ای بزرگی که خدمت تو کند
هرکه پیوند جان و تن خواهد
گر جلال تو کسوتی پوشد
مهر را گوی پیرهن خواهد
ور ضمیر تو شمعی افزود
ماه رخشنده را لگن خواهد
شاخ خلق ترا بجنباند
باد چون طیرۀ چمن خواهد
زیور از لطف تو اوام کند
غنچه چون زیب انجمن خواهد
عذر انعامهات را اومید
بکدامین لب و دهن خواهد
آنچنان راستی که عدل تراست
بدعا شاخ نارون خواهد
عاریت از قد بد اندیشت
زلف سنبل همی شکن خواهد
یزک خشمت اوفتد در پیش
هرکجا مرگ تاختن خواهد
رقم خصمیت کشد بر وی
هرکرا چرخ ممتحن خواهد
از لقایت چمن بدریوزه
آب روی گل و سمن خواهد
بوی خلقت شنبد با صبا
از خدا مرگ نسترن خواهد
هر دمی خلق تو بطیرۀ مشک
خون نافه بریختن خواهد
قلمت روی سیاهی عالم
از پی لؤلؤ عدن خواهد
گر کند رأی نظم خاطر تو
از فلک خوشۀ پرن خواهد
نیک شرمنده ام که لطف تو چون
از من بی زبان سخن خواهد
چه طریقست تا بدست آرم
پای مردی که عذر من خواهد؟
عذر این سردی و گران جانی
مگر اروند خویشتن خواهد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بزرگی و جلال خدایی که تمام خلقت از او نشأت می‌گیرد، عشق و ارادت خود را ابراز می‌کند. او به زیبایی‌های آفرینش و تأثیرات وجود خداوند در زندگی مخلوقات اشاره می‌کند و از نیکوکاری و لطف الهی سخن می‌گوید. شاعر به حس شرمندگی و نیاز به درک و فهم بیشتر از محبت الٰهی اعتراف می‌کند و به دنبال راهی برای نزدیکی به این بزرگی و عذرخواهی از آن است. در حقیقت، شعر تجلی عشق به خدا و نقش او در آفرینش و زندگی انسان‌ها را نشان می‌دهد.
هوش مصنوعی: ای بزرگوار، هر کسی که بخواهد جان و تنش به هم پیوند بخورد، باید خدمت تو کند.
هوش مصنوعی: اگر عظمت تو بر راستی لباس بپوشاند، پس مهر و محبت را به عنوان پیراهنی در خواهد آورد.
هوش مصنوعی: اگر در دل تو شعله‌ای روشن شود، روشنایی ماه چهره‌ات را به خود خواهد گرفت.
هوش مصنوعی: وقتی که باد به شاخ و برگ درختان بوزد، گویی که آنها در حال رقصیدن هستند، همچون پرندگان که در یک باغ به پرواز درمی‌آیند.
هوش مصنوعی: زیبایی غنچه به لطف تو پرچم‌دار می‌شود، زیرا او می‌خواهد در جمع زیبا دیده شود.
هوش مصنوعی: عذرخواهی‌های تو را به کدام سخن و زبان خواهد پذیرفت؟
هوش مصنوعی: آنقدر راستی و درستی تو مانند عدل و انصاف است که دعا و خواسته‌ها مانند شاخ نارون رشد خواهند کرد.
هوش مصنوعی: موهای مجعد و زیبا تو همچون سنبل خویش را بر سر می‌کارد، با غمی که در عمق وجودش نهفته است.
هوش مصنوعی: اگر خشم تو به کسی بیفتد، هر کجا که مرگ نزدیک شود، او به طرز خاصی واکنش نشان خواهد داد.
هوش مصنوعی: هر کسی که با تو دشمنی کند، تقدیر و سرنوشت او را به مبارزه می‌خواند و امتحان می‌کند.
هوش مصنوعی: از حضور تو، چمن در می‌ریزد و آب روی گل و گل‌یاس‌ها می‌افتد.
هوش مصنوعی: با نسیم صبحگاهی، عطر آفرینش را از خدا خواهی شنید و خواسته‌اش این خواهد بود که یاسمن بمیرد.
هوش مصنوعی: هر لحظه ی وجود تو مانند پرنده‌ایست که بوی خوش مشک را به مشام می‌ساید و می‌خواهد به دشت‌های خود بپرد.
هوش مصنوعی: قلم تو بر روی سیاهی‌های دنیا برای پیدا کردن مرواریدهای بهشتی خواهد نوشت.
هوش مصنوعی: اگر تصمیم بگیری که ذهن خود را به سمت نظم و ترتیب ببری، خوشبختی و موفقیت در دستان تو خواهد بود.
هوش مصنوعی: من شرمنده‌ام که مهربانی تو به قدری بزرگ است که حتی بی‌زبان بودن من را درک می‌کند و با من سخن می‌گوید.
هوش مصنوعی: چه راهی وجود دارد که بتوانم پای مردی را که از من عذرخواهی می‌کند به دست آورم؟
هوش مصنوعی: این بیت به نوعی اشاره دارد به این که اگر شخصی بخواهد از عذر و بهانه‌های سردی و دشواری جان خود بگذرد، باید به درون خود رجوع کند و به دنبال نیرویی از وجود خود باشد. به عبارتی، برای غلبه بر سختی‌ها و چالش‌ها، باید به عمق وجود خود نگاه کند و از آنجا قوت و اراده بگیرد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
هرکه او قوّت سخن خواهد بود
از در خسرو ز من خواهد
میرعادل مظفرالدّین آنک
بردرش آسمان وطن خواهد
آنکه دشمن چو نام او شنود
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.