آن یا زد - که او جزای بدیها به نیکوی سازد

شماره ۱۱۶ - وله ایضا فی الشکایة: دل مرا چو سپهر از غمی بپردازد - هم از نخست بسیج دگر غم آغازد

شماره ۱۱۷ - و له ایضا: ای که گر لطف تو فرماندۀ ایام شود - از جهان قاعدۀ جور و جفا برخیزد

شماره ۱۱۸ - وله ایضا: مژده ای دل که کار دیگر شد - و انچه می خواستی میسر شد

شماره ۱۱۹ - وله ایضا: می کنی دوستی دشمن من - تا از آن حشمتت فزون باشد

شماره ۱۲۰ - ایضا له: ای بزرگی که بر علم تو ظاهر باشد - هر چه مدفون زوایای سرایر باشد

شماره ۱۲۱ - وله ایضا: بنزد خواجه رفتم بهر کاری - کزانم باز گفتن عار باشد

شماره ۱۲۲ - ایضا له: دانی که طمع چه گفت با من؟ - بشنو که ز لطف و ظرف باشد

شماره ۱۲۳ - ایضا له: دست آن به که خود قلم باشد - کش سر و کار باقلم باشد

شماره ۱۲۴ - ایضا له: زهی سرفرازی که در پیش حکمت - سپهر از دل و دیده محکوم باشد

شماره ۱۲۵ - وله ایضا: سرو را وعده های چنان باید - که به انجاز مقترن باشد

شماره ۱۲۶ - و له ایضا: ای آنکه فلک سغبۀ ایام تو باشد - دوران فلک بر حسب کام تو باشد

شماره ۱۲۷ - وله ایضا فی صفة الفرس: مرا اسبیست الحق این چنین اسب - زیان مال و نقص جاه باشد

شماره ۱۲۸ - ایضا له: فرستادم بتو شعری که با آن - حدیث جادوی بابل چه باشد؟

شماره ۱۲۹ - ایضا له: صدرا ز برای خدمت تو - گر بذل کنیم جان چه باشد؟

شماره ۱۳۰ - وله ایضا: توقف چون بود در آنچه صاحب - بنوک کلک خود فرموده باشد

شماره ۱۳۱ - ایضا له: ای سروری که زیبد ، کز نعل مرکب تو - در دست و پای دولت، خلخال و پاره باشد

شماره ۱۳۲ - ایضا له: مفتی مشکلات شرع کرم - کز تو کام امید حاصل شد

شماره ۱۳۳ - وله ایضا: ز دریای دست توای نامدار - کسی را چون من کار مشکل نشد

شماره ۱۳۴ - ایضا له: صورت به جهان زشت تر از گور نبودی - وان صورت زشتش به مکان تو نکوشد

شماره ۱۳۵ - ایضا له: گفتم اکنون میوه های خوش خوریم - کین دو شاخ نو بهم پیوسته شد

شماره ۱۳۶ - وله ایضا: تو به علم نجوم فخر کنی - گویی این اصل علمها آمد

شماره ۱۳۷ - و له ایضا: ای که جزیاد مخلوق تو نخورد - لاله چون جام پر شراب کند

شماره ۱۳۸ - ایضا له: به ذات خویش اگر چند مرد نیک بود - و لیک صحبت بد نیک را تباه کند

شماره ۱۳۹ - وله ایضا: کسی که او نظر عقل در زمانه کند - چنان سزد که همه کار عاقلانه کند

شماره ۱۴۰ - ایضا له: زهی تازه رویی که خلق لطیفت - ز سندان به دی ماه گل بشکفاند

شماره ۱۴۱ - ایضا له: در نگر در صدر دیوان و ببین - خواجگان نو که صف پیوسته اند

شماره ۱۴۲ - وله ایضا: صاحبا عمریست تا از عدل تو - عالمی در انتهاز فرصه اند

شماره ۱۴۳ - وله ایضا: رمضانست همین دهن دربند - در دوزخ به خویشتن در بند

شماره ۱۴۴ - وله ایضا: ای دل ای دل سخن سخن بیهده را کار مبند - خویشتن را بپوش در غم و تیمار مبند

