ای که جزیاد مخلوق تو نخورد

لاله چون جام پر شراب کند

ابر سرمایۀ گهرباری

از سر کلکت اکتساب کند

آتش خاطرت چو شعله زند

زهرۀ روزگار آب کند

چون سخن رانم از کله داریت

نرگس از شرم قصد خواب کند

جز خداوند خواجه ننویسد

گر عطارد ترا خطاب کند

آفتاب از حیای تو هردم

زابر برروی خود نقاب کند

هرکه از خدمت تو دوری جست

هم فراق توش عذاب کند

نه ز تقصیر باشد از خادم

کمترک عزم این جناب کند

حاش لله که خاطر اشرف

با من از بهر آن عتاب کند

آفتابی تو و درین موسم

پشت هرکس برآفتاب کگند