شماره ۱۴۵ - کتب الی امیر عزالدین علی شیر ابن بابویه: ای آنکه خاک پای ترا روشنان چرخ - دایم بمیل شعشعه چون توتیا برند

شماره ۱۴۶ - و له ایضا: زهی سپهر محلی که گرچه تیزروند - به سایۀ تک عزم تو ماه و خور نرسند

شماره ۱۴۷ - ایضا له: مشو ایمن ز کید خصم ضعیف - کز تو اندیشۀ گریغ کند

شماره ۱۴۸ - وله ایضا: کی بود؟کی؟ که باز صدر جهان - روی خیمه سوی عراق کند

شماره ۱۴۹ - ایضا له: عصای کلیمست این شعر من - که دریا بخشکی چو ساحل کند

شماره ۱۵۰ - ایضا له: ای که خورشید بی رضای تو سر - از گریبان صبح بر نکند

شماره ۱۵۱ - وله ایضا: گفته بودی که مرا کسبی نیست - عقل این را ز تو باور نکند

شماره ۱۵۲ - وله ایضا: از رضی الملک الحق شرمساری حاصلست - بس که اندر حق من لطف و کرم‌ها می‌کند

شماره ۱۵۳ - وله ایضا: از علامتها که در آخر زمان - آن دلالت بر قیامت می کند

شماره ۱۵۴ - وله ایضا: ای آنکه از مدارج مدح تو قاصرست - هر رتبتی که ناطقه تصویر می کند

شماره ۱۵۵ - وله ایضا: دور گردون با همه کس بدفعالی می‌کند - خاصه با ما قصدهای لاابالی می‌کند

شماره ۱۵۶ - وله ایضا: ای پیشوای شرع که ایناء روزگار - از بهر دفع ظلم بتو النجا کنند

شماره ۱۵۷ - ایضا له: خواجه در تحسین فزاید چون ببیند کز پیش - شاعران در گفتگوی نغز با زاری کنند

شماره ۱۵۸ - وله ایضا: ایا شگرف نوالی که در زمین و زمان - نشان مثل تو اوهام دوربین ندهند

شماره ۱۵۹ - ایضا له: مرا چه حاصل ازین خواجگان بی حاصل - که هیچ کار مرا انتظام می ندهند

شماره ۱۶۰ - وله ایضا: بزگوارا این خواجگی همه آنست - که روی از پس پرده به خلق ننمایند

شماره ۱۶۱ - ایضا له: چو عادتست که ابنای دهر در هر قرن - کرم به لاف ز عهد گذشته وا گویند

شماره ۱۶۲ - وله ایضا: دوش مخدوم من که تا جاوید - باد از جاه و بخت خود خشنود

شماره ۱۶۳ - وله ایضا فی التجرید: اندرین مرغزار کشت و درود - تیره و خیره چند خواهی بود؟

شماره ۱۶۴ - وله ایضا: مولی قوام دین که بر اقلیم حل و عقد - کلک گره گشای تو فرمان روا بود

شماره ۱۶۵ - وله ایضا: صدر کبیر عالم عادل ضیاء دین - ای آنکه کار تو همه جود و سخا بود

شماره ۱۶۶ - وله ایضا: در مدح تو اگر چه مجالی فسیح بود - وین بنده را زبان عبارت فصیح بود

شماره ۱۶۷ - وله ایضا: ز مرگ ناخوشتر چیز اگر تواند بود - حیات مردم کوته نظر تواند بود

شماره ۱۶۸ - وله ایضا: قدری شراب از رضی الدین بخواستم - میداد وعده مدتهای مدید بود

شماره ۱۶۹ - ایضا له: چنان سزد که کسی را که رتبتی باشد - غم کسی بخورد کو ضعیف حال بود

شماره ۱۷۰ - ایضا له: هر کرا جای این نگارستان بود - دایم اندر روضۀ رضوان بود

شماره ۱۷۱ - وله ایضا: بهاء الدین که تا دور جهان بود - نپندارم که چون تو یک جوان بود

شماره ۱۷۲ - وله ایضا: ای کریمی که با لطافت تو - باغ را برگ یاسمن نبود

شماره ۱۷۳ - وله ایضا: خورشید ذره پرور، شاه هنر نواز - ای آن که در جهان چون تو صاحبقرآن نبود

شماره ۱۷۴ - ایضا له: مکن ملامت من گر به خدمت خواجه - مرا زیادتی اکنون ترددی نرود

شماره ۱۷۵ - وله ایضا: بزرگوارا آنی که پیش رأی تو خور - بزیر چادر سیماب گون نهفته شود

شماره ۱۷۶ - ایضا له: سرورا عرضها نمی باید - که به دست سخن بسوده شود

شماره ۱۷۷ - ایضا له: ای بزرگی که خدمت تو کند - هرکه پیوند جان و تن خواهد

شماره ۱۷۸ - ایضا له: خدایگان شریعت امام روی زمین - که شمع رای تو از آسمان لگن خواهد

شماره ۱۷۹ - وله ایضا: هر کرا رسم و عادت آن باشد - که همه ساله گیرد و ندهد

شماره ۱۸۰ - ایضا له: مدحتی گفتمت که چون زیور - در همه مجمعی کنند پدید

شماره ۱۸۱ - وله ایضا: امام ملت و مفتی مشرق و مغرب - بیان کند که شریعت چه حکم فرماید

شماره ۱۸۲ - ایضا له: اگر به کم ز منی داد شغل من خواجه - روا بود که مرا صد امید بفزاید

شماره ۱۸۳ - وله ایضا: نیم مستست چشم دلبر من - خوابش از هیچگونه می ناید

شماره ۱۸۴ - وله ایضا: فصل دیماه بخوارزم اندر - جامع گرهست یکی صد باید

شماره ۱۸۵ - وله ایضا: جهان صدرا لقای فرخ تو - سعادت را ز بهر فال باید

شماره ۱۸۶ - ایضا له: ز وجود عام تو ای شاه شرع حاصل من - اگر نباشد بسیار اندکی باید

شماره ۱۸۷ - وله ایضا: سروریش تو هر دو زحمت ماست - در وجودش اثر نمی باید

شماره ۱۸۸ - وله ایضا: نیاز و آرزوی من به روی فخرالدین - از آن گذشت که در حیز بیان آید

شماره ۱۸۹ - ایضا له: مرا سخن چو بیاد تو بر زبان آید - به طعم آب حیات و به ذوق جان آید

شماره ۱۹۰ - وله ایضا: سحرگهان که دل از بند خود برون آید - به پای فکر برین بام بیستون آید

شماره ۱۹۱ - ایضا له: این واقعۀ هایل جانسوز ببینید - وین حادثۀ صعب جگر سوز ببینید

شماره ۱۹۲ - وله ایضا: الحق این مطرب اگر چه زند چنگی بد - لیکن این خاصیتش هست که ناخوش گوید

شماره ۱۹۳ - وله ایضا: زهی زرفعت تو خورده آسمان تشویر - زهی ندیده ترا چشم روزگار نظیر

شماره ۱۹۴ - ایضا له: کاه وجو خواستم ز تو من خر - زانکه این هر دو بد مرا در خور

شماره ۱۹۵ - ایضا له: دوش با طبع خویشتن گفتم - که چه داری؟ بیار شعری تر

شماره ۱۹۶ - وله ایضا: اندیشه بکردم از سپاهان - دوزخ به سه چار چیز خوشتر

شماره ۱۹۷ - وله ایضا: ای رتبت تو ورای مقدار - وی همت تو ستاره آثار

شماره ۱۹۸ - ایضا له: حسن رایت دانم ار آگه شود - زینچ من کردم درین وقت اختیار

شماره ۱۹۹ - وله ایضا: منم ان چرب دست شیرین کار - کاب طبع مراست آتش بار

شماره ۲۰۰ - وله ایضا: ای ترا کرده لطف حق مخصوص - به بزرگی و مال و جاه و یسار

شماره ۲۰۱ - وله ایضا: ای دل سیه لطیف دیدار - وی سیم تن خجسته آثار

شماره ۲۰۲ - وله ایضا: گفته بودی مرا که چیزی گوی - که نبایدت کرد استغفار

شماره ۲۰۳ - وله ایضا: ای کریم جهان، خبر داری؟ - که شدم ز انتظار تو بیمار

شماره ۲۰۴ - ایضا له: ز بعد مدت سالی که من نیاسودم - به روز و شب زتمنای جبه و دستار

شماره ۲۰۵ - ایضا له: خسروا نکته یی ز من بشنو - تا تو باشی ز ملک برخوردار

شماره ۲۰۶ - وله ایضا: ایا صدری که بی عون سخایت - ز زانو بر نمی دارد هنر سر

شماره ۲۰۷ - ایضا له: سر فرازا چرا رها کردی - رسم و آیین سروران دگر؟

شماره ۲۰۸ - ایضا له: زهی سپهر پناهی که فضل و دانش را - نماند جز در تو در جهان پناه دگر

شماره ۲۰۹ - وله ایضا: دختران سخن که دارمشان - در نهان خانۀ دماغ بزور

شماره ۲۱۰ - وله ایضا: جناب عالی نزدیک و من بخدمت دور - بنزد عقل همانا که نیستم معذور

شماره ۲۱۱ - وله ایضا: ای کاینات در نظر همتت حقیر - دیوار آسمان ز معالی تو قصیر

شماره ۲۱۲ - وله ایضا: ای نکرده به عهد خویش از بخل - شکم یک گرسنه از نان سیر

شماره ۲۱۳ - وله ایضا: تا توانی به صید دلها کوش - زانکه دلها ترا کنند دلیر

شماره ۲۱۴ - ایضا له: صدر مطلق کمال دین که چو تو - در جهان نیست داهی و گربز

شماره ۲۱۵ - وله ایضا: ای ترا جمع گشته در ره آز - همت کوته و امید دراز

شماره ۲۱۶ - ایضا له: ای ضمیر تو غیب را جاسوس - وی تو مسعود و دشمنت منحوس

شماره ۲۱۷ - ایضا له: شب سیاه به تاریکی ار نشینم به - که از چراغ لئیمان به من رسد تابش

شماره ۲۱۸ - وله ایضا: بزرگوارا، خط و عبارتت ماند - به شاهدی که به رخ بر کشد نقابی خوش

شماره ۲۱۹ - ایضا له: مرا گفتند مولانا چنین گفت - که جزو شعر خادم دید در پیش

شماره ۲۲۰ - ایضا له: ای بزرگی که ریش قهر ترا - نتوان داشت التیام طمع

شماره ۲۲۱ - ایضا له: زهی ز لفظ تو بازار فضل را رونق - ز در نظم تو کار هنر گرفته نسق

شماره ۲۲۲ - ایضا له: در جستن رضای تو عمری بقدر وسع - بردم بکار هر چه توانستم از حیل

شماره ۲۲۳ - ایضا له: هیچ حاصل ز فضل و دانش نیست - اندرین روزگار بی حاصل

شماره ۲۲۴ - وله ایضا: کمال الدین که چرخ پیر نارد - جوانی چون تو در انواع کامل

شماره ۲۲۵ - ایضا له: ای جبین تو مطلع اقبال - وی جناب تو مقصد آمال

شماره ۲۲۶ - ایضا له: بنده ات بود گرسنه پیرار - پار زن کرد و بچه زاد امسال

شماره ۲۲۷ - ایضا له: ای شده ذات تو مستجمع انواع کمال - نو عروسان سخن راز ثنای تو جمال

شماره ۲۲۸ - وله ایضا: محقق است که چیزی که آن رسد به کمال - بود هر آینه آن چیز را نهیب زوال

شماره ۲۲۹ - ایضا له: دو نشان ماند از مروت و بس - اندرین روزگار یکسر بخل

شماره ۲۳۰ - وله ایضا: دی در اسباب سیدالوزرا - که قیاسش نداند الا عقل

شماره ۲۳۱ - این قطعه در مدح ملک السیادة و النقابه سید مجدالدین گوید: زندگانی مجلس عالی - باد چون مدت زمانه طویل

شماره ۲۳۲ - ایضا له: قطعه ای نزد تو فرستادم - التماسی در آن حقیر و قلیل

شماره ۲۳۳ - ایضا له: بنا میزد دلی چون شیر دارم - زبانی بر سخن‌ها چیر دارم

شماره ۲۳۴ - ایضا له: شعر کی نزد تو فرستادم - لطفکی نیز کرده با آن ضم

شماره ۲۳۵ - وله ایضا فی استدعاالتبن: بدرگاه خواجه شدم دی سوار - بدان تا ز دیدار او برخوردم

شماره ۲۳۶ - وله ایضا: شبی به خوان تو حاضر شدم به ماه سیام - نخفت چشم من آن شب ز اشتیاق طعام

شماره ۲۳۷ - وله ایضا: ای صاحبی که از نفحات شمایلت - پر خنده اندرون چو گل نو شکفته ام

شماره ۲۳۸ - وله ایضا: صدرا اگرچه تو ز من آزاد و فارغی - داری خبر که بنده‌ام و بنده‌زاده‌ام

شماره ۲۳۹ - ایضا له: من از تشریف مولانا چنان تنگ آمدم الحق - که در وی می گمان بردم که من ماهی در شستم

شماره ۲۴۰ - وله ایضا: نسیب و مدح و تقاضا فزون زده قطعه - درین دو روزه به هر خواجه‌ای فرستادم

شماره ۲۴۱ - ایضا له: ای خدمت تو ذخیرة عمرم - وی مدحت تو علاج هر دردم

شماره ۲۴۲ - ایضا له: اگر چه مدتی شد تا ز سالوس - گذر بر کوی خماری نکردم

شماره ۲۴۳ - ایضا له: گر عزیزست سیم بر مردم - هست از وی عزیز تر مردم

شماره ۲۴۴ - ایضا له: یزرگوارا دانی که بهر خدمت تو - ز گونه گونه هنرها چه مایه پروردم

شماره ۲۴۵ - ایضا له: ایا رسیده ز فضل و هنر بدان رتبت - که تیر چرخ خطابت کند خداوندم

شماره ۲۴۶ - وله فی نجم الدین همگر رحمه الله و اباقکم: جهان فضل و کرم نجم دین که در خاطر - زعکس نظم تو صد باغ و بوستان دارم

شماره ۲۴۷ - ایضا له: حکیم عهد و فرید زمانه مجدالدین - که طبع خستۀ خود شادمان ازو دارم

شماره ۲۴۸ - ایضا له: گفتم چو بسته ام کمر بندگی تو - بهر میان خویش ز جوزا کمر خرم

شماره ۲۴۹ - وله ایضا: ای بزرگی که کرامند بود گر بمثل - مدح اخلاق تو بر چشم خرد بنویسم

شماره ۲۵۰ - ایضا له: زبزرگوارا! من ترک مدح گفتن تو - اگر کنم نه ز تقصیر ، از اضطرار کنم

شماره ۲۵۱ - وله ایضا: سرورا من بفر دولت تو - خواجۀ چرخ را غلام کنم

شماره ۲۵۲ - وله ایضا: من بر آن بودم کزین پس منصب صدر کبیر - گوشوار گوش سازم طوق این گردن کنم

شماره ۲۵۳ - وله فی التوبیخ: من که شب و روز گنه می کنم - بندگی حرص و شره می کنم

شماره ۲۵۴ - ایضا له: من بی برگ از تو این یک بار - شاخ بی برگ و بار می خواهم

شماره ۲۵۵ - ایضا له: ای بزرگی که کامرانی تو - از خدا بر دوام میخواهم

شماره ۲۵۶ - وله ایضا: من که در خانه منزوی شده ام - عذر خویش از گناه می خواهم

شماره ۲۵۷ - وله ایضا: گر خواجه ز بهر ما بدی گفت - ما چهره ز غم نمی خراشیم

شماره ۲۵۸ - وله ایضا: ز روزگار بیک ره کرانه می جویم - ملول گشته ام از خود بهانه می جویم

شماره ۲۵۹ - ایضا له: پریر جود تو با من حدیث بخشش کرد - ز بهر آنکه منش شکر جاودان گویم

شماره ۲۶۰ - ایضاله: صاحب عادل شهاب ملک و دین - ای درونت مهبط روح الامین

شماره ۲۶۱ - این قطعه در مدح صدر جمال الدین گوید و او را وسیلت بخدمت شمس الدین خوارزمی کند: مجلس محترم جما الدین - ای هنر او شمایل تو بیان

شماره ۲۶۲ - ایضا له: کیست همخانۀ؟ زبان؟ دندان - حکمتی هست اندرین پنهان

شماره ۲۶۳ - وله ایضا: ای که در خانۀ تو بیگه و گاه - اندر اید همه کس جز مهمان

شماره ۲۶۴ - وله ایضا: گشت یکباره حضرت خواجه - مجمع ناکسان و بی هنران

شماره ۲۶۵ - وله ایضا: آن که سخت نشده هرگز سیر - نیست الا شکم خواجه فلان

شماره ۲۶۶ - وله ایضا: نگشته هیچ مرادی مرا ز تو حاصل - دریغ در سر کار تو رفت هر دو جهان

شماره ۲۶۷ - وله ایضا: امام عالم و قطب جهان جمال الدین - که شد ز خاطر تو منفجر زهاب سخن

شماره ۲۶۸ - ایضا له: ای سروری که در دهن نفس ناطقه - دایم بود به مدح تو رطب اللسان سخن

شماره ۲۶۹ - ایضا له: ز من بشنو حدیث بخل خواجه - که نتوان خوبتر زین وصف کردن

شماره ۲۷۰ - ایضا له: ای همه عادت تو لطف و مواسا کردن - کار تو تربیت مردم دانا کردن

شماره ۲۷۱ - وله ایضا: ما نه مردان سرپنحه و بازوی توایم - کارما با جدل و قوت بازو مفکن

شماره ۲۷۲ - وله ایضا: قدوۀ اهل مهانی ای که هست - مهر تو همواره یار غار من

شماره ۲۷۳ - ایضا له: مجلس سامی مجد الدینی ای کان هنر - چونی از رنج و صداع و زحمت بسیار من

شماره ۲۷۴ - وله ایضا: آه از این زندگی ناخوش من - وز دل و خاطر مشوش من

شماره ۲۷۵ - وله ایضا: مژده کاقبال تو ز ناگه داد - ش نیک در خور دشمن

شماره ۲۷۶ - وله ایضا: بجز از غصه های مشکل من - چیست از روزگار حاصل من؟

شماره ۲۷۷ - ایضا له: سرورا رسم تصوف آن بود - کز تو می بیند دل اگاه من

شماره ۲۷۸ - ایضا له: برون رفتم از خانه دی نگهبان - تهی بود از آیندگان کوی من

شماره ۲۷۹ - و له ایضا: ای کف راد تو معمار جهان - جاودان بادا معمار چنین

شماره ۲۸۰ - وله ایضا: ای ز تو کار همه کس بر مراد - تا کی آخر کار ما باشد چنین ؟

شماره ۲۸۱ - و له ایضا: ای به گه جود چو گل تازه رو - داده کفت آرزوی آرزو

شماره ۲۸۲ - وله ایضا: ای ز گردون بشرف برده سبق - وز عطارد بهنر برده گرو

شماره ۲۸۳: دو چیز من بدعا خواستم همی ز خدای - کمی عمر عدو و فزونی زر تو

شماره ۲۸۴ - ایضا له: ای خداوندی که هر ساعت دل و دست ستم - بشکند از عدل تو چون شکر از گفتار تو

شماره ۲۸۵ - ایضا له: ای خبر داری که شوخان جهان - عاجزند از دیدۀ بی شرم تو

شماره ۲۸۶ - ایضا له: بس کن ای سرد ناخوش احمق - چند و تا چند حیلت و فن تو

شماره ۲۸۷ - .له ایضا: آن زن که پریر آمد در عقد نکاحت - بر مدحت او بود زبان در دهن تو

شماره ۲۸۸ - ایضا له: خواجه مختص ز بس که مختصرست - چشم بیننده غافل آمد از و

شماره ۲۸۹ - ایضا له: هر کو به هنر کند مباهات - یا فخر آرد به فضل و خامه

شماره ۲۹۰ - ایضا له: خواجگانی که پیش ازین بودند - عرض خود داشتند نیک نگاه

شماره ۲۹۱ - وله ایضا: بغربت اندر اگر صد هزار سیم و زرست - هنوز از آن وطن خویش بیت احزان به

شماره ۲۹۲ - و له ایضا فی صفة صندوقچه: ای از پی حل و عقد دایم - در بند و گشایش او فتاده

شماره ۲۹۳ - ایضا له: ای خواجه بدیدمت دل تو - چون عارض یار تست ساده

شماره ۲۹۴ - ایضا له: ای همه انصاف عالم تعبیه در حکم تو - جور من از حد گذشت ، انصاف جان من بده

شماره ۲۹۵ - وله ایضا: پسر زر دوز آن کندۀ شوخ - آن ز عشق در می زر مرده

شماره ۲۹۶ - و له ایضا: ای سرا پرده بر فلک برده - عصمت از جوهر ملک برده

شماره ۲۹۷ - وله ایضا: ای دل و جان بیاد تو زنده - همه فانی تو حی پاینده

شماره ۲۹۸ - وله ایضا: پناه زمرۀ دانش شکوه اهل هنر - که هست جان معانی به لفظ تو زنده

شماره ۲۹۹ - وله ایضا: ای زبیم تو در تن اعداد - خون چو خون عصیر جوشیده

شماره ۳۰۰ - ایضا له: ای بر محک عقل وجود تو ناسره - ای مجمع مساوی اخلاق یکسره

شماره ۳۰۱ - وله ایضا: تادر دشت هست و جو باره - نیست از کوشش و کشش چاره

شماره ۳۰۲ - ایضا له: من نه مردار خوارم ای خواجه - چه فرستی بنزد من لاشه؟

شماره ۳۰۳ - و له ایضا: ای در دعای جان تو اجرام یک زبان - وی در هوای مهر تو خورشید یک دله

شماره ۳۰۴ - ایضا له: ای همه سروران روی زمین - بر خطت سر نهاده چون خامه

شماره ۳۰۵ - وله ایضا: جود خواجه سیاه رویم کرد - هم بر آنسان که رنگ رز جامه

شماره ۳۰۶ - وله فی صفة القحط و التماس الغله: ای خداوندی که اندر خشک سال قحط جود - پخته شد از آب انعام تو نان گرسنه

شماره ۳۰۷ - ایضا له: کریم عرصۀ عالم جهان لطف و کرم - زهی خجل ز سخایت روان حاتم طی

شماره ۳۰۸ - ایضا له: منم آن چشمۀ خورشید گاه نظم سخن - زشرم آتش طبعم غرق شود در خوی

شماره ۳۰۹ - ایضا له: شهاب دین که زبانم پر از مدایح تست - زهی که هست ز تو جان فضل را شادی

شماره ۳۱۰ - ایضا له: آدمی را چهار حالت هست - در دو گیتی ز باقی و فانی

شماره ۳۱۱ - وله ایضا: زهی شکوه تو از روی ملک رنگ زدای - ضمیر تو بهمه کار خیر راهنمای

شماره ۳۱۲ - وله ایضا: مرا سی و دو خدمتکار بودند - همه یک خانه و یک روی و یک رای

شماره ۳۱۳ - وله ایضا: دیدۀ عقل راه دان بگشای - به ثنای خدا دهان بگشای

شماره ۳۱۴ - این قطعه در مدح صاحب عمیدالدین پارسی گوید: ای قاصر از ستایش تو هر عبارتی - آصف نکرد چون تو برونق وزارتی

شماره ۳۱۵ - وله ایضا: دریا دلا تو آنی، کز فیض طبع روشن - گرد سواد شبهت، از روی دین بشستی

شماره ۳۱۶ - و له ایضا: زهی حری که ثابت کرد جودت - بر ارباب هنر دست ایادی

شماره ۳۱۷ - وله ایضا: ای کریمی که در آفاق جهان - نیست چون صیت تو عالم گردی

شماره ۳۱۸ - وله ایضا: چون شدی خشمناک بر بنده - همه آثار قهر بنمودی

شماره ۳۱۹ - ایضا له: جهان لطف و کرم افتخار اهل قلم - که نیست فضل و هنر را به از تو غمخواری

شماره ۳۲۰ - در مدح صدر قوام الملة و الدین ابراهیم بنداری گوید و به دمشق فرستد.: نسیم باد صبا هیچ عزم آن داری - که این تکاسل طبعی خویش بگذاری

شماره ۳۲۱ - وله ایضا: این همه سرکشی مکن بر من - گرچه معزولم و تو بر کاری

شماره ۳۲۲ - وله ایضا: در ضمیرم اگر چه کم گویم - سخن نغز هست بسیاری

شماره ۳۲۳ - وله ایضا فی مذمة الدنیا: تا کی این رنج روزگار بری ؟ - بار این پیر نابکار بری؟

شماره ۳۲۴ - وله ایضا: ایا حری که دستت گاه بخشش - چو ابر بهمنست از سیم پاشی

شماره ۳۲۵ - ایضا له: ای که دایم بسر انگشت دها - شیر شیران بکفایت دوشی

شماره ۳۲۶ - ایضا له: ایا صدری که در بازار دانش - کند کلک تو دایم در فروشی

شماره ۳۲۷ - و له ایضا: بزرگی را همی دانم که هرگز - چو او کس نیست در افساد حالی

شماره ۳۲۸ - ایضا له: بر سر ما آمد ابر بهمنی - همچو سلطان بر سپاه ارمنی

شماره ۳۲۹ - وله ایضا: ای لطف تو آب زندگانی - وی ذات تو عالم معانی

شماره ۳۳۰ - وله ایضا: بجان آفرینی که نزدیک عملش - ز پیدا تفاوت ندارد نهانی

شماره ۳۳۱ - ایضا له: آن ریش فلان مزد قانی - ریشیست عظیم باستانی

شماره ۳۳۲ - ایضا له: جو همی خواستم پریر به شعر - از که؟ از نا خوشی گرانجانی

شماره ۳۳۳ - ایضا له: کرده یی ژار با من انعامی - که کم و کیف آن تو خود دانی

شماره ۳۳۴ - وله ایضا: جهان فضل و فضایل امام ربانی - که قایمست بتو قوت مسلمانی

شماره ۳۳۵ - وله ایضا: ای صفات کرمت روحانی - وی تو در ملک نظام ثانی

شماره ۳۳۶ - ایضا له: ای صاحبی که گر بمثل رای باشدت - بر بام قدر خود زفلک نردبان کنی

شماره ۳۳۷ - ایضا له: اگر کسی پسری را از آن تو بکشد - به عمر خویش ره لعنتش رها نکنی

شماره ۳۳۸ - و قال ایضا: بلند قدرا آنی که در علاج نیاز - مفید تر زثنای تو نیست افسونی

شماره ۳۳۹ - وله ایضا: دوستی دارم چون ناخن گیر - بس منافق صفت و دشمن روی

شماره ۳۴۰ - وله ایضا فی التوبیخ: ای که پی حرص و هوا می روی - راه نه اینست . کجا می روی؟

شماره ۳۴۱ - وله ایضا: پیشوای علما خسرو دانشمندان - ای که بر اهل معانی بسزا پادشهی

شماره ۳۴۲ - ایضا له: فرستادم بخدمت کاردی خوب - که ارزد گوهر او هر چه خواهی

شماره ۳۴۳ - وله ایضا: صاحبا عدت قیامت را - از من ممتحن چه می خواهی ؟

شماره ۳۴۴ - وله ایضا: ای مقادیر فضل و افضالت - بیش از اندازۀ بیان رهی

شماره ۳۴۵ - فی مدح ابن بدرالدین باسمعیل: بنامیزد چنان فرخ لقایی - که گویی سایۀ پر همایی

شماره ۳۴۶ - ایضا له: مخدوم کمال ملت و دین - ای رای تو سوی نیک رایی

شماره ۳۴۷ - ایضا له: ز ابر چون برف سیم باریدی - گر بدی چون دل تو دریایی

شماره ۳۴۸ - ایضا له: ای آنکه از افاضل انوار معنوی - خورشید را ز خاطر خود وام داده‌ای

شماره ۳۴۹ - ایضا له: ای آفتاب ملک که از پرتو کرم - چون صبح کام فضل پر از خنده کرده‌ای

شماره ۳۵۰ - وله ایضا: ای خواجه سال و ماه تو تلوین همی‌کند - بی‌آنکه علم صنعت اکسیر خوانده‌ای